اپوزیسیون در انبر خودبرگزیدگان                                               به تعبیر طنز آمیز یکی از اندیشمندان ایران (آقای نیکفر) ،اکنون دیگر، هر فرد «عصبانی » از رژیم ،خود را در قامت اپوزیسیون جمهوری اسلامی جا میزند. این معرکۀ خنده آورو نیز پر خطر، این  پرسش اساسی را پیش می آورد  که آیا هنوز  مانند گذشته می توان انبوه مخالفین سیاسی  را  در شمار اندامان اپوزیسیون یک نظام به حساب آورد؟ وآیا اساسا هر فرقه یا فرد ناراضی را می توان در شمار یک نیروی آلترناتیو برای نظام و در حلقهٔ اپوزیسیون قرار داد؟ و اینکه، با توجه به انقلاب پیشین و عدول اساسی از وعده های داده شده  ،با کدام سنگ و سنجه ایی می توان شعارها، سمت‌گیری ها و برنامه ها ی یک جریان سیاسی را سنجید، ومهمتر اینکه با کدام ضمانت معتبر می توان به جدی بودن و پایبندی  به مجموع شعارها و داعیه های ِ (اغلب شیرین) باور کرد ؟ درک این تمایز نه تنها  صرفا از جنبۀ نظری بلکه در حوزۀ میدانی نیزبرای کوشندگان  سیاسی حائز اهمیت است .زیرا مستقیما به امر همبستگی اجتماعی …