۲۳ سال پیش، ناتو بمباران غیرقانونی یوگسلاوی را آغاز کرد

 جنگی که نباید جنگ میبود!

نوشته بیورن بلاخ

منتشر شده در زمان ما مجله هفتگی حزب کمونیست آلمان

در غروب 24 مارس ۱۹۹۹ صدراعظم گرهارد شرودر خطاب به آلمانی ها گفت: «امشب، ناتو حملات هوایی را علیه اهداف نظامی در یوگسلاوی آغاز کرد.  به این ترتیب، اتحاد (غربی) می خواهد از نقض جدی و سیستماتیک بیشتر حقوق بشر و از یک فاجعه انسانی در کوزوو جلوگیری کند.  میلوسویچ رئیس جمهور یوگسلاوی در آنجا جنگی بی رحمانه به راه انداخته است.  ما وارد جنگ نمی‌شویم، اما فرا خوانده شده ایم تا راه‌حلی مسالمت‌آمیز در کوزوو، از جمله با ابزار نظامی، اجرا کنیم.»

 تا ۱۰ ژوئن ۱۹۹۹، ناتو ۲۳۰۰۰ هدف را در صربستان بمباران کرد.  رالف هارتمن، سفیر جمهوری دموکراتیک آلمان در یوگسلاوی از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۸، در روزنامه «یونگه ولت» در مارس ۲۰۰۹ نوشت:

« کل یوگسلاوی از زخم های بی شمار خون می ریزد.  ۶۰ پل، ۱۹ ایستگاه راه‌آهن، ۱۳ فرودگاه، ۴۸۰ ساختمان مدرسه، ۳۶۵ صومعه، کلیسا، مکان‌های یادبود فرهنگی و تاریخی از جمله پارک یادبود ۷۰۰۰ شهروند یوگسلاوی که توسط ورماخت آلمان در جنگ جهانی دوم به قتل رسیدند، ویران یا تخریب شدند.  از بمب‌های معمولی و گرافیتی برای حمله به نیروگاه‌های اصلی استفاده شده است و برق ۷۰ درصد کل جمعیت را برای مدت طولانی قطع کردند.  اثرات آن بر نیازهای اولیه مردم غیرنظامی، بر بیمارستان ها، درمانگاه های زایمان، انکوباتورها، پمپ های آب و بسیاری از مناطق دیگر فاجعه آمیز بود.در برخی مواقع، نابودی آژیرهای هشدار به این معنی بود که حتی نمی توان به مردم در مورد حملات هشدار داد. خلبانان تروریست  ایستگاه های پخش رادیو و تلویزیون، از جمله ایستگاه هایی که در مجاورت یادبودهای ملی در تپه آوالا در نزدیکی بلگراد و لووچن در مونته نگرو قرار داشتند، بمباران و نابود کردند.

۱۱۰ بیمارستان و با تمامی تجهیزات پزشکی حیاتی، لوازم و داروها ویران یا آسیب دیدند.  در نتیجه بمباران جاده‌ها، پل‌ها و خطوط راه‌آهن و همچنین کمبود سوخت پس از ویران شدن پالایشگاه‌ها، درمان بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن قلبی و کلیوی، دیابت و بیماران سرطانی باید قطع یا به تعویق بیفتد. تنها اقامت یک هفته ای در زیر زمین های حفاظتی منجر به شیوع بیماری های روده ای شدید در بسیاری از افراد شد.

 ۱۲۱ کارخانه صنعتی که  کارگر۶۰۰۰۰۰ یوگسلاو در آن مشغول به کار بودند به ویرانه تبدیل شدند.  در نتیجه حدود ۲.۵ میلیون نفر معیشت خود را از دست دادند.  بیش از ۲۵۰۰ نفر کشته و بیش از ۱۰۰۰۰ نفر به طور جدی یا جزئی مجروح شدند.  ۳۰ درصد از تمام کشته شدگان و ۴۰ درصد از معلولان و مجروحان کودک بودند.

 یک سال پس از جنگ، ISW مونیخ یک مستند تصویری با عنوان: «جنایت جنگی ناتو در یوگسلاوی» منتشر کرد:

 «حتی در بالکان، قدرت‌های ناتو به فکر حقوق بشر نیستند، بلکه به دنبال دفاع از منافع اقتصادی و قدرت سیاسی خود هستند.  آلمان و دیگر کشورهای اروپایی نگران برتری در منطقه ای هستند که آنها را حیاط خلوت خود می دانند.  ناتو، به ویژه ایالات متحده آمریکا، نگران حضور نظامی در این منطقه مهم ژئواستراتژیک است.  یوگسلاوی باید از نفوذ روسیه خارج شود.

 نابودی حاکمیت ملی یوگسلاوی در منطق سرمایه داری جهانی نهفته است.  حاکمیت ملی و استقلال سیاسی به عنوان موانعی در برابر «جریان آزاد» سرمایه، به عنوان مانعی برای تسخیر بازارها و دسترسی به منابع مواد خام جهان تلقی می شود.»

جنگ ناتو علیه یوگسلاوی اجرای این استراتژی برای بالکان بود.  این تجاوز به طور هدفمند توسط آلمان و آمریکا برنامه ریزی و تدارک دیده شده بود.  حداکثر از سال ۱۹۸۱، آنها برای تجزیه کشور چند قومیتی یوگسلاوی و «به زانو درآوردن آن» تلاش کرده اند.  تحت عنوان مذاکرات صلح، اما در واقع تحت تهدید مداوم نیروی نظامی، قدرت‌های ناتو تلاش کرده‌اند تا از یوگسلاوی را برای تامین منافع خود باج‌گیری کنند.

 هیچ یک از جنایات جنگی ناتو تا بخال تحت پیگرد قانونی قرار نگرفت.