پرده ها را درکشید! روزها شب را نمایش می دهند!   شب ها در نفی خویش، هیچ اند! استخوان و آفتابی هیچ!   آسمان در رنگ ماه، مجهول! ماه از نور می تابد خودش مغفول!   این زمان روزست اینجا وُ در آنجا شب! که کُرات اند که می چرخند بگیرند رنگ روزِ خویش درشب که در آن کسوتِ خورشید باشد تو آن هستی چراغی آسمان هایی که برق از خود ندارد سیمِ ربط ات به آن امید سازد جاریِ شاد چراغانی چراغانی چراغان!   پهنه ور دریای خورشیدی از سیاهی می شود پیدا آتش است آنجا می گدازد فواره فواره مُذاب، از خشمِ این دنیا چه خشم آگین؟! آفتابی ست محبت خیز که در نظمِ مرتب تابیده بر دیگر رفیقان!   خورشید می تابد زحل آن است که می داند زمین آن است که می خواهد عطارد، زهره و کیوان و بهرام هماناند خورشیدِ عظیمی را رفیقان! چرا او یک ؟ چرا تنهاست؟ چرا کارش به تابش، زحمت اش پیداست؟ چرا اینجا رفیقانش به دوری، چرخشِ دوار می گیرند؟! ولی آن دم که می …

ادواردو گالیانو بایگانی مطبوعات ایران ۱ نظام حاکم، دستگاه کامپیوتر را برنامه‌ریزی می‌کند، کامپیوتر به بانکدار هشدار می‌دهد، بانکدار سفیر را خبر می‌کند، سفیر با ژنرال ناهار می‌خورد، ژنرال رئیس‌جمهور را احضار می‌کند، رئیس‌جمهور به وزیر اطلاع می‌دهد، وزیر مدیرکل را تهدید می‌کند، مدیرکل به مدیر می‌توپد، مدیر به مسئول بخش تَشَر می‌زند، مسئول کارمند را مورد بازخواست قرار می‌دهد، کارمند به کارگر بی‌حرمتی می‌کند، کارگر با زنش بدقلقی می‌کند، زن بچه را کتک می‌زند، و بچه سگ را لگد می‌زند. ۲ در اوروگوئه، مفتشان عقاید نوگرا شده‌اند. آمیزه‌ئی شگفت از قرون وسطی و شعور کاسبکاریِ سرمایه‌داری. رژیم نظامی دیگر کتاب‌ها را آتش نمی‌زند بلکه آنها را به کارخانه‌های کاغذسازی می‌فروشد. کارخانه‌های کاغذسازی کتاب‌ها را ریزریز کرده، به صورت خمیر در می‌آورند و به اشکال گوناگون به بازار مصرف برمی‌گردانند. مطلقاً درست نیست که بگوئیم آثار مارکس، فروید یا پیاژه در دسترس مردم قرار نمی‌گیرد. این‌ها در دسترس همه هست. گیرم نه به صورت کتاب، بلکه به شکل دستمال کاغذی. ۳ آرژانتین مبدل به کشتارگاه شده است. تکنیکی که به کار می‌رود ناپدید شدن آدم‌هاست: …

حرفِ موثر، خوابِ خوش فرو خوردند سالهایی کسانی صد اندر صد به بغضِ ممتد وُ خواریِ مفرط، گلو مرداب گشته صدا از یاد رفته! خُناقی*، خُناقی خُناقیان در کوچه ها خُناقیان در خنده ها خُناقیان در غَرقه ای خُناقیان در بُرقعی خُناقیان آتش به جان اما نمی گیرند زبان در هر کلام صُم̊ بر صدا، بُکم̊ از نوا. اَلا کِی؟ پس کجا؟ در خروشی از نوا دلبرنما، کنکاش خواه دریا و دریاها شود؛ حرفِ موثر هرسخن جاری به رودی ملتهب؛ راهِ گلو، صوتِ زبان گیرد دلِ خُناقیان! گیرد دلِ خُناقیان، دلبر شود، دلتنگ̊ نه گیرد دلِ خُناقیان کنکاشِ هر صوت از زبان! ■ تمرینِ حرفِ درد، تفسیرِ هر نبرد خسته مشو، بگوی! ••• از گفتن وُ شنفتن دستی به خاک بردن بیرون کشیدنِ تن از گورِ روزگار است! خسته مشو، بگوی! از دردِ ناخوشی ت، باشم که در خبر حتی اگر سخن حتی اگر که درد تکراری̊ بی رمق! ■ دیروز، در خانه ی من، از کسی پرسیدم از کسی که خنده ش، دیر به دیر می زد سر و چنان بود سخن، بر نمی …

شاید این دنیا ز هر سلول برزخی پیری، جوانی، کودکی در حال مرگ در محشری از خوفِ آتش، مویه ای بر هر سه قِسمِ شومِ خود تقسیم کرده ست کردگار پاره و لخت وُ مثله است آینده ی این مردمان آینده گردند برزخی! آینده گردند در بهشت! آینده گردند دوزخی! حاشا جدایی، افتراق شاید ولی حتمی بُود این عاقبت، بی انتخاب! برخیز ای برزخ نشین! باید شوی بر امرِ ما حاشا اجابتﹾ بندگان حاشا جدایی، افتراق □ آه از نهاد، ناله از تضرع، غم از تعزیه خون از رکابِ اسب خِشتی حال و قدیم گذشته و آتیه رنج در سادگی، حماقت در ترس خواب دیدم پدر را موهوم و اشباحی خواب دیدم شاید هر شب مذهب را تکراریِ قرن به قرن ساده و زهرناک و حُمق آمیز! باید جهانِ دیگری باشد پس جیغ نزن، صدا در عرش می پیچد! باید جهان دیگری باشد دهان به سوتِ جیرجیرکی مگشا چرا که آن جهان طویله نیست بارگاه افراشته ی کبریایی ست! و شاید این دنیا هم، دنیا باشد! نه دارِ گذر، نه دهرِ فنا شاید زندگی وهم …

«قدمت خُرد شود!» برده گان را زندگی زنجیریان را زندگی در آنِ خود زین دامِ تو ترسی ندارد مرگ هم تا بر مزارِ خود گُلی روید به طغیان در بَری گوییم آنرا زندگی! ■ چو سلیمان باشم، چو مسیح در سر̊ میخ من همان نجارم من همان تیشه به دست من همان فرهادم درد را پایان نیست. درد را پایان نیست!، ملکوت̊ بیراهه، قدمش خُرد شود حاکمِ ثروتمند! خالقِ دردِ من است خالقِ این دزدی خالقِ هر وهمی خالقِ هر حقی خالقِ هر مزدی. مزدِ من تقطیرِ دردِ من است درد در بازوها درد در انگشتان درد در حیرانی درد از چیرگیِ هر ظالم درد بر هر یک زخم درد می آرد درد مزد می آرد مرگ پول می آرد پول وانگهی قدمت خُرد شود حاکمِ ثروتمند! با تو ام ثروتمند من ندارم صحبت این همه از فقر است که تو را می خوانم!   من تو را می خوانم و به هر خوانشِ خویش از دهن̊ خون̊ بیرون! من تو را می خوانم و به هر خوانش، خشم فقر را فریاد است!   فقر …

خدامراد فولادی   مارکسیست ها   نه تفنگ در دست شان است نه مسلسل نه حتا تیر و کمانی که گنجشکی را از شاخه ی زندگی / بیاندازد قلم در دست شان مسلسل است تیربار ِ اندیشه که اسکورت می کند پرواز را در بال های پرنده تا قلمروی آزادی تا عصری که نه تفنگ نه مسلسل نه حتا تیر و کمانی که پرنده ای را از شاخسار ِ زندگی / بیاندازد. قلم در دست هاشان سلاح ِ عبور است از قلمروی نقد ِ سلاح به قلمروی سلاح ِ نقد در عصرهای آگاهی.

فرعونِ بیدار! دنیا فاسد است تاریخش گذشته و اما در انتهای تاریخ ننشسته! تاریخ زنده است و اما عکس تو در ماه مچاله و همه خویشان تنی و ناتنی ات به چند منبر و دیوان و کراواتِ قاضیان لباسِ فساد بر تن اند! منبرها راه می روند دیوان ها رقم بالا و پائین می کنند و قضات بهر تعالی بشر پول می ستانند! آخوندِ ملیحِ سفره ها مردِ مست در عشقِ حق تعالی پنج میلیون بار انگشت بر دهان می برد خیس می کند و کاغذها را در دستگاه پول شمارش نماز می گذارد! به هر رکعت یک سجده و هزار دلار بی نیازی به جا می آورد، و نمازهای قضا و طاعت های نیاورده به جا تقدیم می کند. این عشق الهی ست حق لایتناهی ست این عشق خدایی ست حق زورآزمایی ست حق، کراواتِ صورتیِ راه راهِ قاضی ست حق تانک است حق از اسماء الهی ست حق، شترهای میدان التحریر است خونِ آدم می مکد. حق تجاوزِ دهه ی شصتِ اوین است حق دهه ها تجاوز در قصر و قزل و کهریزک. …

مروري بر کتاب «احمد شاملو، عکس فوري» در دل کوه صعب علی شروقی محمد قائد در مقاله معروف و خواندني‌اش درباره شاملو، او را «تحريريه‌اي يک نفره در حيطه کتابت» مي‌خواند که لقبي است درست براي شاعري که به جز شعر، که مشغوليت تمام‌وقت او بوده، در عرصه‌هاي مختلف اعم از قصه و مقاله و ترجمه قلم زده، چند نشريه تاثير‌گذار فرهنگي را پايه‌گذاري کرده، کار سترگ کتاب کوچه را يک‌تنه پيش برده و به همه اينها کارهاي خردي چون فيلمنامه‌نويسي را هم بايد افزود که البته شاملو خود اذعان داشت اين يکي را از غم نان انجام داده و نمي‌توان جزء کارنامه پربار هنري‌اش آورد. اينها همه اما شايد توجيه‌کننده اين باشد که همچنان وقتي کتابي درباره شاملو منتشر مي‌شود، کنجکاوانه آن را تورق کنيم تا شايد زاويه تازه‌اي را از شخصيت چندوجهي بامداد آشکار کند. شخصيتي که شناخت همه جوانب او تنها با تحليل آثارش ميسر نيست و چنين شناختي همچنين مستلزم ارايه روايت‌هاي چندگانه از اوست از طرف کساني که هر يک از جنبه‌اي به او نزديک بوده‌اند. يکي از اين نزديکان …

گلواژه ها گلواژ ه‌ها چه زود پلاسند بر زبان جا یی که نیست شبنم آزادی، تا در گلوی خشک سخن‌های سوخته، پیچد عطر آن! جعفرمرزوقی(برزین آذرمهر)  

نطفه ی توفان   اختاپوس سانانِ حاکم بر دریا شاخک افکنده ، بر هر چه ، هرجا، لافان در هر سو با بوق وکرنا کافتاد از نفس،توفان، در دریا دریا را منگر، کافکنده لنگر، آبستن دیری می پیچد بر خود ، از دردی سنگین ، سوزان و ترکان، در بطن‌اش بالان نطفه ی توفان !   جعفرمرزوقی (برزین آذرمهر)    

  کار شعر… تا گرگ بیداد د رَ د به دندانِ ستم تن ز آهو ی داد؛ درهر سرآشیبی ، نشانی از فرازی تازه جستن ؛ از صخره ‌ها ی سخت سر، سر بر کشیدن؛ از غنچه ی نا گشته گل هرگز، سرودن؛ بر بوته ‌های تشنه ی فقر ازجوهر جان ، شبنمی مهری نشاندن؛ از خنده ‌های له شده ، از بوسه ‌های داغ نفرت خورده ،انگار؛ چیزی نوشتن؛ گر نیست کار شعر، گو پس چیست کار ش؟! جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)  

سخن عشق ای دلرباترین عروسِ سرزمین‌های بکر بر بندیان ِ این شب ِ بیداد بُن بگو! چندین و چند خوشه و خرمن ز ملک ِ عشق گرد آوریم و بر سر راهت بگستریم تا شور آفرینی رقص  ِ پرناز  ِ بهارانه ات را، بر شاخسار ِ زمستانی و شب گرفته ی دل ها، و شکوفایی گلدانه‌های شبنم ِ پر ناز و کرشمه ات را، بر کویرعطشان ِ جان ها، درودی شایسته گفته باشیم؟! * ای دلارا‌ترین عروس ِ سر زمین‌های بکر آغوش ‌ باز کن! با بندیان  ِ این شب ِ بی وصل راز و نیاز کن! با ما بگو چندین و چند خرمن  ِ گل ،باید این زمان از قلب ِ عاشقان، تا ما به جان و دل گرد آوریم وبر سرِ راهت بگستریم؟ جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)

آزادی از دوریت ، جانم به لب ،ای یار ،ای یار بر لب نه‌ام جز نام تو ، در این شب تار بی تو چه آسان، هر کجا، برپایی دار بر مردمان ِ غرقه در گرداب ِ ادبار جعفر مرزوقی (برزین آذر مهر)

هرگز ھرگز نگردد این د ر، بی عزم کارگر، بر پاشنه ی دگر ! ھرگز نگردد این د ر، تا عنکبوت یأس ،بیوقفه می تند برگردِ ما قفس! ھرگز نگردد این د ر، تا جغد انزوا، هو هو کنان به در ، بیهوده می دهد هر فرصتی هدر! ھرگز نگردد این د ر، تا پَر کَند، نفاق ، با دست اختناق ، از بالِ اتفاق! ھرگز نگردد این د ر، تا کاه ِ باد بَر، درشام  ِ پر خطر،کوهی ست در نظر! ھرگز نگردد این د ر، تا دانشی دگر، در چنته ی بشر، ناگشته باور، درمرز نیک و شر! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)    

خام خیالی … سیمرغک دروغ شیرانه سهم خویش چو از فتح قاف یافت کرد دشمنان بهانه ،                در آمد به شکلِ دال ! از رهروان هر آنچه توانست سر بکند برچید پَر ز هر که به سر داشت شورِ باز با این خیال خام که نبیند در اوج باز بال و پر ی گشوده به پرواز! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

مائیم درمحاصره ی خیل دشمنان – از «خُرد» و از«کلان» – ا ز ما مگیرخرده ،اگر داده ایم تن، در ره گهی به همرهی «خُرد» دشمنان اندر هوا ی آن که گردیم توامان دندان شکن مشتی بر پوزه ی «کلان»! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

Böll , Heinrich 1917 – 1985 نصرت شاد ادبیات ؛ زیبایی هنری یا انتقاد اجتماعی ؟ هاینریش بول برنده نوبل سال 1972 نام هاینریش بل در ادبیات آلمان و جهان معمولا نام گونتر گراس هموطن او را نزد خواننده تداعی میکند . بل علنا اعتراف به وجود ژانر ادبیات خرابه های جنگی نمود و بقول خودش اتوپی سوسیالیسم کاتولیکی را در نیمه دوم قرن بیست در سر داشت . منقدین اش مدعی شدند که اعطای جایزه نوبل ادبیات در سال 1972 به وی نه بخاطر استتیک ادبی و هنری آثار او بلکه بدلیل فعالیتهای اجتماعی و سیاسی و انتقادی او بوده است . بل در زمان خود یکی از پرخواننده ترین نویسندگان آلمانی بود و آثارش به بیش از 17 زبان ترجمه شده اند . بعد از جنگ جهانی دوم و بعد از آنهمه جنایت و خشونت از طرف فاشیسم ،ادبیات می بایست اجتماعی میشد . یکی از رئالیستهای استادانه در ادبیات غرب بعد از جنگ هاینریش بل بود . او میگفت ادبیات باید به ساخت و تولد نوین آگاهی سیاسی و تاریخی کمک کند …

نوشته: بابک پایور منتشر شده در رفاقت كارگري سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند، بنشانند غبار شومِ تقدیری که جغدی می کند آواز به مسمارِ نفیرِ هلهله در شامِ دلمرده به دور از چشمۀ آب حیاتی تب زده در موسم صحرا پری رویان قرار از دل چو بستیزند، بستانند به مشتی پُر گره در هر گره یادی ز کوبانی ستیزی بر سرِ بودن و ماندن شاد بودن شاد ماندن شاد خواندن به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند، بربندند جفای داعش غدار جفائی که ز جنس آدمی نیست و در فتراک خونینش برای گریه کردن ها برای خنده‌های بی‌خیال کودکانِ صبح و یا دلهای پر تشویشِ خوابِ مادرانِ شب دمی نیست ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند، بفشانند و در برق طلوع جانفشانی‌شان به هر گام سبکبار و صمیمی و تصمیمی بسی کهنه به حد قدمت پائیزِ اشعارِ قدیمی به رسم پیشمرگان چهره را با آبِ پاکِ رود می شویند و با هر قطرۀ آبی گل امید بفشانند ره امید را در جوشش جانی که بفشانند، بگشایند به عمری یک نفس با ما چو بنشینند، برخیزند و …

گلدانه بن بست‌ها در پشتِ بن بست دیوار‌ها در پشتِ دیوار، گلدانه می کاریم ما در این حصاران گلدانه هایی کاندران خونِ بهار ان! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

    نوشته: بابک پایور خندۀ اسب چوبی منتشر شده در رفاقت كارگري (ادامۀ «پرکاد کوچک» و قصۀ اول از «قطار سریع‌السیر پوتمکین») در طبیعتی که هر منظرۀ روح‌نوازش، عینیت زیبائی را به‌نمایش می‌گذارد؛ هر رودخانه‌ای، هر دریائی و هر اقیانوسی، تودۀ عظیمی از قطره‌هاست. هر قطره به‌طور جداگانه شکل عنصری آن به‌شمار می‌رود، بنابراین بررسی ما از نگاه‌‌مان به‌قطره‌های آب آغاز می‌شود. قطرات آب، در جریانی هوس‌باز و بی‌محابا، در بستر رودخانه کوچک لوهان در کنار شهر لوگانسک، می‌رفتند تا سفر طولانی‌شان را به‌سوی رود دونتسک آغاز کنند، تا از آنجا به رودخانۀ رویائی دون بپیوندند تا میعادگاه عاشقانی باشند که از جان گذشته، در کنار رازهای سربه‌مهر و آبی‌رنگ دون، هر شب داستان دلبری معشوق و رسوائی رقیب را در سر می‌پرورانند؛ تا از آنجا رازهایشان را باخود بردارند و به دریای آزوف مهاجرت کنند، از تنگه کرچ بگذرند و به‌دریای سیاه بریزند. یا اینکه در میان راه در برابر تیغ بی‌رحم آفتاب، عنان از کف دهند و موی‌آشفته و عصیان‌زده و مست، سفری آسمانی به‌سوی ابرهای شمال را آغاز کنند و به‌همراه …

گرگانِ « داعش» گرگانِ « داعش» را -پرورد ه با شیرِ سگانِ رذل و هرجایی – نازل کنند هر گه که بتوانند همچون بلایی بر سر طفلانِ «کوبانی» غارت گرانِ پست و سودایی پس کو صدای کوس رسوایی ؟! جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

  سعيد آوا زوال دردا دردا     که سيل بوده است خون دشتِ تاريخ را . فريادا فريادا از اين پتياره رسوای بي مايه اين ناخن خشکِ بي ريشه اين دندان گرد بي بُن و پايه اين حريص خون تشنه اين بَربَرخوی دوپا . دادا دادا زهدان پاکِ بارور کهکشان ! گر که اين «انسان» را دگر اميد شکفتني نيست هيچ يا که اين دوپای بي نام را دگر خيال گذر از مغاکِ قهقرا نيست و يا که من را دگر يارای اندک ترين تغييرهم نيست ، حاشا حاشا مرا به گلٌهً چارپايان باز گردان . سعيد آوا..شهريور 1393  

تراژدی السالوادور: اشعار راکه دالتون Roque Dalton منتخبی از سه کتاب او از: لوئیس گونزالس سرانو Luis Gonzalez Serrano ترجمه: ژاله سهند تا آنجایی که به داستانهای غم انگیز راکه دالتون Roque Daltonشاعر (السالوادور 1975-1935) مربوط میشود ، شاید که آن غم انگیز ترین داستانها در امریکای مرکزی باشد. در سال 1950 به عنوان یک دانشجوی رشته حقوق، او تابناک ترین فرد جنبش ادبی بود که در حال حاضر به آن با عنوان نسل متعهد مراجعه میشود، گروهی از نویسندگان چپ نظامی که هنررا به عنوان یک عمل انقلابی در نظر میگرفتند. ‹تعهد‹ به معنای پیوستن به جنبش انقلابی کمونیستی بود. از آنجایی که هر نوع مخالفت با دیکتاتوری نظامی در دهه 1930 در السالوادور غیر قانونی اعلام شده بود، پیوستن به چنین تلاشی به زندان، تبعید و یا مرگ منجر میشد. دالتون تجسم روح این جنبش رادیکال، تجربی و غیر سنتی بود – او به همان اندازه برای ادغام سیاست چپ غیر مصالحه گرایانه با شعر آزاد آوانگارد در کشورهای مختلف هم تراز شوروی شناخته میشود، که برای پیروی اش از نوشیدن و ماجراجویی …

«در ستایش ماهی سیاه بودن» در هجوم موج مجال عصیان است و آغاز جستن و بودن و یافتن زیبایی در ورای خطرها در گشودن بادبان ها. و باد زوزه‌ ی ساحل و ریگ است و باد جریان شب است و پوسیدن،لال بودن نگفتن. زندگی حبابی ست که برای دقایق کوتاهش شورش دارد. زندگی آغاز قدم هایی ست و احساسی که می گوید: تردید زیباتر است آنگاه که خمیر مایه ‌ی تاریخ،میان خشم دستانت رام می شود. زندگی جان یافتن دقایقی ست که حرکت ستایش می شود در سفرت به سوی پهنای دریا و رهایی پولک ها در گستره‌ ی آب آنگاه که جامه ‌ی عشق در ملاقات حس های تازه تمام وجودت را فرا می گیرد. زندگی طپش نوایی ست در سکوت زمان آنگاه که اراده شناسه ی انسان است و مقصد زیباترین واژه. چگونه می توان ایستاد هنگامی که رود تشنه‌ ی دریاست و ماهی بی طاقت است چگونه عزم «الوند» نباشد هنگامی که مسیر زیستن با خون «صمد» سرخ است هنگامی که کاکل زیبای «بیژن» را شکستند و رُز نگاه «مرضیه» پرپر شد …

  «درد » این است امروز، فاصله‌ها چندان گویا نیست، بین خوبی و بدی؛ دربزنگاه سخت دوران که به خواب غفلت بود ، گرفتار ، جهان با هزاران نیرنگ «خوب»‌ها را کشتند؛ آنچه که ماند ز «خوبی» کم ، کم به بدی آلودند، و سر انجام شد آن که امروز « خوب »‌ها کم رنگند «بد»‌ها اما بدتر از بد، و بدل گشته بدی، به یکی غده ی بد خیم که گویی نپذیرد درمان. آن کشاکش که جهان را می برد رو به زایندگی و نو زایی این چنین شد که از رفتن ماند. این « دو قطبی » امروز، نیست دیگر کارا ، مگر آن که خوبی سر بر آرد از نو و بگیرد در دست بار دیگر سکان. جعفرمرزوقی ( برزین آذرمهر)  

بیداری درغزه شیرخوارگان را در زیرچشمان از وحشت دریده و پستان‌های بی‌شیر مادران، به گلوله می بندند. ومی سوزانند زنده، زنده نوجوانان را با کینه‌ای حیوانی تر از حیوانی، در زندان ها و یا در خسوفِ ابر آلود و پر دودِ نگاه‌های حیرت زده و صاعقه خیزسالخورده گان. در عراق، به جان مردم می افکنند هرزه مرض‌ترین دست پروردگان « سیا» ، -هارترین‌ سگان داعش – را؛ در شیشه کردن خون باکره گان ، میوه ی نارس این توحش است هنوز. دراکرائین از منقارکرکس‌های فاشیسم پروردگان اردوگاه‌های بوخنوالد وآشویتس ، فرو می ریزند برسر و کاشانه ی خلقی بمب وموشک وخمپاره و هر چیز دیگر به جرم نافرمانی از ارباب تحمیلی جهان! در سوریه زهر شکست چشیده گان فرو گذارنمی کنند حتی لحظه ای ازچیدن هیچ توطئه و ارتکاب هیچ جنایتی ، در حق ملتی که پاس می دارد چون مردمک چشم ؛ آزادی واستقلال خود را. در غیاب شورا‌ها این جهان خواران را گویی هیچ چیزدیگر ،مانع از آن نیست که در این کره خاکیِ سرپا سفاکی وحشیانه تر از همیشه به خاک در …

  هسته ی هلو نوزایی و نوآیی از بدو زادنش            بودش آرزو، سرما ی بی‌دریغ ره بسته بود لیک بر گوهر نهفته و             عطر نهان او، این هسته ی اسیر با آن که بود هر آن            با مرگ روبرو، می راند ش از خود اما           با سحر ِ آرزو. جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

اتمام حجت (۱) فاحش سرمایه را نانهی‌اش ار لگام می دردت از میان، کام چو بگرفت، تام! (۲) زالو ی نیروی کار بر کشد از ما دمار ! تا نبوَد چوب دار بر سر سرمایه دار! جعفرمرزوفی(برزین آذرمهر)