بوریچ هر روز بیشتر از چپ فاصله میگیرد.

چراغ سبز به محافل امپریالیستی.

اثر فولکر هرمزدورف

یونگه ولت

ترجمه مجله هفته

رئیس جمهور سوسیال دموکرات شیلی در بیست و هشتمین نشست سران ایبرو-آمریکایی در سانتو دومینگو در آخر هفته از خط خارج شد. در حالی که دیگر سران کشورها و دولت ها به اتحاد و همکاری ۲۲ کشور شرکت کننده سوگند یاد کردند، گابریل بوریک (بوریچ) آنچه او «دیکتاتوری» همتای خود دانیل اورتگا در نیکاراگوئه مینامد را محکوم کرد. 

دنیس مونکادا، وزیر امور خارجه نیکاراگوئه در پاسخی تند، او را به «خیانت به همبستگی آمریکای لاتین و همکاری با امپریالیسم آمریکای شمالی» متهم کرد. 

بوریچ گفت: «این غیرقابل قبول است که ما در برابر دیکتاتوری خانواده اورتگا و موریلو که به تازگی تابعیت ۹۴ تن از مخالفان را سلب کرده و بیش از ۲۰۰ زندانی سیاسی را اخراج کرده است، سکوت کنیم.»

هنگام ایراد این سخنان، او توسط ماریو ابدو بنیتز، رئیس جمهور راستگرای پاراگوئه حمایت می شد. این دو سیاستمدار از جمله به تصمیم دادگاهی در ماناگوا اشاره کردند که بر اساس آن ۲۲۲ زندانی را در ماه فوریه از زندان آزاد کرد و به ایالات متحده فرستاد. 

رسانه های غربی اخراج شدگان را «زندانی سیاسی» توصیف کردند. 

با این حال، دادگاه خاطرنشان کرد که برخی از آنان پس از شورش‌های خشونت‌آمیز آوریل ۲۰۱۸ که حدود ۳۵۰ کشته برجای گذاشت، ساختمان‌های عمومی و اموال عمومی را ویران کرده‌بودند، ایستگاه‌های رادیویی به آتش کشیده شدند و بیش از ۵۵ مرکز بهداشتی و درمانی تخریب کرده‌اند. 

آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، در ابتدا آزادی زندانیان را به عنوان یک «گام سازنده» که «درها را برای گفتگوی بیشتر بین ایالات متحده و نیکاراگوئه باز می کند» ستایش کرد. 

سپس واشنگتن، و دولت‌های آرژانتین، شیلی، کلمبیا، مکزیک و دیگر کشورهای آمریکای لاتین نیز از لغو شهروندی از این مجرمان انتقاد کردند. با آنکه آنها  متهم به حمایت از «موضع مداخله جویانه کشورهای غربی» هستند، برخی کشورها پیشنهاد پناهندگی و شهروندی به آنها دادند. ماناگوا از این واکنش‌ها انتقاد کرد و به این نکته اشاره کرد که در تمام این اتفاقات، جنایاتی که افراد اخراج شده مرتکب شده‌اند و حمایت مالی آنها توسط کشورهای غربی برای براندازی و اغتشاشگری مخفی نگه داشته شده است. 

در سانتو دومینگو، مونکادا خواستار «احترام به دولت و مردم نیکاراگوئه» شد. او گفت: «بوریچ نباید از نیکاراگوئه به عنوان سکویی برای سرپوش گذاشتن بر خیانت خود به مردم شیلی و تسلیم شدنش به امپراتوری ایالات متحده استفاده کند». 

دولت نیکاراگوئه پیش از این در ژانویه روابط دیپلماتیک خود را با شیلی کاهش داده بود، سفیر خود را فراخواند و  نمایندگی خود در حد کاردار کنسولی کاهش داد. 

این واکنشی به این واقعیت بود که بوریچ حتی پیش از اخراج این مزدوران آمریکا از نیکاراگوئه از دولت های چپ در منطقه فاصله گرفته بود. 

او در سپتامبر گذشته در یک سخنرانی در دانشگاه کلمبیا در نیویورک به امپریالیسم آمریکا چراغ سبز نشان داد و گفت: او واقعا عصبانی میشود وقتی چپ‌ها نقض حقوق بشر در یمن یا السالوادور را محکوم می‌کنند، اما درباره ونزوئلا یا نیکاراگوئه سکوت می‌کنند.

او هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا را که در سال ۲۰۱۳ درگذشت را یک سرکوبگر خواند، و او را به «سرکوب در جریان اعتراضات و دستکاری در انتخابات» متهم کرد. 

یک سال پس از روی کار آمدن، بوریچ به نظر کسی می‌آید که سعی دارد انگشتش را به سمت دیگران نشانه  رود و فراموش می کند که اول یک سوزن به خوش بزند و بعد یک جوالدوز به دیگران. 

چپگراهای شیلی او را از جمله به زیر قول زدن درباره اصلاحات در سیستم بازنشستگی، آموزش و بهداشت، اقدامات وحشیانه پلیس امنیتی در خیابان‌های کشور و ادامه نظامی‌سازی مناطقی که جوامع بومی ماپوچه در آن زندگی می‌کنند، متهم می‌کنند. (۱)

طبق نظرسنجی اخیر موسسه کادم در هفته سوم مارس، تنها ۳۵ درصد از مردم  کارنامه بوریچ تایید میکنند، در حالی که ۶۰ درصد معتقدند که از کار او و دولتش ناراضی هستند. 

(۱) بوریچ دارای روابط حسنه ای با ارتش شیلی که همچنان بر سنت‌های دوران پینوشه استوار است بهم زده است و در هر فرصتی کشورهای چپگرای آمریکای لاتین را به زیرپانهادن حقوق بشر و سرکوبکری متهم میکند – مترجم