آمریکا «فانوس دریایی حقوق بشر» یا «سیاه چاله» تیراندازی‌های بی‌پایان

گلوبال تایمز و پیپلز دیلی

در مواجهه با چنین فاجعه انسانی و سوالات تند خبرنگاران، «ند پرایس» سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا روز ۲۵ می (۴ خرداد) در یک کنفرانس مطبوعاتی باز هم آمریکا را به عنوان «قله جهان» و «فانوس دریایی» عنوان کرد. در واقع، این «فانوس دریایی» یک «سیاه چاله» است که مردم در آن هیچ نور امیدی نمی‌بینند. 

تیراندازی دسته جمعی در مدرسه ابتدایی ایالت تگزاس در ایالات متحده جهانیان را به شدت شوکه کرد، اما گویا مثل همیشه بر انجمن ملی سلاح آمریکاNRA تأثیری نگذاشته است. بر اساس گزارش رسانه‌های آمریکایی، در ۲۷ می (۶ خرداد) به وقت محلی، «دونالد ترامپ» رئیس جمهور سابق آمریکا، «گرگ ابوت» فرماندار تگزاس، سناتور «تد کروز»  و دیگر سیاستمداران در نشست سالانه برنامه ریزی شده در هیوستون شرکت خواهند کرد. 

پس از هر تیراندازی غم انگیز، انجمن ملی سلاح آمریکا در کانون توجه افکار عمومی قرار می‌گیرد، اما در نهایت هر بار «به سلامت از کانون توجهات خارج می‌شود» و به این سبب بسیاری از مردم آه می‌کشند و می‌گویند تکان دادن کوه آسان است، اما تکان دادن «NRA» دشوار! انجمن ملی سلاح آمریکا  به عنوان بزرگترین سازمان سلاح گرم و گروه ذینفع قدرتمند در ایالات متحده، دارای حداقل ۵ میلیون عضو و مقدار زیادی سرمایه است و تأثیر زیادی در انتخابات ریاست جمهوری و کنگره این کشور  دارد. طبق گزارش Open Secret، یک وب‌سایت آمریکایی که کمک‌های مالی سیاسی را ردیابی می‌کند، این انجمن بیش از ۲۹ میلیون دلار را تنها برای انتخابات فدرال در سال ۲۰۲۰ هزینه کرده است. سناتور تد کروز بودجه قابل توجهی از این  انجمن دریافت کرده و گرگ ابوت فرماندار تگزاس از مدافعان سرسخت آزادی اسلحه است.

هیچ چیز غم انگیزتر از مرگ دل نیست. اگرچه حوادث تیراندازی بارها و بارها رخ داده، اما مهم نیست که چند نفر کشته شده‌اند، چه درخواست شخصی «جو بایدن»، رئیس جمهور ایالات متحده باشد و چه خواسته‌های خشمگینانه شخصیتهای مشهور آمریکا  مانند «استیو کر» مربی معروف NBA برای تغییر، همه می دانند که اینها فقط یک کاتارسیس احساسی است و تاثیر واقعی نخواهد داشت. مردم آمریکا پس از شوکه شدن، تسلیت گفتن و نیمه افراشتن پرچم، تنها می‌توانند واقعیت را با بی حسی بپذیرند، همانطور که باید مرگ یک میلیون مبتلای کرونا را بپذیرند. «روکسان گی» نویسنده آمریکایی روز ۲۶ مه (۵ خرداد) در نیویورک تایمز نوشت: «تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که این خشونت مداوم را تحمل کنیم و امیدوار باشیم که این گلوله ها به فرزندان ما، خودمان، خانواده‌های ما، یا دوستان و همسایگانمان اصابت نکند. اگر جرات کنیم اعتراض و خشم خود را ابراز کنیم، اگر جرأت کنیم بگوییم دیگر تحمل نمی‌کنیم، اهمیت مدنی بودن را خواهیم آموخت.»

در آمریکا جریان فراوانی اسلحه مثل سیل روان است و به این ترتیب وقوع تیراندازی خبر مهمی محسوب نمی‌شود و نبود تیراندازی تعجب برانگیز است. حادثه معمولی تیراندازی در این کشور اصلا مورد توجه قرار نمی‌گیرد زیرا تقریبا هر روز اتفاق می‌افتد. بر اساس آمار منتشر شده توسط وب سایت سازمان غیرانتفاعی «آرشیو خشونت با اسلحه»، تا ۲۱ می، امسال ۲۱۰ حادثه تیراندازی در آمریکا که بیش از ۴ کشته و زخمی را برجا گذاشته، رخ داده  و بیش از ۱۶۷۰۰ نفر در حوادث مختلف مربوط به اسلحه کشته شدند.

همچنین گزارش شد که تیراندازی دسته جمعی در ۲۴ ماه می (۳ خرداد) در تگزاس منجر به کشته شدن ۱۹ کودک و دو معلم آنها شد. یکی از آنها «ایرما گارسیا» معلم کلاس چهارم بود و اندکی پس از آن «جو گارسیا» همسرش  نیز به علت اندوه مفرط درگذشت.

در مواجهه با چنین فاجعه انسانی و سوالات تند خبرنگاران، «ند پرایس» سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا روز ۲۵ می (۴ خرداد) در یک کنفرانس مطبوعاتی باز هم آمریکا را به عنوان «قله جهان» و «فانوس دریایی» عنوان کرد. در واقع، این «فانوس دریایی» یک «سیاه چاله» است که مردم در آن هیچ نور امیدی نمی‌بینند. برخی از سیاستمداران آمریکایی همچنان با وقاحت دروغ می‌گویند و به اصطلاح «نگرانی» خود را درباره موضوع حقوق بشر در شین جیانگ چین ابراز می‌کنند. واقعاً چگونه می‌توانید به حقوق بشر کشورهای دیگر اهمیت دهید، وقتی به زندگی مردم خود اهمیتی نمی‌دهید؟ چیزی که آنها واقعاً به آن اهمیت می‌دهند این است که  حقوق بشر را به عنوان ابزاری برای مهار و سرکوب کشورهای دیگراستفاده کنند.

چند نفر دیگر باید بمیرند تا وجدان سیاستمداران آمریکایی بیدار شود

روز ۲۴ مه، در اثر یک حادثه تیراندازی در مدرسه ابتدایی راب شهر یوالد ایالت تگزاس آمریکا رخ داد و بیش از ۲۰ نفر از جمله حداقل ۱۹ کودک کشته شدند. این یک تراژدی غم‌انگیز و تکان‌دهنده است که در آن کودکان شاد و سرزنده‎ کشته شدند؛ کودکانی که امید خانواده‌هایشان بودند و می‌توانستند آینده‌ای روشن داشته باشند اما اکنون قربانی خشونت  مسلحانه شده‌اند و این حقیقت تکان‌دهنده هنوز هم برای برخی از سیاستمداران آمریکایی عادی است.

این تیراندازی‌ها جهان را در شوک فرو برده و مردم آمریکا را ناامید کرده‌اند. خشونت مسلحانه مدت‌هاست که تبدیل به طاعون و بیماری لاعلاج آمریکا شده است. بر اساس گزارشی که اخیرا توسط وزارت دادگستری ایالات متحده منتشر شد، از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰، اسلحه‌سازان ایالات متحده در مجموع بیش از ۱۳۹ میلیون اسلحه برای بازار غیرنظامی تولید کرده‌اند و تنها در سال ۲۰۲۰ میلادی ۱۱.۳ میلیون اسلحه به بازار عرضه شد. در ظاهر، کنترل اسلحه در ایالات متحده دشوار است، زیرا متمم دوم قانون اساسی در مورد مالکیت اسلحه شهروندان را به سختی می‌توان اصلاح کرد. در واقع، این موضوع با بسیاری از مسائل مانند جنگ احزاب سیاسی، گروه های ذینفع و نژادپرستی در ایالات متحده مرتبط است؛ به ویژه، سیاست آمریکا در خدمت انتخابات و پول است و این عناصر موجب دشوار شدن کنترل اسلحه در آمریکا می شود.

انجمن ملی اسلحه ایالات متحده به عنوان بزرگترین سازمان حامی آزادی داشتن سلاح و یک گروه ذینفع قدرتمند در آمریکا، حداقل ۵ میلیون عضو و مقدار زیادی سرمایه دارد و تأثیر زیادی در انتخابات ریاست جمهوری و انتخابات کنگره دارد. این مجموعه نظامی و صنعتی متشکل از «سیاستمداران و تولید کنندگان اسلحه» نفوذ عمیقی بر سیاست و افکار عمومی ایالات متحده دارد و به همین دلیل است که تیراندازی های مکرر در ایالات متحده هرگز نمی تواند سیاستمدارانی که خود را به خواب زده‎اند را بیدار کند.

دو قطبی شدن سیاسی و ایجاد شکاف در جامعه نیز از جمله دیگر دلایل مهم شیوع خشونت مسلحانه در آمریکا هستند. دلیل اصلی همه اینها را نیز باید ناشی از بی توجهی سیاستمداران آمریکایی به حق زندگی و ارزش جان مردم دانست. برای سیاستمداران آمریکایی، از دست رفتن جان میلیون‌ها نفر در همه‌گیری کرونا موضوع مهمی نیست و خون‌هاییکه در تیراندازی بر زمین می‎ریزد نیز اهمیت چندانی ندارد، فقط منفعت سیاسی و سلطه آمریکا است که برای آنان اهمیت دارد.

هیچکس نمی داند چند نفر دیگر باید قربانی شوند تا وجدان سیاستمداران آمریکایی بیدار شود. وقتی آنها نسبت به اساسی ترین حق بشری و ارزش جان مردم خود بی توجه هستند،  چگونه جهان می تواند باور کند که واقعاً به حقوق بشر کشورهای دیگر اهمیت می دهند؟ صدای شلیک این گلوله‌ها نقاب «حقوق بشر آمریکایی» را نیز در هم شکسته است.