هدف نهایی: جمهوری دموکراتیک خلق.

جبهه ملی دموکراتیک فیلیپین به مبارزه برای تغییرات انقلابی ادامه می دهد – مانیل آنها را «تروریست» خطاب می‌کند.

نویسنده: راینر ورنینگ
یونگه ولت
مجله هفته

جبهه ملی دموکراتیک فیلیپین (NDFP) ائتلافی از ۱۸ سازمان است که در ۲۴ آوریل ۱۹۷۳ به عنوان یک سازمان مخفی اعلام موجودیت کرد.
اساس این تشکل را بخشی از جوانان، زنان، کارگران، کشاورزان، ماهیگیران، هنرمندان، معلمان و کارکنان فرهنگی، کادر پزشکی و غیره تشکیل داده‌اند.
حزب کمونیست فیلیپین (CPP) که در پایان دسامبر ۱۹۶۸ تأسیس شد و سازمان چریکی خود را در پایان مارس ۱۹۶۹ با تشکیل ارتش خلق جدید (NPA) ایجاد کرد، هنوز هم از نظر سیاسی و ایدئولوژیک تا امروز حرف آخر را در این تشکل سیاسی میزند.
اعضای اولیه همچنین شامل جوانان میهن پرست، مسیحیان برای آزادی ملی و سازمان زنان انقلابی MAKIBAKA («جنبش آزاد شده زنان جدید») می شوند.

جبهه ملی دموکراتیک فیلیپین نیروی پیشرو خلق در مقاومت (مسلحانه) در برابر رژیم فردیناند ای. مارکوس (۱۹۶۶–۱۹۸۶) بود که در سپتامبر ۱۹۷۲ یک حکومت نظامی را بر مجمع الجزایر تحمیل کرد.
پس از سقوط او در پایان فوریه ۱۹۸۶، مارکوس و همراهان دستچین شده اش توسط نیروی هوایی ایالات متحده به هاوایی تبعید شدند و سه سال بعد در آنجا درگذشت.
در نوامبر ۱۹۷۷، جبهه ملی دموکراتیک فیلیپین برنامه ۱۰ ماده ای خود را منتشر کرد که بعداً به یک برنامه ۱۲ ماده ای تغییر و گسترش یافت. هدف نهایی آنها ایجاد جمهوری دموکراتیک خلق فیلیپین است.
راهی که باید – به تعبیر اندیشه مائوتسه تونگ – از طریق یک جنگ طولانی به هدف برسد، در جریان این تئوری بایستی شهرها به تدریج از طریق مناطق غیر شهری و روستاها محاصره شوند و در نهایت در اثر یک سری حملات نظامی نهایی توسط انقلابیون تسخیر شوند.
حداقل اهدافی که در حال حاضر در بسیاری از نقاط کشور دنبال و اجرا شده اند عبارتند از: کاهش مالیات برداشت به مالکان (بزرگ)، لغو یا کاهش نرخ سودهای بی رحمانه، ارائه خدمات اولیه بهداشتی برای روستاییان و سازماندهی مقاومت جمعی در برابر گروه‌های شبه‌نظامی راست‌گرا.
تا قبل از سقوط دیکتاتوری مارکوس، وزارت دفاع ایالات متحده (پنتاگون) ارتش خلق جدید حزب کمونیست فیلیپین را با تقریباً ۳۰ هزار چریک در آن زمان، به عنوان رشد یابنده ترین نیروی چریکی در جهان ارزیابی میکرد.
علیرغم، یا شاید هم به دلیل، این موفقیت ها، نظامی گری در رهبری حزب کمونیست فیلیپین در آن زمان قوت گرفت، این به این معنی بود که عدم موفقیت های حزب به گردن «عوامل نفوذی» انداخته میشد.
این نوع تفکر منجر به مرگ ۱۰۰۰ عضو حزب در «پاکسازی های درون حزبی» شد – تاریک ترین فصل در تاریخ حزب کمونیست فیلیپین.
یک «گرایش اصلاح طلب» که از سال ۱۹۹۲/۱۹۹۳ در داخل حزب پدید آمد، که جنبش انقلابی را به دو اردوگاه تقسیم کرد که از آن به بعد بی امان در حال مبارزه و جنگ باهم بودند.
در حالی که به اصطلاح تایید گرایان به جنگ طولانی مردمی ادامه میدهند، رد گرایان این راه‌کار را به عنوان سیاستی منسوخ شده رد کردند، و جبهه ملی دموکراتیک فیلیپین را دسته دسته ترک کردند و از آن پس منشعبین بر مبارزه پارلمانی متمرکز شدند یا در سازمان های غیردولتی مشغول به کار شدند.
از اواخر دهه ۱۹۷۰، جبهه ملی دموکراتیک فیلیپین یک دفتر ارتباط بین‌المللی در اوترخت هلند داشته است، جایی که بسیاری از چپ‌های فیلیپینی در آن به دلیل آزار و تعقیب در فیلیپین پناهندگی سیاسی دریافت کرده‌اند.
در تابستان ۲۰۲۱ شورای به اصطلاح مبارزه با تروریسم دولت فیلیپین که توسط افسران نظامی و پلیس ‌های کهنه کار اداره می‌شود، توانست به این هدف خود برسد که جبهه ملی دموکراتیک فیلیپین و تعدادی از رهبران آن را به عنوان تشکیلات «تروریستی» رده بندی شوند.