پله های ناتو – بخش نهم

سلسله مقالات درباره جمهوری خلق چین و را طولانی مبارزه برای عدالت و رفاه.

قسمت نهم: چین، اولین زنجیره جزایر و اقیانوس آرام

نوشته یورگ کرونائر

یونگه ولت

ترجمه مجله هفته

پیشرفت و ترقی چین جهان را تغییر داده است. جمهوری خلق نه تنها توانسته خود را از فقر رهایی بخشد. بلکه این کشور که از نظر اقتصادی بشدت رشد یافته است، مدتهاست که به یک فاکتور قدرت در جهان تبدیل شده است که سلطه جهانی غرب را به چالش میکشد. غرب به این موفقیت چین در زمینه رشد، ترقی و رفاه با حمله شدیدتر واکنش نشان می دهد – با جنگ اقتصادی و با تمرکز نظامی که نگرانی از درگیر شدن در جنگ جهانی سوم را در جهان افزایش داده است.

در مجموعه‌ای دوازده قسمتی یورگ کرونور در یونگه ولت به جنبه های اصلی این تحولات برای برجسته کردن پیامدهای ظهور جمهوری خلق برای روابط بین الملل می پردازد.

اولین زنجیره جزایر. استراتژیست های نظامی اهمیت ویژه ای به آن در جنگ قدرت بین غرب و چین می دهند. از سواحل چین آغاز و امتداد آن به ژاپن و از طریق جزایر جنوبی آن و تایوان تا فیلیپین و بورنئو در بر میگیرد. 

مجمع جزایر ریوکیو ژاپن که از جنوب چهارمین جزیره اصلی کیوشو شروع می شوند و تا یوناگونی، جزیره کوچکی در ۱۰۰ کیلومتری تایوان پیش می روند. 

از آنجا فقط کمتر از ۱۵۰ کیلومتر تا جزایر کوچک فیلیپین باتان فاصله است که به طور یکپارچه تا جزیره اصلی لوزون امتداد دارند. 

جزایر جنوبی فیلیپین، به نوبه خود، در نزدیکی بخش مالزیایی بورنئو قرار دارند. نزدیکی جزایر به یکدیگر پیامدهایی استراتژیک دارد. اگر یک قدرت مخالف زنجیره جزایر را کنترل کند، می تواند به اصطلاح، نیروهای دریایی چین را در سواحل چین به دام بیندازد و اسیر کند. 

او همچنین می تواند از جزایر به عنوان پایگاهی برای حملات به جمهوری خلق استفاده کند. این یک مشکل جدی برای پکن است. 

به خصوص از آنجایی که یک قدرت متخاصم مدت‌هاست در فرآیند نفوذ بر دولت‌های مربوطه و حتی نظامی کردن زنجیره جزیره بشدت فعال است:

ایالات متحده بیش از ۵۴ هزار سرباز در ژاپن مستقر کرده که بیش از نیمی از آنها در اوکیناوا، که بین کیوشو و تایوان قرار دارد، مستقر هستند. 

همچنین به دلیل فشار ایالات متحده، ژاپن در حال حاضر به طور گسترده خود را مسلح می کند و خود را به موشک هایی مجهز کرده که با آن می تواند سرزمین اصلی چین را مورد هدف قرار دهد. 

به تقویت نظامی جزایر جنوب غربی خود در نزدیکی تایوان، مانند یوناگونی کرده است. 

به هر حال خود تایوان تا حد زیادی به ایالات متحده وابسته است. از سوی دیگر، فیلیپین سعی کرد از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۲ در یک دوره سیاسی مستقل و منطقی را برگزیند. این سیاست در زمان رئیس جمهور جدید آنها فردیناند مارکوس جونیور تغییر کرده است. 

آنهم به گونه ای ناگهانی تغییر کرد. مارکوس به ایالات متحده اجازه داد تا پایگاه‌های نظامی جدیدی بسازد – نه فقط در هر کجا، بلکه در شمال لوزون، نزدیک تایوان، و در جنوب جزیره پالاوان، مستقیماً در دریای جنوبی چین که درگیر در اختلافات منطقه ای است. 

مانورهای گسترده ایالات متحده با نیروهای مسلح متحد در کل منطقه این را تأیید می کند: واشنگتن بر تشدید تنش نظامی تکیه می کند. در نتیجه، دو چیز به مشکل اولیه زنجیره جزایر اضافه می شود. 

از یک سو، به تحریک ایالات متحده، استرالیا به عنوان نوعی پایگاه عملیاتی برای نیروهای آمریکایی در جنگ احتمالی علیه چین تبدیل میشود. 

نیروهای آمریکایی بیشتری در این کشور مستقر شده‌اند، پایگاه‌ها در حال گسترش هستند و قرار است تا شش بمب‌افکن دوربرد B-52 با قابلیت حمل هسته‌ای در پایگاه نیروی هوایی در شمال استرالیا مستقر شوند. استرالیا نیز در حال ارتقاء توانایی های نظامی خود است. 

به عنوان بخشی از توافق پیمان AUKUS با ایالات متحده و بریتانیا، قرار است این کشور زیردریایی‌های هسته‌ای را دریافت کند که با آن‌ها می‌تواند به صورت تهاجمی خارج از سواحل خود دست به عملیات بزند. 

استرالیا به طور منظم مانورهای بزرگی را برگزار می کند که در آن نیروهای مسلح اروپایی، از جمله بوندسوهر نیز شرکت می کنند: این هم شاهدی بر این که آلمان احتمالاً مستقیماً در جنگ علیه چین شرکت خواهد کرد. 

از سوی دیگر، ایالات متحده در حال گسترش پایگاه ها و دیگر تأسیسات نظامی در انواع جزایر کوچک اقیانوس آرام است. معروف ترین آنها مستعمره ایالات متحده در گوام است. 

در صورت وقوع جنگ، تدارکات برای سربازان آمریکایی باید از اقیانوس آرام به شرق آسیا منتقل شود. استراتژیست های آمریکایی همواره این جزایر را « پله ای» در مسیر عبور از اقیانوس خوانده اند. 

و چین؟ در درجه اول به دنبال کنترل آب ها تا آنجا تا اولین جزیره زنجیره جزایر است، که این شامل دریای چین جنوبی می شود.

 علاوه بر این، نیروی دریایی چین در حال تمرین عملیاتی است که در آن محاصره زنجیره جزایر در اقیانوس آرام را بی اثر کند . 

سال گذشته، پکن قراردادی را با جزایر سلیمان، کشوری جزیره‌ای در حدود ۲۰۰۰ کیلومتری شمال شرق استرالیا، که بسیار فراتر از اولین زنجیره جزیره است، امضا کرد. این توافقنامه به کشتی‌های جنگی چین اجازه می‌دهد برای تامین تجهیزات در بنادر جزایر سلیمان پهلو بگیرند – نشانه‌ای از اینکه پکن می‌خواهد به نیروی دریایی خود فضای مانور جدیدی در غرب اقیانوس آرام بدهد، جایی که قبلاً نیروهای دریایی استرالیا، ایالات متحده آمریکا و فرانسه – به لطف گذشته استعماریشان بر آن مسلط هستند. 

در صورت موفقیت در این طرح، جمهوری خلق می تواند فشار نظامی اعمال شده توسط غرب را اندکی کاهش دهد.