غرب در مقابل بقیه جهان

دولت های غربی با راه انداختن جنگ اقتصادی به طور فزاینده‌ای خود را در جهان منزوی میکنند و مقاومت در مقابل این سیاست ها در بخش جنوب جهانی در حال افزایش است.

نوشته سویم داغدلن
یونگه ولت
ترجمه مجله هفته

دولت جو بایدن برای از دست ندادن موقعیت سلطه گرانه جهانی آمریکا و مقابله با روسیه و چین تلاش می کند که دنیای از یک سیستم سرکوب نو استعماری ایجاد کند.
نشانه آشکار این تلاش ها درخواست های سختگیرانه آمریکا متحدانش از کشورهای جنوب جهانی برای شرکت هرچه فعال تر در جنگ اقتصادی و تحریم‌ها علیه روسیه و ارسال تسلیحات برای جنگ نیابتی غرب در اوکراین است.
آمریکا در این جا تقریباً تلاشی ناامیدانه را برای احیای یک رابطه اسارت‌وار و شبه استعماری برای ایستادگی جهان در برابر قدرت رو به زوال خود انجام میدهد.
اکثر قریب به اتفاق کشور ها و خلق های جنوب جهانی مسیری که آمریکا و کشورهای ناتو آن را برگزیده و آنان تحمیل می‌کنند را تعقیب نمی کند.
سه چهارم کشورهای جهان از «فرمت رامشتاین» که توسط واشنگتن در خاک آلمان راه اندازی شد، که در آن ارسال تسلیحات به اوکراین توافق و هماهنگ می شود، دوری می کنند.

۸۷ درصد از جمعیت جهان در کشورهای جنوب جهانی زندگی می کنند که از پیوستن به جنگ اقتصادی علیه روسیه و جنگ نیابتی ناتو در اوکراین خودداری می کنند.

در اینجا غرب علیه بقیه جهان است: شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو به تازگی به قطعنامه ای رأی داده است که تحریم های یکجانبه غیرقانونی را به عنوان نقض حقوق بشر محکوم می کند.

این قطعنامه با ۳۳ رای موافق، ۱۳ رای مخالف و یک رای ممتنع به تصویب رسید. همانطور که انتظار می رفت، کشورهای مخالف متن شامل ایالات متحده و چندین عضو ناتو از جمله بریتانیا، فرانسه، بلژیک، جمهوری چک، فنلاند و آلمان و همچنین اوکراین و گرجستان بودند.

از سوی دیگر، جنوب جهانی با کشورهایی مانند چین، آفریقای جنوبی، هند، بنگلادش، آرژانتین، بولیوی، شیلی، کوبا، بنین، گامبیا، مالاوی، مالزی و ویتنام در برابر سیاست ویرانگر تحریم‌های اقتصادی متحد می‌ایستد.

قطعنامه A/HRC/۵۲/L.۱۸ تاکید می کند که اقدامات قهری یکجانبه، قوانین و تحریم های ثانویه مغایر با قوانین، هنجارها و اصول بین المللی و منشور سازمان ملل است.
متن «نگرانی شدید» را در مورد تأثیر منفی تحریم ها بر حقوق بشر، از جمله حق رشد و گسترش کشورها ابراز می کند.
از دولت‌ها (دولت هایی که خواستار تحریم دیگر کشورها هستند) خواسته می‌شود که «دیگر اقدامات قهری یکجانبه را اتخاذ، حفظ، اجرا یا رعایت نکنند (…)، به‌ویژه دست به هیچ گونه اقدام اجباری با اثر فراسرزمینی نزنند».

تحریم های یکجانبه اعمال شده توسط ایالات متحده و اتحادیه اروپا به عنوان حمله به اصول «برابری حاکمیتی کشورها» و نقض عدم مداخله در امور داخلی تلقی می شود.
استفاده از تحریم‌ها به‌عنوان «مکانیسمی» که به‌ویژه علیه کشورهای کمتر توسعه‌یافته و در حال توسعه استفاده می‌شود، «برای ممانعت از اعمال حق خود برای اراده سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود، محکوم می‌کند. ».
علاوه بر مقاومت فعال در برابر جنگ اقتصادی ایالات متحده، تضعیف واقعی دلار آمریکا به عنوان ارز تجاری جهانی نیز وجود دارد.
در یک توسعه سریع اقتصادی هر روز کشورهای بیشتری در سراسر جهان تصمیم میگیرند که از روابط تجاری خود دلار را حذف کنند و به عبارت دیگر آنها دلار زدایی میکنند. در نتیجه با این روند توانایی ایالات متحده برای چاپ پول بدون پشتوانه و تامین مالی جنگ های نیابتی و جنگ های مستقیم‌اش کاهش می یابد.

قوام نکرومه، رئیس جمهور سابق غنا، استعمار نو را به عنوان یک مشکل سیستماتیک دولت پسااستعماری در رابطه با امپراتوری های استعماری سابق اروپایی توصیف می کند.
به گفته نکرومه، مستعمرات سابق در تئوری و شکل به استقلال دست یافتند، اما در واقع به حاکمیت واقعی دست نیافتند.
وهمانطور که ما شاهد هستیم مانند قرن بیستم در قرن بیستم و یکم هم تلاش ها برای سازماندهی انقیاد نو استعماری قاره آفریقا ادامه یافت، چه از طریق بهره برداری بی وقفه از مواد خام توسط شرکت های غربی یا از طریق قدرت سازمان های مالی که ثروت کشورهای آفریقایی را کنترل میکند.
امتناع دسته جمعی متکی بر اعتماد به نفس در کشورهای جنوب جهانی از شرکت در محاصره و جنگ نیابتی آمریکا و غرب در اوکراین نشان می دهد که این سیستم به طور فزاینده ای در حال تزلزل و فروپاشی است.
ظهور سریع چین، تحولات کشورهایی مانند هند یا برزیل و گسترش همکاری ها و ادغام کشورهای جنوب به وضوح نشان می دهد:
راه رسیدن به دنیای چندقطبی برگشت ناپذیر است، حتی اگر هنوز علیه دولت های کشورهای ناتو به اجرا در نیامده باشد.