حمله بزرگ متوقف شده است: زمان رو به پایان است، ایالات متحده فقط چند ماه دیگر فرصت دارد.
با توجه به اینکه حمله بزرگ متوقف شده اوکراین، ایالات متحده و بقیه غرب شعارهای مقاومتی سر میدهند. آنها دائما در مورد “چند ماه” صحبت می کنند که در آن اوکراین باید موفقیت هایی را در جبهه نشان دهد. این چه معنایی دارد؟
نوشته ایرینا آلکسنیس، ریانووستی
ترجمه مجله هفته
دیروز آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، اعلام کرد که پیشرفت ضد حمله نیروهای مسلح اوکراینی به گفته او “بسیار دشوار” است زیرا “روسیه دیوار دفاعی قوی ایجاد کرده است”، این برای کی یف و غرب دلگرم کننده نیست. با این حال، او خوش بینی خود را در مورد چشم انداز اوکراین در خط مقدم حفظ کرده است، اما اذعان کرد که “حمله در عرض یک یا دو هفته آینده به پایان نمی رسد.” به گفته او، واشنگتن روی “چند ماه” حساب می کند.
مسئله طبیعی این است: چه اتفاقی می افتد و چه چیزی باید انتظار داشت اگر امیدهای آمریکایی به موفقیت نیروهای مسلح اوکراین به طور قطع فرو بریزد چه؟ این سوال زمانی مهمتر است که بلینکن به هیچ وجه اولین کسی نیست که از مدت زمان و فرجه‌ی “چند ماه” صحبت می کند. در اجلاس اخیر ناتو در ویلنیوس، از سوی های مختلف، گاهی اوقات پنهان و گاهی اوقات مستقیماً بیان شد که کی یف حداکثر تا پاییز فرصت دارد تا نتایج و بازده سرمایه گذاری های غرب در کشور را نشان دهد.
پاسخی که به طور گسترده ای به این سوال داده می شود این است که حتی در صورت شکست کامل ضد حمله نیروهای مسلح اوکراین، موقعیت کشورهای غربی که تصمیم گرفتند اوکراین را به نگرانی اصلی خود در جنگ علیه روسیه تبدیل کنند، به طور اساسی آسیب نخواهد دید.
مدافعان این دیدگاه اگرچه روی کارت ضد روسی ناتو به درستی حساب باز کرده‌اند، اما در یک جنبه بسیار مهم دیگر اشتباه می کنند.
ممکن است توهین آمیز به نظر برسد، اما روسیه به هیچ وجه جهت اصلی تلاش های ژئوپلیتیک ایالات متحده نیست. این چین است که در همه استراتژی های خارجی و نظامی-سیاسی واشنگتن به طور مستقیم جاسازی شده است. و این یک فریب یا بهانه نیست، بلکه واقعیتی غیرقابل انکار است که آمریکایی ها باید با آن کنار بیایند.
تقاضای کمک از چین
با این حال، اکنون برای آمریکا بسیار دشوار است که همزمان با روسیه و چین بجنگد. به همین دلیل است که واشنگتن از پکن درخواست کمک می کند.
در اوایل ژوئن، آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، با وانگ یی، همتای چینی خود، در بالی، اندونزی، دیدار کرد. بلینکن به وانگ گفت که ایالات متحده آماده همکاری با چین برای رسیدگی به مسائلی مانند تغییرات آب و هوایی و کره شمالی است. اما او همچنین به وانگ هشدار داد که ایالات متحده اجازه نخواهد داد که چین به روسیه در جنگ علیه اوکراین کمک کند.
وانگ گفت که پکن از درگیری اوکراین متاسف است و امیدوار است که مشکل در اسرع وقت حل شود. اما او گفت که چین از تحریم های آمریکا علیه روسیه حمایت نمی کند. او همچنین گفت که چین هیچ حمایت نظامی به روسیه ارائه نخواهد کرد.
مشخص نیست که چین تا چه حد مایل است به آمریکا در جنگ علیه روسیه کمک کند. اما واضح است که واشنگتن از پکن درخواست کمک می کند. این نشان می دهد که ایالات متحده در حال حاضر تحت فشار زیادی است و نمی تواند به طور همزمان با روسیه و چین بجنگد.
ژئوپولیتیک همیشه بر اساس اقتصاد است، بر مبارزه بر سر بازارها، منابع، رهبری فناوری و غیره. چین که به اولین (یا دومین – بسته به روش محاسبه) قدرت اقتصادی جهان تبدیل شده است، به بزرگترین چالش برای ایالات متحده تبدیل شده است. و ایالات متحده به سادگی هیچ راهی جز خفه کردن و از کار انداختن یک رقیب خطرناک برای نجات خود ندارد
علاوه بر این، استراتژیست های آمریکایی کاملاً درست فکر می کردند: تا زمانی که مسکو از چین حمایت کند و در تقابل آن با غرب به طور فعال به حمایت خود ادامه میدهد، شانس آمریکا برای موفقیت در مقابله با پکن چندان زیاد نیست. به همین دلیل بود که اولین ضربه به روسیه وارد شد.
ایده در سادگی و زیبایی خود درخشان بود: تقریباً با هر نتیجه ای چه موفقیت آمیز و چه غیر موفقیت آمیز، روسیه به نوعی در اوکراین پایش گیر می کرد. و یک دوجین از این نتایج برای روسیه قابل پیش‌بینی بود – از یک نتیجه فاجعه بار (با شکست نظامی و فروپاشی دولت روسیه) تا به ظاهر پیروزی کامل بر اوکراین (با به دست گرفتن کنترل بر کل قلمرو اوکراین که البته تامین غذا و زندگی اوکراینی‌ها به باری سنگین برای روسیه تبدیل میشد). در هر صورت، روسیه مجبور بود بر حل مشکلات داخلی تمرکز کند و انرژی و منابعی برای یک سیاست خارجی فعال دیگر برایش نمی ماند. بدین ترتیب چین تنها میماند، با دستان خالی، چین در یک درگیری مستقیم با ایالات متحده و متحدان آنها بسیار آسیب پذیرتر می شد.
با این حال، مسکو موفق شد درگیری را به گونه ای شکل دهد که در نگاه اول غیرممکن است که مشخص شود چه کسی در اوکراین بیشتر درگیر است – روسیه یا غرب. البته می توان در مورد اینکه شانس کشور ما در مقاومت در برابر یک جنگ فرسایشی طولانی علیه ناتو چگونه است بحث کرد. اما این اتحادیه، یا بهتر بگوییم: ایالات متحده، مهمترین «مواد تشکیل دهنده» برای ادامه چنین درگیری را از دست میدهد – زمان. فرصت زمانی آنها در حال پایان یافتن است، و آنهم بسیار سریع.
ما دیگر در دهه ۱۹۹۰ یا ۲۰۰۰ زندگی نمی کنیم. آمریکایی ها دیگر نمی توانند به همان اندازه که در دهه های گذشته می توانستند، برای دهه ها یا حتی سال ها برنامه ریزی کنند. آنها فقط روی ماه ها حساب می کنند. روند کاهش هژمونی آنها و ایجاد ساختارهای بین المللی جایگزین که توسط ایالات متحده کنترل نمی شوند، به طور قابل توجهی تسریع شده است.
انحطاط اقتصاد و نفوذ سیاسی غرب با سرعتی سریع اتفاق می افتد که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است. چین در حال آماده سازی برای برخورد اجتناب ناپذیر – زیرا منطق فرآیند تاریخی به خودی خود منجر به آن می شود – با غرب است و از هر ساعت تأخیر برای “تمرین مهارت های خود” (و به طور فعال فروش سرمایه گذاری های خود در اوراق قرضه دولتی ایالات متحده) استفاده می کند.
بنابراین، هر ماه، هر هفته و حتی هر روز تمرکز نظامی و سیاسی بر درگیری فرسایشی اوکراین – از نظر استراتژیک – چشم انداز ایالات متحده برای موفقیت در جبهه اصلی آنها، یعنی چین را تضعیف می کند.
اکنون آمریکایی ها به شدت در حال معامله برای زمان گرانبها هستند. هیچ تصادفی نیست که تعدادی بازدیدکنندگان ارشد آمریکایی از پکن افزایش یافته (هنری کیسینجر در اواخر هفته گذشته “جوانترین” بود، اما به هیچ وجه آخرین نفر در این مسیر نیست).
با این حال، این هیچ چیز دراماتیکی را تغییر نخواهد داد – به زودی کشور ها باید تصمیمی در مورد عقب نشینی از پروژه اوکراین بگیرند. آنها منابع لازم برای شرکت در دو درگیری بزرگ را ندارند و نمی توانند به سادگی به چین اجازه دهند در آرامش هر کاری خواست انجام دهد، زیرا این امر فروپاشی ژئوپلیتیکی آنها را تضمین می کند.
شک ندارم که آمریکایی ها سعی خواهند کرد به گونه ای از اوکراین عقب نشینی کنند که بتوانند بیشترین مشکل را برای روسیه ایجاد کنند و وجهه خود را حفظ کنند. اما آنها باید حتماً بر حوزه عملیات آسیا تمرکز کنند. این چیزی است که آنها برای آن فقط چند ماه دیگر وقت دارند.
