گیدئون لووی
هاآرتص
ترجمه مجله هفته
پشت همه اینها غرور اسرائیلی نهفته است؛ این ایده که ما می توانیم هر کاری که می خواهیم انجام دهیم، بدون اینکه هرگز بهای آن را بپردازیم و مجازات شویم.
ما دستگیر خواهیم کرد، خواهیم کشت، آزار خواهیم داد، تصرف خواهیم کرد و از شهرک نشینانی که مشغول کشتار هستند محافظت خواهیم کرد. ما از مقبره یوسف، مقبره عتنیئیل و محراب یوشع در سرزمین های فلسطینی بازدید خواهیم کرد، و البته کوه معبد – بیش از ۵۰۰۰ یهودی تنها در سوکوت.
ما به سمت مردم بی گناه شلیک خواهیم کرد، چشمان آنها را درآورده و صورتشان را خرد می کنیم، اخراج می کنیم، مصادره می کنیم، سرقت می کنیم، مردم را از رختخوابشان بیرون میکشیم، پاکسازی قومی انجام می دهیم و البته محاصره باورنکردنی نوار غزه را ادامه می دهیم و همه چیز درست خواهد شد.
ما یک مانع وحشتناک در اطراف غزه خواهیم ساخت – دیوار زیرزمینی به تنهایی ۳ میلیارد شیکل (۷۶۵ میلیون دلار) هزینه داشت – و ما در امان خواهیم بود. ما به نوابغ واحد سایبری اطلاعات ارتش ۸۲۰۰ و مأموران سرویس امنیتی شاباک که همه چیز را می دانند، تکیه خواهیم کرد. آنها به موقع به ما هشدار خواهند داد.
ما نیمی از ارتش را از مرز غزه به مرز حواره در کرانه باختری منتقل خواهیم کرد تا تنها از زوی ساکوت نماینده قانون‌گذار راست افراطی و شهرک‌نشینان محافظت کنیم. و همه چیز درست خواهد شد، هم در حواره و هم در گذرگاه اریز به غزه.
مشخص می شود که حتی پیشرفته ترین و گران ترین مانع جهان را می توان با یک بولدوزر قدیمی دودی زمانی که انگیزه بالا است شکست و ویران کرد. با وجود میلیاردها پولی که در آن ریخته شده و همه کارشناسان معروف و پیمانکاران چاق و چله، از این مانع متکبرانه را می توان با دوچرخه و موتورسیکلت عبور کرد.
ما فکر می کردیم که همچنان به غزه می رویم، چند خرده نان را به شکل ده ها هزار مجوز کار اسرائیلی – همیشه مشروط به رفتار خوب آنها – پخش می کنیم و همچنان آنها را در زندان نگه می داریم. ما با عربستان سعودی و امارات متحده عربی صلح خواهیم کرد و فلسطینی ها فراموش خواهند شد تا زمانی که پاک شوند، آنگونه که بسیاری از اسرائیلی ها دوست دارند.
ما همچنان هزاران زندانی فلسطینی را نگه می داریم، گاهی بدون محاکمه، که اکثر آنها زندانیان سیاسی هستند. و حتی پس از دهه ها زندانی بودن، حاضر به گفتگو در مورد آزادی آنها نمی شویم.
ما به آنها خواهیم گفت که تنها با زور زندانیان آنها آزادی را خواهند دید. ما فکر می کردیم که به طور متکبرانه هرگونه تلاش برای راه حل دیپلماتیک را رد خواهیم کرد، فقط به این دلیل که نمی خواهیم با همه این حقایق روبرو شویم، و همه چیز برای همیشه به همین شکل ادامه می یابد.
باز هم ثابت شد که اینطور نیست. چند صد فلسطینی مسلح از مانع عبور کردند و به اسرائیل حمله کردند به نحوی که هیچ اسرائیلی تصور نمی کرد ممکن باشد. چند صد نفر ثابت کردند که زندانی کردن ۲ میلیون نفر برای همیشه بدون پرداخت قیمت سنگین غیرممکن است.
در حالی که بولدرز قدیمی و دودی فلسطینی در روز شنبه از میان هوشمندترین سد جهان عبور می کرد، به غرور و خودخواهی اسرائیل نیز آسیب زد. و به این ترتیب، این ایده که کافی است گاه و بیگاه با پهپادهای انتحاری به غزه حملاتی کنیم – و آنرا به نیمی از جهان بفروشیم – به بهانه حفظ امنیت به خاک سپرده شده.
اسرائیل در روز شنبه تصاویری را دید که قبلاً هرگز ندیده بود. خودروهای فلسطینی در حال گشت زنی در شهرهای آن بودند و دوچرخه سواران از طریق دروازه های غزه وارد می شدند. این تصاویر آن غرور را از بین می برند. فلسطینی های غزه تصمیم گرفته اند که هر قیمتی را برای یک لحظه آزادی بپردازند. آیا در این هیچ امیدی وجود دارد؟ خیر. آیا اسرائیل درس خود را خواهد آموخت؟ خیر.
آنها در روز شنبه در حال صحبت در مورد نابودی محله های کامل در غزه، اشغال نوار و مجازات غزه “به گونه ای که قبلاً مجازات نشده است” بودند. اما اسرائیل از سال ۱۹۴۸ تا به حال از مجازات غزه هرگز کوتاهی نکرده است، نه حتی برای یک لحظه.
پس از ۷۵ سال سوء استفاده، بار دیگر بدترین سناریوی ممکن در انتظار آن است. تهدیدات “صاف کردن غزه” فقط یک چیز را ثابت میکند: ما چیزی یاد نگرفته ایم. غرور اینجا مانده است، حتی اگر اسرائیل بار دیگر بهای گزافی بپردازد.
بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر، مسئولیت بسیار بزرگی در قبال اتفاقی که افتاد دارد و باید بهای آن را بپردازد، اما این کار با او شروع نشد و پس از رفتن او به پایان نمی رسد. اکنون باید برای قربانیان اسرائیلی گریه تلخ کنیم، اما باید برای غزه نیز گریه کنیم.
غزه که اکثر ساکنان آن پناهندگانی هستند که توسط اسرائیل به این روز افتاده اند. غزه که هرگز یک روز آزادی را تجربه نکرده است.
