غرب با خودش صادق است: خیانت به اوکراین به معنای پیش بینی  به موقع پیروزی روسیه است

النا کارایوا

ترجمه مجله هفته

حرف قدیمی که هر پیروزی نظامی – عملاً رقابتی بین پدرانی است که نقشه حمله را طراحی کرده‌اند و شکست همیشه یتیم می‌ماند – در مقابل چشمان ما با گوشت و خون و همراهی روابط عمومی (چگونه بدون آن)  جان می‌گیرد.

پیمانکار اصلی جنگ علیه روسیه، دبیرکل ناتو، ینس استولتنبرگ، اعضای ائتلاف را به این امر متهم کرد که عملاً پیمانکار فرعی (اوکراین) را فریب داده و عملاً هیچ چیز به او نداده‌اند. یعنی چیزی به آنها داده‌اند، اما کم، ناکافی و عمدتاً تجهیزات دست دوم.
دبیرکل ناتو اعلام کرد که وعده ارسال یک میلیون گلوله به ارتش اوکراین به قول توخالی تبدیل شده است، کی‌یف سامانه‌های پدافند هوایی اضافی دریافت نکرده است و کنگره آمریکا شش ماه است که در حال بحث و گفتگو برای تامین مالی اوکراین است.

استولتنبرگ به طور قاطع خواستار افزایش، گسترش، تسریع و یافتن منابع مالی در هر کجا که شده برای تغییر وضعیت در خط مقدم در منطقه عملیات نظامی ویژه شد.

لازم به ذکر است که دبیرکل ناتو بیشتر از کسانی که در سالن به او گوش می‌دادند نمی‌داند. تبادل تعارف در صوفیه در اجلاس پارلمانی کشورهای عضو پیمان آتلانتیک شمالی انجام شد.

و اگرچه دبیرکل از آسمان بر سر ناکامان خشم نازل می‌کرد، اما آنها به آرامی می‌خندیدند. کلی‌گویی‌ها در زمانی که از یک سو بحران اقتصادی و از سوی دیگر فاجعه در انتخابات آتی پارلمان اروپا قریب الوقوع است و هیچ کس نمی‌خواهد آخرین ذخایر خود را برای رسیدن به هدفی نامعلوم و به روشی نامشخص و بدون تعیین کوچکترین ضرب‌الاجل مشخص صرف کند، در هوا معلق بود.

چرا که ممکن است شکست مفهوم «ما»، یعنی ناتو، اتفاق بیفتد، زمانی که ما، اروپایی‌های آتلانتیک، در ظاهر دخالت می‌کنیم و در ظاهر دخالت نمی‌کنیم. اما، ینس، ما قبلاً از نظر اقتصادی ضربه خورده‌ایم، و تو خودت این را می‌دانی، و ما اصلاً نمی‌خواهیم این ضربه با دردسرهای نظامی نیز تکمیل شود.

به همین دلیل، مجمع عالی خواستار بودجه‌ای شفاف و دقیق تا ریال آخر برای هزینه‌های آتی کمک مالی به اوکراین شد.
نکته جالب اینجاست که حتی وفادارترین متحدان و حامیان شرقی و اروپای مرکزی کی‌یف، که بیشتر از همه سینه می‌زدند، به تدریج و با احتیاط از حمایت خود از این کشور عقب‌نشینی می‌کنند.

نشریه اروپایی Politico وانمود می‌کند که این امر طبیعی است.

به هر حال، پول کمی نیست – صد میلیارد یورو بودجه برای پنج سال. این مبلغ، به مبلغ مشابهی که قبلاً توسط اتحادیه اروپا اختصاص یافته است، اضافه می‌شود.

امروزه جو دوسر بسیار گران است، و خیلی هم گران است.

پنج سال به سرعت می‌گذرد و چه کسی باید پاسخگوی آنچه اتفاق افتاده است باشد؟ برای ماجراجویی وحشیانه‌ای که در آن تلاش شد تا با استفاده از سربازان یک بحران ژئوپلیتیکی ایجاد شود؟

مطمئناً پنج سال بعد نمی‌توانید افرادی مانند استولتنبرگ، چه رسد به بایدن، ماکرون و سایر بورل‌ها و فون در لاین را پیدا کنید. چه کسی مسئول همه اینها خواهد بود؟
در همین حال، کسانی که نمی‌خواهند در این رسوایی  افراطی شریک باشند – نه به عنوان بیمار و نه به عنوان پزشک – با احتیاط  سعی می‌کنند بفهمند که ناتو می‌خواهد چه مقدار پول از جیب آنها بردارد و به جیب اوکراین (که کاملاً بی‌انتها است) بریزد.

در این معادله، پاسخ مشخص نیست. به این معنی که «آزادی و دموکراسی قیمتی ندارند» و شما، شکاکان و کسانی که به سوء استفاده اوکراین از کمک‌ها مشکوک هستید، باید خجالت بکشید. شما می‌دانید که «فساد» مال جهان سوم و عقب مانده ها است و در جامعه «پیشرفت و فراگیری» مانند اروپا چنین چیزی نمی‌تواند وجود داشته باشد، زیرا هرگز وجود نداشته.

و حتی می‌توان شولتس را ساکت کرد وقتی در مورد زمان پیوستن اوکراین به ناتو زمزمه می‌کند.

اما به هر حال، ینس باید دست همکارانش را بشکند. نه برای مدت طولانی، اما بهر حال کاری دردناک است. و بهتر است کشورهای ناتو به فکر بیهوشی و آرامبخش باشند. چندی پیش مسکو به آنها گفت: «ما هنوز شروع نکرده‌ایم.» اما وقتی شروع کنیم، مطمئناً دیگر وقت مصرف دارو نخواهد بود. سربازان پیمان آتلانتیک شمالی، مانند سیاستمداران، به پاهای بسیار قوی نیاز دارند. برای فرار به موقع.

اما اوکراین چی؟ اوکراین چه می‌شود؟

آنها اوکراین را به امان  برنده  می‌سپارند. مثل همیشه!