جانشین

نیکلاس مادورو، رئیس جمهور فعلی ونزوئلا، میراث دشواری را در سال ۲۰۱۳ به ارث برد.

نوشته سانتیاگو بائز
یونگه ولت

ترجمه مجله هفته

آنها تصاویری بودند که مردم ونزوئلا هرگز فراموش نخواهند کرد. در ۸ دسامبر ۲۰۱۲، هوگو چاوز، رئیس جمهور آن، روی صفحه های تلویزیون ظاهر شد و نیکلاس مادورو معاون رئیس جمهور در کنار او نشسته بود.
رئیس دولت که چند هفته قبل مجدداً انتخاب شده بود، به مردم اطلاع داد که باید دوباره تحت درمان سرطان در کوبا قرار گیرد.
و او اشاره کرد که وضعیت جدی است: اگر او دیگر نتواند مسئولیت بالاترین مقام کشور را به عهده بگیرد، از ونزوئلایی ها می خواهد که مادورو را به عنوان رئیس جمهور جدید انتخاب کنند.
چاوز در ۵ مارس ۲۰۱۳ درگذشت و طبق قانون اساسی ونزوئلا چند هفته بعد انتخابات جدیدی برگزار شد.
مانند اکتبر ۲۰۱۲، هنریکه کاپریلس بار دیگر برای مخالفان نامزد ریاست جمهوری شد، در حالی که همانطور که قبلا اعلام شده بود مادورو، به عنوان نامزد جنبش بولیواری معرفی شد.
نتیجه انتخابات به طرز شگفت انگیزی نزدیک بود: تنها ۵۰.۶ درصد آرا به مادورو رسید، در حالی که کاپریلز به ۴۹.۱ درصد از آرا دست یافت.
به گفته ناظران، یکی از دلایل این نتیجه غیرمنتظره این بود که مدیران ستادهای انتخاباتی تصمیم گرفتند کمپین سال قبل را تکرار کنند و با تجمعات گسترده جشنواره وار، حال و هوایی برای انتخابات ایجاد کنند.
این حال و هوا یک تضاد تقریبا غیرقابل تحمل با عزاداری عمومی برای فرمانده چاوز را در کشور ایجاد کرد. برای برخی از چاویستاها، این شادی با خیانت هم‌مرز بود، در حالی که افراد متزلزل به هر حال به مادورو بی اعتماد بودند.

(Reuters)
رئیس جمهور جدید که با چنین موقعیت ضعیفی روبرو شد، به میراث سلف خود چسبید. او ماه ها لوایحی را به عنوان پروژه هایی ارائه می کرد که قبلا «توسط چاوز کار شده بود».
با این حال، این روش کار به سرعت تمام شد، زیرا حداکثر پس از یک سال، این نوع راهکار ها اعتبار خود را از دست دادند و غیرقابل باور شدند.
با این حال، مادورو توانست دولت خود را تثبیت کند. رئیس دولت در برابر موج اعتراضات خشونت آمیز اپوزیسیون راستگرا در سال ۲۰۱۷ با فراخواندن نشست تشکیل مجلس مؤسسان واکنش نشان داد.
این مجلس که در ۳۰ ژوئیه ۲۰۱۷ انتخاب شد، تا زمان انحلال در دسامبر ۲۰۲۰ قانون اساسی یا اصلاحات قانون اساسی جدیدی را پیشنهاد نکرد، اما توانست دست بالای اکثریت مخالف را در مجلس عادی، یعنی مجلس ملی، را با موفقیت خنثی کند.
اگرچه ایالات متحده آمریکا، اتحادیه اروپا و دولت های دست راستی آمریکای لاتین با او مخالفت کردند و حتی در سال ۲۰۱۹ یک ضد رئیس جمهور در پیکر فردی بنام خوان گوایدو نصب کردند، اما مادورو امروز همچنان در قدرت است.
امروز حتی آمریکا نیز با چه بخواهد و چه نخواهد مجبور به اعتراف به این واقعیت شده است، اگر چه همچنان دندان نشان میدهد.