۴۴ سال از انقلاب ساندنیستی گذشت
«تظاهرات ۲۰۱۸ تجربه تلخی بود»
نیکاراگوئه همچنان مورد هدف حملات ایالات متحده است که همچنان از پرداخت غرامت به کشور خودداری می کند. گفتگو با مانوئل اسپینوزا
مصاحبه: توربن آستن، ماناگوا
یونگه ولت
ترجمه مجله هفته
در سال ۲۰۱۸، اپوزیسیون دست راستی در نیکاراگوئه خواستار اعتراضات سراسری به مناسبت «اصلاحات اجتماعی» نئولیبرالی شد.
مانوئل اسپینوزا مدیر مرکز منطقه ای استودیوس بین المللی (CREI) در نیکاراگوئه است.
پس از پیروزی انقلاب ساندینیستا در سال ۱۹۷۹، به اصطلاح جنگ کنترا آغاز شد. چه اتفاقی در آن سال ها افتاد؟
پس از پیروزی انقلاب مردم، آمریکا اعلام کرد که نیکاراگوئه اقمار کوبا و کوبا اقمار اتحاد جماهیر شوروی است. در سال ۱۹۸۰، سازمان سیا آموزش اولین ۵۰۰ نفر ضدانقلابی یا به اختصار کنتراها را در هندوراس آغاز کرد. تا سال ۱۹۸۳، او ده هزار نفر از آنها را آموزش داد و مسلح کرد. خرابکاری علیه کشورمان آغاز شد، تخریب بنادر و محاصره اقتصادی. اعضای سابق گارد ملی دیکتاتور سرنگون شده سوموزا هسته اصلی کنتراها را تشکیل می دادند. جنگ به زودی آغاز شد و کنتراها بخش‌هایی از جمعیت روستایی را مجبور کردند به صفوف خود آنها بپیوندند یا آنها را قتل عام میکنند. جنگ روانی شدیدی هم علیه ما در گرفت. اما انقلاب ساندینیستا الهام بخش هزاران جوانی بود که از آن دفاع کردند – با اسلحه، اما همچنین از طریق اعزام کار، به عنوان مثال در روستاها.
در سال ۱۹۸۶، دیوان بین المللی دادگستری در لاهه، ایالات متحده را به پرداخت غرامت به دلیل حمایت از کنتراها محکوم کرد. همه اینا ها برای چی است؟
محاکمه در سال ۱۹۸۴ با شکایتی از نیکاراگوئه آغاز شد و در ژوئیه ۱۹۸۶ به پایان رسید. ایالات متحده به پرداخت ۱۷ میلیارد دلار غرامت محکوم شد. اما ۵۰ هزار نفر قربانی و خسارات وارده به زیرساخت ها را نمی توان به صورت پولی محاسبه کرد.
آیا آمریکا جریمه را پرداخت کرد؟
هیچ پرداختی نشد، البته نه. در ژوئیه سال جاری، دولت ما بار دیگر بدهی های آمریکا را در سازمان ملل یادآور شد. من فکر می کنم این درست است، تا حوادث فراموش نشود و نسل های جوان یاد بگیرند که چه اتفاقی افتاده است. اما آمریکا هیچ پرداختی نخواهد کرد.
انتقاد از دولت دانیل اورتگا نه تنها از سوی راست، رسانه های چپ مانند پرنسا کمونیتاریا یا بخش هایی از جنبش همبستگی در آلمان نیز از دولت به عنوان اقتدارگرا انتقاد می کنند. وضعیت را چگونه می بینید؟
پس از ده سال جنگ، یافتن صلح در اوایل دهه ۱۹۹۰ دشوار بود. بعد از پیروزی جناح راست در انتخابات سخت بود، پسرفت اجتماعی بود، بچه ها در زباله ها دنبال غذا می گشتند. که امروز دیگر وجود ندارد، حتی اگر همه چیز خوب نباشد. مدارس، فضای سبز، زمین بازی کودکان وجود دارد. ایالات متحده در حدود سال ۲۰۰۳ شروع به ایجاد شبکه ای از سازمان های غیردولتی کرد. از سال ۲۰۰۷، زمانی که فرنته Sandinista de Liberación Nacional، FSLN به قدرت بازگشت، مقدمات آنچه که ایالات متحده آن را “کودتای نرم” می نامد آغاز شد.
با این حال، در واقعیت، نرم بودنی در کار نیست این خشونت است و مردم اوکراین (منظور کودتای آمریکایی و اروپایی مایدان است مترجم) و بولیوی نیز این احساس را داشته‌اند. اعتراضات سال ۲۰۱۸ تجربه تلخی بود. البته شما می توانید تظاهرات کنید و از دولت انتقاد کنید، اما نمی توانید بمب های آتش زا را به سمت افسران پلیس پرتاب کنید یا خانه های ساندینیست ها را به آتش بکشید. در واکنش به رویدادهای سال ۲۰۱۸، دولت مجموعه‌ای از قوانین را تصویب کرد که کار سازمان‌های غیردولتی، به‌ویژه آن‌هایی که خارج از وظایف اصلی آنها فعالیت میکنند، محدود می‌کند. بسیاری از سازمان های غیردولتی که از خارج از کشور پول دریافت می کردند، تعطیل شدند و مجبور شدند نیکاراگوئه را ترک کنند.
وضعیت اجتماعی کشور را چگونه می بینید؟
یک چریک سابق اخیراً به من گفت که او هرگز فکر نمی کرد ما به روش امروزی زندگی کنیم. ما در زمینه بهداشت، آموزش و زیرساخت پیشرفت های زیادی داشته ایم. البته هنوز خیلی چیزها سخت است، اما ما در مسیر درستی هستیم. همچنین از طریق همکاری اقتصادی با روسیه و چین.
آیا پس از درگیری های مسلحانه – هم ضد جنگ و هم اعتراضات سال ۲۰۱۸ – می توان جامعه را دوباره متحد کرد؟
حدود ۲۲۰۰۰ نفر از نیکاراگوئه در کنتراها سازماندهی شدند. پس از جنگ آنها مجبور شدند به سر کار برگردند و در فرآیند تولید ادغام شوند. این سخت بود. با این وجود، امروز در نیکاراگوئه مشکل مشابهی با باندهای جنایتکار، به اصطلاح مارا، وجود ندارد، مانند السالوادور، هندوراس یا گواتمالا، جایی که بین ۶۰ هزار تا ۸۰ هزار عضو واقعی یا ادعا شده باند در زندان هستند.
