دسته: آمریکا و اروپا

هدف سفر غیرمنتظره وزیر دفاع آمریکا به عراق چیست؟


«لوید آستین»، وزیر دفاع ایالات متحده 7 مارس (16 اسفند) بطور غیرمنتظره به عراق سفر کرد. آستین پیش از این به عنوان فرمانده ارتش آمریکا مستقر در عراق خدمت می‌کرد. این دیدار به مناسبت بیستمین سالگرد تهاجم آمریکا به عراق انجام شد که توجه جهان خارج را برانگیخت.

«محمد شیاع السودانی» نخست وزیر عراق صبح روز سه شنبه به وقت محلی هنگام دیدار با آستین تاکید کرد که عراق به یک عامل امنیتی تبدیل شده است که امنیت و ثبات منطقه را تضمین و نقش مهمی در کاهش تنش‌های منطقه‌ای ایفا می‌کند. وی افزود: کشورش مناسبات متوازنی را با پیرامون منطقه‌ای و بین‌المللی مبتنی بر منافع مشترک و احترام به استقلال و حاکمیت، دنبال می‌کند.

خبرگزاری «رویترز» پیشتر گزارش داده بود که سفر آستین به منظور حمایت از تلاش‌های«محمد شیاع السودانی»برای کاهش نفوذ ایران در عراق بوده است. اما اظهارات نخست وزیر عراق نشان می‌دهد که عراق به حفظ تعادل بین ایران و آمریکا ادامه خواهد داد. از زمانی که ائتلاف چندملیتی به رهبری ایالات متحده رژیم صدام حسین را سرنگون کرد، شیعیان عراق که اکثریت جمعیت این کشور را تشکیل می دهند، سهم بزرگی را تحت سیستم تقسیم قدرت به دست آوردند. از همین رو دوره‌های مختلف دولت‌های شیعی عراق روابط نزدیک خود با ایران را حفظ کرده و ایران نیز از عملیات ضد تروریستی عراق در مبارزه با داعش پشتیبانی مهمی به عمل آورده است.

یک مقام وزارت دفاع آمریکا که نخواست نامش فاش شود، در مصاحبه‌ای با رسانه ها گفت که هدف از سفر آستین نشان دادن این است که ایالات متحده امیدوار است پس از بیستمین سالگرد آغاز جنگ عراق، حضور نظامی خود را در این کشور حفظ کند. در حال حاضر، آمریکا هنوز حدود 2500 سرباز در عراق دارد که عمدتاً برای کمک به نیروهای محلی در مبارزه با داعش مستقر هستند. به گفته این مقام آمریکایی، رهبران عراق «همانند ما امیدوارند که عراق به میدان درگیری بین ایالات متحده و ایران تبدیل نشود.»

آستین یکی از عالی‌ترین مقامات دولت بایدن است که تنها دو هفته قبل از بیستمین سالگرد آغاز جنگ ایالات متحده در عراق، به عراق سفر کرده است.

20 مارس سال 2003 آمریکا و متحدان غربی آن با دور زدن شورای امنیت سازمان ملل به بهانه اینکه «عراق دارای سلاح‌های کشتار جمعی است»، با وجود مخالفت شدید جامعه جهانی، گستاخانه به عراق حمله کردند. این جنگ به آشوب مداوم در عراق، کشته شدن تعداد زیادی از غیرنظامیان بیگناه و فلج شدن زیرساخت‌ها انجامید. سازمان‌های افراطی مانند داعش از هرج و مرج پساجنگ ظاهر شده و رشد کردند. متعاقب آن، حملات تروریستی و درگیری‌های فرقه‌ای مکررا در این کشور رخ داده است.

شایان ذکر است که آستین از سپتامبر 2010 تا دسامبر 2011 به عنوان فرمانده ارتش آمریکایی در عراق خدمت کرد و مستقیماً در جنگ عراق شرکت داشت.

وی پس از ورود به بغداد در توییتی نوشت: «من بار دیگر بر روابط مشارکتی و راهبردی آمریکا و عراق تاکید می‌کنم؛ ما به سوی عراقی امن‌تر، باثبات‌تر و مستقل‌تر پیش می‌رویم.»


این توییت بحث‌های داغی بین کاربران اینترنتی بر انگیخت. بسیاری از کاربران با انتشار تصاویری به آستین یادآوری کردند که حمله آمریکا به عراق در 20 سال پیش را نادیده نگیرد. برخی گفتند: «هنوز شجاعت حامیان مقتدی صدر را به خاطر دارید؟» پس از شروع جنگ عراق، مقتدی صدر نیروهای مسلح را برای مقاومت در برابر تجاوزات آمریکا رهبری کرد، مردم محلی وی را به عنوان یک جنگجوی ضد آمریکایی تلقی می‌کنند.

لوید آستین به مناسبت بیستمین سالگرد آغاز جنگ عراق به بغداد سفر کرد، اما از مردم عراق به خاطر جنایات ارتش آمریکا عذرخواهی نکرد و اظهارات گزافه خود درباره امنیت، ثبات و حاکمیت عراق را تکرار کرد، گویی هیچ اتفاقی در گذشته رخ نداده است. با این حال، مردم عراق هرگز زخم‌های ناشی از حمله آمریکا را فراموش نخواهند کرد و مردم خاورمیانه و جهان نیز هرگز از یاد نمی‌برند که تهاجم نظامی آمریکا آسیب‌های بی‌پایانی را به تمام نقاط جهان وارد کرده است.

.China Radio International.CRI. All Rights Reserved ©

16A Shijingshan Road, Beijing, China. 100040

در روزهای اخیر مجموعه‌ای از سوانح خروج قطار از ریل در ایالت اوهایو و سایر نقاط ایالات متحده رخ داده به گونه‌ای که توجه مردم را به وضعیت راه آهن آمریکا جلب کرده است. شخصی در همین راستا ویدئویی از حرکت قطار به آرامی روی ریل‌های به شدت تغییر شکل یافته که ترسناک به نظر می‌رسند، در شبکه اجتماعی توئیتر آپلود کرده است. یکی از کاربران اینترنتی به طعنه نوشته ایالات متحده باید چرخ‌ها را به گونه‌ای طراحی کند که مناسب این ریل‌های پیچ خورده باشند. شخص دیگری نوشت: ایالات متحده اکنون مانند یک کشور جهان چهارم است. به جای راه‌اندازی جنگ‌های بی پایان، باید زیرساخت‌های ضعیف خود را تعمیر کند.

تصادفات واژگونی خودروها و قطارهای باربری به دلیل خرابی، در ایالات متحده به یک اتفاق عادی تبدیل شده است. بر اساس داده ‌ای وزارت حمل و نقل ایالات متحده، بین سال‌های 1990 تا 2021، به طور متوسط در سال بیش از 1700 سانحه ریلی رخ داده است.

تصمیم گیرندگان سیاسی ایالات متحده به طرز شگفت آوری نسبت به سرمایه گذاری زیرساختی خسیس هستند و این کار حتی به وزنه‌ای در مبارزات حزبی تبدیل شده است. بودجه طرح پیشنهادی سرمایه‌گذاری زیرساختی دولت برای سال 2021 پس از بررسی دو حزب به شدت کاهش یافت و مبلغ کل بودجه حتی برای تعمیر زیرساخت‌های کهنه هم کافی نبود، چه رسد به پروژه‌های جدید.

پولی برای جاده‌سازی نیست، اما برای جنگیدن چرا! در سال 2023، بودجه دفاعی ایالات متحده به 858 میلیارد دلار خواهد رسید که نزدیک به 10 درصد نسبت به سال مالی گذشته افزایش می‌یابد. بودجه دفاع ملی ایالات متحده بیش از مجموع بودجه دفاعی 9 کشور بعدی است. این پول ظاهراً برای «دفاع ملی» ایالات متحده استفاده می‌شود، اما در واقع به مقدار زیادی برای تحریک جنگ در سراسر جهان یا تامین مالی جنگ‌های نیابتی به کار می‌رود.

«دنیس کوچینیچ»، شهردار پیشین شهر کلیولند ایالات متحده، ریشه این مشکل را فاش کرده است. او مجتمع نظامی-صنعتی ایالات متحده را به باد انتقاد گرفت و گفت ایالات متحده که زمانی تولید کننده برتر فولاد، اتومبیل و کشتی در جهان بود، اکنون در ایجاد دشمنان و گمراه کردن دفاع و حمله در جهان پیشتاز است. آمریکا خود را تا دندان مسلح کرده و با ترویج جنگ و صرف تریلیون‌ها دلار، امپراتوری تهاجمی ایجاد کرده است.

نیویورک تایمز: فینال اوکراین نزدیک است!

نیویورک تایمز: دیدار شولتس به گمانه زنی ها در مورد «فینال» در اوکراین دامن می زند

در ایالات متحده نیز گمانه زنی هایی در مورد دلیل سفر صدراعظم شولتس وجود دارد. شرایط این دیدار عجیب به نظر میرسد و در روال عادی بازدیدهای دولتی نمی گنجد. آیا زمان فینال در اوکراین رسیده است؟
سفر صدراعظم شولتس به واشنگتن نه تنها در آلمان بلکه در ایالات متحده نیز گمانه زنی هایی را برانگیخته است.
شرایط این سفر برای خبرنگاران و اهل فن هم عجیب بنظر میرسد ، در مورد این بازدید یک اطلاعیه بسیار کوتاه منتشر شد و در آن هیچ چیز قابل استفاده‌ای ارائه نشد.
در عین حال شولتس یکباره بدون هیئت های همراه معمولی که در قالب هیئت های تجاری او را در سفرهای خارجی‌اش همراهی میکنند به واشنگتن رفت و از همه مهم تر صدراعظم بدون خبرنگاران یا همان دلقک های دربارش که به کیف کشانی تسلیم می‌مانند برای دستبوسی روان شد حتی اینبار برای نوکران خاص مطبوعاتی هم تکه استخوان خبری نباید پرتاب می‌شد.
نکته بعدی حتی مصاحبه با بایدن حتی بدون مترجم انجام می شود، نه به این خاطر که شولتس انگلیس میداند، چرا که برای سیاستمدارانی که از کشورهایی می‌آیند که زبان رسمی‌شان انگلیسی نیست حضور مترجم برای رفع سوتفاهم های احتمالی زبانی اجباری است، خود این عدم حضور مترجم به شایعات دامن زد که ماجرا آنقدر سری است که به مترجم معتمد هم اعتماد نبود!
در این زمینه، نیویورک تایمز (NYT) نیز در مورد این دیدار گمانه زنی می کند و حدس می زند که ممکن است این دیدار بخاطر رسیدن به مرحله یا مرحله ای پایانی در جنگ اوکراین باشد.
ماهیت این دیدار – بدون حضور هیچ رسانه‌ای، بدون کنفرانس مطبوعاتی و حتی بدون انتشار بیانیه ای در مورد برنامه های آن برای مجلس آلمان بوندستاگ آلمان قبل از سفر – باعث شده است که برخی از محافل سیاست خارجی برلین به این فکر کنند که آیا این بیانگر رشد فزاینده نقش آلمان است یا برعکس.
در آلمان هم روی احتمال «اقدام فوری در هر دو طرف اقیانوس اطلس برای یافتن یک نقشه راه جدید برای پایان دادن به درگیری در اوکراین.» گمانه زنی میشود.
در ضمن نیویورک تایمز گمانه زنی میکند که گفتگوی بین بایدن و شولتس، می‌تواند در مورد حمایت مجدد از اوکراین بوده است.
به نظر می رسد حمایت «بی قید و شرط» قبلی به پایان رسیده است.مذاکرات برای آمریکا ضروری بنظر میرسد، زیرا آمریکا حریف بزرگ خود را در روسیه نمی بیند، بلکه در جمهوری خلق چین می بیند.
ادامه تعهد دائمی نیروهای نظامی ایالات متحده آمریکا و ناتو در این مناقشه به اوکراین به نفع ایالات متحده نیست.
علیرغم بیانیه های عمومی پر سر و صدا مبنی بر اینکه «تا زمانی که لازم باشد» – به قول شولتس – از کی یف حمایت خواهیم کرد، گمانه زنی ها در اروپا و واشنگتن در حال افزایش است که برخی از رهبران غربی اخیراً شروع به ابراز نگرانی در مورد زمان و قدرت این جبهه متحد کرده‌اند.
سیاست حمایت بی قید و شرط از چند جهت زیر فشار است.
در اتحادیه اروپا و همچنین در آلمان، اعتراضات علیه تحویل تسلیحات در حال افزایش است، زیرا بدیهی است که این امر فقط باعث طولانی شدن جنگ و افزایش تعداد قربانیان می شود.
سیاستمداران به خوبی می دانند، به کسانی که برای صلح و مذاکره تلاش میکنند نمی توان تا ابد برچسب «راستگرایی» زد.

آفریقایی ها به عنوان گوشت دم توپ

عملیات سازمان ملل در قاره آفریقا: آیا ملیت نقشی در تصمیم گیری برای استقرار سربازان حافظ صلح دارد؟
از علی الدیلمی
یونگه ولت
ترجمه مجله هفته

در یک انفجار بمب در مالی در اواخر فوریه، سه صلحبان سازمان ملل از سنگال کشته و پنج سنگالی دیگر به شدت مجروح شدند.
کاروان تدارکاتی آنها در حال حرکت به سمت پایگاه سازمان ملل در Sévaré در قلب کشور جنگ زده که قربانی عملیات تروریستی نیز هست بود که گرفتار یک تله انفجاری در کنار جاده شد .
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد «عمیق ترین تسلیت» خود را ابراز کرد. هنگام خواندن اخبار تمامی عملیات های مختلف حافظان صلح سازمان ملل، یک چیز به چشم می خورد: اکثریت قریب به اتفاق سربازان قربانی شده در عملیات سازمان ملل آفریقایی الاصل هستند
در آغاز فوریه، یک آفریقای جنوبی در جمهوری دموکراتیک کنگو، و سال گذشته هفت مصری در مالی کشته شدند.
در آنچه گوترش آن را «بدترین حمله» به سربازان سازمان ملل در تاریخ اخیر می نامد، ۱۵ سرباز تانزانیائی در دسامبر ۲۰۱۷ در کنگو کشته و ۵۳ نفر دیگر زخمی شدند.
فقط یک سرباز ایرلندی سازمان ملل در اواخر سال گذشته در لبنان جان باخت. و برخلاف تمام سربازان ناشناس آفریقایی، عکس و نام جوان ۲۴ ساله ای از نیوتاون کانینگهام در شمال ایرلند را منتشر شد و مراسم تشییع جنازه رسمی دولتی به او اختصاص داده شد.
او اولین ایرلندی بود که از سال ۱۹۹۹ در عملیات حافظ صلح کشته شد، اگرچه ایرلند به طور سنتی یکی از کشورهای اصلی اعزام کننده سربازان برای مأموریت های «کلاه آبی‌ها» است.
این شبهه تلخ ایجاد می شود که ملیت سربازان می تواند نقش مهمی در تصمیم گیری در مورد اینکه چه کسی و در چه زمانی به کدام عملیات خاص اعزام می شود نقش ایفا کند – و به همین علت هم جان سربازان آفریقایی همیشه در خطر است.
برای بررسی این شبهه، ما به آمار سازمان ملل در مورد کشورهای اعزام کننده چهار هیئت سازمان ملل که در حال حاضر دارای بزرگترین گروه ها هستند (جمهوری آفریقای مرکزی، مالی، جمهوری دموکراتیک کنگو، سودان جنوبی) نگاهی انداختیم و آنها را با آمار مربوط به ملیت کشته شدگان مقایسه کردیم.
و برای هر چهار ماموریت فوق، نتایج به یک جهت اشاره دارد: نسبت سربازان «کلاه آبی» از کشورهای آفریقایی در میان کشته شدگان همیشه به طور قابل توجهی بیشتر از نسبت آنها در نیروهای نظامی است. به عنوان مثال، در مأموریت UNMISS در سودان جنوبی، کشورهای آفریقایی ۳۷ درصد از نیروهای نظامی را تشکیل می دهند، اما ۵۶ درصد از کشته شدگان از این کشورها هستند.
این نسبت در مورد مأموریت Monusco در جمهوری دموکراتیک کنگو بسیار شدید است. در اینجا، سربازان آفریقایی تنها یک سوم از این گروه را تشکیل می دهند، اما دو سوم از کشته شدگان از این قاره هستند. وقتی از دولت آلمان فدرال در مورد این اختلاف سؤال می شود، از نتیجه گیری سیاسی از این یافته ها سرباز میزنند.
در پاسخ به سوال من، وزیر امور خارجه پارلمانی در وزارت دفاع، مولر (SPD)، به سادگی توضیح داد که «مسئولیت مسائل عملیاتی» با دبیرخانه سازمان ملل متحد در نیویورک است. «دولت آلمان فدرال هیچ آماری و سندی در این مورد ندارد». دفتر مسئول سازمان ملل هیچ پاسخی به درخواست‌های متعدد برای اظهارنظر در این باره ارائه می‌کند.
گمانه زنی در مورد نیت این تصمیم‌گیری ها بی معنی است، اما این واقعیت که ظاهراً عمدتاً این سربازان آفریقایی هستند که به خطرناک ترین مأموریت ها فرستاده می شوند، هولناک است.

آشی که کاخ سفید برای روسیه پخته است؟

پیش بینی پنتاگون در مورد زمان جنگ اوکراین .

به گفته کالین کال، وزیر دفاع ایالات متحده، خصومت ها در اوکراین ممکن است چندین سال ادامه یابد. او در جلسه استماع روز سه‌شنبه در مجلس نمایندگان آمریکا درباره موافقت با کمک‌های نظامی بیشتر به اوکراین نیز همین تحلیل را تکرار کرد.

درگیری مسلحانه در اوکراین ممکن است سه سال دیگر به طول بینجامد، هرچند پیش‌بینی چارچوب زمانی دشوار است. این همان چیزی است که یکی از مقامات ارشد پنتاگون در جلسه استماع در کاپیتول هیل گفت. کالین کال، وزیر دفاع آمریکا روز سه شنبه به اعضای کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان گفت: ما از روند درگیری اطلاعی نداریم. این درگیری می تواند در شش ماه یا در دو یا سه سال پایان یابد.

این جلسه در مورد حمایت نظامی از اوکراین بود. دولت پرزیدنت جو بایدن متعهد شده بود تا زمانی که کشور بتواند مواضع خود را در برابر حمله روسیه حفظ کند، از او حمایت خواهد کرد.

برخی از قانونگذاران این اقدام را چک سفیدی برای کیف می‌دانستند و روی نگرانی‌های خود در ارتباط با فساد و الیگارشی قدرت در اوکراین و هزینه ای که این چک سفید به مالیات‌دهندگان آمریکایی تحمیل کرده‌است تاکید کردند.
رو خانا، نماینده دموکرات کالیفرنیا، از کال پرسید که دولت بایدن چند بار دیگر از کنگره بخواهد تا پول مالیات دهندگان را به جیب اوکراین بریزد و پایان بازی چگونه خواهد بود.

با توجه به پاسخ وزیر امور خارجه آمریکا، این بر عهده کی یف است که تصمیم بگیرد «کدام راه حل صلح» را بپذیرد.

وی گفت: «وضع ما این است که اطمینان حاصل کنیم که در همه حال از اوکراین از موضع قدرت وارد این بحث ها می شوند. »

کال گفت، این واقعیتی است که «اوکراین همچنان به کمک های ایالات متحده وابسته است» و این «برای مدتی تغییر نخواهد کرد.»

او گفت که پنتاگون بدون در نظر گرفتن اینکه اوضاع در میدان نبرد چگونه پیش خواهد رفت، کمک خواهد کرد.

وزیر خارجه آمریکا گفت: «حتی اگر درگیری در اوکراین آرام شود – و هیچ کس نمی تواند پیش بینی کند که این اتفاق می افتد یا خیر – اوکراین به ارتشی نیاز دارد که بتواند از قلمرو بازپس گیری شده از روسیه دفاع کند.»
دولت اوکراین اعلام کرده بود که فقط در صورت فتح مجدد همه مناطقی که توسط روسیه اشغال شده است صلح را می پذیرد آنهم در صورتی که بابت ویرانی ها غرامت جنگی از مسکو دریافت کند و معرفی رهبری روسیه هم به دادگاه بین المللی کشانده شوند.

بر اساس گزارش رسانه های آمریکایی، دولت بایدن در پشت درهای بسته به کی یف گفته است که نمی تواند به طور نامحدود روی حمایت قبلی حساب کند.

بر این اساس، گفته می‌شود که واشنگتن از اوکراین خواسته است تا قبل از کم‌اهمیت جلوه دادن درگیری، خود را برای یک ضد حمله در بهار و تابستان آماده کند.

مسکو گفته بود که راه حل دیپلماتیک را برای حل نگرانی های خود در مورد نفوذ ناتو در اوکراین و عناصر ملی گرای تندرو در میان نیروهای اوکراینی ترجیح می دهد اما از آنجایی که کی‌یف از مذاکره امتناع می‌کند، روسیه آماده است تا به اقدام نظامی ادامه دهد.

کرملین همچنین خواستار به رسمیت شناختن نتایج همه پرسی مردم در استان های سابق اوکراین به نفع پیوستن آنها به فدراسیون روسیه است.

اسب تروای نخبگان جهانی

[در تمام مدتی که به ترجمۀ مقالۀ پیش رو مشغول بودم، مخم از ابعاد هولناک نفوذ عوامل دولت نامرئی جهانی (دولت پنهان) در ارکان حاکمیت جمهوری اسلامی ایران سوت می‌کشید. از کشتارهای دهشتناک انقلابیون میهندوست و تارومار کردن کردن آن‌ها، از فرار مغزها از کشور تا خصوصی‌سازی تحصیل و آموزش و پرورش، طب و بهداشت و پرشکی، از مشارکت فعال در توطئۀ همه‌گیری ویروس کرونا تا رواج گستردۀ بانکداری خصوصی (خلق پول) و خصوصی‌سازی صنایع و معادت و منابع طبیعی کشور، از یک حقه‌بازی بسیار دهشتناک بنام هدفمندکردن کردن یارانه‌ها تا مولدسازی اموال دولتی و تا جنگ ارزی روزهای اخیر و… می‌توان به این نتیجه‌گیری قطعی رسید که همه آن‌ها حاصل نفوذ گستردۀ عمال نخبگان جهانی در ارکان حاکمیت جمهوری اسلامی ایران بوده که بواسطه ۱۳ دولت بعد از انقلاب با استدلال‌های «من درآوردی» توجیه و اجرا شده و هنوز هم می‌شود.

بنابراین، بدون درک واقعیت نفوذ و چاره‌اندیشی عاجل برای مقابله با آن، کمترین امیدواری به پیشرفت و توسعۀ ایران، به رفاه و آسایش توده‌ها، فقط یک توهم است. ا. ش].

***

والنتین کاتاسانوف (Valentin Katasonov)، پروفسور، دکتر علوم اقتصادی، مدیر مرکز پژوهش‌های اقتصادی «شاراپوف» فدراسیون روسیه، پژوهشگر مسائل پشت صحنه

ا. م. شیری

پیش به سوی جامعۀ انگل‌های مطیع!

حروف اختصاری انگلیسی UBI مخفف عبارت «Universal Basic Income» در دهه‌های آخر قرن بیستم به طور گسترده به گردش درآمد. ما این اصطلاح را به عنوان «درآمد پایه بدون قید و شرط» یا «درآمد پایه بدون شرط» (یارانه) ترجمه می‌کنیم.

درآمد پایه بدون شرط یعنی پرداخت‌های مساوی منظم به همۀ شهروندان کشور بدون در نظر گرفتن درآمد، موقعیت اجتماعی، سن آن‌ها و اینکه آیا یک فرد شاغل است یا خیر. یارانه یعنی پرداخت پول بی‌هیچ سبب.

به گمانم ایدۀ یارانه ریشه در تاریخ دارد. جوونال، طنزپرداز و شاعر رومی خطاب به پاتریسیون‌ها گفت: «به توده‌ها نان و صحنۀ تماشایی بدهید، هرگز شورش نخواهند کرد. و اگر پاتریسیون‌ها از این امر پیروی کنند، به عنوان یک قاعده، حفظ قدرت تضمین می‌شود».

موضوع پرداخت یارانه در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، در بسیاری از کشورها، به خصوص در اروپا مورد بحث قرار گرفت. نتیجۀ آن تشکیل انجمن بین‌المللی غیررسمی- شبکه اروپایی درآمد پایه در سال ۱۹۸۶ بود. در دهمین کنگرۀ بین‌المللی این سازمان در بارسلون، به شبکۀ جهانی درآمد پایه (Basic Income Worldwide Network) تبدیل گردید. بیست و یکمین کنگرۀ شبکۀ جهانی درآمد پایه در سپتامبر ۲۰۲۲، در استرالیا برگزار شد. در سال ۲۰۱۷، روسیه نیز به شبکۀ جهانی درآمد پایه پیوست و پس از آن شعبۀ ملی «درآمد پایۀ روسیۀ فردا» تشکیل گردید. به نوشتۀ وسوسه‌انگیز زیر در وب سایت این سازمان توجه کنید: «هنگامی که هر انسان و کل آحاد جامعه یک مبلغ مساوی پول بی‌هیچ قید و شرط از دولت دریافت کنند، فردای روشن، اجتناب‌ناپذیر است! درآمد تضمین شدۀ یارانه یک حق قانونی بشر برای داشتن یک زندگی مناسب خواهد بود. تضمین درآمد پایه، یعنی آزادی مستقل از سطح توسعۀ هر فرد و جامعه بعنوان یک کل؛ آزادی بیان و مذهب فارغ از احتیاج و ترس؛ آزادی‌های حقوقی و مدنی اقتصادی، سازنده، سیاسی و غیره. این یک فرصت است برای بحث و بررسی و تعیین آزادانۀ شرایط زندگی، توانایی تأثیرگذاری بر تصمیم‌گیری در کشور. این است دموکراسی! دموکراسی در یک دولت مفروض هر چه کاملتر و توسعه‌یافته‌تر، حقوق، آزادی‌ها و فرصت‌های مردم هر چه بیشتر باشد، حمایت از تک تک افراد این کشور افزایش می‌یابد».

به گفتۀ حامیان روسی تضمین درآمد پایه، دولت مملو از تهدیدات درونی برای سرکوب آزادی انسان است. بنابراین، شهروندان باید برای هر یک از اعضای جامعه درآمد تضمین شدۀ دولتی را به عنوان وسیله‌ای برای محافظت در برابر استبداد دولتی و تضمین آزادی انسان مطالبه نمایند.

آزمایشات یارانه‌ای در قالب کوتاه شده، در بسیاری از کشورها انجام شده است. گاهی اوقات مقامات به انجام کار توضیحی بین شهروندان مجبور بودند. برخی یارانه را به عنوان زنگ هشداری درک کردند که یک فرد کار خود را اگر نه امروز، فرد از دست خواهد داد. دیگران نگران بودند که در صورت دریافت یارانه، ممکن است مزایای اجتماعی خود را از دست بدهند. برخی دیگر معتقد بودند که از مقامات رشوه دریافت می‌کنند تا نتوانند از دولت چیزی مطالبه کنند.

سوئیس نزدیک‌ترین کشور به اجرای کامل نظم یارانه بود. در آنجا، در سال ۲۰۱۶، یک همه‌پرسی عمومی برگزار شد که قرار بود آمادگی شهروندان جمهوری آلپ را برای دریافت درآمد تضمینی از دولت نشان دهد. فقط ۲۳.۱٪ از شهروندان سوئیس از ایدۀ درآمد تضمین شدۀ دولتی حمایت کردند و ۷۶.۹٪ از شهروندان رأی منفی به یارانه دادند. دلیل اصلی نگرش منفی نسبت به یارانه این بود که برای اجرای پروژه‌های کلان باید بودجۀ دولتی دو برابر شود و مالیات‌ها به همان نسبت افزایش یابد.

پاسخ‌دهندگان سوئیسی خاطرنشان کردند که یارانه باعث تضعیف اقتصاد ملی و ایجاد فضای ناسالم در جامعه و بی‌میلی مردم به کار می‌گردد.

بخش کوچکی از سوئیسی‌ها حتی فراتر‌ رفتند. آن‌ها طرح پرداخت یارانه را به عنوان یک اقدام برنامه‌ریزی شده برای تضعیف جامعه و تضعیف اقتصاد تلقی کردند. جای هیچ شک و شبهه باقی نمی‌ماند که این پروژه یک اسب تروای نخبگان جهانی، یک توطئۀ جهانی علیه نوع بشر است. جای تعجب نیست که این پروژه به طور همزمان در بسیاری از کشورها به طور همزمان پیش برده می‌شود. چنین هماهنگی و همراهی در اقدامات اکثر کشورها در سال‌های ۲۰۲۰-۲۰۲۱، هنگامی که همۀ کشورها «همه‌گیری کووید» را اعلام کردند، مشاهده شد و سپس آن‌ها به اقداماتی مانند قرنطینه (حبس خانگی)، تطبیق رمزینۀ پاسخ سریع (کدهای QR) و واکسیناسیون اجباری دست زدند.

مایلم توجه خوانندگان را به کتاب «درآمد پایه بدون قید شرط – موافق و مخالف»، منتشر شده در سال ۲۰۱۹ در استرالیا جلب کنم. مؤلف آن آنتونی سامروف می‌نویسد: بیان هر آنچه را که می‌توان به استدلال‌های «له» نسبت داد، از طریق رسانه‌های رسمی به ذهن مردم القاء می‌شود. تمام استدلال‌های «علیه» به هر طریق ممکن مسکوت گذارده می‌شود و اغلب مورد تمسخر قرار می‌گیرد. سامروف نوشت: «در ابتدا، یک درآمد پایۀ تضمین شده ممکن است جهانی باشد، اما پس از چند سال، زمانی که ثابت شود بسیار گران تمام می‌شود، آن‌ها به جستجوی راه‌هایی برای صرفه‌جویی می‌گردند تا آن را لغو نکنند. به عنوان مثال، بعید است کسی مخالف این واقعیت باشد که مجرم از دریافت یارانه محروم شود. آن وقت شاید او را بدلیل رفتار ضد اجتماعی محروم کنند. در مقابل تخلفات جزئی مانند ریختن آشغال در خیابان می‌توان از مبلغ درآمد پایه بدون قید و شرط بعنوان جریمه کسر کرد. برخی اعتراض خواهند کرد که این شروع یک برنامۀ مهندسی اجتماعی دولتی است. اما از نظر بسیاری‌ها این یک اقدام کاملا معقول به نظر می‌رسد… کاهش یارانه به زودی معقول‌ترین و مناسب‌ترین پاسخ به بسیاری از جرایم و تخلفات تلقی خواهد شد» (ص. ۱۴۸-۱۴۹).

«گذرنامۀ همه‌کاره» و «حساب بانکی ویژه» باید ویژگی‌های مهم این ساختار باشد. سامروف این ابزار درآمد پایه بدون قید و شرط را به شرح زیر توصیف می‌کند: «به باور من غیرواقعی به نظر نمی‌رسد که به زودی مردم برای واجد شرایط بودن به درآمد اولیه، به داشتن شناسنامۀ اجباری صادر شده توسط دولت نیاز داشته باشند. پس از مدتی باید آن را برای ورود به ساختمان‌های دولتی ارائه دهند؛ در فرودگاه برای سوار شدن به هواپیما، به قطار یا اتوبوس؛ همچنین برای ورود به رستوران. به زودی برای ورود به تمامی اماکن عمومی باید شناسنامه ارائه شود و پس از مدتی کسانی که در انتخابات رای ندهند، جریمه خواهند شد… دقیقا همانطور که دولت‌ها دارایی‌های افراد مظنون به کلاهبرداری را مسدود می‌کنند، به زودی مسدود کردن «حساب‌های بانکی مخالفان سیاسی شناخته شده» را اجرایی خواهند کرد. هنگامی که آن‌ها طرفداران ایده‌های رادیکال در مورد آزادی از استبداد دولتی را به این شکل زیر فشار قرار دهند، افراد بسیار کمی برای دفاع از حقوق ما مبارزه خواهند کرد» (ص.۱۵۱-۱۵۲).

و سامروف نتیجه می‌گیرد: «فقرا که بقایشان صرفاً به سفره‌شان بستگی دارد، به زودی در آنچه که می‌گویند و انجام می‌دهند، بسیار محتاط خواهند شد… پرداخت یارانه به دولت به عنوان یک قیم و سرپرست، به شهروندان به عنوان صغیر و محجور مشروعیت می‌بخشد. به زودی ممکن است دوران خوفناکی فرابرسد که با کمک پرداخت‌ها و جریمه‌ها ما را به انگل‌های مطیع تبدیل کنند. یک رؤیای تخیلی به یک کابوس استبدادی تبدیل خواهد شد» (ص. ۱۵۲).

با این اوصاف، اجازه بدهید خلاصه کنم. یارانه را بدون اغراق می‌توان اسب تروا نخبگان جهانی نامید که از طریق حاکمان ده‌ها کشور در سراسر جهان عمل می‌کند.

پی‌نوشت: علاوه بر سوئیس (همچنانکه در بالا گفته شد)، سوئد و نروژ نیز جزو گروه کشورهایی هستند که از پرداخت یارانه کم‌تر حمایت می‌کنند (در سال ۲۰۱۷، کمتر ۳۰٪ از پاسخ‌دهندگان حمایت خود را اعلام کردند). در اکثر کشورهای اروپایی در همان سال ۲۰۱۷، نسبت موافقان و مخالفان یارانه حدود ۵۰ به ۵۰ بود. و حیرت‌انگیزتر از همه: بالاترین میزان پشتیبانی از پرداخت یارانه در روسیه ثبت شد- ۷۲٪.

نقل از: وب‌سایت بنیادی رهبردی

۱۱ اسفند-حوت ۱۴۰۱

چین«میلیون‌ها آمریکایی را کشته» است!

چین«میلیون‌ها آمریکایی را کشته» – رئیس اف‌بی‌آی چین را مقصر ابتلا به ویروس کرونا می‌داند
به گزارش رسانه های روسیه، رئیس پلیس فدرال آمریکا، اف بی آی، کریستوفر رای، ظاهراً شکی ندارد که ویروس کرونا از یک آزمایشگاه چینی آمده است. رای اتهامات جدی علیه پکن به فاکس نیوز مطرح کرد.

کریستوفر رای، رئیس اف‌بی‌آی مدعی است که بحران کرونا به احتمال زیاد ناشی از نشت در آزمایشگاه دولتی چین بوده است.
او به ارزیابی مقامات پلیس خود اشاره کرد. اظهارات رای در پی گزارش‌هایی مبنی بر تحقیقات طبقه‌بندی شده توسط وزارت انرژی ایالات متحده است که در آن همچنین ادعا میشود عامل بیماری‌زا می‌تواند در یک آزمایشگاه منشاء گرفته باشد.
وی در مصاحبه ای با فاکس نیوز که روز سه شنبه پخش شد، گفت که آژانس او معتقد است که ویروس در اواخر سال ۲۰۱۹ از آزمایشگاهی در ووهان چین فرار کرده است. او به رسانه جنجالی فاکس گفت:
«اف‌بی‌آی مدت‌هاست که معتقد است منشأ همه‌گیری به احتمال زیاد یک حادثه آزمایشگاهی احتمالی در ووهان است. این نشت احتمالی در آزمایشگاه تحت کنترل دولت چین اتفاق افتاده است.»
وی افزود که این ویروس «میلیون‌ها آمریکایی» را کشته است و «دقیقاً به همین دلیل است که این ویروس ایجاد شده است».
با این حال، وی هنگام صحبت با فاکس نیوز هیچ مدرکی برای تأیید ادعاهای خود ارائه نکرد. وی به رسانه جنجالی راستگرا گفت که بیشتر جزئیات ارزیابی اف بی آی محرمانه !! (چه کسی تعجب میکند؟) است.

رئیس اف بی آی همچنین دولت چین را متهم کرد که «تمام تلاش خود را برای خنثی کردن و پنهان کردن اطلاعات در این مورد انجام می دهد.»

وال استریت ژورنال در آخر هفته گزارشی منتشر کرد مبنی بر اینکه گفته می شود وزارت انرژی ایالات متحده موضع خود را در مورد منشا ویروس کرونا تغییر داده است.
مقامات اکنون فرض می کنند که ویروس احتمالاً از آزمایشگاه در ووهان آمده است.

در این گزارش آمده است، با این حال، این وزارتخانه با «اطمینان کمی» به این نتیجه رسیده است.
علاوه بر این، چهار آژانس فدرال دیگر ایالات متحده متقاعد شده اند که عامل بیماری زا به طور طبیعی و نه از طریق قرار گرفتن در معرض تصادفی در یک محیط آزمایشگاهی به انسان منتقل شده است.
ارزیابی قبلی در سال ۲۰۲۱ توسط مدیر اطلاعات ملی اعلام کرد که اف بی آی به نظریه نشت آزمایشگاهی «اعتماد متوسطی» دارد، در حالی که وزارت انرژی در آن زمان تصمیم در این مورد نگرفته بود.
مقامات آمریکایی که وال استریت ژورنال با آنها تماس گرفت، گفتند که تغییر موضع نتیجه «شواهد جدید» است، اما از ارائه جزئیات بیشتر خودداری کردند.
تیمی به رهبری سازمان بهداشت جهانی (WHO) در سال ۲۰۲۱ برای بررسی منشا ویروس به چین سفر کردند و به این نتیجه رسیدند که نظریه نشت آزمایشگاهی «بسیار بعید» است.
به نوبه خود، پکن ادعای افشای این اطلاعات را در بهترین حالت یک شایعه بی اساس و در بدترین حالت تلاشی هماهنگ برای خدشه دار کردن وجهه بین المللی چین رد کرده و تاکید کرده است که رفتار جمهوری خلق چین «کاملا باز و شفاف بوده است.

بنا به درخواست روسیه، شورای امنیت سازمان ملل اخیرا یک نشست علنی درباره حادثه انفجار خط لوله نورد استریم  برگزار کرد و در آن اعضای شورای امنیت مواضع خود را تشریح کردند. در همین حال، چین به روشنی اعلام کرد که بررسی و رسیدگی عینی، عادلانه و حرفه ای به این حادثه با منافع و ملاحظات تمام کشورها مرتبط است و چین از تسریع روند رسیدگی و یافتن حقایق درباره این حادثه حمایت می کند.

در پایان ماه سپتامبر سال ۲۰۲۲، در مسیر دو خط لوله نورد استریم ۱ و ۲ واقع در نزدیکی آب های سوئد و دانمارک، چهار نقطه نشتی به وجود آمد که به باور طرف های مختلف دلیل ایجاد آن عمدی بود. در پی وقوع این اتفاق، دانمارک، آلمان و سوئد جداگانه به بررسی علت حادثه پرداخته اند اما با گذشت ۵ ماه، هنوز عوامل و علل این نشتی ها همچنان نامعلوم است. سیمور هرش، خبرنگار تحقیقی سرشناس آمریکایی چندی پیش جزئیاتی را درباره انفجار در خطوط لوله نورد استریم افشا کرد که بر اساس آن این خطوط لوله با دستور کاخ سفید و توسط نیروهای سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) انجام شده است. افشای این اطلاعات توسط هرش، واکنش جدی جامعه جهانی را در پی داشت و بسیاری از کشورها خواستار بررسی عینی و عادلانه این حادثه شدند.

تخریب خطوط لوله نورد استریم به عنوان بخشی از تاسیسات زیربنایی فرامرزی برای انتقال انرژی، تاثیرات منفی بسیاری بر بازار جهانی انرژی و همین طور محیط زیست ایجاد کرده است که همه جهانیان حق مطلع شدن از حقایق مربوط به آن را دارند.

بر اساس برآوردهای برنامه محیط زیست سازمان ملل، به دنبال تخریب خطوط  لوله نورد استریم،  صدها میلیون تن گاز طبیعی از این لوله ها نشت کرد که از این میان نشت گاز متان بین ۷۵ تا ۲۳۰ هزار تن بوده است و باید در نظر داشت که اثر این گاز بر گرم شدن کره زمین ۸۰ برابر دی اکسید کربن است.

علاوه بر این، حادثه نورداستریم یک مساله سیاسی نیز به شمار می رود که به امنیت و ثبات کل اروپا ارتباط دارد. بررسی و رسیدگی عینی و عادلانه به این حادثه و کشف عاملان پشت پرده به قضاوت عاقلانه و برطرف کردن موانع جهت حل بحران اوکراین از طریق مذاکرات سیاسی کمک خواهد کرد.

مهمترین موضوع آن است که کشف شواهد و بر طرف کردن هر چه بیشتر تردیدها در مورد این حادثه و انجام تحقیق و بررسی عینی و عادلانه، یک اقدام درست و در راستای حفظ عدالت بین المللی به شمار می رود.

صلح؟ نخواستیم!

اولین سالگرد حمله روسیه به اوکراین: غرب از ارسال تسلیحات جدید به کیف خبر داد.
چین پیشنهاداتش برای مذاکره را منتشر کرد.

نوشته آرنولد شولتسل
یونگه ولت
ترجمه مجله هفته

روز جمعه، کشورهای متعددی آغاز عملیات نظامی روسیه در ۲۴ فوریه ۲۰۲۲ در اوکراین را – به شیوه ای متناقض – به یاد آوردند. غرب با رفتار و گرفتارش تأیید کرد که می خواهد جنگ را طولانی کند.
چین «پیشنهاداتی را در مورد حل و فصل سیاسی بحران اوکراین» ارائه کرد که «احترام به حاکمیت همه کشورها» را در راس آنها قرار دارد و خواستار مذاکره و آتش بس بین طرفین درگیر شده است.
عصر پنجشنبه به وقت آلمان فدرال، مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نیویورک قطعنامه‌ای را تصویب کرد که در آن از «تجاوز» روسیه ابراز «تاسف» می‌شود.
این سند ۱۱ ماده‌ای از مسکو می‌خواهد نیروهای خود را از اوکراین خارج کند و مانند پیشنهادات ارائه شده توسط پکن، از کشورهای عضو و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهد حمایت خود را از تلاش‌های دیپلماتیک برای دستیابی به یک توافق جامع و عادلانه و صلح پایدار در اوکراین مطابق با منشور سازمان ملل اعلام کنند. ».
از مجموع ۱۹۳ کشور عضو، ۱۴۱ کشور به این بیانیه رای مثبت دادند، هفت کشور با آن مخالفت کردند (بلاروس، کره شمالی، اریتره، مالی، نیکاراگوئه، روسیه و سوریه). ۳۲ کشور رای ممتنع دادند از جمله چین، کوبا، هند، پاکستان، ارمنستان، جمهوری‌های آسیای مرکزی و چندین جمهوری آفریقایی . ۱۳ کشور در رای گیری شرکت نکردند.
واشنگتن، لندن، ورشو و کیف به ویژه تلاش های دیپلماتیک درخواست شده توسط سازمان ملل و چین را رد کردند. دیگر شرکای غربی مانند دولت آلمان فدرال محتاطانه واکنش نشان دادند.
ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین از این قطعنامه به‌عنوان «سیگنال قوی از حمایت جهانی تزلزل‌ناپذیر» از کشورش استقبال کرد، اما پیش از این هر گونه گفتگو با ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه را در مصاحبه با بی‌بی‌سی روز پنجشنبه رد کرده بود.
او مدعی شد که اگر «در(مورد) دونباس، یا در کریمه یا در جنوب سرزمین‌های ما سازش‌هایی صورت بگیرد»، این مانند «بمبی میماند که در وسط کشور ما و یا در وسط اروپا منتظر انفجار است».
واشنگتن روز جمعه وعده کمک نظامی جدید به کیف را به مبلغ دو میلیارد دلار داد.
پنتاگون ارسال مهمات اضافی را برای موشک‌اندازهای چندگانه هیمارس، پهپادهای سوویچبلاد و تجهیزات مین‌زدایی را اعلام کرد که همگی آنها مستقیماً به صنایع دفاعی سفارش داده شده‌اند و قرار نیست از از انبارهای ارتش ارسال شوند. پاسخ‌های ناروشن و طفره‌آمیزی هم برای تحویل جت‌های جنگنده «اف-۱۶» مورد درخواست کی‌یف مطرح شد.
لندن بار دیگر در مورد وعده های دامن زدن و تشدید تنش پیشتاز بود. بن والاس، وزیر دفاع، روز جمعه به رادیو تایمز گفت که بریتانیا در ازای تحویل هواپیماهای ساخت شوروی به کی‌یف، جت‌های جنگنده را به کشورهای اروپای مرکزی و شرقی عرضه خواهد کرد.
روزنامه انگلیسی دیلی میرور در همان روز تیتر زد: «بگذارید چغندر بخورند».
منظور او وزیر کشاورزی بریتانیا، ترز کافی بود که روز قبل با توجه به قفسه‌های خالی سبزیجات در سوپرمارکت‌های بریتانیا، با خوشحالی اظهار داشت: «این روزها خیلی ها چغندر می خورند.»
انگلیس نیز مانند آمریکا روز جمعه تحریم های جدیدی را علیه روسیه وضع کرد. برنامه ریزی های اتحادیه اروپا برای تحریم ها ابتدا به ساکن به دلیل مخالفت لهستان شکست خورد.
Mateusz Morawiecki نخست وزیر لهستان در کیف توضیح داد که بسته های تحریمی «بیش از حد سبک و بسیار ضعیف» هستند. او این همه راه را رفته بود تا از تحویل ۴ تانک اول لئوپارد ۲ به کشور همسایه خبر دهد.
حداقل ورشو در حال حاضر، در زیر پا نهادن قطعنامه سازمان ملل پیشرو تر از دیگران است.

کار تکمیل شد!

رسانه های غربی داستان تولید اورانیوم تسلیحاتی ایران را بازتاب می دهند.

نوشته کنوت ملنتین
یونگه ولت
ترجمه مجله هفته

رسانه ها هیجان زده این روزها ادعا می کنند که ایران بار دیگر تنها یک کف دست با تولید سلاح هسته ای فاصله دارد. این ادعاها هیچ ربطی به روزنامه نگاری ندارد و همه چیز به سیاسی بازی ختم میشود.
به عنوان مثال، آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، به طور مرتب زمانی که ادعا می کند که ایران در حال حاضر به اندازه کافی اورانیوم غنی شده دارد همزمان اعتراف می کند که تهران به دلایل فنی در آینده قابل پیش بینی نمی تواند تسلیحات هسته ای تولید کند – ما داریم در مورد چندین سال صحبت می کنیم.
بلینکن برای اثبات ادعاهایش حتی به این هشدار مهم هم نیازی ندارد، اما تقریباً هرگز هیچ فرصتی را برای ,تکرار این جمله از دست نمی‌دهد. به نظر می رسد او قصد دارد با طرح این مسئله مانع از داغ شدن بیهوده موضوع شود.
خود این کار تا حدودی نشان میدهد او کارش را بلد است، اما از سوی دیگر این خود نشان دهنده جدی بودن موضوع مورد بحث است.
هنگامی که شبکه خبری بلومبرگ روز یکشنبه گزارش داد که بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی مستقر در وین هفته گذشته دریافته اند که اورانیوم در ایران با خلوص ۸۴ درصد غنی شده است، شور و هیجانی دوباره ایجاد شد.
اگر اورانیوم با خلوص ۹۰ درصد تولید شود امکان استفاده تسلیحاتی از آن وجود خواهد داشت.
خبر بلومبرگ به گزارش اخیر اشاره‌ای آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نمیکند، بلکه بر ارتباطات خصوصی دو «دیپلمات ارشد» ناشناس به این شبکه اشاره دارد. مشخص نیست این که آیا اینها بازرس هستند یا نه.
البته اینکه آژانس بین‌المللی انرژی در وین اتریش را از لحاظ امنیتی با یک اصطبل بی درو پیکر میتوان مقایسه کرد چیز تازه‌ای نیست.
رافائل گروسی، مدیر کل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تنها اظهار داشت که «از گزارش‌های اخیر رسانه‌ها درباره میزان غنی‌سازی اورانیوم در ایران آگاه است». آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در حال مذاکره با ایران درباره نتایج آخرین بازرسی‌ها است.
گزارش بلومبرگ اشاره ای نمی کند که اندازه گیری ها کجا انجام شده است.
با این حال، تنها دو امکان برای این کار وجود دارد: کارخانه های غنی سازی در نطنز و فردو.
احتمال اینکه این مکان فردو باشد بیشتر است، مناقشاتی عمومی بین ایران و آژانس در مورد نتایج بازرسی در ژانویه از این مکان وجود دارد.
بهروز کمالوندی سخنگوی سازمان انرژی اتمی ایران بلافاصله در مورد گزارش بلومبرگ اظهارنظر رسمی کرد. کمالوندی توضیح داد که هدف این گزارش «تحریف واقعیت» است.
وجود چنین ذراتی «یک مشکل کاملا طبیعی در روند غنی سازی اورانیوم» است و حتی می تواند در لحظه ای که اورانیوم غنی شده وارد زنجیره های سانتریفیوژ می شود، رخ دهد.
آنچه مهم است محصول نهایی است و ایران هرگز از ۶۰ درصد غنی سازی فراتر نرفته است.
کمالوندی در عین حال ادعاهای جدی و شناخته شده ایران علیه آژانس بین المللی انرژی اتمی را تکرار کرد:
مقامات وین معمولاً در مواردی که یک چنین اختلافاتی وجود دارد نباید آنرا علنی کنند، بلکه باید ابتدا تلاش خود را برای شفاف‌سازی داخلی بکار‌گیرند.
روند اقدام در پرونده فعلی بار دیگر نشان می دهد که آژانس بین المللی انرژی اتمی متأسفانه از مواضع حرفه ای و بی طرفانه خود دست کشیده است.
این آژانس عمداً اطلاعات فنی را در اختیار رسانه های غربی قرار می دهد و از این طریق «بی شک این سازمان مهم بین المللی را بیش از پیش بی اعتبار خواهد کرد.»
از نظر عینی، تا جایی که مشاهده می شود، هیچ کس تاکنون با اظهارات فنی کمالوندی مخالفت نکرد.
برای غنی‌سازی، اورانیوم به شکل گازی آن چندین بار از طریق ردیف‌های طولانی سانتریفیوژ عبور داده می‌شود.
بدون شک وجود نوسانات اندازه گیری زیاد است. اما با توجه به بازرسی های مکرر، تقریباً غیرممکن است که ایران واقعاً بخواهد اورانیوم غنی شده با خلوص بالای ۸۰ درصد تولید کند.
حقایق روشن است، به نظر می رسد گزارش بلومبرگ کاری را که میخواسته کرده است، موضوع غنی سازی و دوباره یک چهره منفی بخشیدن به ایران در تمام رسانه های جهان منعکس شد و به پروپاگاندای مطبوعاتی علیه این کشور دامن زد. این باید کافی باشد. به ۹۹ درصد از مخاطبان رسانه های غربی تقریباً هر خزعبلاتی را در مورد برنامه هسته ای ایران می توان فروخت.

سیمور هرش توطئه سکوت را می‌شکند

دیمیتری مینین (DMITRY MININ)

ا. م. شیری

افشای یک اقدام تروریستی دولتی تحریم شده توسط کاخ سفید، قدرت یک گلوله برفی در حال رشد را کسب می‌کند.

افشاگری‌های بشدت قانع‌کنندۀ سیمور هرش، روزنامه‌نگار نامدار آمریکایی در بارۀ اقدام جنایتکارانه کاخ سفید – انفجار «خط لولۀ شمال» روسیه-آلمان در دریای بالتیک- اولین بار در نشریۀ زیرزمینی «Substack» انتشار یافت. اکنون این افشگری‌ها مانند یک گلوله برفی که از پنجۀ هژمون خودخوانده جهان در رفته، به تدریج بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود. تلاش سازمان‌دهندگان این اقدام تروریستی دولتی برای متهم کردن هرش به «تئوری‌ توطئه» و محصور کردن انتشارات او با توطئه سکوت، ترکید. سازمان دهندگان خود را بعنوان توطئه‌گر واقعی، نه خیالی افشاء کردند.

با تورنسل مورد آزمایش قرار می‌گیرد: «آیا قصد دارید از سیمور هرش به خاطر افترایی که به وی می‌زنید، شکایت کنید»؟ بالاخره سطح اتهامات او بی‌سابقه است! پاسخ دولت – سکوت کامل! پس، دادگاه باید بر اساس سوگند حکم صادر کند. هیچ کس نمی‌خواهد سرنوشت سرهنگ دوم الیور نورث در پرونده طولانی مدت «ایران-کنترا» را که در نهایت با زندان بجای همه به پایان رسید، تکرار کند. آن یکی بعداً مورد عفو قرار گرفت، اما اینکه آیا رئیس بعدی کاخ سفید «الیور» فعلی را خواهد بخشید یا خیر، یک سوال بزرگ است.

سیمور هرش: «انفجار خط شمال عواقب وحشتناکی برای آمریکا خواهد داشت»

هرش که در ۸۵ سالگی سرزندگی بیشتر و چهارچوب فکری بهتر نسبت به جو خواب‌آلود نشان می‌دهد، روز به روز به تعداد مخاطبان نتیجه‌گیری‌های خود می‌افزاید و سطح درک آن‌ها را تعمیق‌ می‌بخشد. نشریات اروپایی ردیف اول، عمدتاً آلمانی، به گفتگو با هرش می‌پیوندند. منابع قدرتمند آسیایی در صف هستند، این موضوع در آمریکا نیز در مرکز توجه قرار گرفته است.

ویدئوی گزارش در باره انفجار «نورد استریم» توسط آمریکا

هرش بنا به گفتۀ خودش، نمی‌خواهد در صفحۀ «نهنگ‌هایی» مانند سی‌ان‌ان یا فاکس نیوز به دلیل اغراض حزبی آن‌ها ظاهر شود. او برای خشنود کردن روزنامه‌نگاران روسی هم عجله‌ نمی‌کند. اما مخالفان «مشکل‌ساز» عجله دارند تا «دستان مسکو» را به او بچسبانند.

سیمور هرش خود را وابسته به کسی نمی‌داند. او یک وطن‌پرست آمریکایی است که با تعجب و وحشت می‌بیند که گروه کوچکی از متعصبان در دولت ایالات متحده، در سکوت شوم مقامات ناظر بر قانون اساسی، کشور را به سمت «جنگ جهانی سوم» سوق می‌دهند. هرش با دلایل موجه ادعا می‌کند که آنچه در دریای بالتیک رخ داد، اقدام نظامی واقعی آمریکا نه تنها علیه روسیه، بلکه علیه متحد خود – آلمان نیز بود.

چهار مرحلۀ انجام عملیات نظامی علیه «نورد استریم»

دایرۀ منابع احتمالی هرش به تدریج روشن می‌شود و او به تحقیقات خود چنان وفادار است که هرگز به آن‌ها‌، به ویژه در شرایطی مانند شرایط کنونی که با محکومیت‌ طولانی به زندان مواجه است، خیانت نخواهد کرد. با این حال، او هر چه بیشتر  به روشن کردن محیطی می‌پردازد که احتمالاً از آن سرچشمه گرفته است. روزنامه‌نگار در ابتدا گفت که عوامل اجرایی می‌توانند افراد وابسته به شرکت‌های خط لوله باشند. زیرا، بدون مشورت با آن‌ها حل مشکل فنی برای ارتش و سازمان‌های اطلاعاتی ایالات متحده آسان به نظر نمی‌رسید. ‌گفته می‌شود «لوله‌گذاران» که به سوگند و التزام‌های سفت و سخت مقید نیستند، در محافل خود اطلاعات کافی در مورد این عملیات به اشتراک می‌گذارند. به احتمال زیاد هرش در واقع برخی از اطلاعات مربوط به مرحلۀ نهایی حملۀ تروریستی را از آن‌ها دریافت کرده است.

هرش به اطلاعات مربوط به برنامه‌ریزی و بحث آن که در مخفی‌ترین اتاق واقع در مقابل کاخ سفید و متصل به ساختمان دوایت آیزنهاور از طریق تونل به عنوان بخش اصلی دستگاه شورای امنیت ملی انجام شد، به سختی می‌توانست دست یابد. بنابراین، کاملاً بدیهی است که «نشت اصلی» از یک یا چند شرکت‌کننده در این جلسات یا افراد نزدیک به آن‌ها سرچشمه گرفته است.

سیمور هرش در ارائه کشفیات پیشین خود – ما منابع خود را فاش نمی‌کنیم

در مصاحبه‌های اخیر، هرش به وضوح بیان می‌دارد که بسیاری از افسران اطلاعاتی آمریکا، با درک آنچه که این کشور و جهان را تهدید می‌کند، از کاری که «سیاستمداران» انجام داده‌اند، وحشت زده شده‌اند. مقامات سیا هیچ همدلی، بویژه با روسیه نمی‌کنند. اما آن‌ها معتقدند که پس از یک سکون موقت به دلیل تمرکز کلی بر جنگ اوکراین، روابط ایالات متحده با آلمان و اروپا در مجموع می‌تواند به طور جدی تضعیف شود. بعید است هرش نام آن‌ها را فاش کند. اما او با قاطعیتی که صحبت می‌کند، نشان می‌دهد که منبع او از سیا است. تنها یک انگیزه وجود دارد- جلوگیری از لغزش آخرالزمانی به سوی درگیری نظامی تمام عیار با یک قدرت هسته‌ای!

تلاش نه چندان قانع‌کنندۀ خود هرش برای معرفی سیا به عنوان سازمان‌دهندۀ کل عملیات با این پیام روشن که نمی‌تواند خود را «محکوم» کند، به‌طور غیرمستقیم معلوم است. در واقع، از مطالب ارائه شده مشخص است که خود حمله توسط متخصصان نیروی دریایی ایالات متحده و با کمک ملوانان نظامی نروژ انجام شده است. سیا با تمام شهرت شومش، صلاحیت‌های مربوطه را ندارد. متهم کردن ادارۀ اطلاعات به این اقدام توسط نشریۀ جیبی معروف این سازمان یعنی واشینگتن تایمز (با واشینگتن پست اشتباه نشود) نیز عجیب به نظر می‌رسد. مانند اقدام پوششی زنبورها در مقابل کندوی عسل به نظر می‌رسد.

هرش خود تصریح می‌کند که ویلیام برنز، مدیر فعلی سیا و دیپلمات حرفه‌ای، شباهت چندانی به محرک و سازمان‌دهندۀ هر چیزی از این دست ندارد. این روزنامه‌نگار یادآور می‌شود که از مکاتبات دیپلماتیک آمریکایی منتشره در ویکی لیکس مشخص است که برنز به عنوان سفیر، مخالف دخالت بیش از حد ایالات متحده در اوکراین و دخالت ناتو در آن بود. بعید است که او بتواند به سرعت دیدگاه خود را تغییر دهد. و اکنون، به گفتۀ هرش، برنز با دستورکار صلح‌آمیزتر، وزیر امور خارجه را هدف گرفته است.

گفتار ردایویی

به این معنا که برنز به خوبی می‌تواند به یک دسیسۀ خاص برای برکناری آنتونی بلینکن، رئیس کنونی بخش سیاست خارجی به‌مثابه «شاهین» پیشرو دولت دست بزند. هرش نقش اصلی در پیشبرد خرابکاری‌های بزرگ را به این فرد و همچنین، به معاونش ویکتوریا نولاند و جیک سالیوان، دستیار رئیس جمهور در امور امنیت ملی، که در طول زندگی حرفه‌ای خود توسط بلینکن رهبری می‌شد، محول می‌کند.

بازیگران کلیدی: ویکتوریا نولند، آنتونی بلینکن، جیک سالیوان

معلوم شد که هر سه آنقدر نزدیک بودند که با اظهارات‌ خود در مورد «درستی» و «مستحق بودن» انفجار «نورد استریم» در واقع، مشارکت‌شان را در اجرای آن تأئید کرد. آن‌ها همچنین بایدن، رئیس جمهور گنگ را که با «نگاه موذیانه» می‌گوید: «ما راه خلاص شدن از شرّ این خطوط لوله گاز را پیدا خواهیم کرد، ما خواهیم یافت… شک نداشته باشید»، به اینجا کشاندند. این اعترافات نیاز به مدرک خاصی ندارد. با این حال، مدارکی نیز وجود دارد و سیمور هرش آن‌ها را ارائه کرد.

بایدن پس از حمله: «بله، من… بله ما… بله، زنده نیست…!» و چه کسی آن را باور خواهد کرد؟

او همچنین با قرار دادن این رخداد در چارچوب رویدادهای اطراف اوکراین، ارزش تحقیقات خود را بالا برد. او می‌گوید: «من پوتین را توجیه نمی‌کنم و جنگ را تأئید هم نمی‌کنم، اما این واقعیت که خود ما با گسترش ناتو زمینه‌های این کار را فراهم آوردیم نیز آشکار است». هرش در استودیوی «دموکراسی اکنون» گفت: «ما می‌بایست به روسیه اطمینان می‌دادیم که اوکراین به عضویت ناتو پذیرفته نخواهد شد. اوکراین نمی‌تواند در این جنگ پیروز شود». او با تکرار افشاگری‌هایی که قبلاً انجام داده بود، تأکید کرد که تصمیم ایالات متحده برای منفجر کردن خطوط لوله به منظور جلب حمایت متحدان از اوکراین در زمانی بود، که برخی مردد بودند. سیمور می‌گوید: «آن‌ها می‌ترسیدند که اروپا از جنگ خارج شود».

سفر ناگهانی بایدن به کیف نیز گواه دیگری بر این ترس و هراس است و نشان می‌دهد که کاخ سفید با نادیده گرفتن همۀ سرزنش‌ها خطاب به خود، تلاش می‌کند با اقدامات علنی پرمخاطب بر آن‌ها سرپوش بگذارد. و این بدان معناست که موضوع «نورد استریم» را نه تنها نباید فراموش کرد، بلکه باید مورد بررسی همه‌جانبه قرار داد.

مأخوذ از: بنیاد فرهنگ راهبردی

۳ اسفند- حوت ۱۴۰۱

بایدن نورد استریم را منفجر کرد زیرا به آلمان اعتماد نداشت
ترجمه مجله هفته
سیمور هرش جزئیات بیشتری در مورد حملات نورد استریم منتشر کرده است.

جو بایدن تصمیم گرفت خطوط لوله را منفجر کند و «بگذارد تا اروپا یخ بزند» زیرا او مطمئن نبود آلمان به حمایت از ایالات متحده در جنگ اوکراین ادامه خواهد داد یا خیر.
سیمور هرش، روزنامه نگار آمریکایی، یک هفته پس از انتشار مقاله خود در مورد انفجار خط لوله نورد استریم، جزئیات بیشتری درباره این حمله منتشر کرده است.
او در مقاله خود نوشت که خطوط لوله نورد استریم توسط دولت آمریکا با حمایت نروژ منفجر شده است.
این گزارش توجه بسیاری را به خود جلب کرد و سؤالات دیگری را برانگیخت که وی در مصاحبه با برلینر سایتونگ به برخی از آنها پاسخ داد.
در ابتدای مصاحبه، هرش به طور خلاصه بیان کرد که چه کسانی در حمله نورد استریم دست داشته اند و انگیزه آنها چه بوده است. بنابراین این روزنامه نگار دو واقعیت را با هم عرضه میکند.
اولاً، خط لوله نورد استریم ۱ سال‌ها گاز طبیعی بسیار ارزان را به آلمان و دیگر کشورهای اروپایی عرضه کرده است.
ثانیاً، وی یادآور شد که در سال ۲۰۲۲، حدود دو هفته قبل از آغاز عملیات ویژه روسیه در اوکراین، جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده در یک کنفرانس مطبوعاتی با اولاف شولز، صدراعظم آلمان در کاخ سفید، وعده داده بود که به پروژه نورد استریم-۲ – پایان خواهد داد.
علاوه بر این، نروژ به چند دلیل نقش مهمی در حمله نورد استریم داشت.

نخست، نروژ منابع انرژی خود را دارد، بنابراین ممکن است علاقه مند به افزایش عرضه گاز طبیعی خود به اروپای غربی و آلمان بوده باشد.
علاوه بر این، به گفته هرش، در نروژ «خصومت آشکاری با روسیه» وجود دارد.
به گفته این روزنامه نگار، واشنگتن در ابتدا قصد داشت خطوط لوله نورد استریم را در تابستان ۲۰۲۲ به عنوان بخشی از تمرین ویژه ناتو منفجر کند، اما کاخ سفید در آخرین لحظه از آن عقب نشینی کرد.
بایدن دستور تازه‌ای داد که محتوایش این بود که می‌توان بمب‌ها را در هر زمانی از راه دور منفجر کرد.
در ماه سپتامبر، شش بمب خط لوله گاز نورد استریم را در نزدیکی جزیره بورنهولم در دریای بالتیک منفجر کرد.
دو بمب دیگر منفجر نشدند زیرا مدت زیادی در آب مانده بودند. هرش همچنین انگیزه های ایالات متحده را به تفصیل شرح داده است.

گفته می شود که ایالات متحده با تخریب خطوط لوله نورد استریم قصد داشته از روسیه این فرصت را بگیرد که در اروپا نفوذ کند و مانع حمایت آمریکا در جنگ اوکراین توسط کشورهای اروپایی شود، کشورهایی که گاز ارزان و بی دردسر دریافت کنند به آسانی از آن بخاطر اوکراین دل نمی کنند اما اگر گازی در کار نباشد این تصمیم گیری بسیار آسانتر است.
ترس بایدن و آمریکا این بود که اروپای غربی در این مورد «دیگر همکاری نکند». هرش گفت:
من فکر می کنم دلیل این تصمیم این بود که جنگ برای غرب خوب پیش نمی رفت و آنها از نزدیک شدن زمستان می ترسیدند. نگرانی اصلی واشنگتن این بود که آلمان و اروپای غربی ارسال تسلیحات به اوکراین را متوقف کنند و در زمستان بخاطر سرما تحریم ها لغو شوند.
این روزنامه نگار توضیح داد که همچنین نگرانی هایی وجود داشت که صدراعظم آلمان بتواند این خط لوله را دوباره به بهره برداری برساند. هرش همچنین به انگیزه های احتمالی مانند تمایل برخی مقامات آمریکایی برای فروش گاز مایع با سود بسیار بالا و رونق بلندمدت به اقتصاد آمریکا اشاره کرد.
اما دلیل اصلی در کاخ سفید این بود که آنها به انتخاب مجدد فکر می کردند و پیروزی در جنگ را مهمترین ابزار برای انجام این کار می دانستند. هرش کلمه به کلمه:
«من فکر می کنم ما در چیزی گرفتار شدیم که راه بیرون رفت از آن نداریم. این جنگ برای این دولت بایدن عاقبت خوبی نخواهد داشت.»

وقتی از او پرسیده شد که جنگ در اوکراین چگونه می تواند پایان یابد، او پاسخ داد:
«آنچه من می دانم این است که هیچ راهی وجود ندارد که این جنگ آنطور که ما می خواهیم به پایان برسد. و من نمی دانم وقتی به آینده نگاه می‌کنیم، قرار است چه اتفاقی خواهد افتاد و ما چه خواهیم کرد. این من را می ترساند که رئیس جمهور آمریکا مایل به انجام چنین کاری است. و کارشناسانی که آن مأموریت را جلو بردند معتقد بودند که رئیس جمهور از آنچه با مردم آلمان می کند آگاه است و آنها را به خاطر جنگی که خوب پیش نمیرود مجازات می کند.»

دخالت فعال ایالات متحده در جنگ نه تنها در درازمدت به اعتبار جو بایدن به عنوان رئیس جمهور لطمه می زند، بلکه از نظر سیاسی نیز صدمات زیادی را به آمریکا خواهد زد. این وضعیت در حال تبدیل شدن به یک ننگ برای ایالات متحده است. هرش توضیح داد:
«نکته این است که بایدن آگاهانه تصمیم میگیرد اجازه دهد آلمانی‌ها در این زمستان یخ بزنند. این یعنی رئیس‌جمهور ایالات متحده ترجیح می‌دهد آلمان از سرما بلرزد اما مانع کمک به اوکراین نشود و این از دید من برای کاخ سفید ویران‌کننده است.»
هرش گفت، انفجار نورد استریم را نه تنها می توان به عنوان یک اقدام جنگی علیه روسیه، بلکه علیه متحدان غربی، به ویژه آلمان، تلقی کرد.
او اضافه کرد: «به سادگی می گویم. افراد درگیر در این عملیات دیدند که رئیس جمهور آمریکا می خواهد آلمان را برای اهداف کوتاه مدت سیاسی خود منجمد کند و این آنها را وحشت زده کرد. هرش فکر می کند بایدن برای حمایت از جنگی که در آن پیروز نخواهد شد، اروپا را در معرض سرما قرار داد. »
روزنامه نگار آمریکایی این تصمیم را ناپسند توصیف کرد.

آمریکا میخواهد تسلیحات ایرانی را به اوکراین ارسال کند!

ترجمه مجله هفته

گزارش: پنتاگون به دنبال تحویل هزاران سلاح ایرانی به اوکراین است.

مقامات آمریکایی این اقدام را «مجازات» و تنبیه‌ای علیه ایران برای ارسال ادعایی هواپیماهای بدون سرنشین به روسیه خوانده‌اند.

ارتش آمریکا در حال تجزیه و تحلیل ارسال هزاران سلاح ادعایی ایرانی و بیش از یک میلیون گلوله مهمات به اوکراین به عنوان بخشی از آخرین تلاشهای واشنگتن برای دامن زدن به جنگ اوکراین علیه روسیه است.

به گفته مقامات ناشناس آمریکایی و اروپایی که به وال استریت ژورنال (WSJ) این اطلاعات را رسانده‌اند، این زرادخانه شامل بیش از ۵۰۰۰ تفنگ تهاجمی، ۱.۶ میلیون گلوله مهمات اسلحه کوچک، تعداد کمی موشک ضد تانک و بیش از ۷۰۰۰ مورد تسلیحات دیگر نظامی است که ظاهرا اخیرا در دریای عمان در مسیر یمن ربوده شده‌اند.

در حالی که این مقدار تسلیحات در مقایسه با آنچه که کشورهای غربی در سال گذشته به اوکراین ارسال کرده اند، چیز زیادی نیست، مقامات پنتاگون گزارش می دهند که با تحویل این سلاح ها می خواهد از این طریق ایران را مجازاتی نمادین کنند چرا که این کشور به ادعای آمریکا و اوکراین هواپیماهای بدون سرنشین به روسیه ارسال می کند، البته – ادعایی که تهران و مسکو آن را همواره رد کرده‌اند.

یکی از مقامات آمریکایی به وال استریت ژورنال گفت: «این پیامی است که سلاح‌هایی را برای تسلیح نیروهای نیابتی ایران ضبط کرده ایم و آنها را برای دستیابی به اولویت‌هایمان در اوکراین، جایی که ایران در حال ارائه سلاح به روسیه است، ارسال میکنیم».

با این حال، انتقال تسلیحات از یک درگیری به درگیری دیگر همچنان یک چالش قانونی برای کاخ سفید است، زیرا تحریم تسلیحاتی سازمان ملل علیه ایران به قدرت های غربی اجازه نمی دهد که این سلاح ها را در اختیار اوکراین قرار بدهند، بلکه آنها را باید از بین ببرند و کار آمریکا کاملا غیر قانونی است.
WSJ ادعا می‌کند که جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده احتمالاً می‌تواند بر این مانع قانونی «با تدوین یک فرمان اجرایی، یا همکاری با کنگره برای توانمندسازی ایالات متحده برای توقیف تسلیحات تحت نظارت مقامات غیر نظامی و ارسال آنها به اوکراین» غلبه کند.

« ارسال این سلاح چه تغییری می تواند در جنگ ایجاد کند؟»
نصرالدین امیر، معاون وزیر اطلاعات یمن، در مورد برنامه های واشنگتن به یک رسانه آمریکایی گفت… آنها سلاح های بسیار سنگین تری ارسال کرده اند.
از زمان آغاز جنگ ناتو در اوکراین، واشنگتن و متحدانش در اقیانوس اطلس شمالی ذخایر تسلیحاتی خود را تخلیه کرده اند تا به کی یف امکان ادامه نبرد علیه نیروهای مسکو را بدهد.

در جریان نشست وزیران دفاع ناتو در بروکسل، ینس استولتنبرگ، دبیرکل سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در روز دوشنبه گفت که «مقدار فعلی مهماتی که اوکراین دریافت میکند چندین برابر امکان فعلی تولیدات ما است».

رهبران غربی اخیراً تلاش کردند کشورهای آمریکای لاتین را متقاعد کنند که ذخایر تسلیحات خود را به اوکراین در تلاش ناامیدانه خود برای مقابله با روسیه اهدا کنند، اما پیشنهاد آنها بلافاصله رد شد.
گوستاوو پترو رئیس جمهور کلمبیا ماه گذشته گفت: «ما با هیچ یک از طرفین نیستیم.» ما طرفدار صلح هستیم. مشابه این اظهارات را هم، همتای برزیلی او، لوئیز ایناسیو لولا دا سالیوا، در دیداری در کاخ سفید به بایدن ابراز کرد:
«برزیل کشور صلح است. در این لحظه، ما باید کسانی را پیدا کنیم که خواهان صلح هستند، واژه‌ای که تاکنون از آن بسیار کم استفاده شده است.»

مارسلو ابرارد، وزیر امور خارجه مکزیک به فایننشال تایمز گفت: «فکر نمی‌کنم ارسال تسلیحات برای طولانی‌تر کردن یک درگیری در آمریکای لاتین مورد حمایت کسی قرار گیرد».

آرژانتین نیز زمانی که سخنگوی وزارت دفاع تایید کرد که بوینس آیرس «با جنگ همکاری نخواهد کرد» خط مشابهی را دنبال کرد.

روسیه به ایالات متحده و متحدانش در ناتو هشدار داده است که ادامه ارسال تسلیحات به اوکراین خطر دخالت مستقیم آنها در درگیری را در پی دارد.

اسنودن بحث بشقاب پرنده را بحثی ساختگی و انحرافی میداند.

ترجمه سیما صابری برای مجله هفته

چند روزی است که گمانه زنی هایی در مورد سرنگونی اشیاء پرنده ناشناخته بر فراز آمریکای شمالی وجود دارد.

موجودات فضایی نیز وارد بازی شده اند. اما ادوارد اسنودن، افشاگر NSA، صحبت در مورد فرازمینی ها را یک تاکتیک انحرافی برای منحرف کردن تمرکز از رسوایی های واقعی می داند.

ادوارد اسنودن، افشاگر، روز دوشنبه توضیح داد که تبلیغات رسانه ای در مورد ادعای «بالون های جاسوسی» و اشیاء پرنده ناشناس (UFO) بر فراز آمریکای شمالی، متأسفانه اولین تماس با فرازمینی ها نیست، بلکه یک وحشت ساختگی برای ایجاد حواس پرتی سیاسی در افکار عمومی است.
کارمند سابق سرویس‌های مخفی آمریکا سیا و NSA در سرویس پیام کوتاه توییتر نوشت:

«آنها فرازمینی نیستند. ای کاش آنها فرازمینی بودند. اما آنها نیستند.
این فقط وحشت ساختگی مهندسی شده است، یک واقعه جذاب که حواس خبرنگاران [امنیت ملی] را متوجه بررسی مزخرفات بالونی چینی و فرازمینی ها میکند و نه به مشکلاتی مانند بودجه یا بمب گذاری ها (آلا نورد استریم ۲).

سیمور هرش روزنامه نگار برنده جایزه هفته گذشته گزارشی را منتشر کرد که در آن توضیح می داد چگونه ایالات متحده و نروژ خطوط لوله انتقال گاز طبیعی روسیه به آلمان را در سپتامبر ۲۰۲۲ منفجر کردند. دولت آمریکا این گزارش را نادرست خواند.
در روزهای بعد، ارتش ایالات متحده شروع به شلیک «اشیاء» ناشناس در آسمان آمریکای شمالی کرد.
جان کربی، سخنگوی شورای امنیت ملی، دوشنبه این هفته گفت که دولت ایالات متحده هنوز نمی داند که مالک سه شی پرنده ساقط شده در آخر هفته چه کسی بوده است.
در همان زمان، کارین ژان پیر، سخنگوی کاخ سفید گفت: «هیچ مدرکی دال بر فعالیت فرازمینی وجود ندارد.»
کربی روز جمعه اعلام کرد که یک «شیء پرنده در ارتفاع بالا» را در سواحل آلاسکا ساقط شده است. جت‌های جنگنده آمریکایی روز شنبه یک «شیء ناشناس و بدون سرنشین» را بر فراز رودخانه یوکان در شمال غربی کانادا سرنگون کردند.
سومین «شیء ناشناس» بعد از ظهر یکشنبه بر فراز دریاچه هورون در حالی که به ایالت میشیگان آمریکا نزدیک می شد، سرنگون شد. لوید آستین وزیر دفاع آمریکا روز دوشنبه به خبرنگاران گفت:
«مقامات هنوز نمی دانند این اشیاء چه بودند، اما آنها تهدیدی برای ما نبودند.»به گفته آستین، آنها «هیچ تهدید نظامی» برای هیچ کس ایجاد نمی کردند.
وزیر دفاع آمریکا ادامه داد: با این حال، آنها خطری برای هوانوردی غیرنظامی و «احتمالاً تهدیدی برای فعالیت های اطلاعاتی» هستند. او اضافه کرد:»
«و ما بالاخره ته قضیه را بالا میاوریم.»
آستین همچنین توضیح داد که این سه شی پرنده با «بالون جاسوسی» چینی که حدود ده روز پیش آمریکا بر فراز اقیانوس اطلس در سواحل کارولینای جنوبی شلیک کرد، متفاوت هستند.

این شناور هوایی که پکن آن را یک بالون هواشناسی غیرنظامی توصیف کرد که در یک ماموریت تحقیقاتی قرار داشت و با باد از مسیر خارج شد، پیش از نابودی آن توسط یک جت جنگنده اف-۲۲ توانسته بود تقریبا تمام فضای ایالات متحده را بدون مانعی طی کند.
امتناع پنتاگون از توصیف «اشیاء» یا نشان دادن هر گونه از قطعات آن، گمانه زنی ها را در مورد منشاء احتمالی فرازمینی آنها افزایش داده است.

ایلان ماسک، غول فضایی، به شوخی گفت که «دوستان من» (منظور فرازمینی ها است) تا اینجا آمده‌اند. در همین حال، نمایندگان مجلس از اپوزیسیون آمریکا از اینکه تابحال بیانیه رسمی از سوی کاخ سفید منتشر نشده است ابراز تاسف کرده اند.
رند پل، سناتور کنتاکی، که عضو کمیته امنیت داخلی است، از وزارت دفاع و رئیس جمهور ایالات متحده خواست که «آنچه را که می دانید — و نمی دانید فوراً به ما بگویید.»

میچ مک کانل، یکی دیگر از سیاستمداران کنتاکی، با تعجب گفت: «اینجا چه خبر است؟»
مک کانل در پاسخ به این سوال که آیا ممکن است حساسیت رادارها پس از حادثه بالون چینی افزایش یافته باشد، گفت: دولت هنوز نمی تواند «اطلاعاتی که در مورد آنچه ساقط کرده است به کسی ارائه دهد.»

هشت دلیل که چرا آمریکا علاقه ای به صلح در اوکراین ندارد

اولویت واشنگتن مهار روسیه و در صورت امکان بی رمق کردن آن است. اینکه جنگ در شرق اوکراین چگونه توسعه می‌یابد و چگونه پایان خواهد یافت، مهم نیست.

نوشته آندری سوزنتسف
ترجمه مجله هفته.

اکنون به نظر می رسد که ایالات متحده حتی از راه دور علاقه ای به جستجوی راه حل مسالمت آمیز برای درگیری اوکراین ندارد و ترجیح می دهد به کارزار نظامی ادامه دهد.
به طور کلی، برنامه ریزان استراتژیک در واشنگتن کمی به پارامترهای خروج از بحران فکر می کنند: آیا اوکراین در مرزهای فعلی خود باقی می ماند، سرزمین های شرقی و جنوبی خود را برای همیشه از دست می دهد یا به طور کلی از نقشه محو می شود.

با وجود تلفات فزاینده و نابودی مداوم ارتش اوکراین، اشتها برای اقدام نظامی چه در کیف و چه در واشنگتن کم نشده است.
بسیاری از کارشناسان بین المللی به درستی ایالات متحده را بازیگر اصلی یک ائتلاف بزرگ متعهد به ادامه خصومت ها در اوکراین می دانند.
در کمتر از یک سال از بحران، کیف تا حد زیادی منابع نظامی خود و ابزار جایگزینی آنها را تمام کرده است و کاملاً به کمک های خارجی وابسته است.
اگرچه آمریکا رهبری هماهنگی و استراتژی حمایت از غرب را بر عهده گرفت، اما یکسان دانستن منافع اوکراین و آمریکا اشتباه است.
در حالی که واشنگتن به درخواست های سیاسی کی یف ادامه می دهد، در حال ارزیابی دقیق زمان بندی مناسب برای آغاز مذاکرات با روسیه نیز هست.
نیاز به تلاش های دیپلماتیک برای حل مناقشه به طور فزاینده ای توسط مقامات ارشد نظامی ایالات متحده، به ویژه توسط رئیس ستاد مشترک، مارک میلی، مورد تاکید قرار می گیرد.
این تصور که تاکتیک ایالات متحده این است که اجازه می دهد درگیری تشدید شود تا بعداً تنش زدایی شود، همچنان در مطبوعات بریتانیا منعکس شده است:

برای تحت فشار قرار دادن روسیه با موجی از محموله های بزرگ تجهیزات نظامی که به اوکراین ارسال میشود که هدفش قرار دادن کی یف در موقعیت مطلوب تری برای مذاکره است.
با این حال، نباید از نظر دور داشت که ادامه بحران نظامی در اوکراین در راستای منافع نظامی و سیاسی آمریکاست.
در مجموع هشت استدلال نشان می دهد که آمریکایی ها می خواهند این درگیری را طولانی کنند.

اول، ضعف نسبی که در روسیه وجود دارد این کشور باید منابع قابل توجهی را برای از بین بردن تهدید نظامی ناشی از اوکراین اختصاص دهد.
و دستیابی همزمان به اهداف سیاسی تعیین شده به گونه ای که بتوان به جایگاهی برابر در معماری امنیتی اروپا دست یابد.
روایت رسانه‌های غربی مبنی بر اینکه روسیه در آستانه شکست است، دور از واقعیت است. فقدان پیروزی های قاطع و تماشایی نظامی روسیه منجر به این تصور می شود که اوکراین برنده است.

دوم، ایالات متحده منافع مشروعی در پایان دادن به همکاری انرژی بین اتحادیه اروپا و روسیه دارد. این در طول چندین دهه توسعه یافت و در طول جنگ سرد شروع شد.
خرابکاری خطوط لوله نورد استریم، که به نظر می رسد با کمک یکی دیگر از کشورهای ناتو انجام شده است، نقطه اوج استراتژی بلندمدت ایالات متحده برای قطع پیوندهای گسترده بین مسکو و اقتصادهای بزرگ اروپای غربی بود.
آمریکایی ها می خواهند تامین انرژی اروپا را از روسیه قطع کنند و شرایط و محیط سخت تری را برای صنایع گسترده اروپا ایجاد کنند تا اقتصاد ایالات متحده رقیب کمتری داشته باشد و در نتیجه بتواند موقعیت خود را تقویت کند.

سوم، ایالات متحده می خواهد هرگونه انگیزه برای استقلال استراتژیک بین کشورهای اتحادیه اروپا را از بین ببرد.
بحران اوکراین فرصت بسیار خوبی را برای این امر فراهم می کند، زیرا ایالات متحده آمریکا و متحدانش در اروپای شرقی توانسته اند یک حرکت وحشت اخلاقی در فضای اطلاعات ایجاد کنند که مانع از هرگونه تأمل در علل و پیامدهای این بحران می شود.
تصمیمات استراتژیک در مورد ارسال تسلیحات تحت فشار رسانه ها و بخش افراطی از مردم و بدون تجزیه و تحلیل عواقب آن اتخاذ می شود.
رهبران و نخبگانی که می‌توانستند مستقلانه و با متانت درباره عواقب فرو رفتن روابط اتحادیه اروپا و روسیه به باتلاق بحران عمیق فکر کنند، اکنون تعدادشان کمتر و آن عده هم دهانشان دوخته شده است.

چهارم، ایالات متحده نمی‌خواهد شکست اوکراین را ببیند. از دید غرب، اوکراین یک «پیشگام» است.
روایت قدیمی تمدن اروپایی که با شرق وحشی مبارزه می کند، به یونان باستان و رویارویی آن با ایرانیان بازمی گردد، دوباره در اینجا ترویج می شود.
شکست در اوکراین شکستی حساس و نمادین برای غرب خواهد بود و «زخمی باز» در ذهن بسیاری از روشنفکران باقی خواهد گذاشت.

پنجم، ایالات متحده از ضرورت ایدئولوژیک برای دفاع از آنچه به عنوان «آزادی» تعبیر می کند، عقب نشینی نکرده است.
در وضعیت اطراف اوکراین تصویری مانوی از مبارزه برای «آزادی در برابر اسارت» وجود دارد.
واشنگتن نیز این ضرورت ایدئولوژیک را در وضعیت سیاسی داخلی اوکراین متجلی می‌بیند، که البته تنها در صورتی امکان‌پذیر است که «بدون بدبینی» به فرایندهای سیاسی در کیف نگاه کنیم. با بازی با این روایت، دولت ولادیمیر زلنسکی سعی می کند خود را در این دسته بندی ایدئولوژیک بخشی از غرب نشان دهد.

ششم، هدف ایالات متحده تشویق اروپای غربی به نظامی شدن مجدد است.
واشنگتن آگاه است که رویارویی نظامی طولانی مدت با نیروهای آمریکایی به تنهایی امکان پذیر نیست. علاوه بر این، ایالات متحده از تهدید فزاینده چین آگاه است و متوجه است که منابعش به زودی باید به سمت رویارویی در اقیانوس آرام هدایت شود.
بنابراین، در صحنه اروپا، واشنگتن به دنبال راه‌هایی برای تقویت مجتمع نظامی-صنعتی اتحادیه اروپا (MIC) است تا بودجه دفاع ملی را حداقل تا دو درصد تولید ناخالص داخلی افزایش دهد.

هفتم، ایالات متحده در تلاش است تا متحدان اروپایی خود را حول یک پلت فرم مشترک برای مبارزه با دشمنان «در حال ظهور» خود مانند روسیه، چین و ایران متحد کند.
اینجاست که ایالات متحده تلاش می کند در ایجاد ائتلاف هایی که مایل به تولید و فروش تسلیحات گران قیمت و با فناوری پیشرفته هستند، تعزیه‌گردان باشد.

هشتم، ایالات متحده نیز از طریق اوکراین به دنبال صنعتی سازی مجدد خود است.
گسترش مجتمع نظامی-صنعتی به عنوان یک هدف مهم برای واشنگتن تلقی می شود.
پس از جنگ سرد، MIC غربی برای تولید تعداد محدودی از تسلیحات با فناوری پیشرفته مجدداً متمرکز شد، در حالی که جنگ های متعارف مدرن به تولید انبوه توپخانه، زره و سیستم های هواپیما نسبتاً ارزان نیاز دارند.
همه این‌ها باعث می‌شود که ایالات متحده به شدت علاقه‌ای به تلاش برای راه‌حل صلح‌آمیز درگیری در اوکراین در آینده نزدیک نداشته باشد.

آمریکایی ها معتقدند که زمان به نفع آنهاست و می توان به هشت هدف ذکر شده در بالا دست یافت. این استراتژی آنها را کاملاً منعطف می کند و نشان می دهد که اولویت واشنگتن مهار روسیه و احتمالاً بی‌رمق کردن آن به جای تضمین امنیت و رفاه آینده اوکراین است.

افشاگری «هرش» درباره تخریب «نورد استریم»؛ چرا آمریکا باید توضیح دهد؟

خطوط انتقال گاز طبیعی نورد استریم 2 و نورد استریم 1 که روسیه و اروپا را به یکدیگر متصل می‌کردند، در 26 و 27 سپتامبر سال گذشته میلادی (4 و 5 مهر 1401)، یکی پس از دیگری نشت کردند. پس از اینکه مشخص شد این یک خرابکاری ساخته دست بشر است، گمانه زنی‌های مختلفی در این خصوص که چه کسی این کار را کرده، مطرح شد. حالا یک خبرنگار مشهور آمریکایی حقیقت احتمالی ماجرا را افشا کرده است: ایالات متحده این کار را کرد و نروژ با آن همدست بود!

این خبرنگار افشاگر در تاریخ 8 فوریه (19 بهمن) مقاله طولانی را در اینترنت منتشر کرد و جزئیات چگونگی انفجار خطوط نورد استریم توسط ایالات متحده را شرح داد: در هنگام تمرین نظامی «عملیات بالتیک 22»، غواصان نیروی دریایی آمریکا مواد منفجره C4 را که می‌توان از راه دور منفجر نمود، روی خطوط نورد استریم نصب کردند. 26 سپتامبر 2022، ارتش نروژ یک هواپیمای شناسایی P8 را به بهانه انجام یک گشت زنی عادی، به آب‌های محل فرستاد و در طی آن، مواد منفجره نصب شده را منفجر کرده و سه خط لوله از چهار خط لوله نورد استریم تخریب شد.

این خبرنگار افشاگر، «سیمور هرش»، خبرنگار 85 ساله آمریکایی است. او در سال 1969 به دلیل افشای جنایت ارتش آمریکا در کشتار دهکده «می لای» ویتنام در طول جنگ ویتنام به شهرت رسید و در سال بعد نیز به همین خاطر جایزه پولیتزر را دریافت کرد. از دهه 1970 تا 1990، هرش بارها در رسانه‌های معروف آمریکا گزارش‌هایی مربوط به حادثه «واترگیت»، بمباران مخفیانه ارتش ایالات متحده در کامبوج و رویدادهای مهم دیگر منتشر کرده است.

حالا در مواجهه با افشاگری اخیر سیمور هرش درباره حادثه نورد استریم، از آژانس امنیت ملی کاخ سفید گرفته تا سازمان «سیا» و سخنگویان وزارت امور خارجه آمریکا پاسخ‌های مشابهی دادند مبنی بر آنکه این مقاله افشاگرانه «کاملاً دروغ و ساختگی است». در مقایسه با مقاله هرش که حاوی جزئیات فراوان است، این نوع واکنش‌ها بسیار کلی و توخالی به نظر می‌رسند.

این درحالیست که رسانه‌های اصلی آمریکا که حساسیت به اخبار دیگر نشان داده و به روحیه «پرسش‌جویی» خود می‌بالند، مشترکا در مقابله این مقاله سوکت کرده‌اند تا این موضوع کم اهمیت جلوه داده شود. فقط تعداد معدودی رسانه‌ آمریکایی مانند واشنگتن پست این حادثه را پوشش دادند اما قسمت قابل ملاحظه‌ای از گزارش خود را به زیر سئوال بردن سابقه هرش اختصاص دادند.

البته باید گفت این که آیا خط لوله نورد استریم توسط ایالات متحده تخریب شده یا خیر هنوز یک جواب قطعی ندارد و تا زمانی که خود واشنگتن به آن اعتراف نکند، پاسخ قطعی آن به دست نمی‌آید. اما یک چیز دیگر مسلم است و آن این است که با توجه به اینکه آمریکا سابقه طولانی در نقض قوانین بین‌المللی مانند قتل عام غیرنظامیان، شکنجه زندانیان، تحقیق درباره سلاح‌های شیمیایی، ایجاد کودتا، خروج از توافقنامه‌ها و پیمان‌ها و غیره دارد، به سادگی نمی‌توانیم این احتمال را که آمریکا در یک اقدام تروریستی زیرساخت‌های مهم برای معیشت مردم را تخریب کرده، منتفی بدانیم.

در مواجهه با افشاگری‌های سیمور هرش، کاری که ایالات متحده باید انجام دهد این است که توضیحات بیشتر و قانع‌کننده‌تری در قبال ابهامات موجود ارائه کند.

persian.cri.cn

گزارش هرش ثابت کرد ما برده و رعیت آمریکای تروریست هستیم

اسکار لافونتن در مورد واکنش به گزارش هرش: «رعیت ها جرات مخالفت ندارند»

ترجمه مجله هفته

اسکار لافونتن سیاستمدار چپ گرای آلمانی در یک پست فیسبوکی سکوت در برابر افشاگری های سیمور هرش را محکوم کرد.
گزارش هرش ثابت می کند که ایالات متحده حمله به نورد استریم را طراحی و اجرا کرده است. عدم واکنش واضح به آن نشان دهنده بی شخصیتی دولت آلمان و عقده حقارت اروپا است.
اسکار لافونتن، سیاستمدار و بنیانگذار حزب چپ، در بیانیه ای در صفحه فیس بوک خود، واکنش سیاستمداران و رسانه ها به افشاگری سیمور هرش را فرصتی برای حسابرسی کلی با آلمان دانست.
هرش یک گزارش تحقیقی منتشر کرد که نشان می‌داد آمریکا با نروژ در خرابکاری خط لوله نورد استریم مسئولیت مشترک دارد. این گزارش هر آنچه لافونتن تا بحال در مورد آلمان فکر میکند را تایید میکند.
لافونتن در مورد این گزارش گفت: «برای کسی که بتواند تا سه بشمارد جای تعجب ندارد».
لافونتین می نویسد که واکنش عمومی آلمان به این افشاگری رقت انگیز بود. او از استفاده جا افتاده و رایج از استانداردهای دوگانه انتقاد کرد.
تخریب زیرساخت ها در اوکراین توسط ارتش روسیه جنایت جنگی است که باید مجازات شود. با این حال، آلمان دقیقاً همین کار را در یوگسلاوی انجام داد – بدون اینکه عاملان آن به دادگاه معرفی شوند.
در آن زمان هیچ درخواستی برای مجازات این جنایات وجود نداشت.
لافونتن همچنین این استاندارد دوگانه را در برخورد با گزارش هرش مشاهده میکند.
«مهم‌ترین متحد ما حمله تروریستی به زیرساخت‌های ما انجام داد. اما ترسوها در سیاست و رسانه‌های ما سکوت می‌کنند.»

برای بنیانگذار حزب چپ، این رفتار به وضوح نشان می دهد که آلمان دست نشانده سلطه ایالات متحده است که قادر به نمایندگی از منافع خود به طور مستقل نیست.

«ما یک جمهوری برده و رعیتی بی اختیار هستیم که رهبران آن قادر نیستند و از نمایندگی منافع مردمی که آنها را انتخاب کرده‌اند هراس دارند.»
لافونتن به ویژه در مورد ادامه این رابطه با ایالات متحده با توجه به ادامه تشدید درگیری در اوکراین نگران است.
دست نشانده آلمانی اطاعت می‌کند و سکوت می‌کند و به خود اجازه می‌دهد تا عمیق‌تر و عمیق‌تر به باتلاق جنگ آمریکا با روسیه کشیده شود.

لافونتن بشدت از ارسال تانک‌های آلمانی به اوکراین با توجه به عقبه وحشتناک آلمان نازی در جنگ جهانی دوم و بار تاریخی چنین کاری برافروخته است.او تشکیلات سیاسی آلمان را به رفتار غیراخلاقی و فراموشی تاریخ متهم می کند.
«و به اصطلاح نخبگان در سیاست و رسانه اخلاق ندارند: آلمان هرگز نباید سلاح هایی را که برای کشتن مردم در کشورهایی که میلیون ها نفر در آنها توسط جنگ ویرانگر هیتلری کشته شده اند، ارسال کند.»
برای لافونتن، اینکه آلمان به افشاگری های هرش واکنشی نشان نمی دهد نشانه شکست آلمان و نشانه تحقیر خود است. نتیجه این افشاگری این است که آلمان بشدت تحقیر شده است.

«کسانی که به خود احترام نمی گذارند، کسانی که عزت خود را از دست می دهند، تحقیر می شوند.»

«الگوی استعماری غیرقابل قبول»

ونزوئلا: شرایط صدور مجوز آمریکا «الگوی استعماری غیرقابل قبول»

ترجمه مجله هفته

نیکلاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا به شدت از شرایط مجوزهای ایالات متحده برای تجارت با شرکت های دولتی که هرگونه پرداخت نقدی را ممنوع میکند، انتقاد کرد. 

او از «کشورهای مستقل و دولت های مستقل آمریکای لاتین و کارائیب خواست تا این مدل استعماری اوفاک را محکوم کنند». 

اداره کنترل دارایی های خارجی وزارت خزانه داری آمریکا (Ofac) مسئول اجرای تحریم ها است. 

دلیل فعلی انتقاد او موافقت مقامات ایالات متحده در هفته گذشته برای ترینیداد و توباگو برای واردات گاز از یک میدان فراساحلی ونزوئلا بود – اما فقط به شرط عدم پرداخت نقدی. 

بر اساس گزارش رسانه ها، به جای آن باید غذا یا «کمک های بشردوستانه» تحویل داده شود. تازه در این مورد هم باید مذاکره شود. 

در ماه مه ۲۰۲۲، دولت جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، واردات نفت خام ونزوئلا را به شرکت های نفتی ENI (ایتالیا) و رپسول (اسپانیا) تایید کرده بود. 

در ماه نوامبر، شرکت نفتی آمریکایی شورون مجوز شروع مجدد تولید نفت در ونزوئلا و صادرات آن به ایالات متحده را دریافت کرد. 

بر اساس این شرط، وجوه حاصل از فروش منحصراً برای پرداخت بدهی های شرکت دولتی نفت ونزوئلا (PDVSA) به این شرکت ها استفاده می شود. 

رئیس جمهور در مراسم بیست و چهارمین سالگرد انقلاب بولیواری که از شبکه دولتی VTV پخش شد، گفت: به شرکت‌هایی که در نتیجه تحریم‌ها ملزم به دریافت مجوز از اوفاک برای خرید یا سرمایه‌گذاری در محصولات نفت، گاز و پتروشیمی هستند، از سوی اداره انرژی ونزوئلا اعلام شده است:

«شما می توانید این کار را انجام دهید، اما نمی توانید به دلار یا هر نوع پول نقد پرداخت کنید، باید غذا یا محصول بپردازید.»

وی یادآور شد: آمریکا در ۹ سال گذشته بیش از ۹۰۰ تحریم علیه این کشور اعمال کرده است. 

در سال ۲۰۱۷ واشنگتن در ابتدا تحریم های مالی را علیه شرکت نفت ونزوئلا  اعمال کرد، این تحریم ها با تحریم نفتی ۲۰۱۹ و تحریم های ثانویه در طول سال ۲۰۲۰ تشدید شد. 

با شرایط مجوزی که اکنون دستور داده شده است، ایالات متحده سعی کرد «الگوی استعماری غیرقابل قبول» را اعمال کند. 

شرکت های دولتی و خصوصی باید  برای تجارت با ونزوئلا را . 

مادورو تاکید کرد:آمریکا سعی دارد به کشورهای مستقل دیکته کند چگونه با ونزوئلا معامله کنند. این تمسخر کشورهای مستقل است. 

وی اما در مورد اقدامات بعدی دولت خود مانند مذاکرات با ترینیداد و توباگو ارائه اطلاعات جدیدی ارائه نکرد. 

ایران بزرگترین مجتمع پالایشگاهی ونزوئلا را تعمیر می‌کند

خبرگزاری رویترز در گزارشی به نقل از ۴ منبع مطلع، از قرارداد شرکت‌های نفت دولتی ایران و ونزوئلا برای باز‌سازی بزرگ‌‌ترین پالایشگاه ونزوئلا خبر داد.

براساس این گزارش، شرکت ملی پخش و پالایش نفت ایران در هفته‌های آینده عملیات ۱۰۰ روزه نو‌سازی بزرگ‌‌ترین مجتمع پالایشی ونزوئلا را برای افزایش ظرفیت پالایش نفت خام و تولید سوخت این کشور جنوب آمریکا، آغاز خواهد کرد.

به گزارش رویترز؛ این اقدام شرکت دولتی نفت ونزوئلا(پی‌دی‌وی‌اس‌ای) و شرکت ملی پالایش و توزیع نفت ایران برای افزایش تولید سوخت در مرکز پالایشی پاراگوآنا، گامی به سوی پایان دادن وابستگی ونزوئلا به فناوری پالایش ایالات متحده به شمار می‌رود.

ونزوئلا به‌رغم در اختیار داشتن بزرگ‌‌ترین ذخایر نفت خام جهان، در سال گذشته با مشکل تولید بنزین و گازوییل کافی به علت از کار افتادن این پالایشگاه رو‌به‌رو بود و به علت سرمایه‌گذاری ناکافی و اعمال تحریم‌های ایالات متحده که مانع واردات سوخت شده بود به گونه‌ای که از ۲۰۲۰ صف‌های طولانی در برابر جایگاه‌های سوخت ایجاد شده است.

تهران در سال‌های اخیر در راستای تقویت روابط با کاراکاس، به این کشور نفت خام و میعانات نفتی به همراه قطعات یدکی و مواد اولیه برای شبکه پالایشی قدیمی ونزوئلا با ظرفیت روزانه

یک میلیون و ۳۰۰ هزار بشکه، صادر کرده است. یک شرکت وابسته به شرکت دولتی پالایش و پخش نفت ایران در ماه مه قراردادی به ارزش

۱۱۰ میلیون یورو با همتای ونزوئلایی خود برای تعمیر «ال‌پالیتو» کوچک‌‌ترین پالایشگاه آن با ظرفیت روزانه ۱۴۶ هزار بشکه واقع در مرکز این کشور امضا کرده که اکنون در حال اجرا شدن است.

این منابع آگاه رویترز، پیش‌بینی کرده‌اند که این شرکت‌ها در هفته‌های آتی قراردادی به ارزش ۴۶۰ میلیون یورو

برای تعمیر و باز‌سازی مجتمع پالایشگاهی پاراگوآنا با ظرفیت روزانه ۹۵۵ هزار بشکه در سواحل غربی این کشور، امضا کنند. اجرای این طرح در پاراگوآنا به شرکت ایرانی امکان به‌کارگیری پیمانکاران و برون‌سپاری کار تعمیر پنج واحد تقطیر از ۹ واحد آن را می‌دهد که وظیفه پالایش اولیه نفت خام را برعهده‌ دارد.

پاراگوآنا که از پالایشگاه‌های آموای و کاردون تشکیل شده، در ماه جاری حتی پس از آغاز به‌کار واحد کاتالیتیک کراکر آموآی که برای تولید بنزین حیاتی است، با ۲۵ درصد ظرفیت کار می‌کرده است.

به گزارش ایرنا؛ حسین امیرعبداللهیان وزیر امور خارجه ایران و طارق العیسامی معاون اقتصادی رئیس‌جمهور و وزیر نفت ونزوئلا ظهر روز جمعه دیدار و درخصوص موضوعات مورد علاقه گفت‌و‌گو و تبادل‌نظر کردند.

العیسامی وزیر نفت ونزوئلا ضمن اشاره به تجربیات فراوان ایران در حوزه انرژی و فنی، برای انتقال این تجربیات به ونزوئلا و همکاری نزدیک‌تر در حوزه نفت ابراز تمایل کرد و همکاری در این زمینه را موجب ارتقای جایگاه دو کشور در سطح جهان عنوان کرد.

ترجمه میرفخرایی

وزارت خارجه روسیه: اقدام آمریکا منجر به برخورد مستقیم قدرت های هسته ای می شود.

ایالات متحده یک جنگ ترکیبی را علیه روسیه به راه انداخته است که در آن باید از درگیری بین دو قدرت هسته ای بیم داشت. 

این را وزارت خارجه روسیه در رابطه با وضعیت معاهده کاهش تسلیحات استراتژیک اعلام کرد. 

وزارت خارجه روسیه خاطرنشان می کند که در مقدمه معاهده کاهش تسلیحات استراتژیک (استارت)، از جمله، آمده است که طرفین «در تلاش برای تقویت روابط استراتژیک جدید مبتنی بر اعتماد متقابل، شفافیت، قابل پیش بینی بودن و همکاری مبتنی است. آنها بر اساس اصل امنیت تفکیک ناپذیری هدایت می شوند و تلاش می کنند تا نقش و اهمیت سلاح های هسته ای را کاهش دهند.»

به گفته این وزارتخانه، سیاست فعلی ایالات متحده در تضاد کامل با همه این اهداف است. این آژانس گفت که ایالات متحده آشکارا یک مسیر تهاجمی را برای تحمیل «شکست استراتژیک» به روسیه در اوکراین دنبال می کند – این خطر درگیری و رودررو بین دو قدرت هسته ای را افزایش میدهد. 

ایالات متحده سال‌هاست که در حال ساخت سامانه‌های دفاع موشکی است، اگرچه مسکو «مخالفت‌های واضح و صریح» با آن دارد. 

«تمایل ایالات متحده برای از سرگیری فعالیت های بازرسی در خاک روسیه تحت این شرایط، ما را مجبور کرده است تا به طور موقت تأسیسات استراتژیک خود را از رژیم بازرسی معاهده حذف کنیم، در واقع آنچه در مفاد مربوطه این معاهده پیش بینی شده است.» در این نامه در وب سایت این وزارتخانه آمده است:

«در این زمینه، درخواست‌های واشنگتن برای از سرگیری فعالیت‌های بازرسی در تأسیسات استارت روسیه علیرغم همه چیز، آشکارا بدبینانه است. به خصوص که رژیم کی یف با حمایت صریح نظامی-فنی و اطلاعاتی ایالات متحده سعی کرده به آنها حمله کند.»

تا زمانی که واشنگتن در سیاست خصمانه خود در قبال روسیه تجدید نظر نکند، «نشانه ها» یا «رویکردهای مثبت» در رابطه با اجرای توافق استارت نابهنگام و نامناسب است. 

وزارت امور خارجه تاکید می کند که واشنگتن باید سیاست تشدید تهدیدات علیه امنیت ملی روسیه را کنار بگذارد. 

در اول فوریه، هیئت روسی در نشست کنفرانس خلع سلاح سازمان ملل گفت که فروش تسلیحات غربی به اوکراین احتمال درگیری بین قدرت های هسته ای را افزایش می دهد. 

در این بیانیه آمده است که حمایت از کیف به این شکل با اظهارات نمایندگان فرانسه، ایالات متحده و بریتانیا در مورد حل و فصل دیپلماتیک مناقشه در تضاد است. 

در سال ۱۹۷۳، پیمان صلح پاریس به ارتش آمریکای این اجازه را داد تا متحدین ویتنام جنوبی خود را در جنگ ویتنام رها کنند.
این آخرین باری نبود که چنین اتفاقی رخ داد. در آگوست ۲۰۲۱ نیز همین روند در افغانستان تکرار شد.

نوشته ماتیو بوگه
ترجمه میرفخرایی برای مجله هفته.

در ژانویه ۱۹۷۳، ایالات متحده توافق نامه ای را برای خروج از ویتنام امضا کرد. با انجام این کار، آنها متحدان ویتنام جنوبی خود را رها کردند. در آگوست ۲۰۲۱ نیز همین روند در افغانستان تکرار شد.
پس از اینکه ویتنام به یکی از صحنه های جنگ سرد تبدیل شد، ایالات متحده تصمیم گرفت برای مقابله با پیشروی کمونیست ها در جنوب شرقی آسیا در آنجا مداخله کند.
بر اساس تئوری دومینو، ویتنام باید در حوزه نفوذ غرب باقی می ماند. البته برای حفاظت از «دموکراسی» در سراسر جهان.
سال ۱۹۶۵ آغاز یک درگیری نظامی گسترده ایالات متحده بود. تا آن زمان، واشنگتن خود را به ارسال تدارکات نظامی و حدود ۹۰۰ مستشار نظامی محدود کرده بود.
اما پس از حادثه خلیج تونکین (۱) در سال ۱۹۶۴، که تا به امروز ساختگی بودن آن بحث برانگیز است، دخالت آمریکا به طور قابل توجهی جدی تر شد.
در اوج خود در سال ۱۹۶۹، ایالات متحده ۵۴۰ هزار سرباز را راهی ویتنام کرده بود.
با این حال، عملیات بزرگ رعد و برق که از سال ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۸ به طول انجامید (عجب رعد و برق طولانی) و طی آن ایالات متحده ۸۶۴ هزار تن بمب بر روی ویتنام شمالی فروریخت، با شکست به پایان رسید.
حمله غافلگیرانه تت که توسط ویتنام شمالی در روز سال نو ویتنامی آغاز شد، با وجود آنکه در نهایت برای ویتنام شمالی یک عملیات ناموفق بود، اما به طور قابل توجهی به زیرساخت های ویتنام جنوبی آسیب رساند و به شهرت ایالات متحده به عنوان یک کشور قابل اعتماد تر آسیب جدی وارد کرد.
در اواخر دهه ۱۹۶۹، جامعه ایالات متحده از جنگ ویتنام خسته شده بودند.
اعتراضات ضد جنگ به طور فزاینده ای در سراسر کشور سازماندهی شد. رئیس جمهور ریچارد نیکسون در سال ۱۹۶۸ با وعده پایان دادن به جنگ در ویتنام با صلح و افتخار به مبارزات انتخاباتی پرداخت. هدف از این کار این بود که غربی ها برای تسلیح ویتنام جنوبی ها زمان بخرند تا بتوانند از مواضع خود در با اتکا بخود خود دفاع کنند. (اوکراین سلام میرساند)
با این حال، نیکسون نتوانست به صلحی که وعده داده بود برسد و مجبور شد با عدم موفقیت در سال ۱۹۷۲ در انتخاب مجدد شرکت کند.
درست همانطور که ایالات متحده قبلاً هم در طول جنگ جهانی دوم مشابه این‌کار را کرده بود، تا جایی که «جنگ دموکراتیک» همیشه با انتخابات و مبارزات سیاسی داخلی مرتبط بود، مکرراً افتتاح جبهه دوم جنگ را به تعویق انداخت.

سه مرد بسیار متفاوت در یک قایق

ریچارد نیکسون، هنری کیسینجر، مشاور امنیت ملی آن زمان را به مذاکرات فرستاد. کیسینجر شخصیت معروف و سیاستمدار مجربی بود که اکنون ۹۹ ساله است و در آن زمان هم یکی از اعضای نخبگان آمریکا بود.
او ویتنام جنوبی را فی نفسه مهم نمی دانست، اما احساس می کرد برای حفظ موقعیت ایالات متحده به عنوان یک قدرت جهانی، حمایت از این کشور ضروری است.
او متقاعد شده بود که اگر ایالات متحده به سادگی سایگون را رها کند، هیچ یک از متحدان دیگر هرگز به واشنگتن اعتماد نخواهند کرد.
به عبارت دیگر: باید در این زمینه رئال پولیتیک اعمال میشد.
فرستاده ویتنام شمالی برای مذاکرات پاریس، «له دوک توو» بود که در سن ۱۶ سالگی فعالیت خود را به عنوان یک انقلابی آغاز کرده بود و یکی از بنیانگذاران حزب کمونیست هندوچین در سال ۱۹۳۰ بود.
او دو بار و برای چندین سال در شرایط بسیار سخت توسط فرانسوی ها زندانی شد و برای اتحاد مجدد کشورش تلاش فراوانی کرده. کیسینجر او را فردی «متعصب» میدانست.
نفر سوم، رئیس جمهور ویتنام جنوبی، نگوین وان تینو بود.
او ابتدا به تشکیلات ویت مین که هوشی‌مین بنیان نهاده بود پیوست اما پس از یک سال آنها را ترک کرد و به ارتش ملی ویتنامی کشور ویتنام تحت حمایت فرانسه پیوست.
او از سال ۱۹۶۵ رئیس جمهور ویتنام جنوبی بود و توانسته بود امنیت نسبی را فراهم آورد، اما معروف بود که چشمانش را بر فساد می بندد – و خودش هم در آن افراط می کرد.
نمونه دیگری از سیاست خارجی آمریکا به خوبی با این جمله خلاصه می شود: «او ممکن است حرامزاده باشد، اما او حرامزاده ماست».
برای تصویر را بهتر نشان دهیم، نگوین هرگز واقعاً فرصتی برای نشستن پشت میز مذاکره پیدا نکرد.
او را روشنفکری جهان وطن، ملی گرا! انقلابی! و سیاستمداری فرصت طلب می خوانند.
اینکه کدام یک خوب، بد یا زشت بوده، به سلیقه شخصی افراد بستگی دارد.

پیمان صلح ویتنام: تمرینی برای افغانستان؟
بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۳ هنری کیسینجر و «له دوک توو» بیش از ۱۵ بار در پاریس با هم ملاقات کردند.
به گفته مورخ آمریکایی ای. جی.لانگوت در نقطه‌ای در سال ۱۹۷۰ که به نظر می‌رسید همه چیز در حال توقف است، یکی از تلاش‌های کیسینجر برای صحبت با «له دوک توو» با یادداشتی پاسخ داده شد که در آن نوشته شده بود:

«وعده‌های صلح آمیز آمریکایی بجز وعده های پوچ چیز دیگری نیست. اما پیشنهاد آمریکا و این واقعیت که انتخابات ریاست جمهوری آتی در امریکا در پیش است، برای ویتنام شمالی فرصتی پیش آمد که که نباید آنرا از دست میدادیم. »
همانطور که اتفاقات زیر نشان داد، ویتنامی ها از آمریکایی ها شناخت و درک خوبی داشتند، اما آمریکایی ها اصلاً ویتنامی ها را نمی‌شناختند.
دو طرف در نهایت درباره خروج کامل ایالات متحده و آزادی تمام اسرای جنگی آمریکایی در ویتنام شمالی مذاکره کردند.
با این حال، مذاکرات پس از این توافق در آستانه سقوط بود، زیرا نیکسون خواهان تغییراتی در توافق بود و نگوین وان تیو، که از مذاکرات منع شده بود، نمی‌خواست آن را امضا کند.
کیسینجر توانست امتیازاتی را از ویتنام شمالی بگیرد تا مانع بی آبرویی آمریکا شود. واشنگتن سپس اولتیماتومی را به نگوین وان تینو فرستاد.
آتش بس در ۲۷ ژانویه ۱۹۷۳ در پاریس امضا شد، اما در عرض ۲۴ ساعت توسط دو طرف ویتنامی شکسته شد.
دو سال بعد، در ۳۰ آوریل ۱۹۷۵، سایگون به دست ویتنام شمالی کمونیست افتاد و خروج نهایی و کامل ایالات متحده را رقم زد. نگوین وان تیو در آخرین سخنرانی خود واشنگتن را به خاطر عمل نکردن به قول خود محکوم کرد و سپس به تایوان گریخت.
هرگونه شباهت به سناریوی افغانستان کاملاً تصادفی است. در سال ۲۰۲۰، ایالات متحده و طالبان توافقنامه ای را برای خروج آمریکا از افغانستان امضا کردند. دولت افغانستان برای مذاکره دعوت نشد. آتش بس تقریبا بلافاصله شکسته شد. دو سال بعد کابل به دست طالبان افتاد.
جالب اینجاست که ماشین تبلیغاتی همچنان معتقد است که ایالات متحده در جنگ ویتنام شکست نخورد – این ویتنام جنوبی بود که شکست خورد!!.

از کیسینجر جنایتکار به عنوان کسی که جایزه صلح نوبل را برای پیمان سال ۱۹۷۳ دریافت کرد، یاد می شود. له دوک توو مودبانه ای جایزه را رد کرد.

حتی ویکی‌پدیا به این موضوع اشاره نمی‌کند که این شکست ایالات متحده بود.

فرانسوی‌ها واقعاً شکست خوردند، اما در مورد ایالات متحده این فقط یک «عقب‌نشینی» بود.
(۱) – در روز هفتم آگوست ۱۹۶۴ کنگره ی آمریکا قطعنامه ای را تصویب کرد که به رئیس جمهور آمریکا اجازه می داد تا به صورت مستقیم در درگیریهای نظامی ویتنام دخالت کند. تا قبل از این قطعنامه رئیس جمهور وقت آمریکا ،لیندون جانسون، با چند عملیات مخفی نظامی برعلیه ویتنام شمالی موافقت کرده بود. این گونه عملیات شامل شنود و جمع آوری اطلاعات مخابراتی ویتنام شمالی توسط کشتی های آمریکایی در سواحل این کشور نیز می شد.
در روز دوم آگوست بنا بر ادعای آمریکا یکی از ناوشکنهای آمریکایی با نام یو.اس.اس مادوکس ،که در حال شنود مخابرات ویتنامی ها در خلیج تونکین بود، توسط ۳ فروند قایق اژدرافکن ویتنامی مورد حمله قرار گرفت.
هرچند که اژدرهای شلیک شده به خطا رفتند اما یو.اس.اس ترنر نیز به یاری مادوکس شتافت و گزارش شد که دو روز بعد نیز این دو کشتی دوباره تحت حمله قرار گرفته اند. تحقیقات بعدی نشان دادند که حمله ی روز چهارم آگوست اصلا اتفاق نیافتاده است.
جانسون بلافاصله دستور داد تا حملات هوایی بر علیه ویتنام شمالی انجام شود. او همچنین از کنگره درخواست کرد تا قطعنامه ای را تصویب کند که به اجازه دهد تا هر اقدام لازمی را برای جلوگیری از خشونتهای بیشتر و بر ضد نیروهای آمریکا انجام دهد.
به دلیل قطعنامه ی خلیج تونکین ، که در دسامبر ۱۹۷۰ توسط کنگره لغو شد، دولت آمریکا هیچگاه نیازی ندید که به صورت رسمی بر علیه ویتنام شمالی اعلان جنگ کند اما این کشور وارد جنگی شد که برای آمریکایی ها طولانی تر از هر جنگ رسمی دیگری تا آن زمان بود.
۷ سال بعد از ماجرای خلیج تونکین افکار عمومی آمریکا با انتشار اسنادی به نام «برگ‌های پنتاگون» در نشریه نیویورک تایمز باخبر شدند که حادثه خلیج تونکین نمایشی ساختگی برای ترغیب کنگره به موافقت با گسترش جنگ در ویتنام بوده است.
۴۰ سال بعد، پنتاگون این اسناد را منتشر کرد مشخص شد که ادعای نیویورک تایمز درست بوده است.

جت های جنگنده برای کیف؟ – بایدن می گوید «نه»، فرانسه و لهستان آماده ارسالند، اما به شرط اینکه…

بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، مانند همتای آلمانی خود، اولاف شولتس (حزب سوسیال دموکرات)، فعلاً مایل به تحویل هیچ جنگنده اف – ۱۶ به اوکراین نیست.
از سوی دیگر، لهستان و فرانسه امکان ارسال جنگنده به اوکراین را رد نمی کنند. و هلند نیز در صورت لزوم آماده ارسال هواپیمای جنگی درخواستی به کیف است.
موراویتسکی، نخست وزیر لهستان، روز دوشنبه اعلام کرد که ممکن است بخواهد جت های جنگنده اف – ۱۶ را که مدت ها از سوی اوکراین تقاضا داده شده را در اختیار این کشور قرار دهد.
وی در عین حال تاکید کرد که «هواپیماها تنها با توافق با کشورهای ناتو می توانند به اوکراین تحویل داده شوند و لهستان همیشه «در هماهنگی کامل» با متحدان خود عمل خواهد کرد. همان ماجرایی که چند ماه پیش در مورد هواپیمای میگ-۲۹ اتفاق افتاد، تمام پشتیبانی هواپیماهای دیگر هماهنگ، اجرا و احتمالاً به طور مشترک با سایر کشورهای عضو ناتو منتقل خواهد شد. ما در اینجا با هماهنگی کامل عمل خواهیم کرد.»
بیانیه نخست وزیر پس از آن بیان شد که هفته گذشته نشریه لهستانی Dziennik Gazeta Prawna به نقل از منابعی در دولت این کشور گزارش داد که به نظر می رسد ورشو «تعداد مشخصی» از جت های میگ-۲۹ خود را بهار گذشته به اوکراین تحویل داده ولی آنها را به عنوان قطعات یدکی به این کشور ارسال کرده است.
اگرچه اوکراین بارها از متحدان خود برای ارسال هواپیماهای جنگی شوروی و غربی درخواست کرده است، اما ایالات متحده آمریکا و سایر کشورهای عضو ناتو تاکنون این درخواست را با توجه به پتانسیل تشدید درگیری تا مرحله رویارویی مستقیم رد کرده‌اند.
واشنگتن به ویژه نگران است که از این جنگنده ها برای حملات به خاک روسیه استفاده شود که در نهایت منجر به رویارویی مستقیم بین مسکو و ناتو شود.
روز دوشنبه، جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، بار دیگر به صراحت از تحویل جنگنده های اف – ۱۶ به اوکراین سخن گفت. رئیس جمهور آمریکا در پاسخ به سوال خبرنگاران که آیا او موافق ارسال هواپیماهای جنگنده به اوکراین است، پاسخ منفی داد.
با این حال، همانطور که مجله سیاسی آمریکایی پولیتیکو هفته گذشته به نقل از مقامات وزارت دفاع ایالات متحده که نامشان فاش نشده گزارش داد، برخی از پرسنل ارتش آمریکا بی سر و صدا از پنتاگون می خواستند تا مجوز ارسال این جت ها را به کیف بدهد.
این مقام ناشناس به این مجله گفت: «فکر نمی‌کنم ما مخالف آن باشیم.» وی افزود که هنوز تصمیم نهایی گرفته نشده است.
وقتی از کاخ سفید در این مورد سوالات دیگری طرح شد، آنها به پاسخ جان فینر، معاون مشاور امنیت ملی اشاره کردند، فینر هفته گذشته به MSNBC News گفت که ایالات متحده در مورد تحویل احتمالی جت های جنگنده «بسیار دقیق» بحث خواهد کرد. برای واشنگتن و متحدانش همه گزینه های روی میزند.

مکرون روز دوشنبه پس از گفتگو با مارک روته، نخست وزیر هلند، در پاسخ به سوالی درباره ارسال احتمالی جت های جنگنده به کیف، چنین پاسخ داد، برخلاف بایدن، ماکرون رئیس جمهور فرانسه تحویل هواپیماهای جنگنده به اوکراین را رد نمی کند ‒ اما برای ارسال جنگنده ها، شروطی را قائل میشود که باید رعایت شود.
ماکرون توضیح داد که با این حال، این شرایط شامل تضمین هایی است که ارسال این تجهیزات منجر به تشدید تنش ها نمی شود یا از آنها برای «حمله کردن به خاک روسیه» استفاده نمی شود.
در تین خال، ارائه جت های جنگنده به اوکراین نباید «ظرفیت های دفاعی ارتش فرانسه» را تضعیف کند.
او همچنین اظهار داشت که کیف نیز باید به طور رسمی برای دریافت هواپیماها درخواست دهد. بنابراین، قرار است دیداری بین او و الکسی رسنیکوف، وزیر دفاع اوکراین در ۳۱ ژانویه در پاریس برگزار شود.
از سوی دیگر، روته وقتی از او در مورد تحویل احتمالی جت های جنگنده به اوکراین پرسیده شد، محتاط تر بود.
او با اظهاراتش حرف های وزیر خارجه خود ووپکه هوکسترا را که در اوایل ماه جاری به نمایندگان هلندی گفته بود «هیچ تابویی» درباره ارسال جنگنده‌ها وجود ندارد، رد کرد. روته روز دوشنبه گفت: «هیچ مذاکره ای در مورد تحویل اف – ۱۶ به اوکراین وجود نداشته و هیچ تقاضایی هم در این مورد نشده.»
«این بسیار مهم است که ما به حمایت از اوکراین ادامه دهیم و اوکراین آنچه را که نیاز دارد به ما بگوید.»
از این رو وی از اعلامیه های اخیر آلمان و آمریکا مبنی بر ارسال تانک به اوکراین استقبال کرد. روته گفت: «به عنوان دولت هلند، ما همچنان باید ببینیم که چه کاری میتوانیم برای اوکراین انجام دهیم.» البته «ما تانک لئوپارد ۲ نداریم، آنها را اجاره کرده ایم. ما گفته ایم که اگر لازم باشد، حاضریم آن را بخریم و ارسال کنیم. شاید بهتر باشد از آن لئوپارد ۲ های اجاره ای در جای دیگری استفاده کنید. […] خلاصه هرچی که جواب بده.»
ولادیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، در سخنرانی در نشست رامشتاین در ۲۰ ژانویه، بار دیگر از شرکای خود خواست که هم موشک‌های دوربرد و هم جت‌های جنگنده اف – ۱۶ را در اختیار کشورش قرار دهند.
با این حال، متحدان اوکراین تاکنون تمایلی به تحویل چنین سیستم های رزمی از تولیدات غربی نداشته اند.
آندری سیبیگا، معاون دفتر ریاست جمهوری اوکراین، در ۲۲ ژانویه گفت که امیدوار است نشست بعدی گروه تماس دفاعی اوکراین، که به عنوان نشست رامشتاین نیز شناخته می شود، تمرکزش را بر تامین هواپیما برای اوکراین بگذارد. نشست بعدی رامشتاین برای اواسط فوریه برنامه ریزی شده است.

ریابکوف،: تمام اخبار جعلی است!

معاون وزیر خارجه روسیه گفتگو با آمریکا در مورد اوکراین را رد کرد.

ترجمه مجله هفته.

سرگئی ریابکوف، معاون وزیر امور خارجه روسیه روز دوشنبه گفت که مسکو و واشنگتن در حال حاضر نشست های ویژه ای برای گفتگو درباره اوضاع پیرامون اوکراین برگزار نمی کنند.
سرگئی ریابکوف، معاون وزیر امور خارجه روسیه گزارش های رسانه ها مبنی بر اینکه ویلیام برنز، رئیس سیا در ماه ژانویه از مسکو برای گفتگو درباره اوضاع پیرامون اوکراین بازدید کرده است را تکذیب کرد.
او به خبرنگاران گفت که چیزی درباره پیشنهاد برنز به طرف روسی مبنی بر موافقت با جدایی ۲۰ درصد از خاک اوکراین نشنیده است.
او درباره این شایعات گفت که کاملاً مشخص نیست که این نوع گزارش های نادرست که موجی از گمانه زنی ها را به راه می اندازد، از کجا می آید. دیپلمات روس تصریح کرد:
«در حال حاضر ما هیچ گونه گفتگویی با آمریکایی ها در مورد عملیات ویژه نظامی و اوکراین نداریم.»
به گفته ریابکوف، نمایندگان وزارت خارجه هر دو کشور به ترتیب با مسکو و واشنگتن تماس میگیرند. گاهی اوقات تماس هایی در سطوح دیگر وجود دارد، اما هیچ جلسه یا فرمت خاصی برای مشاوره در مورد اوکراین وجود ندارد.
دیمیتری پسکوف، سخنگوی کرملین پیش از این گزارش‌های رسانه‌ها مبنی بر پیشنهاد آمریکا به روسیه که در ازای پایان دادن به عملیات نظامی ۲۰ درصد از خاک اوکراین را میتواند به روسیه بپیوندد را به عنوان اخبار جعلی رد کرده بود. کاخ سفید نیز این اطلاعات را رد کرده است.
روزنامه نویه تسوریشه (NZZ) اخیرا به نقل از سیاستمداران بلندپایه خارجی آلمان گزارش داد، ویلیام برنز، رئیس سیا، طرح صلحی را در اواسط ژانویه به نمایندگی از جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، به کیف و مسکو ارائه کرد. بر این اساس، این پیشنهاد به کیف تحت عنوان: «صلح برای زمین» ارائه شد. و ادعا میشود همین پیشنهاد به مسکو تحت عنوان: «زمین برای صلح» ارائه شده.
گفته می شود که این «زمین» حدود ۲۰ درصد از خاک اوکراین، تقریباً به اندازه دونباس، را شامل میشود.
در این بیانیه آمده است که هر دو طرف این پیشنهاد را رد کرده اند. اوکراین، زیرا رهبری این کشور مایل به تقسیم قلمرو خود نیست، و روسیه، زیرا تصور می کند که به هر حال در دراز مدت در جنگ پیروز خواهد شد.
به گفته دو منبع NZZ، پس از شکست این طرح، جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده تصمیم گرفت تا مجوز تحویل تانک های جنگی اصلی M1 آبرامز به اوکراین را صادر کند.

برای اولین بار اختلاف بین ناتو و سازمان ملل بر سر اوکراین

تصمیم کشورهای ناتو برای ارسال تانک به اوکراین در بالاترین سطح در سازمان ملل مورد انتقاد قرار گرفت. همچنین تامین سلاح های تهاجمی نقض منشور سازمان ملل تلقی می شود. چرا نمایندگان سازمان های بین المللی برای اولین بار نظری مخالف با غرب پیدا کرده اند؟

نوشته اولگ ایزایچنکو

استفان دوجاریک، نماینده دائم دبیرکل سازمان ملل متحد روز پنجشنبه در نیویورک گفت: وضعیت ایجاد شده پیرامون ارسال تسلیحات سنگین به اوکراین منجر به برقراری صلح نمی شود.
وی درباره تصمیم برخی کشورهای غربی مبنی بر ارسال تانک های لئوپارد آلمانی و آبرامز آمریکایی به اوکراین، اینگونه اظهار نظر کرد:
«آنچه ما می خواهیم هر چه زودتر شاهدش باشیم رسیدن به صلح است، صلحی فقط مطابق با منشور ملل متحد. اما آنچه اکنون شاهدش هستیم ما را به آن سمت نمی برد.»
به گفته کارشناسان، در واقع این اولین بار است که نماینده دبیرخانه سازمان ملل متحد از ارسال دائمی تسلیحات تهاجمی به اوکراین انتقاد می کند.
خود آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل، معمولا از انتقاد خودداری می کند و اغلب روایت های ضد روسی را مانند طوطی تکرار می کند.
در این زمینه، اظهارات آنالنا بئربوک، وزیر امور خارجه آلمان در مورد «جنگ علیه روسیه» موجب رسوایی بزرگی در سطح بین المللی ایجاد کرد.
وزارت خارجه آلمان فدرال در برلین اعلام کرد که حمایت از اوکراین به معنی دفاع از حق این این کشور برای دفاع از خود است که در منشور سازمان ملل ذکر شده است، و ارسال تسلیحات از آلمان این کشور را به یک طرف درگیری تبدیل نمی کند. همین نوع استدلال بارها در پایتخت های دیگر کشورهای ناتو نیز تکرار شده است.
ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو معتقد است که تسریع در تامین تجهیزات تسلیحاتی دوربرد و مدرن به اوکراین «تنها راه رسیدن به صلح» است.
سخنان او کاملاً در تضاد با سخنان استفان دوجاریک است. به این ترتیب کاملا واضح است که دیدگاه سازمان ملل و ناتو در تضاد و تخالف با یکدیگر قرار دارند.
جالب اینجاست که دوجاریک و نمایندگان کشورهای ناتو این سوال را مطرح می کنند که آیا اقدامات این اتحاد با منشور سازمان ملل سازگار است یا خیر؟
استانیسلاو تکاچنکو، استاد دانشکده روابط بین‌الملل دانشگاه ایالتی سن پترزبورگ و کارشناس باشگاه والدای، می‌گوید: ما در مورد حق دولت برای دفاع از خود صحبت می‌کنیم.
«کاربرد این حق تنها به طور مبهم تعریف شده است، بنابراین تفسیر دفاع از خود ممکن است به منافع یک بازیگر خاص بستگی داشته باشد. این یک مشکل بزرگ برای کل جامعه بین المللی است. این کارشناس توضیح می‌دهد که مسکو از این موضوع آگاه بوده و از دهه ۱۹۳۰ به بررسی این موضوع پرداخته و سعی کرده است مفاهیم «تجاوز» و «تجاوز غیرمستقیم» را وارد حقوق بین‌الملل کند.»
با این حال ، تاچنکو اذعان می کند که این تلاش ها با موفقیت همراه نبودند. عدم قطعیت حقوقی مرتبط با مفهوم دفاع شخصی هنوز وجود دارد. این شرایط تا به امروز مشکلات زیادی را در روابط بین الملل ایجاد کرده است.
با وجود اینکه اوکراین و غرب به «زبان نه چندان واضح منشور سازمان ملل متحد» اشاره می‌کنند، اما سخنان دوجاریک این امید را ایجاد می‌کند که «مردم بیشتری در جامعه بین‌المللی دیدگاهی متفاوت از دیدگاه غرب خواهند داشت».

سناتور ولادیمیر جباروف در گفتگو با Vsglyad احتمال میدهد که با پیشروی روسیه در عملیات ویژه نظامی خود، احتمالا صداهای بیشتری در سراسر جهان به گوش خواهد رسید که اتحاد ناتو را به دلیل «برافروختن عمدی آتش» محکوم می کند.
این سناتور امیدوار است که عقل سلیم در نهایت در میان سیاستمداران اروپایی حاکم شود و موضع وزارت خارجه آلمان با موضع دوجاریک همسو شود.
نخبگان اروپایی ذهنیت خود را از دست داده اند که باعث نارضایتی شهروندان عادی اتحادیه اروپا شده است.
« اگر ارسال تسلیحات فقط در حد سیستم‌های دفاعی میماند، خوب بود. اما سیستم های موشکی و توپخانه برای گسترش پتانسیل تهاجمی استفاده می شود. تانک ها و خودروهای زرهی، چه شوروی و چه غربی، قطعا تهاجمی هستند.
اکنون صحبت از جت های جنگنده اف-۱۶ است. و سپس ادعا می کنند که آنها طرف درگیری نیستند، بلکه صرفاً حق دفاع از خود اوکراین را اجرا می کنند.
اگرچه خودشان عملیات ویژه نظامی را اجتناب ناپذیر کردند.»
به گفته جباروف، در مراحل اولیه درگیری، آمریکایی ها توانستند بخش های زیادی از جهان را از طریق نفوذ و سلطه مالی و سیاسی خود ساکت کنند.
با این حال، این نمی تواند به طور دائم جواب بدهد. سخنان نماینده سازمان ملل نشان از این امر دارد.
در نتیجه، وزارت خارجه روسیه نیز به اظهارات سیاستمداران غربی مبنی بر عدم دخالت کشورهای ناتو در درگیری در اوکراین واکنش نشان داد.
ماریا زاخارووا، سخنگوی وزارت خارجه روسیه، این سوال را از استولتنبرگ اینگونه مطرح کرد:
«آیا شما به طور جدی می خواهید ادعا کنید که با وجود ارسال تانک هایی تهاجمی که توسط پرسنل آموزش دیده و استخدام شده در سفارتخانه های اوکراین در خارج از کشور بکارگرفته میشوند، آنهم صرف نظر از اینکه چه ملیتی دارند، هنوز طرف درگیری نیستید؟ پس شما چی هستی؟ کجای این درگیری جا میگیرد؟»
به گفته وی، عرضه تانک های غربی قطعا تاثیر قاطعی بر وضعیت نخواهد داشت، اما رویارویی غرب و روسیه را وارد مرحله جدیدی می کند.
وی افزود: علاوه بر این، مسئله دفاع از خود اوکراین مدت‌هاست که از روی میز غربی ها خارج شده است، زیرا غرب آماده است هر کاری را انجام دهد تا حداکثر آسیب را به روسیه وارد کند.:
«شهروندان کشورهای ناتو باید بدانند که بلوک آنها به طور کامل درگیر رویارویی با کشور ما است و این رویارویی در حال تشدید است.»

افزایش صادرات و درآمد تولید کنندگان تسلیحات آمریکایی

ترجمه مجله هفته

درگیری های جاری در اوکراین توجیهی شده برای ایالات متحده تا ارسال سلاح های بیشتری را به دولت کیف صادر کند. این دلیل اصلی افزایش شدید صادرات تسلیحات آمریکا محسوب می شود.
کنسرن های تولید اسلحه در آمریکا و اروپا به قول معروف به ماشین تولید پول تبدیل شده اند، که درآمدشان در مرحله اول از جیب مالیات دهندگان این کشورها تامین میشود، چرا که فعلا اوکراین یک شاهی هم پول برای بازپرداخت سفارشاتش ندارد، در مرحله دوم اگر چیزی از اوکراین باقی ماند شهروندان این کشور بهای بلند پروازی های ناتو را با مالیات و تولیدات کشاورزی و معدنی و بهره های نجومی باید بپردازند که این معادل چند برابر ارزش واقعی سلاح هایی است که دریافت کرده اند و چرخ زنگ زده اقتصاد بانکی غرب را روغنکاری خواهد نمود. جنگ نعمت است! ولی برای چه کسی؟

به گزارش خبرگزاری چینی شین هوا به نقل از وزارت امور خارجه در واشنگتن، صادرات تسلیحات آمریکا در سال مالی ۲۰۲۲ به میزان قابل توجهی افزایش یافت.
افزایش فروش عمدتا به دلیل حمایت نظامی از اوکراین در درگیری با روسیه است.
ارزش کل تجهیزات نظامی مجاز وزارت امور خارجه ایالات متحده در واشنگتن برای فروش به دولت های خارجی تا ۳۰ دسامبر ۲۰۲۲ مورد بررسی قرار گرفته. این داده ها نشان می دهد که سپتامبر ۲۰۲۲ با ۵۱.۹ میلیارد دلار به پایان رسید که ۴۹.۱ درصد نسبت به سال مالی قبل (۳۴.۸ میلیارد دلار) رشد داشت.
فروش به اصطلاح تجاری مستقیم، یعنی فروش تسلیحات و تجهیزات نظامی به دولت های خارجی توسط شرکت های دفاعی خصوصی ایالات متحده نیز در سال مالی ۲۰۲۲ افزایش یافت.
درآمد آنها در سال مالی ۲۰۲۱ با ۴۸.۶ درصد رشد به ۱۵۳.۷ میلیارد دلار در مقایسه با ۱۰۳.۴ میلیارد دلار در سال مالی ۲۰۲۱ رسید.
این وزارتخانه در بیانیه مطبوعاتی روز چهارشنبه اعلام کرد در پایان سال مالی ۲۰۲۲، ۱۴۴۴۵ شرکت در اداره کنترل تجارت دفاعی ثبت شده است که نسبت به سال مالی ۲۰۲۱ افزایش اندکی داشته است.
وزارت امور خارجه این افزایش را ناشی از ادامه حمایت نظامی ایالات متحده از اوکراین در بحبوحه درگیری بین اوکراین و روسیه دانست.
این وزارتخانه اعلام کرد که «انتقال تسلیحات و تجارت دفاعی از ابزارهای مهم سیاست خارجی ایالات متحده است.»
بر اساس آخرین به روز رسانی وزارت دفاع که روز چهارشنبه منتشر شد، ایالات متحده بیش از ۲۷.۱ میلیارد دلار کمک نظامی به اوکراین از زمان آغاز جنگ روسیه و اوکراین در ۲۴ فوریه ۲۰۲۲ ارائه کرده است.
ارقام فروش اسلحه در سال ۲۰۲۲ معاملات بالقوه ای هستند و نه فروش واقعی که وزارت امور خارجه به کنگره گزارش کرده است. این بدان معنی است که برخی از معاملات ممکن است توسط کنگره رد شود و دولت را مجبور به مذاکره بیشتر کند.
مقصد این معاملات متحدان و شرکای ایالات متحده در اروپا هم هستند، زیرا تقاضا برای تسلیحات ایالات متحده افزایش یافته است، به ویژه در کشورهای ناتو و آسیا-اقیانوسیه و خاورمیانه.

فرانسه و ایالات متحده آمریکا ارسال جت های جنگنده به اوکراین را رد نمی کنند

فرانسه و ایالات متحده اساساً تحویل هواپیماهای جنگنده به اوکراین را رد نمی کنند. پاریس می گوید باید «همه درها را باز بگذارید».
از واشنگتن می توان این را شنید که ایالات متحده کمک‌های خود را با «آنچه اوکراین به آن نیاز دارد» همسو می کند.
بر اساس گزارش رسانه ها، فرانسه تحویل هواپیماهای جنگنده به اوکراین را رد نمی کند. به گزارش رسانه های انگلیسی، توماس گاسیلود، رئیس کمیته دفاع مجلس ملی فرانسه روز پنجشنبه در لندن گفت: «ما باید درخواست ها را مورد به مورد بررسی کنیم و همه درها را باز بگذاریم».
گاسیلود پس از گفتگو با همتای بریتانیایی توبیاس الوود و وزیر دفاع بریتانیا رابرت «بن» والاس گفت: «ما در هفته های آینده خواهیم دید که چه اتفاقی می افتد زیرا همه چیز به سرعت در حال تحول است.»
بر اساس گزارش رسانه های انگلیسی، گاسیلود اظهار داشت که شرط تحویل تحویل جت های جنگنده این است که نباید امنیت فرانسه و اروپا را به خطر بیندازد و «جنگ تجاوزکارانه روسیه علیه اوکراین را تشدید نکند».
همچنین در واشنگتن دی سی. دولت آمریکا حق ارسال جت های جنگنده به کیف را برای خود محفوظ می دارد.
جاناتان «جان» فاینر، معاون مشاور امنیت ملی جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، روز پنجشنبه در MSNBC در پاسخ به این سوال که آیا ایالات متحده در حال بررسی تامین جت های جنگنده است یا خیر، گفت که هیچ سیستم تسلیحاتی خاصی را رد نکرده است. ما کمک هایمان با آنچه اوکراین نیاز دارد تنظیم خواهیم کرد.
فاینر با اشاره به درخواست‌های اوکراین گفت: «ما در این مورد با دقت بحث خواهیم کرد. پیش از این، آندری ملنیک، سفیر سابق اوکراین در آلمان، خواستار استفاده از جت های جنگنده مدرن برای «مبارزه دفاعی در برابر جنگ تجاوزکارانه روسیه» شده بود.
متحدان اکنون باید یک اسکادران ترکیبی از جت های جنگنده قوی با اف-۱۶ و اف-۳۵ آمریکا، یوروفایتر و تورنادو، رافال فرانسوی و جت های گریپن سوئدی تشکیل دهند. ملنیک اکنون معاون وزیر خارجه اوکراین است.
ولادیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین، پس از سپردن تعهدات برای تانک های جنگی از سوی چندین کشور غربی، فوراً بر تحویل اضافی موشک های دوربرد، هواپیماهای جنگی و توپخانه بیشتر اصرار کرد.
بر اساس گزارش‌های رسانه‌ها، ووپکه هوکسترا، وزیر امور خارجه هلند هفته گذشته به پارلمان هلند گفت که این موضوع باز است و هیچ تابویی وجود ندارد. اولاف شولز، صدراعظم آلمان (SPD) پس از دادن وعده تانک‌های سنگین جنگی لئوپارد ۲ در روز چهارشنبه، احتمال تحویل جنگنده‌ را رد کرد.