اسرائیل در صدد اخراج فلسطینی‌ها به صحرای سینا در مصر است.
صهیونیست های افراطی راست رویای اسکان یهودیان در مناطق “تخلیه شده” غزه را در سر می پرورانند
نوشته کنوت ملنتین
یونگه ولت
ترجمه مجله هفته
اسرائیل در آستانه اخراج صدها هزار نفر از ساکنان غزه، و شاید کل جمعیت این منطقه کوچک، بیش از دو میلیون نفر، از طریق تنها راه خروج به مصر است. آیا این پیش‌بینی اغراق‌آمیز یا حتی بی‌اساس است؟ بیایید به واقعیت‌ها نگاه کنیم.
بر اساس گزارش چندین نهاد زیرمجموعه سازمان ملل متحد، از جمله صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (UNICEF) و آژانس امداد و کاریابی سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی در خاورمیانه (UNRWA)، بیش از یک میلیون نفر از زمان آغاز جنگ جدید غزه از خانه‌های خود آواره شده‌اند. به گفته این سازمان، حدود ۶۰۰ هزار نفر از این افراد به طور موقت در ۱۵۰ مرکز UNRWA که کاملاً پر شده‌اند، اسکان داده شده‌اند. از ۷ اکتبر، ۴۰ مرکز، از جمله بیمارستان‌ها، مراکز بهداشتی و مدارس، در اثر حملات هوایی یا گلوله‌باران آسیب دیده‌اند و ۳۵ کارمند UNRWA تاکنون کشته شده‌اند.
وزارت بهداشت غزه روز دوشنبه هشدار داد که خدمات پزشکی در آستانه فروپاشی است. ۱۲ بیمارستان و ۳۲ مرکز بهداشتی کار خود را متوقف کرده‌اند. دلیل اصلی این امر، کمبود سوخت و برق ناشی از آن است. اسرائیل کاملاً تأمین غزه را قطع کرده و اجازه تحویل سوخت از طریق تنها گذرگاه مرزی به مصر را نیز نمی‌دهد. روز سه‌شنبه شب، UNRWA اعلام کرد که در صورت عدم اجازه اسرائیل برای عبور سوخت از مرز، تمام فعالیت‌های خود را متوقف خواهد کرد. روز چهارشنبه، این سازمان مجدداً نسبت به نزدیک شدن پایان هرگونه کمک بشردوستانه به مردم گرسنه و تشنه غزه هشدار داد. این سازمان در توییتر نوشت «ما باید راه حلی برای سوخت پیدا کنیم – در غیر این صورت کمک‌های ما متوقف میشود».
در حال حاضر، بیماری‌های عفونی و اسهال که در چنین شرایطی شایع است، در حال گسترش است. علاوه بر محاصره حملات اسرائیل به حملات سوخت، کمبود آب نیز یک مشکل بزرگ است. سازمان بهداشت جهانی (WHO) تخمین می‌زند که اکنون فقط یک پنجم آب مورد نیاز برای هر نفر در دسترس است.
این تحول قابل پیش‌بینی بود. دولت اسرائیل از آغاز این جنگ برای ایجاد یک فاجعه بشردوستانه تلاش کرده است و این را صریحاً اعلام کرده است. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر، روز ۷ اکتبر از کل جمعیت خواست که غزه را ترک کنند، زیرا نیروهای اسرائیلی آنجا را فقط ویرانه باقی خواهند گذاشت. روز ۸ اکتبر، نخست‌وزیر تهدید کرد که آنچه اسرائیل اکنون «به دشمنانش» خواهد کرد، «برای نسل‌ها طنین‌انداز خواهد شد». یوآو گالانت، وزیر دفاع، همان سوگند انتقام را روز ۷ اکتبر به این شکل بیان کرد: «مردم به یاد خواهند آورد که اسرائیل چه پاسخی در غزه به حملات حماس داد.» «قیمتی که غزه باید بپردازد بسیار بالا خواهد بود و واقعیت را برای نسل‌ها تغییر خواهد داد.»
اینکه اسرائیل از حق دفاع مشروع ادعایی خود فراتر خواهد رفت و جنایات سنگینی علیه غیرنظامیان فلسطینی مرتکب خواهد شد، از روز اول باید برای همه سیاستمداران غربی آشکار بوده باشد. با سکوت یا حتی موافقت صریح آنها، آنها به طور کامل درگیر این ماجرا هستند.
دولت اسرائیل در ۱۳ اکتبر از ساکنان شمالی نوار غزه خواست که ظرف ۲۴ ساعت خانه های خود را ترک کنند و به جنوب بگریزند. قبل از جنگ، نوار غزه دارای همان تراکم جمعیتی بود که هنگ کنگ. اکنون همان تعداد مردم در نصف این مساحت متمرکز شده اند.
در همین حال، اسرائیل به بهانه های مختلف، عملیات زمینی نیروهای خود را روز به روز به تعویق می اندازد، اجازه می دهد فاجعه بیشتر گسترش یابد و منتظر روزی است که مصر مرز را باز کند یا صدها هزار نفر از مردم ناامید موانع را بشکنند.
دولت اسرائیل رسماً اعلام می کند که هنوز در مورد آینده منطقه پس از جنگ فکری نکرده است. با این حال، وزیر دفاع گالانت در روز جمعه هفته گذشته در کمیته ای از کنست گفت که اسرائیل به هر حال «مسئولیت زندگی روزمره» در نوار غزه را دوباره بر عهده نخواهد گرفت. منظور واضحاً تأمین آب و برق است.
نیروهای راست افراطی که در ائتلاف دولت شرکت دارند، اکنون به صراحت از اسکان جمعیت فلسطینی آواره شده در «شهرهای چادرنشین» در شبه جزیره سینای مصر صحبت می کنند. در سندی که هفته گذشته توسط موسسه امنیت ملی و استراتژی های صهیونیستی منتشر شد، آمده است که نوار غزه باید به طور کامل «تخلیه» شود. اسرائیل سپس می تواند این منطقه را که اجباراً تخلیه شده است، به یهودیان مهاجر واگذار کند. نویسندگان این سند مطمئن هستند که کشورهای غربی این راه حل را تحسین خواهند کرد زیرا «خطر مهاجرت غیرقانونی را به طور قابل توجهی کاهش می دهد».
در جنگ عربی-اسرائیلی اول در سال ۱۹۴۸/۴۹ صهیونیست ها ۷۰۰ هزار نفر را آواره کردند. اسرائیل به طور قاطع قطعنامه ۱۹۴ سازمان ملل از تاریخ ۱۱ دسامبر ۱۹۴۸ را که حق بازگشت آنها را تأیید می کند، رد می کند. از نظر جهان غرب، این موضوع اکنون مدت هاست که حل شده است.
