حمله ایران به اسرائیل

نوشته ویبکه دیل

ترجمه مجله هفته

سخنگوی ارتش، دانیل هاگاری، با افتخار اعلام کرد که اسرائیل ۹۹ درصد از موشک‌های شلیک شده از سوی ایران را رهگیری و خنثی کرده است.

اما تلاش او برای کم اهمیت جلوه دادن این حمله، که اولین حمله از خاک ایران به اسرائیل بود، ناکام ماند. به ویژه به این دلیل که تهران به صراحت اعلام کرده است که این حمله صرفاً یک «هشدار» بوده است. این هشدار به منظور تشدید تنش‌های کنترل‌شده صادر شده است و در صورت واکنش اسرائیل، می‌تواند پیامدهای بسیار جدی‌تری به دنبال داشته باشد. این پیامدها نه تنها اسرائیل، بلکه حامیان آن را نیز هدف قرار می‌دهد.

شورای امنیت سازمان ملل متحد حمله به کنسولگری ایران در دمشق در روز عید پاک را که تهران به صراحت و مطابق با کنوانسیون وین به عنوان حمله به خاک حاکمیتی خود طبقه‌بندی کرده است، محکوم نکرده است.  شورای امنیت همچنین ماه‌ها است که نتوانسته خواستار آتش‌بس در منطقه نوار غزه شود یا آن را اجرا کند. با توجه به خطر وقوع یک جنگ بزرگ منطقه‌ای که از مدت‌ها در حال وقوع است، شورا اقدامات اسرائیل در منطقه غزه و کشورهای همسایه اسرائیل را – به جز چند تذکر – نادیده گرفته و حتی با ارسال سلاح به آنها، این اقدامات را تشویق کرده است.
ابراز همبستگی‌های اخیر «غرب ارزش‌محور» با تل‌آویو دروغین است. زیرا اگر کسی واقعاً بخواهد از اسرائیل و به خصوص مردم آن محافظت کند، باید از سوء استفاده از آنها به عنوان گوشت دم توپ برای پیشبرد منافع ژئوپلیتیکی خود دست بردارد و به جای آن بر دیپلماسی و مذاکرات جدی تمرکز کند. دقیقاً مانند جنگ اوکراین، این امر صادق است: هر کسی که بخواهد مردم آنجا و همچنین مردم کشور خود و جهان را از یک انفجار غیرقابل کنترل نجات دهد، بهتر است که در نهایت به تغییر توازن قدرت توجه کند. به ویژه در جنوب جهانی که دیگر حاضر به سوء استفاده به عنوان زیردست نیست، دوران واقعی تغییر مدتهاست که به وقوع پیوسته است. حتی تفسیرهای اغلب بسیار خودسرانه از حقوق بین‌الملل نیز نمی‌تواند این واقعیت را پنهان کند.

در درجه اول جمهوری فدرال آلمان، که در حال حاضر به عنوان دومین تامین کننده بزرگ تسلیحات اسرائیل شناخته می‌شود و به دلیل حذف بودجه آژانس امدادرسانی سازمان ملل متحد برای پناهندگان فلسطینی (UNRWA) که جمعیت گرسنه منطقه نوار غزه به شدت به آن وابسته هستند، در معرض شکایت در دادگاه بین‌المللی کیفری قرار دارد، باید این موضوع را بهتر از امروز درک کند. زیرا اگر بیشتر منتظر بماند، ممکن است دیر شود و برلین به طور غیرقابل برگشتی در انزوا قرار گیرد.