ابعاد جدیدی از جنایات جنگی آلمان در استالینگراد افشا شد.

گزارش های محرمانه در مورد جنایات آلمان در استالینگراد منتشر شد.

ترجمه میرفخرایی برای مجله هفته

این معروف است که ورماخت آلمان نازی علیه غیرنظامیان در استالینگراد جنایاتی مرتکب شده بود. اسنادی محرمانه ای که اکنون منتشر شده، جزئیات جدیدی از ابعاد این جنایت‌ها را آشکار می کند.
از جمله همه جوانان ده تا پانزده ساله یک روستا به دلیل دزدیدن سیگار از یک افسر آلمانی به ضرب گلوله کشته شدند.

۲ فوریه ۲۰۲۳ هشتادمین سالگرد شکست نیروهای آلمانی توسط شوروی در نبرد استالینگراد است، نبردی که نقطه عطفی اساسی برای کل جنگ جهانی دوم بود.
معروف است که نبرد استالینگراد که تقریباً شش ماه به طول انجامید، تلفات زیادی را برای مردم غیرنظامی به همراه داشت.
با این حال، اسناد محرمانه قبلی که به مناسبت سالگرد این نبرد حماسی منتشر شده بود، پنجره جدیدی را در مورد جنایات جنگی مرتکب شده در استالینگراد و اطراف آن توسط اعضای ورماخت می گشاید.
اسناد از آرشیو FSB که اکنون منتشر شده است، گزارش تحقیقاتی NKVD (کمیساریای مردمی کشور) به تاریخ ۲۰ فوریه ۱۹۴۳ است که در آن اولین نتایج کار تحقیقاتی ثبت شده است.
بر اساس این گزارش، اشغالگران آلمانی سوابق دقیقی از جمعیت غیرنظامی حاضر تهیه و نگهداری می کردند. ارقام زیر از بازجویی افسران آلمانی، به کمک مترجم‌ها برای فرمانده خود به دست آمده است:
به گفته وی، زمانی که اشغال بخشی از استالینگراد آغاز شد، حدود ۲۵۰ هزار نفر غیرنظامی در شهر باقی ماندند، اما پس از پایان آن، مقامات شوروی تنها توانستند ۷۶۶۲ نفر را زنده یافتند.
به ادعای بازجویان، بخش قابل توجهی از کاهش جمعیت مربوط به فرستادن اجباری کارگران به اوکراین می شود. در این گزارش به نمونه‌های عینی ظلم و ستم آلمان در سرزمین‌های اشغالی بین اوت ۱۹۴۲ تا ژانویه ۱۹۴۳ اشاره شده است.
در اکتبر ۱۹۴۲ اعضای ورماخت به آپارتمان کارگر گئورگی سوتوف وارد شدند و آنجا را غارت کردند. سوتوف و تمام خانواده اش (مادر، همسر و دو فرزند ۳ و ۷ ساله آنها) به ضرب گلوله نازی ها کشته شدند.
در پایان نوامبر ۱۹۴۲، اعضای ورماخت، پسر ۱۴ ساله بنام گنادی کلتون را از خانه‌اش خارج کردند و بعداً او را کاملاً برهنه در سرما رها کردند.
خوشبختانه پسر بچه در حالت بیهوشی توسط همسر کارگری پیدا شد و نجات یافت. پسر در مورد آنچه دیگر اعضای ورماخت با او انجام داده بودند سکوت کرد.
همچنین در نوامبر ۱۹۴۲، اعضای ورماخت به زور وارد محل زندگی دو زن شدند که در پایان سال ۱۹۴۱ از لوگانسک به استالینگراد فرستاده شده بودند. هر دو زن در مقابل چشمان فرزندانشان مورد تجاوز قرار گرفتند و سپس به قتل رسیدند.
همسر یک راننده خوش شانس تر بود، زیرا توسط سه آلمانی در مقابل چشمان شوهر و فرزندانش مورد تجاوز قرار گرفت، اما حداقل او زنده ماند.
تخمین زده می شود که تقریباً هر زنی که در استالینگراد و مناطق اطراف آن باقی مانده است قربانی تجاوزهای متعدد در طول اشغال این شهر بوده است.
در روستای Sirotinskoe، چهار سرباز آلمانی یک زن دهقان ۵۰ ساله را ربودند (نام خانوادگی در گزارش سیاه شده است)، به او تجاوز کردند و سپس او را کشتند.
در شهر کوتلنیکوف، ۱۲ سرباز آلمانی به زن جوانی تجاوز کردند و او را کشتند که نویسنده گزارش نام این قربانی را نمی‌دانست.
در روستای اورین در منطقه Kotelnikovo، اعضای ورماخت به دستور افسر مافوق خود به بهانه دزدیده شدن یک نخ سیگار توسط یک نوجوان، ده کودک و نوجوان بین ده تا شانزده ساله را به ضرب گلوله کشتند، از جمله ایوان سافونوف ۱۱ ساله، آکسجون تیموکین ۱۵ ساله و برادر ۱۲ ساله اش تیموفی، واسیلی گورین ۱۴ ساله، املیان سافونوف ۱۱ ساله، سمیون مونشین ۱۰ ساله، برادران نیکولای (۱۳) و واسیلی (۱۴) یگوروف، نیکیفور ۱۳ ساله نازارنکو و کنستانتین گولولوف پانزده ساله.
در اکتبر ۱۹۴۲، جسد دو رومانیایی همدست نازی ها در شهرک شیرکی پیدا شدند. در همان روز، همه ساکنان روستا توسط اعضای ورماخت در محلی جمع آوری شدند و در مورد این حادثه مورد بازجویی قرار گرفتند.
پس از اینکه ساکنان نتوانستند یا نخواستند نام کسی یا کسانی را ببرند که رومانیایی ها را کشته است، افسر فرمانده آلمانی به طور تصادفی چهار مرد را از بین حاضران انتخاب کرد و آنها را در مقابل جمعیت تیرباران کرد

سه نفر از این تیرباران شدگان از ساکنان روستا بودند و به همین دلیل به نام شناخته می شدند (که در گزارش به نام های اورسوف دنیس کوروتکوف و یگور اسمیرنوف ذکر شده است)، نفر چهارم یک فرد تبعیدی از استالینگراد بود که نام او را هیچ کس در محل به خاطر نمی آورد.
در قطعنامه کمیساریای خلق کشور دستور داده شد که این وقایع و موارد دیگر محرمانه نگه داشته شوند «تا احتمالا موجب تحریک اقدامات انتقام جویانه علیه اسیران جنگی آلمانی نشود».
در جریان تهاجم آلمان که در ژوئیه ۱۹۴۲ آغاز شد، مناطق آسیب دیده در منطقه استالینگراد (ولگوگراد امروزی) تحت اشغال آلمان قرار گرفتند.
هدف حمله ورماخت، تصرف استالینگراد، مهمترین مرکز صنعتی و حمل و نقل در ولگا و سپس اشغال منطقه قفقاز بود.
از دست دادن استالینگراد کل جناح جنوبی نیروهای شوروی را در موقعیت حساسی قرار می داد.
روز سیاه مخصوصاً برای استالینگراد ۲۳ آگوست ۱۹۴۲ بود. در آن روز، لوفت وافه (نیروی هوایی) آلمان یک بمباران گسترده را علیه این شهر که قبل از جنگ جمعیتی حدود نیم میلیون نفر داشت و همچنان مملو از پناهندگان و مهاجران اوکراینی بود، انجام داد.
این تراژدی بدتر و مهم تر از آن بمبارانی بود که توسط انگلیسی ها در شهر درسدن بعدها در ۱۳ فوریه ۱۹۴۵ اتفاق افتاد: تقریباً ۱۰۰۰ هواپیمای لوفت وافه در این بمباران شرکت کردند و به طور متوسط هر روز دو مأموریت را انجام دادند.
هدف اعلام شده از بین بردن شهر بود. به دلیل استفاده از بمب های آتش زا، کل شهر در آتش سوخت و تعداد زیادی خانه های چوبی در آن خاکستر شد.
محافظه کارانه ترین تخمین ها، ۴۰ هزار کشته در یک روز و ۱۵۰ هزار مجروح را نشان می دهد.
همانگونه که در مورد درسدن هم چنین بود، در نتیجه این واقعه بسیاری از پناهندگانی که نامشان هیچ جا ثبت نشده بود در این بمباران کشته شدند، به همین دلیل هیچ کس نمی تواند تعداد دقیق کشته ها را اعلام کند.
از ژوئیه تا نوامبر ۱۹۴۲، ارتش سرخ موفق شد دشمن را در نبردهای دفاعی در اطراف استالینگراد به دام بیندازد و تا ۲۲ نوامبر ۱۹۴۲، نیروهای شوروی نیروهای فاشیست آلمان را محاصره کردند.
نبرد استالینگراد در ۲ فوریه ۱۹۴۳ با تسلیم ارتش ششم ورماخت به فرماندهی فیلد مارشال فردریش پاولوس به پایان رسید.
فاشیست های آلمانی، رومانیایی و ایتالیایی انتظار چنین مقاومت سرسختانه و قهرمانانه نیروهای شوروی را نداشتند و خشم خود را بر سر ساکنان بی دفاع شهر و منطقه خالی کردند.
سربازان ورماخت وارد خانه‌ها شدند و هرچه به دستشان می‌رسید را بردند. حتی لباس و لباس زیر بچه ها هم در امان نماندند.
آنها اشیاء و اشیای قیمتی دزدیده شده را در یک بسته بندی هایی به آلمان فرستادند.
بلافاصله پس از پایان نبرد استالینگراد، اداره استالینگراد سرویس اطلاعات ملی به همراه ضد جاسوسی «SMERSH» شروع به غربالگری (فیلتر کردن) اسیران جنگی، از جمله جمع آوری اطلاعات در مورد افرادی که جنایات جنگی مرتکب شده بودند، کردند.
تیم تحقیقاتی NKVD از ۵۰ هزار اسیر جنگی از طریق بازجویی ها و مأموران ویژه ای که به خدمت گرفته شده بودند، بازجویی کردند.
اینها همچنین برای شناسایی میدان های مین متعددی که اشغالگران گذاشته بودند، خدمت می کردند. در مجموع، بازجویی‌ها حدود ۳۰۰ میدان مین را نشان داد که در آنها ۱۵۰هزار مین ضد تانک و ضدنفر کار گذاشته شده بود.
اطلاعات دریافت شده از اسیران جنگی کار واحدهای مهندسی ارتش سرخ را که در پاکسازی مین مشغول بودند بسیار تسهیل کرد.
پس از آزادسازی شهر، کارمندان کمیساریای امنیت دولتی (UNKGB) منطقه استالینگراد، مسئولین اصلی جنایات مرتکب شده در طول اشغال را شناسایی کردند.
از جمله سرلشکر پل لنینگ، رئیس فرماندهی نظامی آلمان در استالینگراد، که سرقت و آزار شهروندان شوروی را در مناطق اشغال شده توسط مهاجمان آلمانی سازماندهی کرد.
تعداد کل غیرنظامیانی که در استالینگراد جان باختند هنوز هم به طور قابل اعتماد مشخص نشده است. در طول پاکسازی تا جولای ۱۹۴۳، بیش از ۲۰۰ هزار جسد از غیرنظامیان کشف شد.
۴۱۶۸۵ خانه (۹۰.۶ درصد از موجودی قبل از جنگ) به طور کامل ویران شد. با احتساب کسانی که از آن سوی ولگا بازگشتند، این شهر در سال ۱۹۴۵ تنها ۳۲۱۸۱ نفر جمعیت داشت (از حدود نیم میلیون نفر جمعیتی که قبل از جنگ داشت).
سرتاسر شهر مملو از گلوله ها و بمب های منفجر نشده بود، میدان های مین در امتداد خطوط نبرد سابق وجود داشت، واحدهای مین زدایی باید شهر را پاکسازی می کردند – آنها ۳۲۹ هزارمین، یک میلیون یکصد و هفتاد هزار گلوله و بمب را خنثی کردند.
پاکسازی شهر در حدی که بتوان در آن تردد کرد تنها در جولای ۱۹۴۵ امکان پذیر شد.