تعمیق سطح وحدت نویسنده: مهدی گرایلو ناسازه‌ی لاینحل شکل‌گرفته میان رویکردهای لیبرالی در امور تقنینی و اجرایی ساخت قدرت در کشور از یکسو و پایبندی به اصل پشتیبانی از نیروهای مقاومت منطقه از دیگرسو هر روز شدیدتر می‌شود و گویا ذهنیت‌های درون‌ساختاری‌ای که مدعی داشتن برنامه‌ای مشخص برای حل این دشواره بوده‌اند، یک‌به‌یک یا مانند جناح محافظه‌کارترِ اصلاح‌طلبان، اکثریت قاطع اصولگرایان، و تاحدی طیف موسوم به اعتدالی‌ها که در هیئت احزاب حاکم تعریف‌پذیرند بلاموضوع می‌شوند، یا همچون بخشِ خروج‌کرده‌ی حرکت دولت بهار و جناح‌های تندروترِ جبهه‌ی اصلاحات عملاً یا رسماً به موضع تبلیغ فواید جراحی‌های ساختاری‌ای می‌پیوندند که نتیجه‌ی واقعی آنها چیزی کمتر از خواست‌های رادیکال اپوزیسیون خارج کشور نیست: عقب‌نشینی مطلق به راست و تسلیم نیروهای مقاومت به اراده‌ی امپریالیستی برای تغییر چهره‌ی اجتماعی و جغرافیایی کل منطقه. نکته‌ی بسیار مهم آن‌که با آشفته‌ترشدنِ روزافزون وضعیت اقتصادی، دسته‌ی یکُم آرام‌آرام و به‌نحوی خزنده درحال انتقال ماده‌ی اجتماعی خود به دسته‌ی دوم است: هرچه در ترازوی یکُمی‌ها کفه‌ی جذابیت‌های اقتصاد لیبرال به‌ضرر ضرورتِ مُبرمِ مقاومت سنگین‌تر می‌شود، این شارش مادی آهنگ تندتری می‌یابد … برای …

مقدّرات بدیل‌بودن مهدی گرایلو   باز هم یک وقفه‌ی دیگر! روشن است که آمریکا به‌طور جدی دنبال پیاده‌کردنِ برنامه‌ی لیبی در ایران است. گرچه بولتون با کارنابَلَدیِ بی‌موقعش این را لُو می‌دهد، اما ایران زودتر از کره‌ی شمالی که موضوعِ دهن‌لقّی او بود، قافیه را از روی مصراع دوم می‌خوانَد؛ تحریم‌های آمریکا اگر اجرایی شوند، وضعیت اجتماعی داخل کشور را از آنچه هم‌اکنون هست وخیم‌تر می‌کنند و احتمالاً شما می‌توانید با بسامد و توزیع جغرافیایی بیشتری تماشاگر تحرکات اعتراضی رایج این‌روزها در بستر غائله‌هایی مطابق با الگوی تعمیم‌یافته‌ی رویدادهای دی‌ماه باشید. وحدت‌بخشی اقتصادی به اعتراضات طبقات و گروه‌های گوناگون اجتماعی تحت مفهومِ واحد فقر یا مقوله‌ی عوامانه‌ی معیشت قویاً تعقیب می‌شود و این تعبیرِ قالبیِ چپ‌ها که پوشش خبری گسترده و همدلی سیاسیِ رسانه‌های غربی و به‌ویژه جریان‌های نزدیک به کاخ سفید با این مجموعه‌ی واحدِ موسوم به «قیام علیه فقر» فقط نمودی از تلاش سنتی و همیشگی نیروهای دست‌راستی برای بهره‌برداری از تحولاتی است که مستقل از آنها و به‌شکلی خودجوش جریان دارند، دیگر کارایی ندارد … مطالعه بقیه مطلب در اینجا

علیهِ خیابان مهدی گرایلو نشانه‌های خطرناکی که چندروز است در خیابان‌ها ثبت می‌شوند، لابُد بیش از وقایع 88، برای چپ‌ها اغواکننده است، چون این‌بار آنها دیگر حتا نیازی به جفت‌وجور کردنِ حجتی سیاسی یا مفرّی ایدئولوژیک برای توجیه همراهی با جریانی که آن‌زمان کمابیش کل راستِ جهان را زیر پرچم سبز متحد می‌کرد، نمی‌بینند. «محتوای اقتصادی» اِطلاقی به یک اعتراض معمولاً برای سطح بیرونیِ سیاست‌پردازیِ تعرضیِ چپ حکم دلیل کافی را دارد و از این حیث استقبال همه‌جانبه و سراسیمه‌ی نیروهای شهوت‌زده‌ی چپ از این حرکت‌ها قابل پیش‌بینی است … دریافت بقیه مطلب در اینجا

گزارش دومین پاکسازی نویسنده: مهدی گرایلو چهارگاه (زابل، حصار، مخالف): دانشِ همیشهْ مطلق هری کونزرو پس از شنیدن خبر اهدای نوبل ادبیات به باب دیلن، نوشت: «از وقتی که به اُباما به‌خاطر «جرج‌بوش‌نبودن» نوبل صلح دادند، این مسخره‌ترین نوبل بوده است» کمی پیش از آغاز رسمی ثبت‌نام داوطلبان انتخابات ریاست‌جمهوری بود که زمزمه‌های حضور بقایی به‌گوش اپوزیسیون راست هم رسید؛ آنگاه در شرایطی که هیچ‌کس فکرِ گام بعدی داستان را نمی‌کرد، عباس عبدی در مصاحبه‌ای حضور او در انتخابات را بی‌معنا ارزیابی کرد؛ او پیشاپیش قولِ ردصلاحیت بقایی را داد و کنایه‌ای هم بارِ هواداران این جریان کرد که اگر محترمانه توصیه می‌شود که در انتخابات شرکت نکنند، گذشته از سنجش‌های درون‌حاکمیتی، این مهم نیز لحاظ شده است که یک‌وقت با اتفاق ناخوشایندی مثل ردصلاحیت، جلوه‌ی قضیه برای کسی، و البته برای کل مجموعه، بد نشود؛ فرضیه‌ای که روی این لایه از ژورنالیسم ایرانی برای اثبات خود نزد جامعه‌ی لیبرال‌ها بی‌تابانه این‌پا و آن‌پا می‌کند این است که وقتی چنین در حق کسی آبروداری می‌شود و او درعوضْ آن را نادیده می‌گیرد و به کار …

شَریطه‌ی خاطیان  نویسنده: مهدی گرایلو می‌گویند هر نوشته‌ای خوب است، مگر نوشته‌های مَلال‌آور. فکر می‌کنم قطعنامه‌ها را باید از نوع نوشته‌های مَلال‌آور دانست. (لنین. گزارش کمیته‌ی مرکزی حزب کمونیست روسیه به کنگره‌ی نهم) پس از تدفین: قطعنامه‌ی سوگواران همه‌چیز با تصمیم درباره‌ی خودکُشی آغاز می‎شود؛ یعنی آلبر کامو و اندیشیدن حول‌وحوشِ این قضیه: در دهه‌ی هشتادِ خورشیدی، یک صفحه‌ی سیاسی، مانند جوهرِ یگانه‌ی اسپینوزا، خودگسترانه از سمتِ چپ بسط یافت تا روندِ اندام‌افزاییِ آن پس از سال‌ها خمودگیِ نیروی زاینده‌ی زندگی، تولیدِ نقد سیاسی را از سر گیرد. سپس به‌شکلی غیرمنتظره، در سال 86 ــ یک‌سال‌ونیم پیش از سوتِ آغازِ فازِ اوباشیِ نئوکان‌های ایرانی ــ در فضای روانیِ یک‌جور خوش‌بینیِ کاذبِ همبسته با مفهومِ تولید، این صفحه بدون اطلاعِ قبلی بسته شد. برای دریافت و مطالعه مطلب لطفا اینجا را کلیک کنید(مقاله در فورم پی دی اف)

مهدی گرایلو متن مطلب در فورم پی دی اف برای داونلوود  «قبل از خروجم از سوریه بود که … رقابت بین طرفداران و مخالفان گفتگو با ما، با پشتیبانی اسرائیل و ایالات متحده‌ی آمریکا به نفعِ جناحِ ناتو‌ـ‌گلادیویی، یعنی قشرِ طرفدارِ جنگ و نابودی، به پایان رسید. اندکی قبل از خروجم، سرویس اطلاعاتی اسرائیل از راهی غیرمستقیم به‌اصرار پیامِ لزومِ خروج من از سوریه را داد. خروج از آنجا را مناسب ندیدم؛ از ضربه‌ی بزرگی که به موقعیت‌مان در سوریه وارد می‌آمد نگران بودم. از نظر استراتژیک و ایدئولوژیک نیز این را صحیح نمی‌یافتم. جنگ در مسیر خویش پیش می‌رفت و تقدیر هرچه بود پیش می‌آمد. نگرشی تقدیرگرا در پیش نگرفته بودم، اما کنار گذاشتنِ یک خط مشیِ ایدئولوژیک، سیاسی و نظامیِ حدوداً سی‌ساله در یک آن و تغییر مسیر نیز نمی‌توانست یک موضع مخالفِ بامعنا در برابرِ تقدیر باشد. باید صادق می‌بودم؛ نمی‌توانستم رهایی خود را مبنا قرار دهم … سناریوی اِشغال عراق به شکل تنگاتنگی با تحویل دادن من در ارتباط است. اشغال را در اصل با عملیات علیه من آغاز کرده بودند. …

اروپایی مهدی گرایلو متن در فرمات پ د اف در فرانسه چون کسی نمی‌داند چگونه باید از قدرت استفاده کند، دولتْ آن را به مردم تفویض کرده است؛ به همین دلیل مناظرِ اجتماعیِ آنجا با یک سوررئالیسمِ روزمره در خاطره‌ی گردشگران ثبت می‌شوند: سی سال بعد، با تصویرِ بسته‌ای از چین و آژنگِ چهره‌ی عبوسِ یک مأمورِ گَرِ تاریخ که هنگامِ نطق سالانه‌اش درباره‌ی ترفیعِ عن‌قریبِ شأنِ جهانیِ میهن، یک تریلر بدون ملاحظه‌ی قوانین راهنمایی و رانندگی در پس‌زمینه رشد می‌کند و بوق‌زنان از روی جمعیت می‌گذرد، خاطرات ما آغاز می‌شود. برای آدم‌هایی که از اروپا خوششان نمی‌آید کار سختی نیست که این تصویر را به‌خاطرِ ناسازه‌های بونوئلی‌اش، روایتی از امری واقع‌شده ندانند: بودریار باور داشت که با پسامدرنیته تصویر یا وانموده (simulacrum) دیگر نه گواهِ یک امرِ واقع، بلکه هستیِ خودفرمانی است که جای واقعیت را به‌طور مطلق گرفته است، به‌گونه‌ای‌که از این پس با غیاب امرِ واقع مواجهیم: عکسی که از یک چیز می‌گیریم، بازنماینده‌ی خودِ آن چیز نیست، زیرا امکان تمایز آن چیز و وانمایی‌اش در آن عکس از میان رفته است: …

بامدادِ بیوَرَسْپْ نویسنده: مهدی گرایلو پیش‌درآمد: اَوِستا بدون زرتشت بهتر است کلی‌گویی کنیم: رئیس‌جمهور آمریکا می‌گوید بزرگ‌ترین خطای دولتش ورود به جنگ لیبی بدون اندیشیدن به آینده‌ی این کشور پس از برافتادنِ قذافی بود. من دیرزمانی گمان می‌کردم که ریشه‌ی چنین اشتباهاتی را باید در زمینه‌های سیاسیِ رویدادشان جستجو کرد؛ تا این‌که بخت یارِ من شد و همان روز فهمیدم که قضیه از بیخ‌وبُنْ فرهنگی است، البته اگر با من هم‌باور باشید که فرهنگ چیزِ مشکوکی است که وقتی از آن دَم می‌زنیم، با یاری‌خواست از همه‌ی ذخایر توان انسانیِ خود پیشاپیش متعهد شده‌ایم که یک بخش‌بندی را فراموش کنیم؛ جهانِ بافرهنگْ مجموعه‌ای از ظالمان و مظلومان است که در آن «حفظِ حرمتِ یکدیگر» آن‌قدرها فضیلت دارد که می‌توان در ازای آن به‌شکلی ازپیش‌تمهیدشده بی‌خِرَد بود. برای مطالعه بقیه مقاله لطفا اینجا را کلیک کنید (متن در فرم پی دی اف) دیگر مقالات مهدی گرایلو در مجله هفته شورِ تَعریبِ اَنیران – مهدی گرایلو بویِ دارویِ روباه‌گَزیدِگی — مهدی گرایلو پشت و رویِ پرده‌ی اِمتناع – مهدی گرایلو در موقفِ نامِ عام – مهدی گرایلو

شورِ تَعریبِ اَنیران نویسنده: مهدی گرایلو پیش‌درآمد: سوء‌تفاهم‌های امپریالیسم به نظر شما خطاهای ذاتی یک آزمایش باید از مرز چند درصد بگذرد تا از آن به‌بعد بتوانیم اصلِ نظریه‌ی مورد آزمایش را نامعتبر بدانیم؟ مثلاً شاید در خبرها شنیده باشید که هفتاد و پنج جنگجوی تازه‌نفسِ سوری که آمریکایی‌ها در ترکیه برای مبارزه با داعش آموزش‌شان داده بودند، در گذر از مرز برای ورود به سوریه به محاصره‌ی جبهه النصره درآمده و برای رهایی ناگزیر شده‌اند بخشی از جنگ‌افزارهای خود را تسلیمِ این گروه کنند. یا این‌یکی را به‌نقل از ژنرال لُید اُستِن، فرمانده‌ی نیروهای آمریکایی در خاورمیانه، که از پنجاه و چهار جنگجوی دیگر که تا آن روز به سوریه اعزام شده بودند، درنهایت ….. برای مطالعه بقیه مقاله لطفا اینجا را کلیک کنید (نسخه PDF مقاله)