نشست روسیه و آفریقا- آیا ارعاب از سوی غرب جمعی موفقیت‌آمیز بود؟
الکساندر مزیایف (ALEXANDER MEZYAEV)*
ا. م. شیری
تأملاتی در مورد اجلاس سن پترزبورگ (قسمت اول)
۲۶-۲۹ ژوئن بی‌تردید، یک رویداد بی‌سابقه در روابط روسیه و آفریقا بود. علیرغم مشکلات قابل توجه مرتبط با ارعاب آفریقا توسط غرب برای عدم حضور در روسیه، نشست سن پترزبورگ در سال ۲۰۲۳ حتی در مقایسه با اجلاس سوچی ۲۰۱۹ که ظاهراً موفق بود، مهم‌تر بود…
از ارعاب شروع می‌کنیم که آشکارا تأثیر منفی بر اجلاس دوم داشت. قبل از هر چیز، موضوع نمایندگی کشورهای آفریقایی در این اجلاس مورد توجه کنیم. آمار به وضوح به نفع ما نیست: اگر در اجلاس سوچی رؤسای جمهور و یا نخست وزیران ۴۳ کشور شرکت داشتند، در نشست سن پترزبورگ فقط ۲۱ نفر در چنین سطح حضور یافتند (۱۶ رئیس جمهور و پنج نخست وزیر). خود این، ناموفق به نظر می‌رسد. با این حال، تجزیه و تحلیل جزئیات «مشارکت‌ها»، زمینۀ درک دقیق‌تر رویدادها را فراهم می‌کند.
اول، جدا کردن سطح سران کشورها از سطح سران دولت‌ها، همیشه ماهیت پدیده را منعکس نمی‌کند. بنابراین، برای مثال، برای اتیوپی، بالاترین سطح نمایندگی دقیقاً رئیس دولت است و نه رئیس کشور. هیئتی به سرپرستی نخست وزیر که عالی‌ترین رهبر کشور است، وارد سن پترزبورگ شد.
