ساکنان ام ام الخیر در الخلیل در ترس دائمی از حملات شهرک نشینان و نظامیان اسرائیلی

نویسنده: آنه هربرت، مسافر یطا

یونگه ولت

یک شهرک نشین صهیونیست با موتور چهارچرخ خود که پرچم بزرگ اسرائیل به آن وصل شده، در میان روستای عشایری در دامنه شرقی تپه‌های جنوبی الخلیل حرکت می‌کند. چنین تحریکاتی در ام ام الخیر در مسافر یطا، مجموعه‌ای از ۱۹ روستای کوچک در استان الخلیل، امری عادی است. و خطرات در همه جا کمین کرده است. حتی در طول سفر دشوار در میان مناظر بیابانی، فلسطینیان از روستاهای مجاور هشدار داده بودند: «مراقب باشید که گم نشوید و به شهرک نشینان نزدیک نشوید – آنها فوراً شلیک می کنند!»

در زیر آفتاب سوزان ظهر، اهالی ام ام الخیر در سایه چادری در مقابل ساختمان شهرداری جمع شده‌اند – کمتر از ۵۰ متر از سیم خاردار و حصارهایی که روستا را از شهرک صهیونیستی «کارمل» جدا می‌کند. تضاد به سختی می‌توانست از این بیشتر باشد: کارمل – که در سال ۱۹۸۱ ابتدا به عنوان ایستگاه بازرسی ارتش اسرائیل در زمین‌های مصادره شده ساخته شد و به طور مداوم گسترش یافت – یک واحه سرسبز و خرم است. در ام ام الخیر که اکنون از شمال، جنوب و غرب توسط این شهرک در حال رشد سریع احاطه شده است، کمبود همه چیز احساس می‌شود.

«زندگی در محاصره: رنج ساکنان مسافر یطا در کرانه باختری»

«ما به سیستم آبرسانی و برق متصل نیستیم.» این را عوضه حاتالین، معلم جوانی که به زبان انگلیسی به کودکان در مدرسه محاصره شده روستا (با دروازه فلزی و حصار بلند) درس می‌دهد، می‌گوید. آنها از مخازن آب و پنل های خورشیدی استفاده می‌کنند، اما در زمستان اینها برای تامین انرژی ۵۵ خانواده ساکن در اینجا کافی نیست. فلسطینی ها فقط با مجوز همان اداره مدنی اسرائیلی که مسئول تخریب مکرر خانه ها و زیرساخت های آنها است، مجاز به ساخت و ساز جدید هستند – و این عملاً به معنای عدم مجوز است.

نزدیکترین بیمارستان در شهر یطا (که در دهه ۲۰۰۰ به دلیل بمب گذاری های گروه شهرک نشین های افراطی «بات عین» به بدنامی مشهور شد) در ۱۲ کیلومتری این محل قرار دارد. جاده های دسترسی به آن توسط ارتش اسرائیل (IDF) مسدود شده است و فقط از طریق یک مسیر فرعی قابل دسترسی است. در طول سفر یک و نیم ساعته، هر لحظه باید منتظر حملات اشغالگران، حتی به آمبولانس ها بود.

یکی از ساکنان می‌گوید: «آنها به چوپانان حمله می‌کنند، گوسفندان و بزها را می‌دزدند، ماشین‌ها را تخریب می‌کنند.» دیگران از آدم ربایی و یورش‌های وحشیانه سربازان و شهرک نشینان اسرائیلی که دیگر قابل تشخیص نیستند – زیرا دومی با لباس و اختیارات ارتش اسرائیل  عمل می‌کنند – صحبت می‌کنند. زنان و کودکان نیز در امان نیستند. خانواده ها اغلب مجبورند شب های سرد را در فضای باز سپری کنند.

«زندگی ما یک کابوس است»: فریاد اهالی ام ام الخیر در محاصره رژیم صهیونیستی

«از هفتم اکتبر اوضاع به بدترین حد خود رسیده است. زندگی روزمره ما را فلج کرده اند و هیچ جای امنی برای ما وجود ندارد.» اینها جملاتی هستند که علی، یکی از ساکنان روستای ام ام الخیر در جنوب کرانه باختری، به زبان می آورد.

هَتالین، زن دیگری از اهالی روستا، با توصیف خشونت بی رحمانه اشغالگران می‌گوید: «آنها اجازه صحبت با خودشان را به ما نمی‌دهند و ما حق نداریم حملات آنها را مستند کنیم.» به همین دلیل، او حضور دائمی فعالان بین المللی را در این منطقه حیاتی می‌داند. در حال حاضر، شش شهروند یهودی آمریکایی از «مرکز عدم خشونت یهودی» (CJNV) در ام ام الخیر حضور دارند.

اکثر ساکنان این روستا از مشکلات روحی و روانی رنج می‌برند. برخی از این مشکلات به احتمال زیاد ناشی از تجربیات جمعی و تروماتیک گذشته است. دو سوم از آنها از خانواده‌های پناهنده‌ای هستند که در سال‌های ۱۹۴۷ تا ۱۹۴۹ در جریان «نکبه ۱۹۴۸» از منطقه تل عراد اخراج شده بودند.

هَتالین با لحنی غمگین می‌گوید: «ما به دنبال هر ذره امیدی هستیم، اما هیچ نوری در تاریکی دیده نمی‌شود.» او معتقد است که فیلم «سرزمینی دیگر» که به طور خلاصه توجه رسانه‌های غربی را به مسافر یطا جلب کرد، فقط می‌تواند تصویری گذرا از وضعیت اسفناک این منطقه را نشان دهد.

او با تاکید بر سابقه طولانی ظلم و ستم می‌گوید: «بیش از ۷۵ سال است که آنها می‌خواهند ما را ساکت کنند. ما از تمام پیام‌های همبستگی که به دستمان می‌رسد استقبال می‌کنیم، اما حالا وقت عمل است.» هَتالین هشدار می‌دهد: «اگر کسی جلوی کشتار اسرائیلی‌ها را نگیرد، آنها به این جنایات ادامه خواهند داد. ما فلسطینی‌ها هم انسان هستیم، ما می‌خواهیم زندگی کنیم، ما رویا داریم. به ما به عنوان اعداد و ارقام نگاه نکنید!»

در پایان، برخی از اهالی ام ام الخیر می‌خواهند پیام‌هایی را به گوش جهانیان برسانند: «صرف نظر از رنگ پوست یا مذهب بازدیدکنندگان، هر کس که واقعاً بخواهد بداند ما چه فکر می‌کنیم و چه احساسی داریم، از صمیم قلب به اینجا خوش آمدید.» یکی از مردان روستا می‌گوید: «ما می‌دانیم که در آلمان علیه ظلمی که به فلسطینیان می‌شود تظاهرات برگزار می‌شود. این موضوع برای ما بسیار ارزشمند است.» دیگری به خبرنگار فریاد می‌زند: «لطفاً سلام ما را به همه کسانی که در آنجا از ما حمایت می‌کنند برسانید.»