علي رسولي

«اعتراف» برف میبارد تنها نوایی که میان این زمستان میشنوم قطاریست که مرا به دوردستی نامعلوم میبرد. زمین از پشت شیشهها آرام کفنپوش میشود و تپههای زودگذر در دوردست پستانهای تو را به یادم میآورد […]

«زیباترین سنگر» خورشید از تپه های دوردست بر می خیزد و شاخه های درخت وحشی نور را شانه می کنند روز در رخسارت آشیانه می بندد و من بازهم جستجوگر شعر زندگی ام ای واژه […]

    تو آسیایی هستی پدر و مادرت دو کارگر فرسوده با دست ها و پاهایی که دیگر کار را بلد نیستند آمریکایی هستی پدر و مادرت دو معدنچی قدیمی که هنوزهم کابوس اعماق زمین […]

«در ستایش ماهی سیاه بودن» در هجوم موج مجال عصیان است و آغاز جستن و بودن و یافتن زیبایی در ورای خطرها در گشودن بادبان ها. و باد زوزه‌ ی ساحل و ریگ است و […]

  در بیروت باران می بارد و سنگ فرش های آنکارا خیس است کودکی بر خیابان های گرسنه ی فلوجه لبخندی فراموش شده را می فروشد مردی در کوچه های خاکی کابل به خاطره های […]

«به ظلمت اذان‌تان» شب بود «شنگال» زخمی «شنگال» بی‌ ماه و «کوبانی» و «کوبانی» دست‌های چریکی بود آماده‌ی شلیک شب بود کودکی خموش گرمای پستانی را گم کرده بود نور در کوچه سلاخی می شد […]

  “لاولاو” مژه های نرمِ لاولاو* جامه ی خواب می پوشند بر نیزار،پیشِ چشمان جیرجیرک ها دست های ریبوار* را می گیرد بادبادک های شادی بر کپرِ نگاهش آذین می شوند. ریبوار،فصلِ نازکِ قصه را […]

“راز حادثه “   به تماشای باغچه می نشینم هنوز سکوت،آغاز قدم هایت را باور نکرده است و زمان،چه اندازه آبستن از انتظار است و زمان،چه اندازه به نبض های کوچک امیدواری دلخوش است.   […]