بولوارته دیگر فقط یک خائن نیست، بلکه یک قاتل است.
پرو: برای بسیاری، بولوارته دیگر فقط یک خائن نیست، بلکه یک قاتل است.
نوشته عمر کرونل (مصاحبه: الکساندرا اشمیل)
آمریکا ۲۱
ترجمه مجله هفته
دلایل اعتراضات گسترده و سراسری از ابتدای دسامبر سال گذشته در پرو چیست؟
می توان به این اعتراضات در ابعاد اقتصادی و تاریخی نگاه کرد. برکناری پدرو کاستیلو را باید به عنوان یک عامل محرک ذکر کرد.
به قولی او خودش دست به کودتا زد، اما بسیاری، به ویژه هوادارانش، این تصمیم را بیشتر تلاشی برای تحقق وعده های انتخاباتی اش می دانند. مخالفان و بخش‌هایی از جامعه دستگیری فوری او را ضد کودتا می‌دانند. اولین موج اعتراضات توسط هواداران او سازماندهی شد.
بعدها محافل وسیع تری که با کنگره مخالف بودند به آنها پیوستند و دینا بولوارته [جانشین، معاون رئیس جمهور در زمان کاستیلو] را به عنوان همدست کنگره می دیدند. محبوبیت این زن او کمتر از ۱۰ درصد در جامعه است.
همچنین بولوارته در ابتدا اعلام کرد که انتخابات در سال ۲۰۲۶ برگزار می شود که این تصمیم هم با مخالفت های گسترده در پرو مواجه شد.
مردم احساس می کنند کسانی که در انتخابات گذشته شکست خوردند اکنون به قدرت رسیده اند.
این دلایل و اضافه بر آن سرکوب شدید که دولت با آن به اعتراضات واکنش نشان می‌دهد، منجر به پیوستن بیشتر و بیشتر مردم شده است.
عامل تاریخی بیشتر نقش ثانوی را در اعتراضات بازی میکند.
این دیگر فقط در مورد آزادی کاستیلو یا برکناری بولوارته نیست، بلکه در مورد سایر مطالبات محلی تر است که همیشه وجود داشته، به عنوان مثال با گستردگی فساد، سواستفاده از معادن یا مسائل مربوط به زمین خواری.
در نهایت، اعتراضات نشان دهنده بی اعتمادی و خستگی سیاسی نیز میباشد.
بحران کنونی ریشه در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ دارد، زمانی که قوه مجریه، مجلس و جامعه مدنی در برابر یکدیگر قرار گرفتند.
از آن زمان، بسیاری از مردم احساس کرده اند که چیزی باید تغییر کند. یکی از خواسته های اصلی معترضان تشکیل مجلس موسسان است، همانطور که اخیراً در شیلی و بولیوی در سال ۲۰۰۶ اتفاق افتاد.
چرا بسیج مخالفان و اعتراض در جنوب پرو بسیار بیشتر از شمال است؟
بیشتر جمعیت بومی در جنوب کشور به ویژه در پونو، کوسکو، ایاکوچو و آپوریماک زندگی می کنند. این مناطق همواره از نظر سیاسی، اجتماعی و فرهنگی از جمله از نظر اقتصادی حاشیه‌نشین‌ترین مناطق بوده‌اند.
آنچه نئولیبرالیسم در سی سال گذشته به آن دست یافته است، بازکردن و گشودن این مناطق و در عین حال ایجاد و تقویت نابرابری های بزرگ در همه ابعاد است. از لحاظ تاریخی، احساس نارضایتی شدیدی در جنوب از حکومت وجود داشته است.
این احساس لزوماً آنها را از نظر ایدئولوژیک چپ نمی‌کند، اما آنها را منتقد سیستم سیاسی و اقتصادی و همچنین تمرکزگرایی و پایتخت لیما میکند. به طور کلی، به این دلایل، جنوب نیز سنگر منتخب کاستیلو بود.
عامل دیگر این است که در جنوب سنت بارزتر اعتراض و سازماندهی اجتماعی وجود دارد که در حال حاضر به شکل ایجاد موانع، به عنوان مثال، بر اساس یک سیستم چرخشی عمل می کند.
این بدین معنی است که در حالی که برخی معترضان کار می کنند، برخی دیگر اعتراض می کنند. این سطح از هماهنگی پیچیده است و در نتیجه تجربه و سازماندهی در جامعه جنوب وجود دارد. این زیرساخت های سازمانی است که اعتراضات را زنده نگه می دارد.
خشونت از کجا می آید و چگونه خشونت بیش از حد پلیس و ارتش علیه تظاهرکنندگان را، مانند اخیراً در جولیاکا، توضیح می دهید؟
اعتراضات در برخی موارد خشونت آمیز بوده و باعث اختلال در زندگی عمومی شده است، اما این را نمی توان عمومی کرد و به تمام اعتراض‌ها تعمیم داد. در هر اعتراضی، چه در پرو و چه در جاهای دیگر، رهبران میانه رو و رادیکال حضور دارند.
رادیکال ها به معترضان می گویند:
«ما به شما گفته بودیم که دولت این کار را انجام خواهد داد. ما فقط می‌توانیم با خشونت بیشتر پاسخ دهیم.»
میانه‌روها کمتر می‌توانند مردم را متقاعد کنند. بخصوص دولت به این امر کمک کرده تا نفوذ آنها کم شود. دیگر بازیگران درگیر، خرابکاران و فرصت طلبانی هستند که از موقعیت سوء استفاده می کنند، مثلاً غارت می کنند.
علاوه بر این، اقتصاد غیررسمی، به ویژه استخراج غیررسمی نیز درگیر این اتفاقات است. بنابراین اینها بازیگران بسیار ناهمگونی هستند و این کار را برای رهبران دشوار می کند.
برای من واضح است که اعتراضات نه از سوی گروه بولیویایی پونچوس روخوس و نه از راه درخشان راه اندازی میشود.
بنابراین دولت به شدت در اشتباه است، یا بدخواهانه گفتمانی می سازد تا معترضان را تروریست معرفی کند و شبح جنگ داخلی دهه ۱۹۸۰ را مستقر کند. هدف از این کار متقاعد کردن طبقات متوسط شهری است که از اعتراضات فاصله زیادی دارند.
یقیناً برخی از بازیگران حکومتی با این وجود به این گفتمان اعتقاد دارند و به همین دلیل با خشونت رفتار می کنند و از مرز بین دموکراسی و دیکتاتوری عبور می کنند. متاسفانه بسیاری از رسانه های مسلط از گفتمان دولت حمایت می کنند.
آثار اقتصادی اعتراضات و بحران سیاسی بر کشور چیست؟
هدف از محاصره ها و اشغال ها برهم زدن، فلج کردن کشور و وادار کردن دولت به شنیدن حرف معترضان است. این یک اقدام اغراق آمیز است که در واقع باعث هزینه های بسیار بالایی می شود. اولین نکته مورد توجه من این است که مشکلات اقتصادی در پرو ریشه در بحران سیاسی سال ۲۰۱۶ دارد.
این بحران قبلاً دولت های گذشته را برای انجام اصلاحات و ایجاد فضا باز برای سرمایه گذاری را فلج کرده است.
دوم، بحران به ویژه بخش گردشگری، یکی از مهم ترین بخش های کشور را تحت تاثیر خود قرار داده است.
ژانویه و به خصوص ماه کارناوال فوریه شلوغ ترین ماه های سال هستند. در دو سال گذشته، آنها قبلاً به دلیل بیماری همه گیری عملا وجود نداشتند.
از دست دادن مجدد آنها ضربه بزرگی به اقتصاد خواهد بود و به همین دلیل است که هدف مردم و همچنین معترضان این است که بولوارته قبل از کارناوال سقوط کند.
اگر این اتفاق نیفتد، نمی‌دانم اعتراضات ادامه پیدا میکند یا خیر، زیرا بسیاری از مردم از کارناوال امرار معاش می‌کنند.
با این وجود، اقتصاد پرو در مقایسه با سایر کشورهای آمریکای لاتین کاملاً پایدار است. تورم ما در میان کمترین تورم ها در قاره است و بانک مرکزی ملی بسیار خودمختار است.
نظم اقتصاد کلان علیرغم بحران شدید سیاسی احتمالا دست نخورده باقی می ماند.
آیا برگزاری انتخابات زودهنگام از سوی مخالفان (قبل از تاریخ تعیین شده توسط دولت در آوریل سال آینده) را محتمل می بینید؟
این خود موضوعی دراماتیک است، زیرا تشکیل احزاب و سازمان های جدید، آن هم به دلایل قانونی و نهادی، زمان بیشتری می برد. به همین دلیل است که کنگره و جانشین رئیس جمهور بولوارته، انتخابات را برای آوریل ۲۰۲۴ برنامه ریزی کرده اند. درخواست برای مطرح کردن این امر به بیش از پنجاه کشته، تظاهرکنندگان خشمگین فزاینده و یک دولت سرکوبگر فزاینده مربوط می شود.
به همین دلیل، بسیاری از مردم نیز خواستار اصلاحات سیاسی هستند. اما اولاً ما وقت نداریم و ثانیاً من به کنگره برای انجام آن اعتماد ندارم.
به نظر می رسد که در حال حاضر تنها راه برای تنش زدایی از اعتراضات، انتخابات زودهنگام است.
مشکل اینجاست که با انتخابات زودهنگام و همین احزاب، کنگره ای شکل می گیرد که بسیار شبیه کنگره فعلی است.
تظاهرکنندگان بولوارته را رد می کنند زیرا از نظر مردم، او دیگر فقط یک خائن به کاستیلو نیست، بلکه اکنون یک قاتل نیز هست. با این حال، استعفای او به معنای جانشینی فوری ریاست جمهوری خوزه ویلیامز است. رئیس کنگره و فردی نزدیک به جناح راست.
او یک ژنرال بازنشسته است که درگیر درگیری های داخلی بود. بنابراین من شک دارم که مردم او را به عنوان رئیس جمهور بپذیرند.
معترضان نه تنها خواهان استعفای بولوارته هستند، بلکه خواستار تغییر در شورای کنگره برای اجازه دادن به بازیگران میانه رو بیشتری هستند که سکان هدایت را در دست بگیرند.
اما هیچ راهی وجود ندارد که کنگره این اجازه را بدهد مگر اینکه اعتراضات فعلی در لیما به اندازه اعتراضات سال ۲۰۲۰ گسترده شود که به نظر من بعید است.
در انتها: چگونه می توان به خشونت و بحران پایان داد؟ آیا پیش بینی ای برای آینده نزدیک دارید؟
خواسته های مخالفان بسیار متفاوت و حتی گاهی متناقض است. گروه های پراکنده زیادی وجود دارند که در برخی موارد به یکدیگر بی اعتماد هستند.
در حالت ایده‌آل باید با بولارته گفت‌وگو کرد، اما به نظر من بعید به نظر می‌رسد کسی حاضر به اینکار شود.
تنها راه پایان دادن به اعتراضات این است که او استعفا دهد و یک شورای بزرگتر کنگره، فضایی را برای گفتگو با روسای ایالتی و رهبران تظاهرات باز کند.
فکر نمی کنم به این زودی ها این اتفاق بیفتد. بولوارته احتمالا برای مدت کوتاهی در قدرت باقی خواهد ماند و اعتراضات ادامه خواهند یافت و رشد می کند.
در حال حاضر کمبود بازیگران سیاسی قانونی وجود دارد. به طور معمول، سیاستمداران با تجربه نگران کسب ثروت و آینده خود هستند زیرا به حرفه سیاسی خود پایبند هستند – نه اینجا. ما افراد زیادی داریم که به هیچ حزبی تعلق ندارند و به عنوان مثال به عنوان یک سرمایه دار در فکر بازگشت به حرفه خود هستند. بنابراین آنها انگیزه ای برای ماندن در سیاست و یا پی‌گیری و تحقق اهداف سیاسی خود را ندارند.
انتخابات بعدی بسیار قطبی خواهد بود و متأسفانه میانه رو ها به شدت ضعیف است که برای هر دموکراسی خطرناک است.
ترجمه این مطلب به معنی موافقت با همه مطالب طرح شده در آن نیست بلکه فقط برای روشن تر شدن زوایای اعتراضات مردمی و زحمتکشان پرو و مطرح کردن نظرات منتقدان این جنبش برحق و مشکلات پیش روی آن صورت میگیرد – مترجم
mejalehhafteh.com 