نشست دیپلماتیک روسیه و ناتو 

نوشته آرنولد شولزل

منتشر شده در دنیای جوان

همانطور که ولادیمیر پوتین در کنفرانس مطبوعاتی مشترک با امانوئل ماکرون در روز دوشنبه گفت: آنها «اوکراین را پر از سلاح کرده‌اند» در حالی که مدعی هستند کسی را تهدید نمی کند، این مدلی است که غرب در سی سال گذشته روابط خود با روسیه را بر آن اساس نهاده و شکل داده است.

ماکرون مدعی است با مسکو در شرایطی برابر گفتگو کند،اما همانگونه که روزنامه سویسی « نویه تسوریشه» روز چهارشنبه در مطلبی با عنوان «اوکراین چه سلاح‌هایی از غرب دریافت کرده است» منتشر کرد. از سال ۲۰۱۴ فرانسه یکی از بزرگترین تامین‌کنندگان تسلیحات کی‌یف پس از ایالات متحده بوده است.

این سیاست غرب اوکراین را تشویق به انجام تعهدات خود طبق توافقات مینسک نکرد. ملکه مشوق تمایل اوکراین برای گرفتن انتقام شکست در دنباس شد و آن را افزایش داد.

 در سال ۲۰۲۱ کیف فکر می کرد که زمان یک «بلیتز کریگ» یا جنگ برق آسا فرا رسیده است، به ویژه از زمانی که مانور بزرگ ناتو «دفندر ۲۰۲۱» آغاز شد، رزمایشی که برای آن هزاران سرباز آمریکایی به آن سوی اقیانوس اطلس منتقل شدند، مسکو برای پاسخگوئی به این تهدید دست به تمرکز نیروهای نظامی اش زد.

این سیاست روحیه خصمانه در اوکراین را به عقب راند اما موجب کم کردن تکبر و خودخواهی پدر خواندها در غرب نشد.

آنها بیش از ۳۰ سال است که سیاست پیشروی  به سمت روسیه پیش برده اند، و اکنون برای اولین بار به نظر می رسد که برای برخی روشن می شود که چقدر آنها جهان را در معرض خطر قرار داده اند.

روز چهارشنبه نویسنده روزنامه زود دویچه  اویگن روگه به درستی وضعیت فعلی را در با وضعیت سال ۱۹۸۳ مقایسه کرد، زمانی که یک افسر اطلاعاتی اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی گزارش‌های دریافتی نزدیک شدن موشک‌های آمریکا به اتحاد شوروی را نادیده گرفت و احتمالاً جهان را از یک رودررویی هسته ای نجات داد.

تضمین های امنیتی که پوتین خواستار آن است، یک ترمز اضطراری برای حفظ صلح است.  این ترمز اکنون باید کشیده شود.  ظاهراً برخی در غرب این را فهمیده اند، یا حداقل این چیزی است که مکرون به آن اشاره کرده است.  او در مسکو پیشنهاد مذاکره در مورد یک سیاست امنیتی جدید در اروپا را داد.  به همین دلیل، برخی رسانه ها از «امیدها» صحبت کردند، ویلی ون اوین، فعال صلح، اجلاس دیپلماسی سران را «بارقه امید» خواند.

با این حال، با این سیاست خیلی ها مخالفند: تغییر در سیاست چندین دهه در قبال روسیه در واقع به معنای کنار گذاشتن تصویر ناتو و اتحادیه اروپا از خود است سیاستی که از سال ۱۹۹۰ تابحال از سوی آنان دنبال میشود.

نمی توان با «ابهامات استراتژیک»، یعنی صحبت مبهم و در عین حال مسلح کردن، آنگونه که اولاف شولز سعی دارد سیاستش را به پیش ببرد موفق شد.این ادامه سیاست سی ساله ای است که به بن بست رسیده است.

مکرون پیش از سفر خود به مسکو گفت که پوتین نگران اوکراین نیست، بلکه «قوانین همزیستی با ناتو و اتحادیه اروپا» را مد نظر دارد.  نکته همین است. برای مثال اما زمانی که، اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اتحادیه اروپا پیروزمندانه در روزنامه اقتصادی آلمانی هندلز بلات اعلام کرد که اتحادیه اروپا «دست بالا» را در برابر روسیه را دارد و همه چیز برای تحریم‌ها آماده است تا «اقتصاد روسیه شکننده‌تر شود» چنین اظهاراتی نشان میدهد که اگر کسی بدنبال سیاست گفتگو و ایجاد آرامش با روسیه است، میتوان روی مخالفت و مخالفان قدرتمندی حساب کند.  

فون در لاین میگوید: «تمام دعوا بر سر گاز مایع روسیه است.»