ایالات متحده آمریکا روسیه را تحت فشار قرار می‌دهد تا از سلاح‌های هسته‌ای استفاده کند.

سناریوی استفاده روسیه از سلاح‌های هسته‌ای در جنگ اوکراین، برخلاف تصورات رایج، چیزی نیست که غرب بخواهد جلوی آنرا بگیرد. کاملاً برعکس: به گفته کارشناس نظامی روسیه، ولادیسلاو شوریگین، ایالات متحده دقیقاً به دنبال آن است.

نوشته شده توسط ولادیسلاو سانکین

ترجمه مجله هفته

مقامات ارشد نظامی آلمان در حال حاضر با بی‌مبالاتی در مورد تشدید احتمالی جنگ بین ناتو و روسیه صحبت می‌کنند.

یک مکالمه تلفنی شنود شده توسط ژنرال‌های نیروی هوایی آلمان در مورد عملیات توروس علیه اهدافی در روسیه، نشان داد که توافقات مستقیمی بین آنها و ارتش ایالات متحده خارج از سیاست‌های آلمان وجود دارد.

اخیراً، سرتیپ دوم کریستین فرویدینگ، هماهنگ‌کننده اوکراین، در مصاحبه‌ای با تلویزیون حکومتی کانال یک آلمان ARD گفت که سرنگونی یک هواپیمای ترابری نظامی روسی که حامل اسرای جنگی اوکراینی بود توسط سامانه پاتریوت آلمانی در منطقه بلگورود روسیه، «مهارت تاکتیکی» بود.

یک کارشناس نظامی روس به نام ولادیسلاو شوریگین در تحلیل این وضعیت می‌گوید که این جسارت ظاهری در مورد تشدید جنگ با روسیه چیزی جز تله‌ای عمدی از سوی غرب، به ویژه رهبر آن، ایالات متحده، نیست.

از آنجایی که واشنگتن قبلاً متوجه شده است که پیروزی نظامی بر روسیه در تئاتر جنگی اوکراین به دست نخواهد آمد، به همین دلیل آمریکا  به دنبال دوران پس از جنگ است.

شوریگین در تحلیلی در کانال تلگرام خود می‌نویسد که پس از جنگ روسیه و اوکراین، برای ایالات متحده از نظر استراتژیک بسیار مهم است که روسیه را از جامعه بین‌المللی مدرن طرد کند و آن را به یک «دولت مطرود» مانند کره شمالی تبدیل کند.

او می‌گوید که طرح ایده‌آل برای دستیابی به این هدف، تحریک روسیه به استفاده از سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی در خاک اوکراین یا یکی از کشورهای اتحادیه اروپا است. وی ادامه می‌دهد:

«واضح است که اولین استفاده از سلاح‌های هسته‌ای پس از جنگ جهانی دوم، یک سابقه در مقیاس جهانی خواهد بود و کشوری که از آنها استفاده می‌کند در چشم جامعه جهانی به کشوری تبدیل می‌شود که از همه ممنوعیت‌ها و محدودیت‌ها عبور کرده است، بی‌رحمانه از سلاح‌های هسته‌ای استفاده کرده و روح سلاح‌های هسته‌ای را از بطری خارج کرده است.»

شوریگین در ادامه می‌گوید که طبق این طرح، ایالات متحده که قدرتمندترین ماشین آلات اطلاعاتی و تبلیغاتی جهان را در اختیار دارد، می‌تواند در صورت استفاده از این سلاح‌ها، روسیه را شیطانی جلوه دهد و یک عملیات محاصره کامل را ترتیب دهد که در آن متحدان و سایر طرفداران از روسیه رویگردان می‌شوند. او معتقد است که چنین نتیجه‌ای از جنگ، پیروزی ژئوپلیتیکی مطلق برای ایالات متحده خواهد بود.
سپس روسیه به عنوان یک کشور کاملاً منزوی از فرصت‌های توسعه خود محروم می‌شود و دور بعدی تحولات تکنولوژیکی را از دست می‌دهد. در نتیجه، برتری استراتژیک ایالات متحده و غرب در دور بعدی رویارویی ژئوپلیتیکی در 15 تا 20 سال آینده تضمین می‌شود.

این برنامه حداکثری غرب است. گزینه دیگر، برنامه «حداقلی» شامل انجماد درگیری‌ها در امتداد خطوط مقدم فعلی به سبک کره‌ای برای 25 تا 30 سال آینده است. در این صورت، یک جنگ سرد جدید در اروپا وجود خواهد داشت که غرب از آن برای آماده شدن برای اقدام تلافی‌جویانه علیه روسیه استفاده خواهد کرد.

برای تحقق این طرح، باید به روسیه چشم‌انداز جنگی بی‌پایان نشان داده شود که در آن غرب دائماً سهم خود را افزایش می‌دهد – «در واقع، همان طرح جنگ فرسایشی، اما برای مدت زمان بسیار طولانی‌تر».

«و استفاده بی‌حد و حصر از سلاح‌های دوربرد غربی برای حملات به عمق خاک روسیه و همچنین ظهور نیروهای نظامی غربی در خاک اوکراین، نشانه‌های کاملاً آشکاری برای روس‌ها است: ما عقب‌نشینی نمی‌کنیم!»

با این حال، کارشناس نظامی روسیه تردید دارد که هر دو طرح قابل اجرا باشند، به ویژه به دلیل ضعف فزاینده آشکار اوکراین که ممکن است زودتر از حد انتظار غرب از نظر نظامی فروپاشی کند. با این حال، شوریگین به خطرات پیش روی روسیه اشاره می‌کند.
این خطرات واقعی هستند، همانطور که بحث‌های مکرر در رسانه‌های روسی در مورد حملات با سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی نشان می‌دهد. برخی از کارشناسان امنیتی که به رهبری روسیه نزدیک هستند، به طور فزاینده‌ای عصبی هستند و خواستار اقدام «پیشگیرانه» با سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی علیه اهداف غربی هستند. از سوی دیگر، کسانی هستند که هشدار می‌دهند که چنین اقدامی دقیقاً همان چیزی است که غرب برای ایجاد یک «قرنطینه» در اطراف روسیه مانند یک فرد مبتلا به جذام، منتظر آن است.

سرهنگ دوم بازنشسته سرویس اطلاعات خارجی و مدرس موسسه دولتی روابط بین‌الملل مسکو، آندری بِزروکوف، معتقد است که روسیه عجله‌ای برای تشدید رویارویی با غرب ندارد. بِزروکوف به همراه همسرش چندین دهه به عنوان جاسوس بلندپایه در ایالات متحده فعالیت می‌کرد و انگیزه‌ها و پویایی‌های سیاست آمریکا را به خوبی می‌شناسد.

او در مصاحبه‌ای اخیر گفت که به نظر او، عدم عجله ولادیمیر پوتین در سیاست خارجی یک استراتژی کاملاً حساب‌شده است. این کارشناس برجسته سیاست خارجی خاطرنشان کرد که اگر رهبر روسیه در ابتدا الگوی رفتاری متفاوتی را انتخاب می‌کرد و به طور قاطع‌تر و تهاجمی‌تر به تحریکات غرب واکنش نشان می‌داد، روسیه امروز احتمالاً در موقعیتی بسیار ناخوشایند و نامطلوب قرار می‌گرفت.

به گفته بِزروکوف، پوتین در رویارویی با غرب تنها تاکتیک درست را انتخاب کرده است: ایالات متحده و اتحادیه اروپا را به حدی نترساند و وحشت‌زده نکند که همه چیز را در جهان فراموش کنند و تنها هدف سیاست داخلی و خارجی خود را رویارویی با روسیه و از بین بردن کامل این کشور به عنوان یک واحد سیاسی و اقتصادی قرار دهند.
اگر روسیه امروزی را به عنوان قیاسی برای اتحاد جماهیر شوروی سابق در نظر بگیریم – دولتی که غرب آن را بزرگترین تهدید برای موجودیت خود می‌دانست – مقامات ایالات متحده به سرعت این جایگاه را از چین گرفته و به فدراسیون روسیه اعطا می‌کردند.

در این صورت، واقعاً تمام تحریم‌های ممکن علیه روسیه اعمال می‌شد.

صحبت‌ها صریح‌تر می‌شود

با این حال، همانطور که بِزروکوف توضیح داد، روسیه در واقع قدرت و منابع کافی برای تشدید سریع بحران در روابط با ایالات متحده و اروپا را دارد. حداقل، به گفته فیودور لوکیانوف، کارشناس علوم سیاسی، روسیه باید بسیار روشن و واضح بیان کند که در پاسخ به اقدامات ناتو چه اقداماتی انجام خواهد داد. او در مقاله‌ای که توسط روسیه امروز به زبان آلمانی ترجمه شده و در روزنامه پارلمانی روسیه منتشر شده است، نوشت: «ابهام فقط به بهانه‌ها دامن می‌زند و حس بی‌مجازاتی را تقویت می‌کند.» به گفته او، زمان ابهام استراتژیک و همچنین صحبت‌های فزاینده تشریفاتی از «خطوط قرمز» به پایان رسیده است.

دیمیتری سوسلوف، کارشناس علوم سیاسی، در مقاله‌ای (ترجمه در مجله هفته موجود است) به این موضوع پرداخته است که این اقدامات چه می‌توانند باشند. به گفته او، حداقل سه سطح هشدار دیگر قبل از اینکه روسیه به آخرین چاره خود – یک آزمایش اتمی نمایشی – متوسل شود، وجود دارد. تأثیر سیاسی و روانی یک قارچ هسته‌ای که به طور زنده در تمام کانال‌های تلویزیونی جهان پخش می‌شود، به سیاستمداران و روزنامه‌نگاران غربی همان ترس از دست رفته‌ای را می‌دهد که از جنگ‌های بین قدرت‌های بزرگ پس از سال 1945 جلوگیری کرده است: ترس از یک جنگ هسته‌ای واقعی.