درباره بحران پرونیسم و استراتژی چپ

درباره بحران پرونیسم و استراتژی درست در برابر نامزد خاویر مایلی. گفتگو با خوان گرابوا

خوان گرابوآ بنیانگذار پرونیست چپ “Frente Patria Grande” و اتحادیه کارگران بدون قرارداد و فصلی UTEP است.

مصاحبه: تورگه لودینگ

یونگه ولت

ترجمه مجله هفته


در انتخابات ریاست جمهوری آرژانتین که در ۱۹ نوامبر برگزار خواهد شد، سرخیو ماسا، وزیر اقتصاد کنونی، به عنوان نامزد ائتلاف پرونیست در دور دوم شرکت خواهد کرد. شما در انتخابات مقدماتی علیه او رقابت کردید. این رقابت چه دستاوردی داشت؟

برنامه ما به نام «آرژانتین انسانی» پیشنهادی برای توسعه انسانی کشورمان و یک پروژه یکپارچه سازی آمریکای لاتین است که توانست نزدیک به ۱٫۵ میلیون رای کسب کند. ما اقدامات ملموسی را پیشنهاد می کنیم تا واقعیت اکثریت آرژانتینی ها را تغییر دهیم و چشم انداز شرافت، رفاه و شادی را برای مردممان ترسیم کنیم. زمین، مسکن، کار، بهداشت، آموزش، امنیت، عدالت – این مطالبات را من هنوز در شب انتخابات مقدماتی روی صحنه به ماسا تحویل دادم و او قول داد که بخشی از آنها را بر عهده بگیرد. ما این را به عنوان امتیاز نمی دانیم، بلکه به عنوان موفقیت فشار سیاسی است که ما اعمال کرده ایم.

اکنون ماسا به عنوان نامزد واشنگتن و مرد صندوق بین المللی پول شناخته می شود. آیا با او به عنوان رئیس جمهور، جایگزینی برای اقدامات تعدیل ساختاری وجود دارد، و آیا بریکس+ آینده ای دارد؟

من معتقدم که توافق با صندوق بین المللی پول باید فسخ شود و یک تحقیق در مورد بدهی آغاز شود، زیرا این توافق نه تنها غیر مجاز، بلکه غیرقانونی نیز هست، همانطور که صندوق بین المللی پول خود می گوید. شواهد زیادی وجود دارد مبنی بر اینکه این وام توسط دونالد ترامپ برای کمک به پیروزی مائوریسيو ماکری در انتخابات امکان پذیر شد.

سیاست خارجی ائتلاف پرونیست بر مکانیسم های بین المللی مانند بریکس+ متمرکز است و این تفاوت بزرگی با تصورات ضد کمونیستی خاویر میلِی دارد که می خواهد روابط با شرکای تجاری اصلی خود برزیل و چین را قطع کند. و بدتر از آن: او می خواهد کشورمان را با جایگزینی دلار آمریکا به یک مستعمره آمریکایی تبدیل کند.

مهم نیست که انتخابات به چه نتیجه ای برسد، جناح راست افراطی در آرژانتین تقویت شده است. شما با چه استراتژی ای با آن مقابله می کنید؟

وجود یک «پیامبر دروغین» مانند میلی، ناشی از این واقعیت است که کل سیستم سیاسی آرژانتین و دموکراسی ما از نظر بدهی ها، توزیع ثروت، نابرابری شدید و توانایی حل مشکلات عینی مردم ما با مشکلات بسیار جدی درگیر است: در آرژانتین زمین کم نیست، اما ما مشکل مسکن داریم. غذا تولید می شود، اما ما بالاترین فقر را از زمان بازگشت به دموکراسی (از سال ۱۹۷۶ تا پایان ۱۹۸۳ فاشیست های نظامی حکومت می کردند، یونگه ولت.) داریم. اگرچه ما «دولت های مردمی» داشته ایم، اما دولت همچنان نئولیبرال است. این که بخش های وسیعی از جامعه حقوق ندارند، شرایطی را ایجاد می کند که میلی از آن می تواند بهره مند شود.

بنابراین، استراتژی علیه او نیست، بلکه علیه شرایط وحشتناک است که
“راه حل های او غیرممکن و غیر انسانی است”

بخش بزرگی از مردم ما در آن زندگی می کنند، زیرا میلی درست می گوید که از امتیازات طبقه سیاسی و فساد انتقاد می کند. مشکل این است که راه حل های او غیرممکن و غیرانسانی است.

پرونیست ها در بحران هستند. نیروهایی مانند «جبهه میهن بزرگ» در آینده چه فرصتی برای کسب نفوذ بیشتر دارند؟

چاوز یک بار گفت: «اگر می‌خواهید فقر را از بین ببرید، قدرت را به فقرا بدهید». من معتقدم که ما شانس خوبی داریم که لحن سیاسی را تعیین کنیم، زیرا دولت آینده این کشور مشکلات را حل نخواهد کرد. او به برنامه های ایالات متحده خدمت خواهد کرد که می خواهند به آب، لیتیوم و سوخت ما دسترسی داشته باشند. در برابر این مقاومت شکل خواهد گرفت.

وظیفه ما این است که به این غارتگری حد و مرزی بگذاریم. برای این کار نیازی به انقلاب نیست، فقط به کمی اراده سیاسی و هوشیاری نیاز است، زیرا هر کسی که می خواهد در سال های آینده حکومت کند، باید به مردم ما حقوق‌شان را بدهد، در غیر این صورت وضعیت غیرقابل تحمل خواهد بود. در این میان، ما خود را برای حکومت آینده با برنامه ملی، مردمی، لاتین آمریکایی و انسان دوستانه خود آماده خواهیم کرد. شاید زودتر از آنچه فکر می کنیم.