«ما از روی ناچاری زمین را اشغال کرده‌ایم»

مکزیک: مقاومت در برابر اخراج کشاورزان فقیر در ایالت چیاپاس. گفتگو با ایزابل مونوس روبلرو

مصاحبه: آنوشکا اکهارت

یونگه ولت

ترجمه مجله هفته

در سال ۱۹۸۶، به عنوان یک زن جوان، به مقاومت کشاورزان بی زمین در ایالت چیاپاس در جنوب مکزیک، که یکی از فقیرترین مناطق این کشور است، پیوستید. چطور این اتفاق افتاد؟

من از ۱۶ سالگی به مقاومت پیوستم. از بدبختی، در آن دوران دخترم بدنیا آمد و ما همه چیز را از دست دادیم. ما یک قطعه زمین برای زندگی، کار یا رشد چیزی نداشتیم. سپس ما را از اموال کوچک خود بیرون کردند و ناگهان زمین زیر پایمان را هم از دست دادیم. 

مقاومت شما به چه شکل بود؟

ما گروهی از مردم را سازماندهی کردیم و تصمیم گرفتیم ملکی را که متعلق به یک زن آلمانی بود، تصرف کنیم. 

ما به آنجا نقل مکان کردیم، آنجا زندگی کردیم و پنج سال زمین را کشت کردیم. 

اما از آنجایی که هیچ عنوان قانونی برای کارمان نداشتیم، محکوم شدیم. غصب زمین و جابجایی جوامع بومی یک سنت طولانی و غم انگیز در مکزیک دارد. ما می خواستیم این وضعیت را تغییر دهیم. 

شما به چه جرمی محکوم شدید و چه بر سر زمین آمد؟

ما زمین دیگران را اشغال کرده بودیم و دستگیر شدیم. اما این کار عمدتاً از روی ناچاری مطلق بود، زیرا بچه های ما جایی و سقفی برای زندگی نداشتند. 

ما سه روز به زندان رفتیم – پس از آن بیشتر ما را آزاد کردند، اما سه نفر از رهبران ما دو سال در زندان ماندند. سپس هر کدام از ما به دنبال مکانی برای اقامت در خارج از شهر بودیم. سال‌های بیشتری گذشت تا اینکه با مالک به توافق رسیدیم و او موافقت خود را برای خرید آن به ما داد. 

۱۰ آوریل ۱۹۹۴ بود. به لطف مبارزه مداوم ما، توانستیم به این قطعه زمین برگردیم و در آنجا بمانیم:

در همان سال، در ۱۰ نوامبر، دولت ایالت چیاپاس به ما سند مالکیت و انفکاک اعطا کرد. 

پسر مالک سابق آلمانی که زمانی به طور غیرقانونی زمین را تصاحب کرده بود، در حال حاضر در تلاش است تا شما را بیرون کند. چطور اتفاق افتاد؟

پسر مالک سابق قصد دارد زمین را به هر طریقی پس بگیرد. 

به خصوص از نظر مالی: او اصرار دارد که دولت مسئول است و او حق دریافت مبلغ ملک را باید داشته باشد.

ما ۱۶۵ روستایی درآمد کمی هستیم و بدون اینکه دولت پاسخگو یا حامی ما باشد، تا بحال هزینه های زیادی کرده ایم. ما همه چیز را خودمان ساختیم: مدرسه، درمانگاه، زمین بازی، مراتع گاو، مزارع، پل روی رودخانه و خیلی چیزهای دیگر. 

در حال حاضر در روستای «ایجیدو جردن» که در نیمه راه کوه های ال تریونفو قرار دارد، چگونه زندگی می کنید؟

ما در خانه های کوچک زندگی می کنیم، دیوارها از چوب ساخته شده اند، سقف ها از برگ نخل بافته شده است. ما به صورت گروهی کار کردیم، از محیط زیست، ذخایر زیست محیطی مراقبت می کنیم. 

رودخانه ها آلوده نیستند و در مورد زمین: به هر کس تا آنجا که می تواند زمین داده شده است. 

ما سعی می کنیم بر اساس توافقات جامعه به نیازهای همه ساکنان جامعه احترام بگذاریم: هیچ نوشیدنی الکلی نمی تواند فروخته شود. هیچ کس نمی تواند بدون اجازه وارد منطقه شود. هیچ درختی را نمی توان قطع کرد. شکار حیوانات ممنوع

رابطه با دولت فدرال در چیاپاس چگونه است و چه انتظاری از دولت مکزیک دارید؟

ما خواستار قانونی شدن ۱۲۰ هکتار هستیم. این املاک «لا دوریتا» و «ال تساپوته»  نام دارند و هر دو در شهرداری اسکوئینتلا، چیاپاس واقع شده‌اند. 

دولت ایالتی چیاپاس نگرانی های ما را به دولت فدرال مکزیکوسیتی ارسال کرده.

دولت فدرال خواسته های ما را به دولت ایالتی ارسال می کند و به نوبه خود از آنها می خواهد که مشکل را حل کنند. 

سال‌هاست که همین‌طور دور خود میچرخیم و چیزی برای ما تغییر نکرده است. ما به عنوان یک گروه خواهان واگذاری زمین به نام خود هستیم زیرا نمی خواهیم مشکلی برای فرزندانمان باقی بگذاریم. 

فرزندان ما نباید از اخراج هایی اجباری که نسل ما تجربه کرده است را دوباره تجربه کنند. بنابراین ما خواستار قانونی شدن زمین‌هایمان هستیم.