تا آخرین مرحله

ناتو خواهان تشدید تنش است

نوشته آرنولد شولتسل

یونگه ولت

ترجمه مجله هفته

«کشورهای جی ۷ نمی توانند شریک دیگری پیدا کنند»

روز چهارشنبه روزنامه فرانکفورتر آلگماینه مطلبی با این عنوان منتشر کرد: «کشورهای جی ۷ نمی توانند شریک دیگری پیدا کنند». نمایندگان دولت هند، اندونزی، آفریقای جنوبی، آرژانتین و سنگال دعوت شده به اجلاس جی ۷ در قصر المائو از پیروی از تحریم‌های غرب علیه روسیه خودداری کردند که این تحریم ها بیشترین آسیب را به خود کشورهای تحریم کننده وارد کرده است تا به روسیه.

اندونزی به عنوان میزبان نشست گروه ۲۰ در نوامبر ۲۰۲۲، بر پایبندی خود به دعوت از ولادیمیر پوتین تاکید کرد. 

این یک سیلی سیاسی آشکار برای غرب است. 

این اتفاقات روشن می کند که چه تغییراتی در موازنه قدرت بین المللی رخ داده است. 

در شاخص‌های اقتصادی: در سال ۲۰۰۶، جی ۷ حدود دو سوم تولید اقتصاد جهانی و در سال ۲۰۲۲ فقط حدود ۴۳ درصد آن را به خود اختصاص میدهد.

با این حال، تقریباً ۷۵ سال است که کشورهای ناتو و متحدان آنها، تحت رهبری ایالات متحده، عادت کرده اند که کشورهای نافرمان را ویران کنند یا آنها را از نظر اقتصادی خفه کنند. – از کره در سال ۱۹۵۰ تا افغانستان در سال ۲۰۲۱ و سرقت نیمی از ذخایر ارزی روسیه فراموش نشود. 

ستمگری و خشم امپریالیستی فقط توسط اتحاد جماهیر شوروی مهار میشد، از سال ۱۹۹۱ دیگر مانعی بر سر این ویرانگری و راهزنی وجود ندارد و امپریالیسم با دست باز کرد هر آنچه مایل بود کرد و جمهوری فدرال آلمان همیشه مسلح و از زمان الحاق جمهوری دموکراتیک آلمان در التزام رکاب بوده است.

آیا ناتو به تغییرات در جهان توجه می کند؟ با توجه به مفهوم استراتژیک جدید پیمان، پاسخ منفی است.

غیرعقلانی بودن نظم اجتماعی رو به زوال با از دست دادن واقع بینی رهبران سیاسی آنها مطابقت دارد. آن‌ها بر آنچه در انگلیسی به عنوان «brinkmanship» شناخته می‌شود، تکیه می‌کنند: یک سیاست ریسک شدید.

 به جای ۴۰۰۰۰ سرباز در آماده باش برای جنگ علیه روسیه، بیش از ۳۰۰۰۰۰ سرباز در آینده وجود خواهند داشت. علاوه بر این، سلاح‌های هسته‌ای جدید  – که در بیانیه نهایی اجلاس به آن اشاره نشده است – و استقرار سلاح‌های مافوق صوت جدید آمریکا در آلمان برای سال آینده برنامه‌ریزی شده است. 

فرانکفورتر آلگماینه به درستی این را «ناتوسازی اروپا» می نامد. منظور این است که اراده آمریکا برای تبدیل اروپا به میدان جنگ هسته ای خلل ناپذیر است. این همچنین در مورد تمایل دولت آلمان فدرال نه تنها برای اجازه دادن به این فاجعه، بلکه برای تبدیل شدن به «قدرت پیشرو» نیز صدق می کند.

با گسترش پیمان «آتلانتیک شمالی» به اقیانوس هند و اقیانوس آرام، در جهت راه انداختن اتحادی علیه چین، همه چیز به سرعت برنامه ریزی شده پیش نمی رود. 

کشورهای جنوب هم با آن کنار نمی آیند. آنها می دانند امپریالیسم کیست و چیست. اکنون روسیه باید ابتدا در جنگ فرسایشی غیرمستقیم تضعیف و ویران شود – امکان رویارویی مستقیم با روسیه در هر زمان بخشی از نقشه است. 

قطع ترانزیت به کالینینگراد از طریق لیتوانی به «پیشنهاد و دستور واشنگتن» (به گفته سخنگوی وزارت امور خارجه روسیه) نقش یک پیش غذای قبل از وعده اصلی را بازی میکند.

نفت ریختن بر شعله اتش شعار ایالات متحده آمریکا و کشور های مزدورش در اروپای شرقی است. 

در مورد کالینینگراد، این امر حتی برای اتحادیه اروپا نیز بسیار خطرناک خواهد بود. نشست سران مادرید می گوید: فضا را باید داغتر کرد.