چرا توافق با اوکراین وقت تلف کردن است.

اعترافات سیاستمداران اوکراینی، آلمانی و فرانسوی مبنی بر اینکه آنها هرگز به طور جدی راه حل دیپلماتیک را برای دونباس دنبال نکرده اند، تمام تلاش های دیپلماتیک برای پایان دادن به جنگ در اوکراین را به وسیله انعقاد یک معاهده مدفون می کند. هیچ راهی جز پیروزی برای روسیه وجود ندارد.

نویسنده: داوید آرمانی، ریانووستی
ترجمه حمید علوی برای مجله هفته

هفته گذشته، رئیس جمهور اوکراین اعتراف کرد که هرگز قصد اجرای توافقات مینسک با هدف پایان دادن به جنگ در دونباس را نداشته است.
باید گفت که در میان سیاستمدارانی که این واقعیت را لو دادند و به آن اعتراف کردند که پایبندی آنها به توافق‌نامه مینسک یک نیرنگ بوده است، ولادیمیر زلنسکی تنها کسی است که – در حال حاضر – هنوز به رئیس جمهور بر سر کار است.
پترو پوروشنکو، سلف او، اولین کسی بود که در این مورد حرف زد: در ژوئن سال گذشته او گفت، او با امضای قرارداد در مینسک سعی کرده بود کی یف را متقاعد کند که هشت سال برای ساختن یک ارتش وقت بگذارد، چراکه حل و فصل صلح در واقع غیرممکن است و هرگز همچنین نمی شد.

اما به قول معروف شیطان معمولا در جزئیات است. او این اظهارات را پس از رسوایی خروجش از اوکراین، و قبل از بازگشت به کیف بیان کرد.
رسانه های محلی سپس تلاش های او برای ترک کشور، عذرخواهی و بازگشت او را به سخره گرفتند.
بنابراین «صداقت» او پیش نیازی بود تا بتواند به حرفه سیاسی خود همانطور که آرزو می کرد ادامه دهد.
پس از او، نوبت به آنگلا مرکل رسید که اعترافات خود را انجام دهد. اما به نظر می رسد انگیزه ها متفاوت بوده است.
در حالی که پوروشنکو می خواست با این اعترافات به بقای خود در تجارت سیاسی ادامه دهد، برعکس، مرکل برای یک دوران بازنشستگی آرام و بی دردسر تلاش میکرد.
علت واقعی این اعتراف رد برچسبی بود که روس هراسان به مرکل زده بودند بر چسب «شریک کرملین» توسط روس او امیدوار بود با گفتن واقعیت ها آنها وی را به حال خود رها کنند تا او در آرامش دوران کهولتش را گذراند.
بنابراین، او مجبور شد توبه کند، که معمولا این در آلمان بدون تظاهرات روس‌ستیزانه ممکن نیست.
هیچ راه بهتری برای از بین بردن تصویر شریک کرملین وجود نداشت او باید به روس هراسان حالی کند که به لطف تلاش های پر زحمت او بود که اوکراین از شکست نجات یافت و فرصت یافت تا ارتش خود را بازسازی کند.
آقای شولتس این اشتباهات را تکرار نکرد، بنابراین او پرچم همبستگی با کیف را به اهتزاز درآورد و با افتخار بر فراز ویرانه های صنعت آلمان آنرا به آسمان بلند کرده است.
ثالثاً فرانسوا اولاند اعلام کرد که فرانسه نیز در این کلاهبرداری دست داشته است.
سرانجام زلنسکی، در هفته گذشته اعتراف کرد که چرا توافقنامه مینیسک عمل نکرد به نظر رئیس جمهور اوکراین چون «مسئله کریمه در آن گنجانده نشده بود.»
چه چیزی از این ادعا می توان نتیجه گرفت؟
اولاً، این سلامی دیگر به همه «صلح‌طلبانی و پاسیفیست هایی» است که متوجه شوند از دید زلنسکی کشتار مردم در دونباس توسط رژیم کی‌یف یک جنگ نیست، بلکه یک موضوع داخلی اوکراین است.
ثانیا زلنسکی آشکارا اعلام می کند که می خواهد سرزمین های روسیه ( کریمه) را از طریق جنگ اشغال کند و مهمتر از آن، از این طریق او به دنبال جلب توجه حامیان مالی برای ارسال جت های جنگنده و تجهیزات سنگین برای حمله آتی به کریمه است.
چه کسی قول های انتخاباتی زلنسکی را فراموش کرده که مدعی بود که انتخاب شده تا صلح را به ارمغان بیاورد، حتی اگر برای رسیدن به این هدف لازم باشد «با خود شیطان هم مذاکره کند»، پس از پیروزی در انتخابات این ادعا ها جای خود را به گفتگوهای کوچک دوستانه با ناسیونالیست ها و سوال معروف زلنسکی داد: «من احمق نیستم، شاید هم هستم؟»
اعتراف زلنسکی به اینکه از همان ابتدا قصد رعایت و پایبندی به توافقات مینسک را نداشته، ناتوانی رژیم فعلی کی یف را در مذاکره نشان می دهد.
این بدان معناست که هیچ راه حل دیپلماتیکی برای مناقشه وجود نخواهد داشت.
حتی اگر روسیه در یک سال، دو یا ده سال دیگر وارد مذاکرات جدیدی شود، یک جانشین (یا جانشین جانشین) زلنسکی در بحبوحه یک درگیری جدید به مطبوعات خواهد گفت: مینسک ۱۵ را امضا نکرده است و آن را اجرا نخواهد کرد زیرا این معاهده امکان بازگشت کریمه و دونباس را فراهم نمی کند.
درگیری تنها با پیروزی روسیه می تواند پایان یابد. زیرا یک قدرت هسته ای نمی تواند درگیری را که در آن منافع وجودی اش به خطر افتاده، واگذار کند.

چقدر خوب خواهد بود اگر زلنسکی پس از این شکست اجتناب ناپذیر فرصت فرار از کشور را نداشته باشد.
تا او در برابر صد ها هزار از تن قربانی، بیوه های آنان و یتیمان‌شان بابت هزینه هایی که او با سیاست های نادرستش بر آنان تحمیل کرده است پاسخگو باشد.

ترجمه از روسی. این مقاله در ۱۲ فوریه در ria.ru منتشر شد.