تا ابر سیه به قطره اِنکار نشد سر تا قدمش بارشِ بسیار نشد در ذهن پر از همهمه اش جوشش کور رویای نهان بود پدیدار نشد ٭ بس قطره که بر دامنه هاشور کشید صد جوی روان گشت، ز صد دره رسید رودی شد و تا بحر دوان پای دوید از بحر به ابر آمد و از ابر چکید ٭ کهسار چنان محفل و ساقی شده ابر باران چو می ناب و زمین ساغر ابر صد غنچه نو رسیده مست از باران فریاد زنان که مِی چکید از رخ ابر ٭ باران ز هجوم باد حیران شده باز آشفته خیال و مو پریشان شده باز باد ار چه قوی، رمنده، وحشی، سرکش باران دل خاک، وصل رویش شده باز ٭ سرگشته به کوه، تشنه بودیم همه وندر پی چشمه ای دویدیم همه گمگشتهٔ بی نقشگی راه شدیم گر چشمه نیابیم هلاکیم همه مسعود دلیجانی

  موضوعي به ظاهر پيش پا افتاده گزارشي از دومين نشست «نقد آدينه»: ادبيات و سياست نويسنده: شيما بهره مند «استاد به ياد آورد که پس از دعواي طولاني با زنش به کارگاه رفته بود تا آخرين دستکاري ها را در دهمين گيوتين دست ساخت خود بکند. وقتي که ريل تيغه فولادي را روغن کاري مي کرد، زنش با قهوه ترک در دستش به قصد دلجويي به کارگاه آمد. استاد به شوخي از زنش خواسته بود که براي اندازه گيري، سرش را در حلقه نيم دايره دستگاه بگذارد. زن سر در حلقه گيوتين کرده بود و از اين شوخي آنقدر خنديده بود که دستگاه را لرزانده بود. ريل روغن خورده جنبيده و لولاپريده بود. تيغه ناگهان فرود آمده بود. زن را فرصت آه نبود. استاد حيرت زده که خواسته يا ناخواسته مرگ زن را سبب شده بود، پس از اين حادثه کار را با دقت و شکيبايي به پايان برده بود.» داستان «دستگاهِ» جواد مجابي روايتي است از وضعيت اخير ادبيات ما؛ ادبياتي که در عين رشد کمي نويسنده ها و کتاب هايش، رفته رفته …

حرفِ موثر، خوابِ خوش فرو خوردند سالهایی کسانی صد اندر صد به بغضِ ممتد وُ خواریِ مفرط، گلو مرداب گشته صدا از یاد رفته! خُناقی*، خُناقی خُناقیان در کوچه ها خُناقیان در خنده ها خُناقیان در غَرقه ای خُناقیان در بُرقعی خُناقیان آتش به جان اما نمی گیرند زبان در هر کلام صُم̊ بر صدا، بُکم̊ از نوا. اَلا کِی؟ پس کجا؟ در خروشی از نوا دلبرنما، کنکاش خواه دریا و دریاها شود؛ حرفِ موثر هرسخن جاری به رودی ملتهب؛ راهِ گلو، صوتِ زبان گیرد دلِ خُناقیان! گیرد دلِ خُناقیان، دلبر شود، دلتنگ̊ نه گیرد دلِ خُناقیان کنکاشِ هر صوت از زبان! ■ تمرینِ حرفِ درد، تفسیرِ هر نبرد خسته مشو، بگوی! ••• از گفتن وُ شنفتن دستی به خاک بردن بیرون کشیدنِ تن از گورِ روزگار است! خسته مشو، بگوی! از دردِ ناخوشی ت، باشم که در خبر حتی اگر سخن حتی اگر که درد تکراری̊ بی رمق! ■ دیروز، در خانه ی من، از کسی پرسیدم از کسی که خنده ش، دیر به دیر می زد سر و چنان بود سخن، بر نمی …

این دیگری است در من مهران زنگنه   این اوست که فریاد می‌ کند این آن غریبه‌-آشنا، آن رویازده‌ است در من که گردن کشیده است این اوست که می‌ نویسد آنکه به بیداری در رویاهایش پرسه می ‌زند لبان باد را می ‌بوسد با آفتاب نشست و برخاست دارد آرزوهایش را بر آسمان می ‌نویسد گیسوان درختان را نوازش می ‌کند هنوز، پس از آشوویتس، می‌ تواند بخندد و از عبور لحظات سرگردان و گریز پا باکی ندارد به آنان که رفته‌ اند نمی ‌اندیشد بر هستی و نیستی مکث نمی ‌کند و به آنان که خواهند آمد، چشم دوخته است این دیگری است در من که فریاد می‌ کند هر فردا بانگ برمی ‌زند: فردا … می ‌داند اما بر هرزچرخ زندگی‌ اش هر فردا نیز شب طلوع می ‌کند این دیگری است در من که افسوس بر لبانش غریبی می ‌کند

010ما مهران زنگنه با دیگران در دیگران زیسته بودیم با دیگران در دیگران خود را یافته بودیم – معنایی، حقیقتی- و دوشادوش در آینده‏ ای زیستیم كه هرگز نیامد   کیست؟[1] مهران زنگنه   کیست این من، که شود، شونده است کیست این او که بُده، نبوده است کیست کو هر آن به دست وُ از دست شود کیست آن کس که آید و رونده است ——————————————————————————————— اگر متونی از دست را نمی‌خواهید دریافت کنید لطفا به من بنویسید و یا یک ایمیل سفید برای من ارسال کنید  

خدامراد فولادی   مارکسیست ها   نه تفنگ در دست شان است نه مسلسل نه حتا تیر و کمانی که گنجشکی را از شاخه ی زندگی / بیاندازد قلم در دست شان مسلسل است تیربار ِ اندیشه که اسکورت می کند پرواز را در بال های پرنده تا قلمروی آزادی تا عصری که نه تفنگ نه مسلسل نه حتا تیر و کمانی که پرنده ای را از شاخسار ِ زندگی / بیاندازد. قلم در دست هاشان سلاح ِ عبور است از قلمروی نقد ِ سلاح به قلمروی سلاح ِ نقد در عصرهای آگاهی.

«سرخ زیباترین است» آبی زیباست و قتی باران از راه پله های قدیمی می گذرد وقتی تصویرت در چاله های آب می ریزد وقتی صدای قدم هایت در شرشر کوچه می افتد و اطمینان اینکه تا دقایقی دیگر به آغوشت می کشم.   زرد زیباست زرد زیباست وقتی میان خوشه های گندم پنهان می شوی وقتی بر گیسوانت روبانی ریز بسته ای وقتی آفتاب از میان مژه هایت می گذرد و چنین است که روز رام شده است.   سفید زیباست وقتی لنگرها رها می شوند و سفر به آغاز می پیوندد وقتی قایق ها می گذرند و ما بادبان های دوردست را نگاه می کنیم وقتی روی دامنت دنبال گل های ریز می گردم و لمست می کنم وقتی می گویم: گشتن بهانه است. آری سفید زیباست سفید زیباست.   سرخ زیباست سرخ زیباترین است وقتی پلیس شلیکش را اعلام می کند وقتی باتوم ها واژه ها را سرکوب می کنند وقتی پرچم انقلاب را در دست داریم. آری عشق من سرخ زیباست سرخ زیباترین است.   «علی رسولی_اورست» https://www.facebook.com/ali1917 http://alirasoli.blogspot.com/    

رسالت مهران زنگنه     هیچ کس مرا به رسالت برنگزیده است پیامبرم اما من کتابم زمینی است یگانه سوره‌ ی کتابم را بر فراز کوه طور بر سنگ نبشتم آیه ‌ی یگانه‌ ای یکتا سوره‌ ام دارد: دوستت دارم به گاه رفتنم ترا به جانشینی‌ ام بر‌می ‌گزینم تا مرا با چشمانت با لبانت با دستانت با آوایت با دلت اگر در ساحل چشمانت کسی هست در گوش او به نجوا تفسیر کنی در صفحات سفید زندگی‌ ات اگر برگ سفیدی باقی است یکتا آیه‌ ی زندگی‌ ام را تفسیر کنی در آسمان روز، آنگاه که شب است، چون هر روز ، چون امروز، آن را بنویسی و برای ستارگانی که بر زمین زندگی می‌ کنند آن را به ترتیل بخوانی

فرعونِ بیدار! دنیا فاسد است تاریخش گذشته و اما در انتهای تاریخ ننشسته! تاریخ زنده است و اما عکس تو در ماه مچاله و همه خویشان تنی و ناتنی ات به چند منبر و دیوان و کراواتِ قاضیان لباسِ فساد بر تن اند! منبرها راه می روند دیوان ها رقم بالا و پائین می کنند و قضات بهر تعالی بشر پول می ستانند! آخوندِ ملیحِ سفره ها مردِ مست در عشقِ حق تعالی پنج میلیون بار انگشت بر دهان می برد خیس می کند و کاغذها را در دستگاه پول شمارش نماز می گذارد! به هر رکعت یک سجده و هزار دلار بی نیازی به جا می آورد، و نمازهای قضا و طاعت های نیاورده به جا تقدیم می کند. این عشق الهی ست حق لایتناهی ست این عشق خدایی ست حق زورآزمایی ست حق، کراواتِ صورتیِ راه راهِ قاضی ست حق تانک است حق از اسماء الهی ست حق، شترهای میدان التحریر است خونِ آدم می مکد. حق تجاوزِ دهه ی شصتِ اوین است حق دهه ها تجاوز در قصر و قزل و کهریزک. …

گلواژه ها گلواژ ه‌ها چه زود پلاسند بر زبان جا یی که نیست شبنم آزادی، تا در گلوی خشک سخن‌های سوخته، پیچد عطر آن! جعفرمرزوقی(برزین آذرمهر)  

نطفه ی توفان   اختاپوس سانانِ حاکم بر دریا شاخک افکنده ، بر هر چه ، هرجا، لافان در هر سو با بوق وکرنا کافتاد از نفس،توفان، در دریا دریا را منگر، کافکنده لنگر، آبستن دیری می پیچد بر خود ، از دردی سنگین ، سوزان و ترکان، در بطن‌اش بالان نطفه ی توفان !   جعفرمرزوقی (برزین آذرمهر)    

  کار شعر… تا گرگ بیداد د رَ د به دندانِ ستم تن ز آهو ی داد؛ درهر سرآشیبی ، نشانی از فرازی تازه جستن ؛ از صخره ‌ها ی سخت سر، سر بر کشیدن؛ از غنچه ی نا گشته گل هرگز، سرودن؛ بر بوته ‌های تشنه ی فقر ازجوهر جان ، شبنمی مهری نشاندن؛ از خنده ‌های له شده ، از بوسه ‌های داغ نفرت خورده ،انگار؛ چیزی نوشتن؛ گر نیست کار شعر، گو پس چیست کار ش؟! جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)  

Karl May 1842 – 1912 نصرت شاد ادبیات ، رمانتیک جهانگردی یا ماجراجویی استعماری . کارل مای ، نویسنده جوانان پیش از جنگ . کارل مای ( 1912 – 1842 ) پرخواننده ترین نویسنده جوانان در آلمان تا سال 1945، خالق رمانهای ماجراجویانه سفرنامه ای هیجان برانگیز است . در آثار او غیر از تمایلات صلح جویانه و ضد امپریالیستی ،علایق هومانیستی و گاهی هم انسان ستیزانه نیز مشاهده میشوند . او گرچه شغل معلمی آموخته بود ولی حدود 8 سال از عمر خود را بجرم دزدی و جعل اسناد و حیله وفریب در زندانهای دولت پرویس در آلمان گذراند .وی از خانواده ای فقیر و پر بچه برخاسته بود و چند نسل از اجداش کارگر رشته ریسندگی و بافندگی بودند . یکی از انتقادهای وارد بر او اینست که در زمان استعمار غرب در خاورمیانه و آمریکای شمالی، او برتری پیشرفت صنعتی و فرهنگ مسیحی را بر فرهنگهای کشورهای جهان سوم آنزمان توجیح میکند . امروزه او را یکی از موفق ترین داستانسرایان آلمانی بشمار می آورند . او حتی امروزه خوانندگان بیشماری مخصوصا …

هرگز ھرگز نگردد این د ر، بی عزم کارگر، بر پاشنه ی دگر ! ھرگز نگردد این د ر، تا عنکبوت یأس ،بیوقفه می تند برگردِ ما قفس! ھرگز نگردد این د ر، تا جغد انزوا، هو هو کنان به در ، بیهوده می دهد هر فرصتی هدر! ھرگز نگردد این د ر، تا پَر کَند، نفاق ، با دست اختناق ، از بالِ اتفاق! ھرگز نگردد این د ر، تا کاه ِ باد بَر، درشام  ِ پر خطر،کوهی ست در نظر! ھرگز نگردد این د ر، تا دانشی دگر، در چنته ی بشر، ناگشته باور، درمرز نیک و شر! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)    

«دشواری عشق» شاهد بودند با قلب هایی در بغض شاهد بودند و دیدند مادری برای جنازه ای می رقصید کدامین کدامین کوه چنان استقامتی را بلد بود کدامین فصل به جنگ چنین دردی برخاست و در سالِ غم اندودش طلوع را به خاک نسپرد. شاهد بودند با قلب هایی در بغض شاهد بودند و دیدند عاشقی برای یار مرده اش می رقصید کدامین کدامین از شما در لطافت غروبی زیبا عشق را چنین پنداشت و ضربان قلبش به صدای شلیک عادت کرد کدامین از شما بوسه و باروت را به هنگام دیدار بر زبان آورد در شبی سخت حلقه ی نارنجکی بر انگشت با زیباییِ ستاره ای در فراسوی سنگر نامزد شد. عشق سخترینِ سخترین هاست زیباترینِ دردهاست مادام که سرودی بر ناآرامی لبانت بنشیند نسیمی از دورترین کرانه ی غربت تو را مشغول خویش سازد شوقی در نگاهت بلغزد و واژه از غلاف سکوت بگریزد. عشق عشق سخترینِ سخترین هاست مادام که زیستن نیازمندِ تو باشد. «علی رسولی_اورست» https://www.facebook.com/ali1917 http://alirasoli.blogspot.com. /      

خام خیالی … سیمرغک دروغ شیرانه سهم خویش چو از فتح قاف یافت کرد دشمنان بهانه ،                در آمد به شکلِ دال ! از رهروان هر آنچه توانست سر بکند برچید پَر ز هر که به سر داشت شورِ باز با این خیال خام که نبیند در اوج باز بال و پر ی گشوده به پرواز! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

مائیم درمحاصره ی خیل دشمنان – از «خُرد» و از«کلان» – ا ز ما مگیرخرده ،اگر داده ایم تن، در ره گهی به همرهی «خُرد» دشمنان اندر هوا ی آن که گردیم توامان دندان شکن مشتی بر پوزه ی «کلان»! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

Böll , Heinrich 1917 – 1985 نصرت شاد ادبیات ؛ زیبایی هنری یا انتقاد اجتماعی ؟ هاینریش بول برنده نوبل سال 1972 نام هاینریش بل در ادبیات آلمان و جهان معمولا نام گونتر گراس هموطن او را نزد خواننده تداعی میکند . بل علنا اعتراف به وجود ژانر ادبیات خرابه های جنگی نمود و بقول خودش اتوپی سوسیالیسم کاتولیکی را در نیمه دوم قرن بیست در سر داشت . منقدین اش مدعی شدند که اعطای جایزه نوبل ادبیات در سال 1972 به وی نه بخاطر استتیک ادبی و هنری آثار او بلکه بدلیل فعالیتهای اجتماعی و سیاسی و انتقادی او بوده است . بل در زمان خود یکی از پرخواننده ترین نویسندگان آلمانی بود و آثارش به بیش از 17 زبان ترجمه شده اند . بعد از جنگ جهانی دوم و بعد از آنهمه جنایت و خشونت از طرف فاشیسم ،ادبیات می بایست اجتماعی میشد . یکی از رئالیستهای استادانه در ادبیات غرب بعد از جنگ هاینریش بل بود . او میگفت ادبیات باید به ساخت و تولد نوین آگاهی سیاسی و تاریخی کمک کند …

Theodor Fontane 1819 – 1898 نصرت شاد ادبیات ، – غیرسیاسی ها بیوگرافی ندارند . تئودور فونتان ، شاعر منتقد تئاتر و رمان نویس آلمانی بین سالهای 1898- 1819 زندگی نمود . اجداد او از هوگنوتنهای کالوینیستی مسیحی بودند که از فرانسه به آلمان در زمان دولت پروس پناهنده شده بودند . او خالق مقاله و نوول و داستان بلند نیز است . فونتان در سن 30 سالگی شغل پدری داروسازی را کنار گذاشت و ژورنالیست ، گزارشگر جنگی و سرانجام منتقد تئاتر شد . بعد از نوشتن چندین سفرنامه پیرامون استان و ولاییت محل تولدش ، در سن 60 سالگی نخستین رمان خودرا نوشت .در آغاز مشهوریت او به سبب اشعار و ترانه ها و سفرنامه هایش بود . فونتان در لباس منتقد تئاتر در آغاز مشوق مکتب ادبی ناتورالیسم و مطالعه آثار ایبسن بود . او شاهد تیزبین جامعه و دولت رو بزوال پروس در نیمه دوم قرن 19 شد و در کنار کلر یکی از رمان نویسانی است که روی رمان مدرن اروپایی اثر مهمی گذاشت . امروزه اشاره میشود که آثاراو …

من عاشق پر بسته ام، پرواز را دل بسته ام (به آزادی (۱)) مهران زنگنه من عاشق پر بسته ام، پرواز را دل بسته ام ای آرزو آتش بزن بر بند من، آتش بزن بر جان من آتش بگیرد چون دلم، پرمی زنم، ای جان من گر مُرده ام، آتش کُنَد پُر زنده ام در آسمانِ قهقهه رقصی و من رقصان شوم می پربگیرد جان من، چون ذره ای در آسمان می پرزنم من لحظه ای تا خندی و خندان شوم خنده تویی، خنده به لب، خندان شوم اشک شوی، چشم شوم بی تو ز دنیا می روم با تو به دنیا می شوم بی تو شوم من نیستی بی تو خلاء، با تو ملاء بی تو سکون و سرنگون بی تو منم آن واژگون با تو که هستم چون توام رویای ی من، رویای ی من این عاشق پر بسته را، پرواز را دل بسته را، با خود ببر رویای رویاهای من آدرس: mehran.z@gmx.net

گلدانه بن بست‌ها در پشتِ بن بست دیوار‌ها در پشتِ دیوار، گلدانه می کاریم ما در این حصاران گلدانه هایی کاندران خونِ بهار ان! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

    نوشته: بابک پایور خندۀ اسب چوبی منتشر شده در رفاقت كارگري (ادامۀ «پرکاد کوچک» و قصۀ اول از «قطار سریع‌السیر پوتمکین») در طبیعتی که هر منظرۀ روح‌نوازش، عینیت زیبائی را به‌نمایش می‌گذارد؛ هر رودخانه‌ای، هر دریائی و هر اقیانوسی، تودۀ عظیمی از قطره‌هاست. هر قطره به‌طور جداگانه شکل عنصری آن به‌شمار می‌رود، بنابراین بررسی ما از نگاه‌‌مان به‌قطره‌های آب آغاز می‌شود. قطرات آب، در جریانی هوس‌باز و بی‌محابا، در بستر رودخانه کوچک لوهان در کنار شهر لوگانسک، می‌رفتند تا سفر طولانی‌شان را به‌سوی رود دونتسک آغاز کنند، تا از آنجا به رودخانۀ رویائی دون بپیوندند تا میعادگاه عاشقانی باشند که از جان گذشته، در کنار رازهای سربه‌مهر و آبی‌رنگ دون، هر شب داستان دلبری معشوق و رسوائی رقیب را در سر می‌پرورانند؛ تا از آنجا رازهایشان را باخود بردارند و به دریای آزوف مهاجرت کنند، از تنگه کرچ بگذرند و به‌دریای سیاه بریزند. یا اینکه در میان راه در برابر تیغ بی‌رحم آفتاب، عنان از کف دهند و موی‌آشفته و عصیان‌زده و مست، سفری آسمانی به‌سوی ابرهای شمال را آغاز کنند و به‌همراه …

گرگانِ « داعش» گرگانِ « داعش» را -پرورد ه با شیرِ سگانِ رذل و هرجایی – نازل کنند هر گه که بتوانند همچون بلایی بر سر طفلانِ «کوبانی» غارت گرانِ پست و سودایی پس کو صدای کوس رسوایی ؟! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

  سعيد آوا زوال دردا دردا     که سيل بوده است خون دشتِ تاريخ را . فريادا فريادا از اين پتياره رسوای بي مايه اين ناخن خشکِ بي ريشه اين دندان گرد بي بُن و پايه اين حريص خون تشنه اين بَربَرخوی دوپا . دادا دادا زهدان پاکِ بارور کهکشان ! گر که اين «انسان» را دگر اميد شکفتني نيست هيچ يا که اين دوپای بي نام را دگر خيال گذر از مغاکِ قهقرا نيست و يا که من را دگر يارای اندک ترين تغييرهم نيست ، حاشا حاشا مرا به گلٌهً چارپايان باز گردان . سعيد آوا..شهريور 1393  

تراژدی السالوادور: اشعار راکه دالتون Roque Dalton منتخبی از سه کتاب او از: لوئیس گونزالس سرانو Luis Gonzalez Serrano ترجمه: ژاله سهند تا آنجایی که به داستانهای غم انگیز راکه دالتون Roque Daltonشاعر (السالوادور 1975-1935) مربوط میشود ، شاید که آن غم انگیز ترین داستانها در امریکای مرکزی باشد. در سال 1950 به عنوان یک دانشجوی رشته حقوق، او تابناک ترین فرد جنبش ادبی بود که در حال حاضر به آن با عنوان نسل متعهد مراجعه میشود، گروهی از نویسندگان چپ نظامی که هنررا به عنوان یک عمل انقلابی در نظر میگرفتند. ‹تعهد‹ به معنای پیوستن به جنبش انقلابی کمونیستی بود. از آنجایی که هر نوع مخالفت با دیکتاتوری نظامی در دهه 1930 در السالوادور غیر قانونی اعلام شده بود، پیوستن به چنین تلاشی به زندان، تبعید و یا مرگ منجر میشد. دالتون تجسم روح این جنبش رادیکال، تجربی و غیر سنتی بود – او به همان اندازه برای ادغام سیاست چپ غیر مصالحه گرایانه با شعر آزاد آوانگارد در کشورهای مختلف هم تراز شوروی شناخته میشود، که برای پیروی اش از نوشیدن و ماجراجویی …

وقتی که مست عشقی سازت هزار آواست . تلخ ات به دل گوارا شامت چو صبح زیبا ست. وقتی که مست عشقی هر سنگ ریزه ات ،کوه؛ هر شبنم ات چو دریا ست. وقتی که مست عشقی در تو امیدِ فردا در تو شکوهِ دنیاست! جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

  «درد » این است امروز، فاصله‌ها چندان گویا نیست، بین خوبی و بدی؛ دربزنگاه سخت دوران که به خواب غفلت بود ، گرفتار ، جهان با هزاران نیرنگ «خوب»‌ها را کشتند؛ آنچه که ماند ز «خوبی» کم ، کم به بدی آلودند، و سر انجام شد آن که امروز « خوب »‌ها کم رنگند «بد»‌ها اما بدتر از بد، و بدل گشته بدی، به یکی غده ی بد خیم که گویی نپذیرد درمان. آن کشاکش که جهان را می برد رو به زایندگی و نو زایی این چنین شد که از رفتن ماند. این « دو قطبی » امروز، نیست دیگر کارا ، مگر آن که خوبی سر بر آرد از نو و بگیرد در دست بار دیگر سکان. جعفرمرزوقی ( برزین آذرمهر)  

آرزو (5) مهران زنگنه دلم میخواهد شب تیره را نخنما ببینم تا اگر روز نیست حداقل بتوانم آفتاب را در ورای آن ببینم آدرس نویسنده: mehran.z@gmx.net علف هرز مهران زنگنه اگر هرزعلف بر سراسر هستی بی ‌بند و باری اش گل می ‌کرد هرز می ‌رویید عاشقانه‌ تر از تمامی عشاق می ‌بنوازیدم آن هرزه آن بی‌ بند و بار را که در مِحجَر1 تاریک خاطرات می‌رویید تا خاطرنشینان مکدر دل را هر روز بر سفره‌‌ی تطاول2 مینتوانند نهند و برنَدَرند آدرس نویسنده: mehran.z@gmx.net دیدار مهران زنگنه در رویایی من، شرمگینْ شرمِـ شرم‌زده، بانوی دیرین زندگی ‌ام را در خیابان دیدم او را به خانه‌ ام دعوت کردم در عطر آبی رویاهایم غوطه دادم به او ستاره‌ های رنگین همسفرم را نشان دادم و گذاشتم تا مرا که فقط غرور بر تن داشتم به کمال در آیینه‌ ی تفسیر خویش بنگرد شاید مرا باز بشناسد و با خود به مهمانی رویاهایش ببرد آدرس نویسنده: mehran.z@gmx.net 1باغ 2دست درازی کردن، دستاندازی، تعدی کردن، ستم، ظلم، گردنکشی

  هسته ی هلو نوزایی و نوآیی از بدو زادنش            بودش آرزو، سرما ی بی‌دریغ ره بسته بود لیک بر گوهر نهفته و             عطر نهان او، این هسته ی اسیر با آن که بود هر آن            با مرگ روبرو، می راند ش از خود اما           با سحر ِ آرزو. جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

  آبتين درفش نوشته‌ي حاضر در اصل پاسخي است به يك كامنتi كه به دو دليل آن را به‌شكل كنوني‌اش ارائه مي‌دهم: نخست به‌دليل تاخير زياد در پاسخ به آن كامنت. دوم به دليل حجم نوشته كه بيش از آن چيزي ست كه از يك كامنت انتظار مي‌رود. كامنت‌گذار با معنا كردن شعري از شاملو بر آن ست كه عملن بر نادرستي تعريف من از شعر مبني بر اين كه «شعر در عين با معنا بودن به «معنا شدن» تن نمي‌دهد‌» خط بطلان بكشد. آمد شبی برهنه ام از در چو روح آب در سينه اش دو ماهی و در دستش آينه فرياد برکشيدم از استان يأس: ((آه، اي يقين يافته، بازت نمی نهم.)) او تحت عنوان»معني تحت‌اللفظي»‌ شعر بالا را اين چنين معنا مي‌كند: «برهنه از در وارد شد. بسان روح آب دو ماهی در سينه داشت و آينه‌ای در دست. از استان نوميدی فرياد بر آوردم: ((ای يقين يافته، تو را هرگز از دست نخواهم داد)). صرف‌نظر از اين كه گويا براي كامنت‌گذار ما معني كردن يك شعر بازگوكردن همان شعر است اما …