غزه و سوئز و بن گوریون کانال: منافع اقتصادی و قدرتی عظیم برای آمریکا نیز در میان است
نویسنده: کریستین مولر
منتشر شده در گلوبال بریج
ترجمه مجله هفته
بیش از ۱۵۰ سال پیش، در سال ۱۸۶۹، افتتاح شد: در آن زمان ۱۶۲ کیلومتر طول داشت و دریای مدیترانه را به دریای سرخ متصل می کرد و باعث می شد که حمل و نقل کالا بین اروپا و اقیانوس هند دیگر نیازی به دور زدن تمام آفریقا نداشته باشد. اما یک پروژه دیگر نیز وجود دارد …
تاریخ کانال سوئز شامل چندین مرحله توسعه – عمیق تر شدن مسیرهای حرکت، پهن تر شدن، تقسیم شدن به دو کانال با جهت حرکت متفاوت، و غیره – و همچنین چندین رویداد جنگی است که در مورد مسئولیت های سیاسی و اقتصادی آن بوده است: چه کسی تصمیم می گیرد چه کشتی هایی مجاز به استفاده از آن باشند، هزینه عبور چقدر است و عواید عبور به چه کسی تعلق می گیرد. (ویکی پدیا نیز برای ثبت تاریخ کانال سوئز به چندین صفحه نیاز دارد.)
با این حال، از سال ۱۹۷۵ دو چیز واضح است: کل کانال امروزه از نظر سیاسی منحصراً در خاک مصر قرار دارد و عواید عبور پرداخت شده، حدود ۵ میلیارد دلار آمریکا در سال، به خزانه دولتی مصر می رود. و این دقیقاً مشکل ایالات متحده است که با ادعای هژمونی جهانی خود، به ویژه در این منطقه، می خواهند قدرت مطلق داشته باشند. یک مسیر کشتیرانی مهم در کشوری که آنهم کاملاً تحت کنترل آنها نیست؟
امروز کانال سوئز در هر جهت نزدیک به ۱۰ هزار عبور و مرور کشتی دارد که تخمین زده می شود ۱۲ درصد از تجارت دریایی جهانی را تشکیل می دهد. (کانال پاناما بین اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام، که می توان از آن برای صرفه جویی در دور زدن آمریکای جنوبی استفاده کرد، در سال ۱۹۱۴ افتتاح شد، فقط نصف کانال سوئز طول دارد و باید با آبگیرها اختلاف ارتفاع ۲۶ متری را طی کند. به همین دلیل فقط می توان با کشتی های کوچک و متوسط از آن عبور کرد؛ هر سال در هر جهت حدود ۷۰۰۰ عبور و مرور وجود دارد.)
ایده ساخت یک کانال دوم بین دریای سرخ و مدیترانه از سال ۱۹۶۳ به دلایل سیاسی مطرح شد. این کانال که به طور قابل توجهی طولانی تر از کانال سوئز فعلی خواهد بود، به طور کامل تحت کنترل اسرائیل خواهد بود. این پروژه نامی هم دارد: «کانال بن گوریون».
در کوتاه ترین نسخه این پروژه، دهانه این کانال جدید در دریای مدیترانه در جایی قرار خواهد گرفت که امروزه غزه قرار دارد. همچنین امکان ورود به دریای مدیترانه شمالی غزه نیز وجود دارد، اما در این صورت کانال بسیار طولانی تر و در نتیجه بسیار گران تر خواهد بود.
این پروژه که یکی از بزرگترین پروژه های عمرانی زمان ما خواهد بود، همچنان در اسرائیل و به ویژه برای ایالات متحده جذاب است. کانال سوئز به دلیل امکان دور زدن آن، اهمیت خود را از دست خواهد داد، مصر از نفوذ ژئوپلیتیکی خود کاسته خواهد شد و برای بانک های آمریکایی که قرار است به عنوان تأمین کننده مالی این پروژه عمل کنند، یک معامله عظیم خواهد بود.
همین پروژه ممکن است یکی از دلایلی باشد که مصر اکنون مرزهای خود را برای مردم غزه باز نمی کند. بدیهی است که یک غزه خالی و تخلیه شده به پروژه کانال بن گوریون کمک می کند – کانال آینده را کوتاه می کند، هزینه ها را کاهش می دهد و موقعیت سیاسی و حقوقی کانال جدید را تقویت می کند. در مقابل، مصر علاقه مند به تقویت اهمیت بین المللی کانال سوئز است.
چرا رسانه های بزرگ در مورد این موضوع نمی نویسند؟
برای اطلاعات بیشتر در مورد پروژه کانال بن گوریون، به این ویدیو و این مقاله از «frontierIndia» مراجعه کنید.
و در اینجا به سازمان «SC Zone / Unique Strategic Location» مراجعه کنید، که نشان می دهد چگونه مصر به شدت به دنبال شرکت هایی است که مایل به سرمایه گذاری در بندر پورت سعید هستند.
