نوشته ولادیمیر کورنیلوف
ترجمه مجله هفته
«حمله تابستانی» اوکراین که قبلاً نامش «حمله بهاری» بود، به تدریج به «هجومی پاییزی» تبدیل شده است. برای ارزیابی “موفقیت” آنها، کافی است ادعاها و اهداف اعلام شده در واشنگتن و کیف را بار دیگر یادآوری کنیم.
به عنوان مثال، ولادیمیر زلنسکی اعلام کرد که قصد دارد تعطیلات تابستانی خود را در سال ۲۰۲۳ در کریمه بگذراند. و ژنرال در همه شبکه های تلویزیونی غربی حاضر، ژنرال بازنشسته آمریکایی، بن هاجز، که شبانه روز در مورد وضعیت جبهه افاضات می‌فرمایند، تا ادعا کرده بود که کریمه تا پایان تابستان ۲۰۲۳ “آزادسازی” خواهد شد. اکنون تابستان به پایان رسیده است و رسانه های غربی با افتخار اعلام می کنند: “موفقیت های اوکراین در جبهه جنوبی می تواند راه را برای کریمه باز کند.” ظاهرا چیزی از تعطیلات تابستانی نصیب زلنسکی و هاجز نشد.
جالب‌ترین چیز این است که ببینیم همین دهانهای سخنگو با چه عصبانیتی به کسانی حمله میکنند که سؤالات ناراحت‌کننده‌ای درباره وعده‌های توخالی آنها مطرح میکنند.
اخیرا، مشاور دفتر ریاست جمهوری اوکراین، میخائیل پودولیاک، این منتقدان را به “نوزادان شیرخواره” متهم کرده و توصیه کرده است که فیلم های “رامبو” را کمتر تماشا کنند. (البته این بخودی خود پیشنهاد خوبی است، که رامبوی اوکراینی ارائه میکند – مترجم)
انگار خود پودولیاک نبود که در ۲۸ نوامبر ۲۰۲۲ شخصاً به کل اوکراین قول داد که “تا شش ماه دیگر” در مکان مورد علاقه خود در تفرجگاه ساحلی یالتا قدم خواهد زد.
او حتی عبارت “من تضمین می کنم” را اضافه کرد. حالا به کسانی که “ضمانت” های خودش را به او یادآوری می کنند به عنوان نوزادی توهین می کند!
برای مخاطبان غربی، دیوید پترائوس، رئیس سابق سیا، نقش مشابهی را ایفا کرد. امروز او از مفسران می خواهد تا “بدبینی ها را کنترل کنند” و از اینکه آنها انتظار پیروزی های سریع را دارند تعجب می کند.
انگار نه انگار که خود پترائوس یک روز قبل از شروع به اصطلاح ضدحمله اوکراینی، تماشاگران غربی را متقاعد نکرده بود که همه چیز «در عرض ۷۲ تا ۹۶ ساعت» مشخص خواهد شد.
این بدان معناست که همان افرادی که انتظارات سورئال “پیروزی زودهنگام بر روسیه” را در بین اوکراینی ها و شهروندان غربی ایجاد کردند، اکنون مخاطبان خود را به داشتن همین انتظارات متهم می کنند!
همین متخصصان گاهی اوقات دست به اختراعات “پیروزی های فعلی” هم میزنند. در حال حاضر، تمام رسانه های غربی مملو از گزارش هایی درباره «آزادسازی روستای مهم استراتژیک رابوتینو» هستند که حتی در زمان صلح، در بهترین سال های خود هیچ گاه بیش از ۵۰۰ سکنه نداشت.
ماکسیم تاکر، تحریک کننده حرفه ای روزنامه تایمز با خوشحالی می نویسد: “پرچم اوکراین دوباره بر فراز رابوتینو در اهتزاز است.” و با همان نفس گزارش می دهد که این راه را به ملیتپل باز می کند.
عجیب ترین چیز این است که به معنای واقعی کلمه یک ماه قبل، در همان روزنامه، همان نویسنده با همان عبارات گزارش داد که اوکراین روستای استاروماژورسکویه را “آزاد” کرده است و ظاهراً این “راه را به ماریوپل” باز می کرد. و هیچ یک از خوانندگان روزنامه از خود نپرسیدند که سرنوشت پیشروی به ماریوپل چه شد.
یکی دیگر از مبلغان طرفدار اوکراین، ستایشگر کودتای مایدان فرانسوی برنارد هانری لوی، خود را به عنوان یک متخصص در این منطقه به تصویر می کشد زیرا – فقط تصور کنید! – یک بار از شهر گولیایپول بازدید کرده است.
اکنون او به مخاطبان خود گزارش می دهد: “آزادسازی رابوتینو” به این معنی است که “الف) اوکراینی ها بر میدان های مین روسیه غلبه کرده اند، ب) مسیر ملیتوپل باز است. به نظر می رسد مهم نیست که فاصله بین رابوتینو و ملیتوپل بیش از ۷۰ کیلومتر باشد. که اوکراین حتی نمی داند چگونه به توکماک مستحکم راه پیدا کند. این شهر تنها ۲۰ کیلومتر با جبهه فاصله دارد و طبق اعتراف یکی دیگر از مبلغان روس هراسی، جولیان روپکه از دارودسته بیلد، “پنج خط دفاعی دیگر” در مقابل آن قرار دارد . اما برخلاف لوی متخصص، پس حتما چون روپکه قبلا در گولیایپول نبوده، پس چگونه می‌تواند حقیقت را بداند!
اجازه دهید از بررسی انفرادی وضعیت جبهه خودداری کنیم و این سوال را که کدام خیابان های رابوتینو توسط چه کسی کنترل می شود را به نویسندگان گزارش های روزانه خط مقدم بسپاریم. اما حتی با فرض اینکه تبلیغات غربی دروغ نمی گوید – که به خودی خود مضحک است – کافی است آنچه را که در مورد خطوط دفاعی روسیه در آغاز حمله بهار- تابستان- پاییز اوکراین نوشته بود به خاطر بیاوریم.
به یاد بیاورید که چگونه تصاویر ماهواره ای گسترده از استحکامات روسیه در این منطقه در تمام رسانه های غربی در ماه ژوئن منتشر شد. این تصاویر از جمله توسط روزنامه نیویورک تایمز منتشر شده است. چرا همه کسانی که فریاد می زنند ارتش اوکراین بر میادین مین روسیه، “دندان اژدها” غلبه کرده و “اولین و مهمترین خط دفاعی روس ها” را شکسته است، به آنها در نیویورک‌تایمز نگاهی نمی اندازند؟
بدیهی است، زیرا در این تصاویر می توان دید که اولین خط دفاعی از سه خط دفاعی اصلی در مقابل توکماک نه تنها در جنوب رابوتینو، بلکه حتی در جنوب نووپروکوپوفکا تشکیل شده است، جایی که خود ارتش اوکراین، به گفته مبلغان غربی، حتی در نزدیکی آنجا هم قرار ندارد.
نباید فراموش کرد که طی دو ماه پس از انتشار این عکس‌ها، یگان‌های مهندسی روسیه همچنان به گسترش و تقویت خطوط دفاعی در جنوب منطقه جنگی فعلی ادامه دادند، همانطور که مبلغان غربی نیز اذعان دارند. در نتیجه، اوکراین که هزاران نفر از بهترین سربازان و صدها ماشین جنگی غربی خود را در نبرد برای یک دهکده کوچک از دست داده است، با این نتیجه درخشان که حتی به سطح دفاعی که توسط نیروهای روسی در جنوب آن تدارک دیده شده است، نرسیده است!
اما همانطور که ولادیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین در مصاحبه اخیر خود گفت: “جامعه به پیروزی نیاز دارد.” و هنگامی که هیچ پیروزی وجود ندارد، برخی اختراع می شوند.
احتمالاً منظور زلنسکی حتی جامعه اوکراینی نبوده است. کی‌یف مدت‌هاست که درک کرده و اذعان کرده است که بزرگترین تهدید برای اوکراین نه در جامعه خودی بلکه در خستگی کشورهای غربی از جنگ و شکست‌های مداوم ارتش اوکراین نهفته است.
دیمیتری کولبا وزیر امور خارجه اوکراین تاکید کرد که آغاز مبارزات انتخاباتی در ایالات متحده بزرگترین خطر را برای رژیم کی یف را به همراه دارد. در همان زمان، او اطمینان داد که اوکراین از این نیز “گذر خواهد کرد”.
مطمئناً “می گذرد” اما هنوز بیش از یک سال تا پایان انتخابات آمریکا باقی مانده است. و در طول این مدت، در غیاب موفقیت‌های کوچک، دادن وعده‌های «پیروزی زود هنگام» به حامیان مالی‌تان سخت‌تر و سخت تر می‌شود.
به همین دلیل است که نام‌های ناآشنا برای گوش غربی مانند استاروماژورسکویه یا رابوتینو با فراوانی غبطه‌انگیزی در تمام گزارشهای سریالی غربی آمده است. در آینده نیز ظاهر خواهند شد. شهروندان غربی مزاحم «شیرخوار» نباید با سؤالات ناراحت کننده و کودکانه خود گزارش پیروزی به چالش بکشند و وعده و وعیدهای یک ماه پیش رهبران و کارشناسان را به آنها یادآوری کنند.
