محسن اخوت

رنگين کمانِ وهم

پلک فرو مي بندم

و فرازِ سر

خود را ميانِ حلقهً رقصِ تنگاتنگِ رنگ

مي يابم.

سينهً دود گرفته را

به هوایِ پاکِ نمگين مي پالايم

و اوجِ پروازِ انسان را

در ساحتِ آبگون ِآسمان

به نظاره مي نشينم .

آه امٌا

که با پلک هایِ بازم

کابوسي است مرا :

سرد است زمين

که آرزوها يخ مي بندد در آن

و انسانِ اعماقِ

از ياد برده است

شورِ پرواز و پريدن را .

و دريغا

همزمان گرم است درعوض

بازارِ دلالان

که خوش مي رقصند

با تن پوشِ کاغذ بادهایِ رنگينِ شان

در سرمستيِ بالانشينان.

و اين جعلِ مسٌجلِ خوابِ من

رونوشتي نا اصل

از گوهرِ جشنِ نور

بر آبگينِ آسمان .

مي سوزد تن ام از تبِ وهن

و درهم شکسته سينه ام

به اين تغابنِ رنگ و وارنگ.

با اين همه امٌا سوگند

به رقصِ تنگاتنگِ زلالِ آفتاب و باران

سوگند

که شما را

کاغذبادهایِ هفت رنگِ سرگردان

– مترسک هایِ سُستِ لرزان–

تا حضيض رسوايي تان

نمانده است زماني چند.

سماجت به عبث مي داريد

که پرتویِ آفتاب را

به اعماقِ زمين

پردهً ساتر باشيد.

و چه مفلوک است مگس

قطبِ آمال اش خرمگس است

آن که خود به تمام

– حتيٌ يکي نوبت نواله اش–

بسته به انگشتِ انسانِ پائين دست است

و به جنبشِ آن ،

چونان عفني به غبار

در مدارِ پرتاب به فراسوهایِ تاريخ است.

آری

تا وزيدنِ سُرودی از اعماق

به برچيدنِ باروها و بُرجِ مفت خواری

و بي رنگيِ کاغذ رنگي هایِ وهم و خواری

نمانده است چندان فصلي

باقي .

محسن اخوت

بهارِ 2019