“زخم عمیق و باز است”
پرو: مصونیت از مجازات پس از اعمال خشونت بیش از حد علیه اعتراضات و جمعیتی که حاضر به تسلیم شدن به سرکوب دولتی نیستند.
گفتگو با ورونیکا مندوزا
نویسنده: فردریک اشناترر
ترجمه مجله هفته
پرو از زمانی که پدرو کاستیلو رئیس جمهور این کشور برکنار شد و دینا بولارته روی کار آمد، در یک بحران سیاسی عمیق قرار دارد. وضعیت امروز کشور چگونه است؟
بحران فقط با برکناری پدرو کاستیلو در ۷ دسامبر آغاز نشد. و در ضمن نه، آنگونه که راست‌ها ادعا می کند، در ۲۸ ژوئیه ۲۰۲۱، زمانی که کاستیلو ریاست جمهوری را به دست گرفت. بحران یک بحران عمیق و پایدار سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و اقلیمی است. این نتیجه ۵۰۰ سال استعمار، نژادپرستی و تبعیض، و ۳۰ سال نئولیبرالیسم غارتگر است. این چیزی بود که مردم را به خیابان ها کشاند.
۷ دسامبر آخرین قطره ای بود که باعث سرریز شدن شد. بنابراین راه حل بحران نمی تواند آسان و سریع باشد. این باید شامل استعفای دینا بلوارته و کل کنگره باشد.
همانطور که ۸۰ درصد از مردم پرو خواستار انتخابات زودهنگام هستند، باید انتخابات زودهنگام برگزار شود. و باید مجلس مؤسسان تشکیل شود.
نخست وزیر مسایل را متفاوت می بیند. پنج‌شنبه گذشته، آلبرتو اوتارولا گفت که بحران به پایان رسیده است، زیرا دیگر تظاهراتی صورت نمی‌گیرد.
در کشوری که در آن ۶۸ غیرنظامی طی دو ماه کشته شده اند و ۴۹ نفر از آنها به صورت فراقانونی اعدام شده اند، صلحی وجود ندارد.
زخم عمیق و باز است – همچنین به این دلیل که مصونیت از مجازات وجود دارد. تمام تحقیقات در مورد این جنایات توسط دولت و قوه قضائیه متوقف می شود.
مردم پس از دو ماه بسیج شدید مجبور به عقب نشینی شدند، زیرا ما را می کشتند، قتل عام می کردند.
ده نفر فقط در یک روز در آیاچوکو و ۱۹ نفر در یولیاکا کشته شدند. تجمعات های جدید برای این ماه اعلام می شود. همه چیز نشان دهنده آن است که دولت میخواهد دوباره آنها را سرکوب کند.
چندین سازمان بین المللی حقوق بشر نیز نیروهای دولتی را به قتل عام و اعدام های غیرقانونی متهم می کنند.
باید تاکید کرد که اینها هرگز افراط و تفریط نبوده اند. آنها اعدام های غیرقانونی، برنامه ریزی شده و سیستماتیک بودند.
این موضوع، از جمله، توسط کمیسیون بین‌آمریکایی حقوق بشر، عفو بین‌الملل و سایر سازمان‌ها مستند شده است.
بولوارته و وزرای او مسئولیت سیاسی این موضوع را بر عهده دارند.
نخست وزیر کنونی که چند روز پیش در فرانسه و اسپانیا بود مسئول مستقیم این موضوع است. در زمان کشتار آیاکوچو او وزیر دفاع بود.
بولوارته به جای مجازات اوتارولا، او را نخست وزیر کرد.
آلمان سرکوب را محکوم نمی کند و اکثر دولت های غربی نیز این کار را محکوم نمی کنند.
برخی نسبت به وضعیت پرو ابراز نگرانی کردند. اما این کافی نیست.
ما به محکومیت صریح خشونت نیاز داریم. باید از دولت خواسته شود که سرکوبگرانه عمل نکند، به مردم بی دفاع تیراندازی نکند.
دیگر نمی توان به دولت پرو سلاح فروخت. بسیاری از گلوله هایی که کشاورزان جوان را کشتند، از اروپا آمده بودند.
علاوه بر این، پیشنهاد کمیسیون بین‌آمریکایی حقوق بشر برای تشکیل یک گروه بین‌المللی از کارشناسان برای همراهی با سیستم قضایی پرو به منظور جلوگیری از معافیت باید اجرا شود.
شما عضو Nuevo Perú هستید. به عنوان نامزد اتحاد Juntos por el Perú، شما در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۱ به مقام ششم رسیدید و در دور دوم از پدرو کاستیلو حمایت کردید. چرا؟
اولاً، زیرا جایگزین کیکو فوجیموری بود. او نه تنها دختر آلبرتو فوجیموری دیکتاتور است، بلکه حکمرانی او را توجیه می کند و روابط نزدیکی با تجارت مواد مخدر و سایر دارودسته های مافیایی دارد. از سوی دیگر، زیرا کاستیلو قاطعانه وعده تغییر عمیق را قبل از دور دوم می داد.
در تلاش برای اینکه بیش از حد با راست دست و پنجه نرم نکند ، او این سیاست را چند ماه پس از انتخابات کنار گذاشت – یک اشتباه سیاسی جدی. حملات راست و فوق راست بلافاصله وقتی نشانه های ضعف را می بینند شدت میگیرد. این دقیقا کاریه که اونا کردن آنها هرگز قبول نخواهند کرد که یک دهقان رئیس جمهور پرو است.
زمانی که کنگره تحت سلطه جناح راست است، راه رسیدن به قانون اساسی جدید چگونه ممکن است؟
مسیر نهادی در حال حاضر مسدود به نظر می رسد. در واقع کنگره باید مجلس مؤسسان تشکیل دهد. نمایندگان پارلمان نیز حق برگزاری همه پرسی در این مورد را لغو کرده اند.
بنابراین غیرممکن به نظر می رسد. با این حال، من معتقدم که روند قانون اساسی در پرو در حال حاضر در جریان است. ۷۰ درصد از مردم پرو، اکثریت بزرگ، خواهان قوانین جدید هستند.
امروزه مردم در مورد نیاز به بازپس گیری حاکمیت بر ثروت، منابع طبیعی، گاز، نفت، آمازون و جنگل های ما صحبت می کنند.
آنها بحث می کنند که بهداشت، آموزش و مسکن باید به حقوق اساسی تبدیل شوند.
آنها نیاز به رسمیت شناختن مردم بومی کچوا، آیمارا یا شیپیبو را به عنوان پرویی‌های با حقوق برابر میخواهند. بنابراین این روند در حال حاضر در جریان است – و هیچ چیز نمی تواند آن را متوقف کند. ممکن است مدتی طول بکشد تا نهادینه شود، اما دیگر آغاز شده است.