اول ماه مه، روز همبستگی انترناسیونالیستی کارگران جهان مبارک!

 ا. م. شیری

از بن جان و از صمیم قلب روز همبستگی بین‌المللی کارگران جهان را به کارگران و زحمتکشان صاف و صادق، به تمامی انسان‌های رزمنده در راه رهایی انسان از قید و بند استثمار، ظلم و بی‌عدالتی سرمایه‌داران و نظام جابرانۀ سرمایه‌‌داری در سراسر گیتی شادباش عرض نموده و برایشان سال‌های پر ثمر در مبارزه آرزو می‌کنم.

اول ماه مه به نماد برجستۀ عدالت، همبستگی و امیدهای روشن برای تغییر جهان به نفع انسان تبدیل شده است. شعار اصلی اول ماه مه «پرولتاریای همۀ کشورها متحد شوید!»، امروز با قدرت و مفهوم جدید، اتحاد همۀ انسان‌هایی را خواستار است که نیازمندی‌های زندگی در روی زمین را پدید می‌آورند، می‌سازند و محافظت می‌کنند.

اول ماه مه ما را متقاعد می‌سازد که گرانبهاترین ارزش زندگی، برادری و برابری است که هیچگونه مرز یا موانع نژادی و ملی نمی‌شناسد.

جشن‌های این خجسته روز جهانی را بار دیگر در شرایطی برگزار می‌کنیم که یک سال دیگر سر به سر ظلم و ستم، بهره‌کشی و استثمار بر کارگران و دیگر گروه‌های تحت ستم جامعه گذشت. در این یک سال نیز به سیاق همۀ سال‌های موجودیت نظام بهره‌کشی، تجاوز به حقوق کارگران در طول و عرض و عمق با شدت تمام ادامه یافت. بی‌حقوقی کارگران به نقطۀ اوج خود رسید. بطوری که دیگر به هیچ روی قابل تحمل نیست. بخصوص اینکه، طی سال‌های اخیر، غاصبان جهانی و داخلی دسترنج استثمارشوندگان، علاوه بر تشدید سیاست اقتصادی نئولیبرالی، با فریبکاری‌های مداوم، ضربات سخت و جبران‌ناپذیری به پیکر نحیف طبقۀ کارگر و دیگر اقشار ستمدیدۀ جامعه وارد آورده‌اند و نام مبارک کارگر، دهقان (دهاتی)، حمال و غیره در جوامع سرمایه‌داری به فحش و توهین و تحقیر تبدیل شده است.

صرفنظر از اینکه تاکنون بخش آگاه طبقۀ کارگر و اغلب احزاب و تشکل‌های سیاسی حامی ایدۀ رهایی‌بخش طبقۀ کارگر جشن اول ماه مه را همه ساله با تجمع در میادین و خیابان‌های شهرها و سر دادن شعارهای سیاسی- اجتماعی برگزار می‌کنند، اما در طول سه دهۀ پس از نابودی نظام سوسیالیستی «شرق»، کارگران و زحمتکشان فکری و یدی نه تنها به هیچ موفقیت ملموسی دست نیافته‌اند، حتی در اثر تشدید فشارهای امنیتی، سیاسی و پلیسی، بسیاری از حقوق و  دستآوردهای دهه‌ها و سده‌های گذشته مانند قرارداد جمعی را نیز از دست داده و اکثراً به کارگران روزمزد و پریکاریته تبدیل شده‌اند.

به این ترتیب، برای فروشندگان نیروی کار نه تنها جایی برای عقب‌نشینی، حتی برای ایستادن و توقف نیز باقی نمانده است. پشت سر، ورطۀ تحقیر و بی‌حقوقی و نابودی است و پیش رو، میدان وسیع مبارزه برای آزادی و عدالت اجتماعی! اکنون دیگر مسئلۀ بود و نبود مطرح است و زمان انتخاب!

اکنون زمان، زمان عمل است و طبقۀ کارگر و سایر اقشار استثمارشوندۀ جامعه برای پیشروی و پیروزی در این میدان نبرد طبقاتی و پایان دادن به خودسری‌ها، زورگویی‌ها و مظالم بی‌حد و حصر استثمارگران، هیچ راه و چارۀ دیگری جز سازمانیابی در تشکل‌های صنفی و سیاسی خود ندارند.

تنها اتحاد و همبستگی در مبارزه مشترک، امکان برقراری عدالت اجتماعی در جامعه را فراهم می‌کند!

تنها وحدت جهانی پرولتاریا می‌تواند جهان را از بند نظام متکی بر تقدس مالکیت خصوصی و بهره‌کشی انسان از انسان رها سازد.

خلاصۀ کلام، «چارۀ رنجبران، وحدت و تشکیلات است»!

پیروز باد رزم متحدانۀ کارگران و زحمتکشان جهان!

۱۱ اردیبهشت-ثور ۱۴۰۲