در بهاری که جهان می رفت…

نعره ی ببر سیاه ابر هم

خواب  مرغان مقلد را نیاشوبد

سینه، گر، پر درد ،

از این است…

دی چه آغازِخوشی از یورش بادی زمستان روب،

پیدا بود

در بهاری که جهان، می رفت تا جهان دیگری باشد …

اینیان و آنیان اما

از درون و از برون ،هر دو تبر بر دست

بر شکوه باغ تازیدند

از درختان ریخته هم  شاخه و هم برگ ،

از تل سوزنده شان هر دم

آتشی بر ریشه پاشیدند

زو گرفته شور و حالش را

آرزوهای بهارش را

در فرو پاشی ش کوشیدند

زان سپس در گوش عالم هایهو کردند

در سر مرغ مقلد ،

این دروغ خود فرو کردند:

«مرگ این باغک

نه از زخم تبر

بل میوه ی خود آفتی ها بود»!…

جعفر مرزوقی (برزین آذر مهر)

 

بیرقِ داد

 

*

رفته ست بیداد،

از بس  در این باغ،

برهر سپیداری،

تو گویی حلقه ی دار…

با این همه

مام وطن

پرورده انگار

یکبار دیگر

کاوه بر کف  بیرقِ داد!

 

*

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

ای نازیان عصر!

.

بریده باد دست‌ مان

دراز ، ازسر نیاز ،

اگر شود ، به سوی تان…

ز سر بدر کنید این گمان

که «میش جامگی » گرگ‌های هارتان،

نه آشکار ه بر جهان…

نه آشکار ه آن بدی که می کنید به مردمان

یه زیر پوشش دروغی دفاع ز حق شان…

نه آشکار ه تارهای پر فریب

که می تنید هر کران

به باورِ تهی و پوکِ این و آن…

نه آشکار ه بر جهان

که آن «سه گانه سر» درنده یِ شما

هزار بار

شریر تر

ز حاکمان مار دوشِ قبضه کرده ملک مان !…

*
جعفر مرزوقی ( برزین آذرمهر)

وهم باره

*

شب،

با شکست خورشید،

زد فاتحانه فریاد :

« دیگر

تمام

شد.»

ننهاده چشم برهم

نی ،

در نیِ سحر هنوز،

زنگی زتاج سر،

خورشیدِ نو تری بود

گسترده بال و پر…

*

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

خطابه

.

سالیان سال

زیر چشم ما،

همچونفرین گشتگان،

در آتش و دود

می زند سوریه پر پر

از عذاب دوزخی که کردگارش «سود»

بدتر از نمرود…

.

مردم

ای مردم !

چشم بگشایید!

اندرین دوزخ

آه دیگر در بساطش نیست!

خلق سوریه گناهش چیست؟!….

*

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

دندان شکن

*

بر نیارد « داد »

آیا

بَر کنَد

از ریشه این « بیداد »؟!

هر کجا گسترد ه دامی چون به ره صیاد؟!

چون به سر کوبنده هر جا ، تیغه ی جلاد؟!

پاسخ فرداش آری باد ، با فریاد !..

*

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

باروتِ کینه‌ها…

باروتِ کینه‌های طبقاتی

خمپاره‌ای اگرنه،

در انفجار قلعه ی بیداد؛

چاشنیِ فشنگی،

برضد همگنان،

درشیشلول پنهان در آستین مان !

*

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

بسته راه،

         تا بر پگاه،

برکشیده خنجری ست ،

         ماه

بر شبِ سیاه .

 

*

 

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

 

چشم در چشم

در چنین سرمای خشک و

استخوان سوز  ِ زمستانی،

توی گلدان های پر خار و سفالی،

بر سر رف ها،

می زند گویی جوانه ،

-چشم در چشمان برگشته ز خشم  ِ 

جن  ِ استبداد-

سبزه ی نوروز ِآزادی !

*

جعفرمرزوقی( برزین آذرمهر)

 

در لفاف دود نفت و

دود گازوییل،

شهر تهران

با تنی که صد هزاران تُن به رگ

خون غلیظ و مرده وبد رنگ،

بر زمین افتاده،

چون فردی که دارد می رود از دست،

نقش همچون نعش برخاک است

هیچ امدادی

ز راهی نیست!

چاره ی این بی‌ستاره ،

چیست؟!

*

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

1

 

خنیاگری غمین و

پریشان بود،

بر اطلسِ سیاهش

عطری نه از طراوت باران بود،

شوری نه از کشاکش توفان‌ ها،

از جزر زجرناکش

در خلوت کبود

داغی به سینه و

اشکی به گونه داشت…

*

درنای جان به لب،

از هول دیرپایی این جزر

در تعب

می خواند پر خروش:

«ای اژدهای آبی

موجِ دمان

که دیری

بر صخره کوفتی،

و بارها فکندی

لرزه به جان شب،

با چون تویی چه کردند

جزران بوالهوس؟

بر جا چرا نشستی

بر خود شدی قفس؟

ای سختسر

که ات کرد

این گونه رامسر؟

زد ت که ؟ با چه ترفند؟

سنگ لحد به سر،
‌
لب پر چرا نمی‌زنی؟

قد بر نمی‌کشی؟

طغیان نمی‌کنی؟

شورِنهفته را،

عریان نمی‌کنی؟

شور بر آمدن،

غوغایِ بر شدن،

برآسمان جهیدن،

بر صخره کوفتن؟

در انتظارمعجزه از سوی کیستی؟

درآرزویِ خیزش باد از کدام سو؟

‌فصل بلند شر

آخر نشد مگر؟…»

***

دریای شب گرفته

از درد کف به لب،

گوید به غمگساری :

«ای مرغ تیز پر!

در موج موج دریا،

تا این سکون هست،

تا شک و ترس و لرز ،

دریا تا نگردد از قطره بارور

قطره تا نگردد

چون بحر پهنه‌ور؛

دریا دلی نگیریم

تا ما ز یکدگر،

از صخره‌ها جهیدن

‌بر اوج‌ها رسیدن،

وهمی ست

از وصالی،

خوابی

یا خیالی !…»

*

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

زنده آنانی…

زنده آنانی که دراستیزه اند،

نه هزارانی که بی‌انگیزه اند!

*

زندگی پویندگی راه هاست

در غبار بی‌رهی ، پا در هوا ست !

*

داد را ،گر جنگ ، با بیداد نیست

زندگی را ،نام ، دیگر بردگی ست

 

*
جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

1

 

«ملت» ام،

« ملت »ام،

«امت»‌ ام ولی خوانند؛

سخت در بند دیوپایی چند

تار‌شان ،بسته دست و پاست مرا؛

شده نابود هر چه بود به جا،

نا به جا،

آنچه که به جاست مرا!

با شکسته پری چه جای شگفت،

سر اگر بر فراز هاست مرا؟!

به سزای گناه نا کرده

حلقه ی دار هر کجاست مرا!

*

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)  

گلواژه ها

گلواژ ه‌ها چه زود پلاسند بر زبان

جا یی که نیست شبنم آزادی،

تا در گلوی خشک سخن‌های سوخته،

پیچد عطر آن!

جعفرمرزوقی(برزین آذرمهر)

 

نطفه ی توفان

 

اختاپوس سانانِ حاکم بر دریا

شاخک افکنده ، بر هر چه ، هرجا،

لافان در هر سو با بوق وکرنا

کافتاد از نفس،توفان، در دریا

 

سخن عشق

ای دلرباترین عروسِ سرزمین‌های بکر

بر بندیان ِ این شب ِ بیداد بُن بگو!

چندین و چند خوشه و خرمن ز ملک ِ عشق

گرد آوریم و بر سر راهت بگستریم

تا شور آفرینی رقص  ِ پرناز  ِ بهارانه ات را،

بر شاخسار ِ زمستانی و

شب گرفته ی دل ها،

و شکوفایی گلدانه‌های شبنم ِ پر ناز و کرشمه ات را،

بر کویرعطشان ِ جان ها،

درودی شایسته گفته باشیم؟!

*

ای دلارا‌ترین عروس ِ سر زمین‌های بکر

آغوش ‌ باز کن!

با بندیان  ِ این شب ِ بی وصل راز و نیاز کن!

با ما بگو

چندین و چند خرمن  ِ گل ،باید این زمان

از قلب ِ عاشقان،

تا ما به جان و دل

گرد آوریم وبر سرِ راهت بگستریم؟

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

آزادی

از دوریت ، جانم به لب ،ای یار ،ای یار

بر لب نه‌ام جز نام تو ، در این شب تار

بی تو چه آسان، هر کجا، برپایی دار

بر مردمان ِ غرقه در گرداب ِ ادبار

جعفر مرزوقی (برزین آذر مهر)

هرگز

ھرگز نگردد این د ر،

بی عزم کارگر، بر پاشنه ی دگر !

ھرگز نگردد این د ر،

تا عنکبوت یأس ،بیوقفه می تند

برگردِ ما قفس!

ھرگز نگردد این د ر،

تا جغد انزوا،

هو هو کنان به در ، بیهوده می دهد

هر فرصتی هدر!

ھرگز نگردد این د ر،

تا پَر کَند، نفاق ، با دست اختناق ، از بالِ اتفاق!

ھرگز نگردد این د ر،

تا کاه ِ باد بَر، درشام  ِ پر خطر،کوهی ست در نظر!

ھرگز نگردد این د ر،

تا دانشی دگر، در چنته ی بشر، ناگشته باور،

درمرز نیک و شر!

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

 

 

خام خیالی …

سیمرغک دروغ

شیرانه سهم خویش چو از فتح قاف یافت

کرد دشمنان بهانه ،

               در آمد به شکلِ دال !

از رهروان هر آنچه توانست سر بکند

برچید پَر ز هر که به سر داشت شورِ باز

با این خیال خام که نبیند در اوج باز

بال و پر ی گشوده به پرواز!

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

مائیم درمحاصره ی خیل دشمنان

– از «خُرد» و از«کلان» –

ا ز ما مگیرخرده ،اگر داده ایم تن،

در ره گهی به همرهی «خُرد» دشمنان

اندر هوا ی آن که گردیم توامان

دندان شکن مشتی

بر پوزه ی «کلان»!

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

گرگانِ « داعش»

گرگانِ « داعش» را

نازل کنند

همچون بلایی

بر سر طفلانِ «کوبانی»

غارت گرانِ پست و سودایی

پس کو صدای کوس رسوایی ؟!

وقتی که مست عشقی

سازت هزار آواست .

تلخ ات به دل گوارا

شامت چو صبح زیبا ست.

وقتی که مست عشقی

هر سنگ ریزه ات ،کوه؛

هر شبنم ات چو دریا ست.

وقتی که مست عشقی

در تو امیدِ فردا

در تو شکوهِ دنیاست!

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

 

هسته ی هلو

نوزایی و نوآیی

از بدو زادنش

           بودش آرزو،

سرما ی بی‌دریغ

ره بسته بود لیک

بر گوهر نهفته و

            عطر نهان او،

این هسته ی اسیر

با آن که بود هر آن

           با مرگ روبرو،

می راند ش از خود اما

          با سحر ِ آرزو.

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

«افت » و «خیز»

(۱)

«خیز» ی که در پی‌اش نبوَد «افت»،

                                           منطقی ست

«افت »ی که «خیز» در پی آن نیست،

                                                منتفی !

(۲)

«خیز» بدون« افت»

                         اگر هست و

گاه نه!

«افت» بدون «خیز»

ولی

                               هیچگاه

                                        نه !

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

 

شبنمِ جان

سنگ تمام

انکارِ انکار…

پیر عنکبوت ها

               که تنند تار،

تا زنند

         پروانه‌ها به دار؛

انکار می کنند

         که با غرشِ بهار

این تار‌ها شود

     به در و دشت

               تارو مار!

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

 

در خلوت غروب…

درخلوت غروب

بغضی کبود

در گلوی پنجره پوکید.

خیل کلاغ ها

از روزنه

به خلوت متروک در شدند…

در گرگ و میش صبح،

هر دنج گوشه ای

از رنگ و عطرخاطره ها

                             پاک رُفته بود.

در طاقه ی سحر

چیزی به غیر اسکلت شب نمانده بود!

جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

 

 

دیریست باران

گردانده رو از این دیاران!

جنگل سترون،

با شبنم جان،

دریا نگیرد، گر، به سر خوی نهنگان

کی می د هد سر عاشقانه ، نغمه ،

باران؟!

کی می زند پر،

اوجگیران

مرغ توفان؟!