۶۰ سال از پیروزی کوبا بر بیسوادی میگذرد.

فولکر هرمزدورف

بحث‌ها در مورد کوبا اغلب بازتاب تقریباً یکسانی را در میان محافظه‌کاران غربی، سوسیال دموکرات‌ها، سبزها و همچنین برخی که خود را چپ توصیف می‌کنند، ایجاد می‌کند.
آنها به اتفاق آرا خواستار آن هستند که برخلاف صحبت‌ها در مورد کلمبیا، برزیل، ایالات متحده آمریکا یا اروپا، وقتی صحبت از کوبا می‌شود – صرف نظر از اینکه در مورد چیست – وضعیت حقوق بشر در آنجا همیشه باید در اولویت باشد.
این موضوع بیشتر به حقوق مدنی و سیاسی اشاره دارد، زیرا کوبا بیش از بسیاری از کشورهای اروپایی، موفق به رعایت حقوق بشر، عدالت اقتصادی، ایجاد نهادها و فعالیت های فرهنگی و اجتماعی بوده است، آمریکا در اینجا اصلا حرفی برای گفتن ندارد.
برخلاف آنچه در آلمان شاهدش هستیم، حق کار و حق مسکن یا حقوق برابر زن و مرد در کوبا نه تنها در قانون اساسی که با رای مردم مشروعیت یافته است، اینها نه تنها تثبیت شده هستند، بلکه در زندگی روزمره نیز امری مسلم به حساب می‌آیند.
مانند کشورهای اروپائی کسی در کوبا کابوس اخراج از سرپناهش را نمی‌بیند، آنهم فقط به این خاطر که دلالان تصمیم گرفته اند اجاره بها‌ی خانه اش را آنقدر بالا ببرند که از توان پرداختش نداشته باشد.
اگر در کوبا به مردم بگویید کارمندان زن در آلمان برای کار مشابه هنوز هم ۱۸ درصد کمتر از مردان حقوق دریافت می‌کنند فقط ناباورانه سر افسوس تکان میدهند!
و اینکه در کوبا یکی از حقوق اساسی اولیه، یعنی حق زندگی، بهتر از اکثر کشورهای جهان تحقق یافته، با توجه به موفقیت سیستم بهداشت دولتی در مبارزه با همه گیری کرونا، حتی ضد کمونیست ها نیز نمی توانند این حقیقت را کتمان کنند.
وقتی صحبت از حق آموزش، یکی از حقوق بشر مندرج در ماده ۲۶ اعلامیه جهانی سازمان ملل متحد می شود، کوبا در مقایسه جهانی پیشتاز است.
در حالی که طبق گزارش یونسکو، سال گذشته ۱۳ درصد از جمعیت جهان، معادل حدود ۷۵۵ میلیون نفر، بی سواد بودند، این جزیره ای سوسیالیستی اولین کشور در قاره آمریکا بود که ۶۰ سال پیش به لطف یک برنامه توانمند آموزشی از بی سوادی رهایی یافت.این موفقیت بزرگ بی مثال تا امروز می‌باشد.
فیدل کاسترو، رهبر انقلاب در دسامبر ۱۹۶۱، با آوردن یک دلیل ساده این کمپین موفق را به تصویر کشید، او در آن زمان، گفت: «این سوسیالیسم است.»

با وجود آنکه توسعه پایدار جهانی سازمان ملل متحد مصمم است تا سال ۲۰۳۰ ریشه بی سوادی در میان جوانان و بخشی از بزرگسالان را خشک کند، اما حتی امروز هم کشورهای زیادی در جهان هستند که از الگوی کوبا فاصله زیادی دارند.
صدراعظم سابق ویلی برانت قبلاً در مقاله ای که در سال ۱۹۸۷ منتشر شد، تلاش کرد یکی از دلایل این امر را شناسایی کند:
«افرادی هستند که تحت عنوان حمایت از حقوق بشر مقاصد واقعی خود را پنهان می کنند، در حالی که آنها در اصل به دنبال تصرف یا کسب قدرت هستند. آنها با این کار نه تنها فرصت طلبانه و ریاکارانه عمل می کنند، بلکه راه حل سیاسی برای مشکلات عمده اجتماعی را نیز به خطر می اندازند.»