تاسیس دولت با قتلعام

فلسطین: ۷۵ سال پیش نظامیان صهیونیست ساکنان روستای دیر یاسین را قتل عام کردند.

نوشته کارین لوکفلد
یونگه ولت
ترجمه مجله هفته

در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷، مجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه ۱۸۱ (II) را به تصویب رساند که هدف آن طرح تقسیم کشور فلسطین بود.
بلافاصله پس از آن، اخراج سیستماتیک ۸۰۰ هزار فلسطینی آغاز شد. آنچه اسرائیلی‌ها آن را «جنگ استقلال» می‌نامند، هنوز برای فلسطینیان نکبت (به عربی: نکبه) است.
طبق منشور سازمان ملل، مجمع عمومی سازمان ملل مجاز به اتخاذ تصمیمی به این اندازه مهم و بزرگ نبود.
بر اساس بند ۲ ماده ۱ منشور، «روابط بین ملت‌ها» باید به اصل «برابری و تعیین سرنوشت ملت‌ها» باشد و باید به احترام گذاشته شود.
برای تقسیم فلسطین به یک کشور عربی و یک کشور یهودی، حداقل نیاز به یک همه پرسی از مردمان ساکن در این منطقه بود.
اما کمیته ویژه سازمان ملل در مورد فلسطین (UNSCOP) که طرح تقسیم را تأیید کرد، پیروز شد:
همه پرسی برگزار نشد و تصمیم گیری درباره تقسیم فلسطین با اکثریت اندک ۲۱ رای موافق، ۲۰ رای مخالف و ۱۳ رای ممتنع به مجمع عمومی سازمان ملل واگذار شد.
در آنجا ۳۳ کشور در نهایت به تقسیم فلسطین رای مثبت دادند، ۱۳ ,کشور رای منفی دادند و ۱۰ کشور رای ممتنع دادند.
هیچ یک از کشورهای که به این طرح رای مثبت دادند حتی در نزدیکی و یا همسایگی فلسطین نبودند.
همه کشورهای موجود در آن زمان در منطقه – ترکیه، لبنان، سوریه، عراق، ایران، عربستان سعودی، یمن و مصر – به طرح تقسیم رای منفی دادند و از سوی افغانستان، یونان، هند، کوبا و پاکستان حمایت شدند.
از حدود ۱.۹ میلیون نفر انسانهای ساکن فلسطین هیچ سؤالی در این مورد نشد. این درحالیست که دو سوم فلسطینیان مسلمان، مسیحی و دروزی بودند و نه یهودی.
حدود یک سوم یهودیانی بودند که در ۵۰ سال گذشته به آنجا مهاجرت کرده بودند و قبلا ساکن آنجا نبودند.
بلافاصله پس از تصویب قطعنامه تقسیم، چیزی که اسرائیل به آن«جنگ استقلال» میگوید آغاز شد.
در «خاطرات جنگ» نخست وزیر سابق اسرائیل دیوید بن گوریون، مورخ ۱۵ ژانویه ۱۹۴۸، می توان خواند که هدف استراتژیک جنگ چه بوده است:
«ویرانگری جوامع شهری که سازمان یافته ترین و آگاه ترین بخش های مردم فلسطین بودند.»
قرار بود سکونتگاه های روستایی اطراف شهرها «تسخیر و ویران شوند» تا «حمل و نقل، غذا و مواد خام» از جوامع شهری فلسطین قطع شود.
«فرآیند فروپاشی، هرج و مرج و گرسنگی» که بدین ترتیب آغاز شد، قصد داشت فلسطینی ها را مجبور به تسلیم کند.
در اوایل آوریل ۱۹۴۸، شبه نظامیان صهیونیست استراتژی نظامی خود را با «طرح D» (Dalet) که توسط هاگانا طراحی شده بود، تشدید کردند. مهمترین سازمان شبه نظامی در سال ۱۹۲۰ تحت فرمان بریتانیا تشکیل شد.
هنگامی که دولت اسرائیل در ۱۵ می ۱۹۴۸ تأسیس شد، هاگانا هسته اصلی نیروهای مسلح جدید اسرائیل را تشکیل داد.
«طرح D» به معنای اخراج جمعیت عرب بود. قرار بود روستاهای آنها ویران شود تا از بازگشت آوارگان جلوگیری شود.
در ۹ آوریل ۱۹۴۸، دیر یاسین مورد حمله قرار گرفت. این شهر کوچک در غرب اورشلیم بود. حدود ۶۰۰ نفر از ساکنان دیر یاسین شش سال قبل به طور رسمی با جوامع یهودی این محله دوست شده بودند.
این روستا عمدتاً در هنگام حمله خالی از مردان بود زیرا آنها در مراسم تشییع جنازه سیاستمدار برجسته و مبارز مقاومت عبدالقادر الحسینی که روز قبل در نبرد برای روستای کاستل کشته شده بود شرکت کردند.
شبه نظامیان ایرگون که با هاگانا رقابت می کنند، از این موقعیت سوء استفاده کردند و مردم دیر یاسین را با بی رحمی و بدون هیچ قاعده ای به قتل رساندند.
در گزارش کمیته بین المللی صلیب سرخ آمده است: بر اساس اظهارات خود دست کم ۲۰۰ نفر اعم از مرد، زن و کودک در دیر یاسین توسط نیروهای ایرگون کشته شدند.
ندا شوشانی، فیلمساز اسرائیلی، در آرشیوهای اسرائیلی تحقیق کرد و فیلم و روایتی از آنچه در دیر یاسین اتفاق افتاد را یافت.
فلسطینی‌ها «تکه تکه شدند، سرشان بریده شده، شکمشان را دریده اند و مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند».
او این فیلم را به روزنامه اسرائیلی هاآرتص نشان داد و نوشت: «این فیلم مرد جوانی را نشان می‌دهد که به درخت بسته شده و آتش زده شده است. یک زن و یک پیرمرد از پشت مورد اصابت گلوله قرار می گیرند. دختران را جلوی دیوار ردیف کرده و با مسلسل به آنها تیراندازی می‌کنند.»
در مستند شوشانی «متولد دیر یاسین» (متولد در دیر یاسین) در سال ۲۰۱۷، افسران شبه نظامی درگیر در قتل عام بدون کمترین پشیمانی و خجالت از جنایاتشان صحبت میکنند.
یکی از مردان می گوید که یک عرب مسلح و دو دختر عرب را کشته است.
او را کنار دیوار گذاشتم و سپس با دو گلوله مسلسل به او شلیک کردم.
آنها مقدار زیادی پول و همچنین جواهرات نقره و طلا به سرقت بردند. یکی دیگر می گوید مرده ها روی هم انباشته شده و پیکرهای آنان آتش زده شده اند.
یک سرهنگ سابق ارتش اسرائیل که در این بین جان خود را از دست داده است، از یک «قتل عام» صحبت می کند.
شوشانی فیلمساز متوجه شد که تمام شواهد در بایگانی نظامی اسرائیل در قفل و کلید نگهداری می شود.
دیوان عالی همچنین از انتشار این فایل‌های ضبط‌شده خودداری کرد به این دلیل که در صورت انتشار این واقعیت ها «روابط سیاست خارجی دولت ایرائیل و «احترام به مردگان» دچار آسیب خواهند شد.