ریاکارانه
واکنش ها به انتخابات ترکیه
نوشته کنوت ملنتین
یونگه ولت
ترجمه مجله هفته
وزیر کشاورزی حزب سبز آلمان جم اوزدمیر از رای دادن ترک های ساکن آلمان در انتخابات ریاست جمهوری به اردوغان بسیار ناراحت است: در دور دوم انتخابات برای ریاست جمهوری ترکیه در روز یکشنبه گذشته، بین ۷۶ تا ۷۷ درصد از آرای ترک ها در آلمان به رجب طیب اردوغان داده شد او که از سال ۲۰۰۳ به عنوان نخست وزیر و از سال ۲۰۱۴ به عنوان رئیس جمهور به طور فزاینده ای به شیوه ای اقتدارگرا بر ترکیه حکومت میکند.
اوزدمیر، که در آلمان به دنیا آمده و والدینش اهل ترکیه هستند، ترک‌های مقیم آلمان را متهم می کند که آنها “بدون آنکه پاسخگویی عواقب انتخاب خود باشند” رای می دهند و حتی جشن می گیرند.
کاروان های شادی اتومبیل های آنها در خیابان های شهرهای آلمان پس از اعلام نتایج انتخابات “ردیه‌ای بی مثال بر دموکراسی کثرت گرای ما و سندی بر شکست ما در تاثیر گذاری بر آنها” است.
به واقع، پیروزی اردوغان در انتخابات آلمان به طور قابل توجهی چشمگیرتر و بیشتر از پیروزی او در ترکیه به نظر می رسد، جایی که او تنها تقریبا ۵۲ درصد آرا به خود اختصاص داد.
با این حال، در آلمان تنها حدود نیمی از کسانی که حق رای داشتند در انتخابات شرکت کردند، در حالی که این رقم در ترکیه ۸۵ درصد است. به همین دلیل نتیجه انتخابات در ترکیه انعکاس واقعی‌تری از انتخاب مردم است.
این یک عادت بد رایج در میان سیاستمداران و در رسانه ها است که رفتار رای دهندگان را وقتی به نظر آنها نامطلوب می‌آید را به عنوان “رد دموکراسی” تعبیر میکنند و به این وسیله از مسئولیت مشترک خود فرار کنند.
اصطلاح گمراه کننده “دلزدگی سیاسی” به همین منظور به کار می آید خدمات مشابه ای را ارائه می دهد.
هنگامی که ناظران به اصطلاح منتقد متوجه این واقعیت می شوند که تعداد زیادی از جوانان ترکی که در آلمان زندگی می کنند به اردوغان رای می‌دهند به این نتیجه می رسند که این رد دمکراسی است. در حالی که این در واقع واکنش آنها به تبعیضی است که هنوز بعد از ۵۰ سال که از مهاجرت ترکها به آلمان می گذرد همچنان وجود دارد و در مواردی حتی به شکل خصومت‌آمیزی خود را در جامعه به نمایش می‌گذارد.
روز دوشنبه، یادبود آتش زدن خارجی ها درشهر کارگری زولینگن در ۲۹ مه ۱۹۹۴ با شرکت بسیاری از سیاستمداران برگزار شد. پنج دختر و زن از ترکیه در این سو‌قصد جان باختند. ۱۷ تن دیگر از ساکنان خانه که آنها نیز مهاجر بودند مجروح شدند که حال برخی از آنها همچنان وخیم است و تا پایان عمر گرفتار اثرات این جنایتند. عاملان این حمله نئونازی های آلمانی بودند که سن آنها بین ۱۶ تا ۲۳ سال بود.
پس‌زمینه این امر، تظاهرات بیگانه‌هراسی و تمایل به قتل‌عام خارجی ها بود که برای اولین بار در قلمرو سابق جمهوری دموکراتیک آلمان به منصه ظهور رسید، نام‌های روستوک-لیشتنهاگن و هویرزوردا برای آن به گوش همه خورد، اما این موج به سرعت در آلمان غربی نیز سرایت کرد.
پیش زمینه این رفتارها بحث بزرگی بود که سیاستمداران و رسانه ها به اصطلاح «طیف دموکراتیک» علیه پناهندگی راه انداختن.
در دسامبر ۱۹۹۲، حزب دمکرات مسیحی، حزب سوسیال دمکرات و حزب دمکراتهای لیبرال در مورد «سازماندهی مجدد حق پناهندگی» به توافق رسیدند که به تغییر قانون اساسی منجر شد.
در ۲۶ مه ۱۹۹۳، سه روز قبل از قتل عام زولینگن، بوندستاگ قانون مربوطه را تصویب کرد.
امروز هم پس از انتخابات ترکیه باردیگر ریاکارانه «مناظره» مشابهی در حال برگزاری است.