الصدر هم در بحران کنونی عراق مقصر است. حل مشکل فقط با همکاری او ممکن است.
نوشته ویبکه دیل – منتشر شده در یونگه ولت.
ترجمه مجله هفته.

مناقشه ای که در حال حاضر بر سر تشکیل دولت در عراق بوجود آمده است، ظاهراً به بن بست لاینحلی رسیده است، که خطر تشدید خشونت در این کشور را در بر دارد.
این انشعاب مستقیما در «اردوگاه» شیعیان صورت میگیرد و در نتیجه از طریق اکثریت جمعیت کشور تحت تاثیر خود قرار میدهد.
بر این اساس، روند سیاسی در بین النهرین با آنچه شاید بزرگترین چالش آن از زمان جنگ غیرقانونی بین ایالات متحده آمریکا و بریتانیا در سال ۲۰۰۳ و پس از آن اشغال آن کشوراست، مواجه است، که بر اساس آن نظام سیاسی بوجود آمده بر اساس معیارهای فرقه ای و حمایت از خویشاوند گرایی و فساد سازماندهی شده است.
مقتی صدر روحانی شیعه و برنده انتخابات پارلمانی اکتبر گذشته، با توقع بی جای خود مبنی بر گنجاندن قوی ترین نیروهای سیاسی (شیعه) در تشکیل حکومت، برخلاف سنت، تشکیل «دولت اکثریت» شامل حزب دمکرات کردستان کردستان و «ائتلاف حاکمیت» سنی، این وضعیت دشوار را به وجود آورد.
زیرا او در واقع بدون اینکه خودش اکثریت دوسوم لازم را در پارلمان داشته باشد، «چارچوب هماهنگی»، دومین بلوک سیاسی بزرگ را کنار گذاشت، او با این تصمیم بدون شک با آتش بازی می کند.
اما الصدر آنچنان هم که ادعا می شود در اقداماتش غیرقابل پیش بینی و غیرشفاف نیست.
و اینکه او را در همه کشوهای ایدئولوژیکی که قرار میدهند و به او منتسب میکنند چندان مناسبتی با او نداشته و جواب نمی دهد:
شعار او «نه شرقی نه غربی» که مستقیماً نقل قولی از «رهبر انقلاب» ایران، آیت‌الله روح‌الله خمینی است، را به هیچ وجه نمی‌توان شعاری «ضدایرانی» توصیف کرد، حتی اگر این واقعیت با افکار واهی «دیپلمات ها» و مفسران غربی مطابقت نداشته باشد.
بخصوص نباید فراموش شود، که پیش از این، الصدر به‌عنوان «بزرگ‌ترین دشمن واشنگتن» طبقه‌بندی می‌شد که به همراه ارتش مهدی خود با نیروهای نظامی خود مقاومت شدیدی در برابر نیروهای اشغالگر آمریکا و انگلیس انجام دادند.
بسته به این که آیا او با نیروهای طرفدار غرب مورد حمایت ترکیه و کشورهای خلیج فارس ائتلاف می کند، آیا به عربستان سعودی سفر می کند یا در سفری دولتی به ایران، آهنگ صدای جریان رسانه های غربی تغییر می کند.
این نشان میدهد روحانی کاریزماتیک و برادرزاده آیت الله العظمی معروف و متفکر مهم شیعه محمد باقر صدر که در سال ۱۹۸۰ توسط رژیم صدام حسین اعدام شد، تنها در مانور ماهرانه بین قطب های مختلف نفوذ در عراق تا حد کمال تسلط دارد.
ممکن است الصدر ابتدا با «عقب نشینی» خود به کف خیابان یک اشتباه محاسباتی کرده باشد.
اما او می داند که «مخالفان» او، که او با آنها مرز ایدئولوژیکی مشترکی دارد، نیز نمی توانند بدون موافقت و تایید او هم عملی انجام دهند.
علیرغم دو پیروزی متوالی در انتخابات، او مراقب بود که از مرکز قدرت که به فساد معروف است فاصله بگیرد تا اعتبار خود را حفظ کند، در عین حال وفاداران خود را محکم در دستگاه دولتی مستقر کرده است.
با توجه به وضعیت نامطمئن اجتماعی و اقتصادی عراق، و ساختمان اکثریت پارلمانی و فاجعه ی احتمالی که یک جنگ داخلی شیعیان به همراه خواهد داشت، این دو «اردوگاه» نمی توانند دست کم در درازمدت برای رسیدن به توافقی تلاش نکنند.
این نکته در واقع زمانی مهم میشود که باید فرض کرد که نتیجه انتخابات احتمالی جدید آنقدر ها هم از نتایج انتخابات سال گذشته متفاوت نخواهد بود که منجر به تشکیل آسان دولت در عراق شود.