اجلاس پنجاهمین و جشن پنجاهمین سالگرد «گروه هفت» – شاید برای آخرین بار

پتر آکوپوف 

ترجمه مجله هفته

اجلاس «گروه هفت» که از امروز در ایتالیا آغاز می شود، پنجاهمین و جشن سالگرد خواهد بود، اما رهبران جهان غرب چیزی برای جشن گرفتن ندارند و حال و هوای آن نیز جشن گونه نیست. این امر هم به دلایل داخلی و هم به دلایل جهانی است: در اکثر کشورهای عضو، بحران قدرت تشدید می شود و اوضاع بین المللی برای «دموکراسی های پیشرو جهانی» نامساعدتر می شود. و مهمتر از همه، هیچ کس را جز خودشان نمی توان مقصر دانست.

البته رهبران غربی با این موضوع طبیعتاً موافق نیستند: آنها یک مقصر اصلی برای آشفتگی جهانی دارند – و آن روسیه است. در سومین اجلاس متوالی «هفتگانه»، «تهاجم روسیه به اوکراین» و پیامدهای آن در کانون توجه خواهد بود. همه چیز همانطور که معمول است – هماهنگی تحریم های جدید و بسته های کمک جدید به کی یف، و همچنین تهدیدهای روشن تر علیه «چین یار مسکو». چیز اساسی جدیدی نسبت به سال گذشته؟ در اصل نه، اما نگرش جهان نسبت به غرب نسبت به سال گذشته بدتر شده است – و این لطف مسکو و پکن نیست (اگرچه آنها هم در این زمینه تلاش می کنند)، بلکه لطف خود غرب است: عملیات اسرائیل علیه غزه به نسل کشی تبدیل شد و دو رویی «دموکراسی های پیشرو»، «نگرانی» آنها از جان انسان ها و فراخوان هایشان برای «اتحاد همه جهان علیه متجاوز» را آشکار کرد. جنوب جهانی به طور آشکار غرب را به دوگانگی معیارها و چشم پوشی از نتانیاهو متهم می کند و تمام تلاش ها برای نشان دادن پوتین به عنوان قاتل و نتانیاهو به عنوان مبارز با تروریسم را مسخره می کند. غرب حتی قبلاً نیز نتوانسته کشورهای جنوب جهانی را به ائتلاف ضدروسی جذب کند و در پس زمینه اتفاقات غزه، فراخوان ها برای «کمک به زلنسکی» نیز بی پاسخ مانده است.

با وجود برنامه‌ریزی برای «اجلاس صلح» بلافاصله پس از نشست «گروه هفت» در سوئیس، این رویداد با استقبال ضعیفی روبرو شده است. از 160 کشور دعوت شده، تنها نیمی از آنها حضور خواهند داشت و اکثر آنها از اروپا و غرب جمعی (استرالیا، کانادا و غیره) هستند.
علاوه بر این، در میان کشورهای حاضر نیز فقط نیمی از آنها در سطح عالی حضور خواهند داشت، به این معنی که هیچ یک از رهبران کشورهای جنوب جهانی در اجلاس حضور نخواهند داشت. این در حالی است که برای اجلاس «گروه هفت» در ایتالیا، تعداد بی‌سابقه‌ای از کشورهای کلیدی جنوب دعوت شده‌اند و برخی از آنها نیز حاضر خواهند شد، اما هیچکدام قصد حضور در سوئیس را ندارند.
ملونی، نخست وزیر ایتالیا، رهبران 12 کشور غیر غربی را به آپولیا دعوت کرده است که شامل شش رهبر از کشورهای عضو گروه 20 می‌شود. اگر همه آنها حاضر شوند، اجلاس «گروه هفت» عملاً به گردهمایی دو سوم «گروه 20» تبدیل خواهد شد.
لازم به ذکر است که باشگاه غربی G7 شامل 8 عضو (با احتساب رئیس شورای اروپا) است، در حالی که گروه 20 شامل 20 عضو می‌باشد. رهبران آرژانتین، برزیل، هند، عربستان سعودی، ترکیه و آفریقای جنوبی به ایتالیا دعوت شده‌اند، به این معنی که 14 تن از 20 رهبر اصلی جهان در ایتالیا گردهم خواهند آمد.
غایبان برجسته این اجلاس ولادیمیر پوتین، شی جین پینگ، رهبران کره جنوبی، استرالیا، مکزیک و اندونزی خواهند بود.

با این حال، شاهزاده بن سلمان سعودی و رئیس جمهور آفریقای جنوبی رامافوزا هم به ایتالیا نخواهند آمد، بنابراین نمایندگی کشورهای کلیدی جنوب جهانی فقط به میلی، لولا و مودی محدود خواهد شد (با این حال، دشوار است که اردوغان را به عنوان رهبر یک کشور عضو ناتو به طور قطع به غیرغربی ها نسبت داد). روشن است که بیشترین علاقه غرب به رهبران برزیل و هند است – هر دو کشور عضو بریکس هستند و آنها را با هر نحوی می خواهند تحت فشار قرار دهند تا بر روسیه فشار وارد کنند. اما دو سیاستمدار بسیار باتجربه مانند لولا و مودی قطعاً قصد ندارند با برنامه های اتلانتیک همراهی کنند. 

اما شرکت کنندگان اصلی در این اجلاس، یعنی خود رؤسای جمهور و نخست وزیران غربی، اگرچه درباره روسیه و اوکراین، چین، اسرائیل و فلسطینی ها صحبت خواهند کرد، اما بیشتر درباره مشکلات خودشان فکر می کنند. و حدس می زنند در یک سال آینده در کانادا چه کسانی را خواهند دید. در حال حاضر مشخص است که ریشی سوناک در میان آنها نخواهد بود – در عرض سه هفته آینده، حزبش در انتخابات پارلمانی شکست خواهد خورد و او از سمت نخست وزیری کناره گیری خواهد کرد. امسال شارل میشل، رئیس شورای اروپا («رئیس جمهور اروپا») نیز کناره گیری خواهد کرد. احتمال بازنشستگی زودهنگام جو بایدن نیز زیاد است – و فکر کردن به آن اکثر شرکای او را در گروه 7 می ترساند. در اوایل ژوئیه، به نظر می رسد موقعیت مکرون به طور قابل توجهی تضعیف شود – ماجراجویی او با انتخابات پارلمانی زودهنگام ممکن است منجر به روی کار آمدن یک دولت اروپاگریز شود. صندلی شولتس نیز لرزان است – اما حتی اگر ائتلاف امسال از هم نپاشد، انتخابات بعدی برای پاییز سال آینده برنامه ریزی شده است. انتخابات در همان زمان در کانادا و ژاپن نیز برگزار خواهد شد – بنابراین از کل «گروه هفت» تنها میزبان نشست، جورجیا ملونی، می تواند با اطمینان نسبی برای دو سال آینده برنامه ریزی کند. اگرچه این اطمینان بسیار نسبی است: عبارت «ثبات سیاسی داخلی ایتالیا» تنها برای شوخی مناسب است.

«گروه هفت» نیم قرن پیش برای مدیریت و هماهنگی بهتر در میان جهان غرب – و برای تقویت موقعیت آن در جهان غیرغربی ایجاد شد. «جهان سوسیالیستی» که در آن زمان موازی وجود داشت، پس از یک دهه و نیم از صحنه جهانی ناپدید شد و توهم تقریباً همه قدرتی «گروه هفت» پدید آمد – اما در زمان حاضر چند قطب قدرت جهانی در حال رشد و شکل گیری هستند. جهان غرب محور در حال درگذشتن است – و تنها سوال در سرعت و هزینه های (برای همه‌ی دیگران) این روند است.