پس از هشدار مسکو، لحن لندن – و کل اروپا – تغییر کرد.

روسیه در روزهای اخیر هشدارهای متعددی به غرب به طور کلی صادر کرده است.

این کشور اعلام کرده است که دیگر مشارکت کشورهای ناتو را بدون اقدامات تلافی جویانه تحمل نخواهد کرد. پاریس بلافاصله عقب نشینی کرد، در حالی که در لندن سکوت سنگینی حاکم است.

نوشته شده توسط ایرینا آلکسنیس
منتشر شده در ریانووستی

اتفاقات عجیبی در حال رخ دادن در اروپا است.

دو روز از زمانی که سفیر بریتانیا (و همچنین همتای فرانسوی او) به وزارت امور خارجه روسیه احضار شد و در آنجا با لحنی تند مورد سرزنش قرار گرفت، می گذرد.

پس از این دیدار، وزارت امور خارجه ما در بیانیه ای رسمی اعلام کرد که به سفیر بریتانیا «هشدار داده شد که پاسخ به حملات اوکراین با سلاح های بریتانیا در خاک روسیه می تواند شامل همه تأسیسات و تجهیزات نظامی بریتانیا در خاک اوکراین و فراتر از آن باشد.»

محرک این اقدام مسکو، اظهارات اخیر وزیر امور خارجه دیوید کامرون بود که در آن استفاده از سلاح های تحویل داده شده به کی یف – به ویژه موشک های کروز برد بلند – را برای حملات به خاک روسیه مجاز دانست. این بیانیه ای است که خبرگزاری رویترز ابتدا در دوم ماه مه منتشر کرد، سپس برای «بررسی جزئیات» آن را پس گرفت و سپس بدون تغییر عمده دوباره منتشر کرد.
دلیل این رفت و برگشت واضح است: سخنان کامرون عملاً بریتانیا را به طرف درگیر در مناقشه تبدیل می کند و مسکو نیز همینطور به آن نگاه می کند. اما به نظر می رسد که تندروها در کابینه های لندن بر همتایان محتاط تر خود غلبه کرده اند و اظهارات این وزیر همچنان تنها اظهارات رسمی بریتانیا باقی مانده است.

بیش از دو سال است که سیاست غرب در قبال بحران اوکراین بر روی لبه تیغ حرکت می کند: از یک سو، کی یف به طور قاطع و به روش های مختلف حمایت می شود و از سوی دیگر، به طور رسمی از درگیری خارج می ماند تا به روسیه بهانه ای برای اقدامات تلافی جویانه ندهد. در ماه‌های اخیر، این وضعیت شروع به تغییر کرده است: بن‌بست اوضاع برای نیروهای اوکراینی در جبهه، غرب را به طور فزاینده‌ای – به ویژه البته اروپا – تحت فشار قرار می‌دهد تا مستقیماً در این درگیری دخالت کند. لفاظی‌های روزافزون تهاجمی رهبران اروپا دقیقاً این تغییر رویه را منعکس می‌کند.
نکته ظریف اینجاست که در این مورد فاصله زیادی بین حرف و عمل وجود دارد. یک چیز است که مثل ماکرون رجزخوانی کنی و قول فرستادن  رسمی سربازان فرانسوی را به اوکراین میدهد و روی دیگر این واقعیت این است که آیا واقعاً این کار را انجام میدهند؟
تاکنون همه چیز به شایعاتی مبنی بر مشارکت مزدوران فرانسوی در جنگ و همچنین شواهدی که بر این امر دلالت دارد، محدود شده است. خود ماکرون پس از شور و اشتیاق اولیه، کلمات خود را با احتیاط بیشتری انتخاب می کند. به عنوان مثال، او همزمان با احضار سفیر فرانسه به وزارت امور خارجه در مسکو، اطمینان داد که کشورش در حال جنگ با روسیه یا مردم روسیه نیست.

با این حال، وضعیت برای بریتانیایی ها پیچیده تر است، زیرا کامرون به کی یف اجازه داده است تا با سلاح هایی که به طور رسمی توسط لندن تحویل داده شده است به خاک روسیه حمله کند. بهانه های معمول مبنی بر اینکه مزدوران به خطر خود عمل می کنند و هیچ ارتباطی با دولت ندارند در اینجا صدق نمی کند. در مجموع، این در واقع یک گام بسیار بزرگ از سوی بریتانیا به سمت جنگ علنی با روسیه است.

اما به نظر می رسد آنها فقط زمانی به این موضوع پی بردند که سفیر به وزارت امور خارجه روسیه احضار شد و واکنش متعاقب آن مسکو بریتانیایی ها و در پی آن کل مأموران اروپایی را شوکه کرد.
برای ماه‌ها – از زمانی که تمایل عمومی غرب به کاهش حمایت از کی‌یف آشکار شد – مقامات غربی با عجله اعلام کرده‌اند که این روند باید ادامه یابد، زیرا روسیه در اوکراین متوقف نخواهد شد و ناگزیر به پیشروی ادامه خواهد داد، به طوری که بیشتر اروپا توسط تجاوز نظامی مسکو تهدید می‌شود.

و اکنون غرب بالاخره یک استدلال محکم برای حمایت از موضع خود به دست آورده است: مسکو به طور علنی، مستقیم و کاملاً رسمی اعلام کرده است که به تأسیسات نظامی بریتانیا حمله خواهد کرد. و بله، آنها را نه تنها در اوکراین، بلکه فراتر از مرزهای آن نیز هدف قرار خواهد داد. و این اعلام تقریباً همزمان با اعلام روسیه مبنی بر برگزاری رزمایش‌هایی با استفاده از سلاح‌های هسته‌ای غیرراهبردی انجام شد.

آنها فکر می‌کنند  که روسیه تهدیدی است که می‌توان در همه جا در مورد آن جار و جنجال کرد. اما در عوض، بعد از واکنش روسیه سکوت در غرب حاکم است.
در حالی که رسانه‌ها در سراسر جهان هنوز در مورد رزمایش‌های هسته‌ای گزارش می‌دادند، اعلامیه وزارت خارجه روسیه مبنی بر وعده پاسخ نظامی به بریتانیا حتی در خارج از اوکراین، هم برای مقامات و هم برای رسانه‌های غربی شوکه کننده و ناامیدکننده بود.
در زمان انتشار این مقاله، این موضوع عملاً در رادار و  چشم‌انداز اطلاعاتی و سیاسی غرب دیده نمی‌شود. «روس‌های‌هراسان» که اخیراً به به آنها «غافلگیری‌هایی» مانند حملات موشکی و پهپادی گسترده و همچنین تخریب پل کریمه برای تعطیلات ماه مه وعده داده بودند، بایستی ساکت باشند و عمداً این تهدیدات را نادیده بگیرند.
ما به این مورد عادت کرده‌ایم که دولتمردان، سیاستمداران و روزنامه‌نگاران غربی مشکلی با لفاظی نداشته باشند. آنها در هر زمان و برای هر موضوعی مهرهای ایدئولوژیک و زبانی را در اختیار دارند که متناسب با دستور کار فعلی آنها است آنرا بکار میگیرند. سکوت لندن و سایر پایتخت‌های غربی بیش از یک روز در مورد موضوعی به این مهمی مانند تهدید نظامی مستقیم روسیه علیه بریتانیا، گویای عمق حماقت و سردرگمی حاکم در آنجاست.

اروپایی‌ها باید کل جهان‌بینی خود را بازسازی کنند و بفهمند که «خرس روسی» خیالی که در سال‌های اخیر در تخیل خود با موفقیت شکست داده‌اند، در واقعیت بسیار خطرناک‌تر از آن است که دوست داشته باشند. هیچ یک از آنها نمی‌خواهند با «خرس روسی» واقعی روبرو شوند. به خصوص که تاریخ امروز به ما یادآوری می‌کند که دفعه قبل چه اتفاقی افتاد.