نوشته راینهارد لاوترباخ
یونگه ولت
ترجمه مینا صابری
مجله هفته

داستانی که در اینجا گفته می شود دو سطح دارد. یکی رسوایی در لهستان است که قرار نبود اصلا به رسوایی تبدیل شود.
آدام نیدزیلسکی، وزیر بهداشت هفته گذشته برای مشورت با همکار اوکراینی خود، ویکتور لیاشکو، در لویو بود. و در حالی که او در آنجا بود، همراه با میزبان و شهردار، از بیمارستان منطقه، جایی که سربازان اوکراینی زخمی شده در جنگ در آنجا درمان می شوند، بازدید کرد.
در آنجا نیدزیلسکی کلمات گرمی برای تعهد خود به آرمان مشترک یافت و این رسوایی هرگز به بار نمی آمد اگر …
بله، اگر عادت طاقت‌فرسا پست کردن یک عکس از هر گوز ی در فیس‌بوک وجود نداشت.
در این مورد مشخص گوز مورد نظر، آندری سادووی، شهردار لویو بود که این عکس را منتشر کرد. این دو نفر را با کت‌های سفید، برخی زیتونی زلنسکی، شهردار و مهمان لهستانی، و روی دیوار پرچم اوکراین و یک پرچم سیاه و قرمز از گروه فاشیست ملی‌گرای اوکراینی OUN را نشان می‌دهد.
این امر در لهستان چندان به دل مخاطبان خوش نیامد، زیرا این اراذل و اوباش در دوران جنگ دوم جهانی نه تنها یهودیان زیادی را قتل عام کردند، بلکه ده‌ها هزاران همسایه لهستانی خود را نیز نابود کردن بودند.

نیدزیلسکی خود را به کوچه علی چپ خودمان زد و گفت پرچم کدام پرچم؟ بیمارستان رسما اعلام کرد که این پرچم دارایی شخصی یکی از سربازان است و بنابراین بخشی از دکوراسیون رسمی اتاق بیمارستان نیست، دارایی و مالکیت هم خیلی مهم است، ولی این ربطی به بیمارستان ندارد، کی بو کی بود من نبودم.
سوال اینجاست، که دقیقا در کله این سربازان که در بیمارستان بستری هستند چه می گذرد که پرچم فاشیستی اوکراین را در اتاقشان آویزان میکنند قرار است از آن شفا بگیرند؟
آنچه مریم مقدس برای یکی است، پرچم فاشیستی برای دیگری است. نتیجه غم انگیز: احمق ها از بین نمی روند. آنها حتی به هم متصل می‌شوند. زیرا این دقیقاً همان چیزی است که اوکراین به آن نیاز دارد.