فساد در بلغارستان در خدمت اوکراین و غرب.

نوشته راینهارد لاوترباخ
یونگه ولت
ترجمه میرفخرایی برای مجله هفته

وضعیت مطبوعات و آزادی پیام در این کشور بالکان خوب نیست: طبق گزارش یورواستات، بلغارستان فقیرترین عضو اتحادیه اروپا است، اما طبق گزارش شفافیت، فاسدترین کشور اروپاست و از نظر آزادی مطبوعات، جایگاهی بین اتیوپی و اندونزی دارد.
در بلغارستان، بویکو بوریسوف، رئیس دولت پیشین – طرفدار غرب – هرگز روی میز کنار تخت خود بدون تپانچه پر نمی خوابید.
در سال ۲۰۲۱، ایالات متحده همچنان معتقد بود که باید تحریم هایی را علیه الیگارش های بلغاری اعمال کند – که عمیقاً ناعادلانه بود.
به هر حال، اتحادیه اروپا در سال ۲۰۰۷ بلغارستان را، درست مانند رومانی، صرفاً به دلایل ژئواستراتژیک پذیرفت: آنها می خواستند این دو کشور را از حوزه نفوذ روسیه خارج کنند. البته از نظر سیاسی نیاز به ملاحظاتی وجود داشت.
چند روز پیش، تحقیقات روزنامه انتسارات اشپرینگر آلمان «دی ولت» نشان داد که چگونه این امر از نظر سیاسی نتیجه بخش بوده است.
بر این اساس، بلغارستان در زمان وارث بوریسوف عاشق سینه چاک غرب، کریل پتکوف در سال ۲۰۲۲، نقش تعیین کننده ای در تضمین ارسال سریع تدارکات نظامی به اوکراین پس از حمله روسیه ایفا کرد:
در درجه اول ارسال خمپاره های کالیبر شوروی و گازوئیل که البته از نفت خام خود روسیه که در پالایشگاه های بلغارستان پالایش شده.
مقدار صادرات گازوئیل از بلغارستان به لهستان سه برابر شد و تولید صنعت تسلیحات بلغارستان در سه ماه اول جنگ ۲۰ درصد رشد کرد.

پتکوف که ظاهراً به دلیل توجه به حضور «سوسیالیست‌های» عضو دولت ائتلافی بلغار تصمیم گرفت معاملات تسلیحاتی را نه مستقیما توسط دولت بلکه از طریق انواع دلال‌ها و واسطه‌ها انجام دهد.
در عین حال، پرداخت‌های کمیسیونی که روزنامه دی ولت طبعا علاقه ای ندارد درباره آنها از دولت بلغارستان سوالی بپرسد.
ایالات متحده آمریکا و بریتانیا پرداخت هزینه ها را بر عهده گرفتند. گفته می شود وزرای «سوسیالیست» از همه چیز مطلع بودند اما ترجیح دادند دهان خود را بسته نگه دارند.
اما چرا؟ یک ضرب المثل اخلاقی می گوید که فقر شرم آور نیست. شما باید بدانید چگونه به خودتان کمک کنید.
کوزی فن توتی.