امیدوارم هند آنقدر احمق نباشد که از ترس چین فرصت ها را از دست بدهد : سرمقاله گلوبال تایمز
ترجمه مجله هفته
بر اساس گزارش‌های متعدد رسانه‌های هندی، هند استراتژی توسعه اقتصادی ۲۰۳۰ سازمان همکاری شانگهای (SCO) را امضا نکرده است زیرا این سند حاوی «کلمات بیش از حد چینی» است. این سند یک دستاورد بزرگ در اجلاس سران سازمان همکاری شانگهای در دهلی نو بود و توسط شورای سران کشورها تأیید شد. اما هند به عنوان رئیس دوره ای سازمان در آن حضور نداشت. در بیانیه دهلی نو که پس از اجلاس منتشر شد، بخشی وجود داشت که در آن کشورهای عضو حمایت خود را از ابتکار کمربند و جاده تکرار کردند، اما هند، طبق معمول، از ذکر نام آن خودداری کرد، کاری که در محدوده پیمان همکاری شانگهای بسیار عجیب به نظر می‌رسد.
در واقع این سند راهبردی به هیچ وجه «تسلط چینی ها» نیست. این طرح در اصل توسط تاجیکستان با هدف ارتقای همکاری و یکپارچگی اقتصادی منطقه ای و تمرکز بر توسعه کل منطقه پیشنهاد شد. اگرچه جزئیات این سند فاش نشده است، اما منعکس کننده اجماع کشورهای منطقه از نظر جهت گیری کلی است و منعکس کننده منافع جمعی همه کشورهای عضو است. چین به عنوان یکی از اعضای موسس، ایده های جدید و ارزشمند بسیاری را در توسعه سازمان همکاری شانگهای کمک کرده است. اگر طرح توسعه اقتصادی مانند این پیشنهادی از سوی چین نداشته باشد، غیرعادی خواهد بود. با این حال، هند احساس می‌کند که «از کانون توجه خود محروم است» و این نشان دهنده بدتر شدن «حساسیت بیش از حد ضد چینی» در دهلی نو است.
در واقع، آیا واقعاً مهم است که چه کلماتی در متن استفاده شده است یا چه کسی آنها را پیشنهاد کرده است؟ از منظر عملی و عقلانی، واقعاً مهم نیست. نکته کلیدی این است که آیا استدلال های ارائه شده معقول هستند و آیا اقدامات پیشنهادی مناسب هستند یا خیر. این غیرمنطقی است که هند از پیوستن به آن صرفاً به دلیل وجود به اصطلاح «عبارات چینی» در این سند که به ناچار عادت رایج در میان برخی از سیاستمداران در واشنگتن در سال‌های اخیر «مخالفت با چین در هر فرصتی» را به ذهن متبادر می‌کند ممانعت کند. مدتهاست برخی از سیاستمداران هندی ونخبگان همیشه چشمشان به واشنگتن است و تمرکز رسانه های هندی نیز بر همین اساس تغییر کرده است. با این حال، آنها به جای یادگیری چیزهای خوب، سندرم مضر “مخالفت با چین در هر فرصتی” را اتخاذ کرده اند که قبلاً ثابت شده است که اشتباه بوده است. احتمالاً برای هند هم چیز خوبی به ارمغان نمی‌آورد.
صادقانه بگویم، ممکن است لزوما چیز بدی نباشد اگر اعضای یک پیمان که فاقد روحیه همکاری تیمی هستند تصمیم بگیرند که در پروژه های مشترک شرکت نکنند. به عنوان مثال، خروج هند از مذاکرات مشارکت اقتصادی جامع منطقه ای (RCEP) را در نظر بگیرید. این هیچ تاثیری بر اثربخشی و توسعه RCEP نداشت. هند یک فرصت را از دست داد.
رفتار هند در سازمان‌های چندجانبه اغلب تا حدی عجیب و غریب توصیف شده است. دیپلمات‌های غربی زمانی گفتند که هند خود را باهوش می‌داند، اما در واقعیت مانند یک کودک نابالغ رفتار می‌کند و همیشه بداخلاقی می‌کند. کاربران شبکه چینی به شوخی گفته اند که اگر هند به عضویت دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد درآید، هر روز از حق وتو استفاده می کند و دستیابی به هیچ قطعنامه ای را غیرممکن می کند. اگرچه ممکن است این بیانیه تا حدودی اغراق آمیز باشد، اما برای هند قابل تصور است.
شخصیت متمایز هند همراه با احتیاط، غرور و تمایل آن به رقابت با چین منجر به حساسیت غیرمعمول یا حتی رد صدای چین شده است. روابط خاردار بین دو کشور بزرگ آسیایی به نیات شیطانی قدرت های خارجی دامن زده است که به دنبال سوءاستفاده هستند. تلاش های ایالات متحده و غرب برای جذب هند و خطرات دست انداختن هند در حال افزایش است، اما این باعث افزایش ارزش هند نخواهد شد. با این حال، می تواند توهمی در این کشور ایجاد کند که هند را در تصمیم گیری ها و ارزیابی های دچار اشتباه کند. نقش و نفوذ هند در سازمان هایی مانند سازمان همکاری شانگهای و بریکس به طور اجتناب ناپذیری تحت تأثیر قرار می گیرد و این همان چیزی است که هند واقعاً باید مراقب آن باشد.
اینکه آیا یک کشور مستحق احترام در یک سازمان بین‌المللی است، بستگی به این دارد که چه نوع متاع عمومی می‌تواند برای سایر کشورها فراهم کند تا اینکه از مزایای دیگران استفاده کند. در صحنه بین المللی، هیچ کس دارای “هاله قهرمان” ذاتی نیست. قابل درک است که هند می خواهد در کانون توجه باشد، اما اگر با کنار زدن دیگران به این موقعیت دست یابد، ماهیت صحنه مرکزی از بین خواهد رفت. در واقع، هند توانایی انجام چنین شاهکاری را ندارد. همانطور که یک ضرب المثل چینی می گوید، کلید موفقیت در تلاش مجدانه نهفته است، که از هر چیز دیگری موثرتر است.