لارنس دیویدسون به ناکامی ستون نویس نیویورک تایمز در اعتراف به عدم تعادل خشونت در طول تاریخ درگیری اسرائیل و فلسطین می‌پردازد.

منتشر شده در کنسرسیوم نیوز

ترجمه مجله هفته

توماس فریدمن یک خبرنگار و سردبیر معروف و برنده جوایز نیویورک تایمز است. او از مدت ها قبل علاقه مند به خاورمیانه است و در لبنان و اسرائیل زندگی کرده است.

با توجه به تاریخچه گزارش رسانه های آمریکایی، به ویژه نیویورک تایمز، درباره این منطقه، این شهرت ممکن است کمتر از آنچه فکر می کنید باشد.

در یک مقاله افتتاحیه در 8 مه، فریدمن گفت که اعتراضات دانشگاهی علیه جنگ اسرائیل در غزه «بیش از حد بزرگ شده اند که بتوان آنرا نادیده گرفت». او همچنین اذعان کرد که آنها را «بسیار نگران کننده» می داند.

چرا این طور بود؟ زیرا او معتقد بود که پیام و اهداف معترضان «حقایق مهمی درباره چگونگی شروع جنگ غزه و آنچه برای رسیدن به یک پایان عادلانه و پایدار لازم است را رد می کنند». در نهایت، او ادعا کرد که اعتراضات دانشجویی به احساسات فلسطینی هایی که علیه حماس و حمله آنها به اسرائیل در 7 اکتبر اعتراض می کنند، بی اعتنا هستند.

بیایید به نگرانی های فریدمن نگاهی بیاندازیم:

چگونگی شروع جنگ غزه
به گفته فریدمن، معترضان «در واقع به دنبال توقف رفتار شرمنده اسرائیل در کشتن بسیاری از غیرنظامیان فلسطینی در تعقیب مبارزان حماس هستند و در عین حال نقض آتش بس توسط حماس در 7 اکتبر را نادیده می گیرند.»

این به معترضان کمک می کند تا «بخشی از مشکل» باشند.

درک فریدمن از جنگ اسرائیل-فلسطین از طریق گرایش های صهیونیست (هر چند لیبرال) او تحریف می شود. او ادعا می کند که حمله حماس در 7 اکتبر واکنش مداوم و گسترده اسرائیل را «تحریک» کرد. این ادعا بافت تاریخی را نادیده می گیرد.
اقدام حماس در 7 اکتبر باعث تشدید قابل توجه تجاوزات مداوم اسرائیل شد. از دیدگاه دانشجویان، تأکید آنها بر نوار غزه نشان می‌دهد که اکثریت قریب به اتفاق رفتار اسرائیل و فلسطینی‌ها را به هیچ وجه برابر نمی‌دانند – و فریدمن نیز نباید چنین رویکردی داشته باشد.

من مطمئن نیستم که فریدمن با ادعای اینکه فلسطینی‌ها در 7 اکتبر «آتش بس» را نقض کرده‌اند، قصد بیان نکته مهمی را دارد یا خیر. همانطور که عطاالله الصالح در [زمینه امنیتی در اکتبر] اشاره می‌کند:

«فقط سه هفته قبل از حمله، نخست وزیر اسرائیل، بنیامین نتانیاهو، در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک، نقشه ای از «خاورمیانه جدید» ارائه کرد. این نقشه نه کرانه غربی و نه شرق بیت المقدس و نه غزه را نشان نمی داد. این امر تأیید کرد که آنچه فلسطینی ها می دانستند، این بود که هیچ شانسی برای ادامه مذاکرات صلح دولت نتانیاهو با فلسطینی ها وجود ندارد.»

حماس به این رفتار توجه کرده بود، حتی اگر به نظر می رسد فریدمن آن را نادیده گرفته است.

بنابراین، متأسفانه اما واقعیتی است که اسرائیلی ها هر موشکی که به سمت آنها شلیک می شود را تحریک کرده اند، درست مانند تلفات آنها در 7 اکتبر. آنها این کار را از طریق وحشیگری بی پایان خود انجام دادند که هدف آن همیشه پاکسازی قومی بوده است. با توجه به این پیشینه، حمله 7 اکتبر فلسطین در اصل دفاعی بود – اقدامی از مقاومت ضد استعماری.

آیا این خشونت علیه غیرنظامیان اسرائیلی بود؟ بله، بود. آیا این خشونت توسط پروپاگاندا اسرائیلی اغراق آمیز و توسط رسانه های غربی به طور کامل بلعیده شد؟ بله، شده است.

با توجه به رفتار چندین دهه اسرائیل با فلسطینی ها، آیا خشونت مقاومت باید ما را شگفت زده کند؟ نه، نباید.

خشم فریدمن از معترضان به دلیل نادیده گرفتن قربانیان اسرائیلی نشان می دهد که او خود عدم تعادل خشونت در کل تاریخ درگیری اسرائیل و فلسطین را درک نکرده است.

«چه چیزی برای پایان جنگ لازم است؟»

فریدمن از شعارهایی مانند «فلسطین را آزاد کنید و از رودخانه تا دریا» وحشت زده می شود. او معتقد است که این شعارها خواستار نابودی اسرائیل هستند. به گفته او، آنها «استدلال می کنند که مردم یهود حق خود تعیین سرنوشت یا دفاع از خود را ندارند.»

این فرضیه ای تردیدآمیز از سوی او است. در واقع، شعار «از رودخانه تا دریا» در ابتدا توسط حزب لیکود اسرائیل مطرح شد و در آن زمان به طور قطع خواستار «نابودی» حقوق ملی فلسطینیان نبود.

در مورد معترضان، واقعیت این است که اکثر آنها خواهان آتش بس، خروج اسرائیل از مناطق اشغالی و ایجاد یک اسرائیل/فلسطین دموکراتیک با حقوق برابر برای همه شهروندان هستند.

متأسفانه، هدف غیرنژادپرستانه یک راه حل دموکراتیک برای یک دولت اسرائیل-فلسطین برای فریدمن غیرقابل قبول است. او بر «راه حل دو دولتی» پافشاری می کند که به گفته او «تنها راه حل عادلانه و عملی» است. او این را در حالی باور دارد که اکنون مشخص شده است که این امر توسط ایدئولوژی صهیونیستی ریشه دوانده در اسرائیل غیرممکن شده است. این ایدئولوژی یک کشور یهودی صرف را از «رودخانه تا دریا» تجویز می کند – چشم اندازی که با گسترش بی وقفه اسرائیل به واقعیت تبدیل می شود.

بنابراین، چگونه یک راه حل دو دولتی «عملی» است؟ همچنین می توان «عدالت» طرح دو دولتی فریدمن را زیر سوال برد. نوع دولتی که فریدمن برای فلسطینیان توصیف می کند، به طور خلاصه، خودکشی است.

در دولت فلسطینی مورد نظر فریدمن، نیم میلیون شهرک نشین اسرائیلی وجود دارد. با این حال، او می خواهد که این واحد فلسطینی «غیرنظامی» شود. با توجه به اینکه این دولت صهیونیستی و شهرک نشینان آن بودند که در هفت دهه گذشته به طور تهاجمی سعی در پاکسازی قومی فلسطینیان داشته اند، می توان گفت که بهترین راه برای «عملی بودن» غیرنظامی کردن اسرائیل است.

«نادیده گرفتن مردمی در غزه که از استبداد حماس متنفرند»

اخیراً، واشنگتن پست و سایر رسانه های بزرگ ایالات متحده که تا جایی که من می دانم هرگز به محبوبیت احتمالی حماس و سایر گروه های مقاومت فعال در غزه فکر نکرده اند، گزارشی از حدود ده فلسطینی ارائه کرده اند که از حماس متنفر هستند.

«این فلسطینی ها از دقیقاً همان چیزی خشمگین هستند که این تظاهرات دانشجویی نادیده می گیرد: حماس بدون اجازه مردم غزه و بدون آمادگی برای محافظت از مردم غزه، این جنگ را آغاز کرد، علیرغم اینکه حماس می دانست که یک واکنش وحشیانه اسرائیلی به دنبال خواهد داشت.»

در اینجا طرز فکر فریدمن چیز عجیبی دارد. حماس و سایر گروه های مقاومت چگونه می‌توانستند از مردم غزه «اجازه رسمی» برای «شروع جنگ» (در حالی که در واقع یک جنگ چندین ساله در حال وقوع بود) بدون هشدار به اسرائیلی ها دریافت کنند؟

و با توجه به کمبود موشک های ضد هوایی موثر، حماس یا هر کس دیگری چگونه باید از مردم در برابر جنگنده های اسرائیلی-آمریکایی که به طور مرتب غزه را بمباران می کردند، صرف نظر از اقدامات مقاومت، محافظت می کرد؟

در نهایت، واکنش اسرائیل – که غزه را به نسخه مدرن درسدن 1945 تبدیل کرد – در واقع با خشونت وحشتناک قبلی اسرائیل در غزه تناسب نداشت. بنابراین مقاومت فلسطین چگونه باید می دانست که اسرائیلی ها اکنون تا حدی «وحشیانه» عمل خواهند کرد که به نسل کشی تبدیل شود؟

«نسل تیک تاک»

در نهایت، فریدمن به یک نتیجه گیری واقعاً عجیب می رسد:

«حماس برای جلب حمایت نسل بعدی جهانی در تیک تاک آماده بود که هزاران غیرنظامی را در غزه قربانی کند. و این کار کرد. اما یکی از دلایلی که این کار کرد، فقدان تفکر انتقادی در بسیاری از این نسل بود – نتیجه یک فرهنگ دانشگاهی که بیش از حد به «چه چیزی فکر می کنید» اهمیت می دهد تا «چگونه فکر می کنید».»

و از این نتیجه می توان نتیجه گرفت که توماس فریدمن خود «می داند که چگونه انتقادی فکر کند».

در اینجا فریدمن به تخیل محض نزدیک می شود. من به شدت شک دارم که رهبران مقاومت فلسطین که در بزرگترین زندان روباز جهان گرفتار شده اند، اصلاً به «نسل بعدی تیک تاک جهانی» فکر می کردند.
احتمالاً بیشتر این بود که آنها به دنبال دولت‌های ارتجاعی در خاورمیانه بودند که تسلیم آمریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها شدند. و توهین به اینکه «فرهنگ دانشگاهی بیش از حد به روی این متمرکز است که به چه فکر کند تا به چگونه فکر کند» به احتمال زیاد بازتاب روانی دیدگاه مغرضانه این نویسنده سرمقاله خاص صهیونیستی نیویورک تایمز است.

«عملگرا سرسخت»

توماس فریدمن خود را به عنوان «یک عملگرای سرسخت که در بیروت و اورشلیم زندگی کرده است، به مردم در همه طرف ها اهمیت می دهد و از دهه ها حضورم در منطقه قبل از هر چیز می دانم: تنها راه حل عادلانه و عملی برای این مشکل دو کشور ملی برای دو ملت بومی است.»

ما قبلاً در مورد اینکه اسرائیلی ها (که وضعیت «بومی» آنها تا حد زیادی مشکوک است) تا چه حد این رویا را محقق خواهند کرد، بحث کرده ایم – حتی اگر حماس حاضر به همکاری باشد.

پس او چه کار دیگری می خواهد انجام دهد تا هم اسرائیلی ها و هم فلسطینی ها را از خود نجات دهد؟

«آنچه فلسطینی ها و اسرائیلی ها در حال حاضر بیش از هر چیز به آن نیاز دارند … راهی برای ایجاد شرکای بیشتر برای صلح است. سرمایه گذاری در گروه هایی که درک عربی-یهودی را ترویج می کنند، مانند ابتکارات ابراهیم یا صندوق اسرائیل جدید. سرمایه گذاری در مهارت های مدیریتی … برای فلسطینی ها در کرانه غربی و غزه …»

صادقانه بگویم، اینها در این مرحله از بازی مسکن هایی هستند که کافی نیستند.

بگذارید نظراتم را با شما مقایسه کنم که به نظر من اسرائیلی ها و فلسطینی ها به چه چیزی بیشتر نیاز دارند: یک راه حل یکپارچه دموکراتیک و برابر.

برای رسیدن به این هدف، جنبش بایکوت، عدم سرمایه گذاری و تحریم (BDS) علیه اسرائیل آپارتاید باید مانند کاری که علیه آپارتاید آفریقای جنوبی انجام داد، موفق باشد. فشار برای این منظور باید توسط افراد عقلانی در همه جا و در ایالات متحده توسط معدود سیاستمدارانی که می دانند در مورد چه چیزی است، حفظ شود.

در اینجا در ایالات متحده، عوامل اسرائیلی مانند ایپک از طریق رشوه و باج خواهی سیستم سیاسی آمریکا را فاسد می کنند. و آنها این کار را به نام یک رژیم نژادپرستانه انجام می دهند که یهودیت و اخلاق آن را از بین می برد.

در نهایت، بزرگترین مشکل در این مبارزه اسرائیل صهیونیستی است، نه مقاومت فلسطین. این دو گروه از نظر قدرت و میزان خشونت برابر نیستند. آقای فریدمن، به عنوان برنده جایزه پولیتزر، آیا چیزی از اینها می فهمد؟ مشکوک به نظر می رسد. این او را به «بخشی از مشکل» تبدیل می کند.

لاورنس دیویدسون استاد بازنشسته تاریخ در دانشگاه وست چستر در پنسیلوانیا است. از سال ۲۰۱۰، او تحلیل‌های خود را در مورد موضوعات سیاست داخلی و خارجی ایالات متحده، حقوق بین‌الملل و بشردوستانه و همچنین رویه‌ها و سیاست‌های اسرائیل-صهیونیستی منتشر کرده است.