درآمریکای لاتین هیچ‌یک از کشورهایی که امروز با گلوله و گاز اشک‌آور اعتراض‌های اجتماعی را سرکوب می‌کنند و یا علناً قواعد دمکراسی صوری را که اینقدر خود از آن دفاع می‌کنند، زیر پا می‌گذارند، با چنین جنگ اقتصادی و با چنین سرمایه‌گذاری عظیمی برای ایجاد یک اپوزیسیون مصنوعی روبه‌رو نبوده است. با وجود تبلیغات شدیدی که ایالات متحده سالانه میلیون‌ها دلار صرف آن می‌کند، نتایج به نفع رهبری انقلابی کوباست که واشنگتن طی ۶ دهه گذشته کوشش کرده آن را سرنگون کند.
منبع: گرانما
نويسنده: ایروئل سانچز
تارنگاشت عدالت
عکس برگرفته از پروفایل فیس بوک کارلا سانتانا با وجود تبلیغات شدیدی که ایالات متحده سالانه میلیون‌ها دلار صرف آن می‌کند و با وجود «Cuba Internet Task force» که آمریکا سخاوتمندانه مورد حمایت قرار می‌دهد، نتایج به نفع رهبری انقلابی کوباست که واشنگتن طی ۶ دهه گذشته کوشش کرده آن‌را سرنگون کند.
یک دوست برزیلی من که به عنوان روزنامه‌نگار چند روز در کوبا به سر می‌برد، با تعجب برایم تعریف می‌کرد که همه کوبایی‌ها که او با آن‌ها صحبت کرده بود دقیقاً می‌دانستند که بولسونارو و یا دیلما و یا لولا کیست، در حالی‌که در کشورهای دیگر آمریکای لاتین که او بازدید کرده بود، چنین نبوده است.
علاقه بسیار شدیدی که مردم کوبا به وقایع جاری بین‌المللی نشان می‌دهند بسیار ویژه است ولی برای ما که در جزیره زندگی می‌کنیم آن‌چنان ملموس نیست. ناآرامی در هائیتی، شیلی، پاناما و اکوادور، درگیری‌ها بر سر کسب قدرت در پرو، سرکوب و قتل رهبران اجتماعی در هندوراس و کلمبیا، میراث عنان‌گسیختگی، که دولت مکزیک را مجبور کرد تا یک قاچاقچی مواد مخدر را آزاد کند، احکام زندان غیرعادلانه که مشمول حال رهبر چپ برزیل شد تا از پیروزی محرز او در انتخابات جلوگیری کند و انتخابات در بولیوی و در ایالات متحده آمریکا و یا پرخاشگری ثابت و مستمر واشنگتن علیه ونزوئلا، می‌تواند موضوع بحث و گفت‌وگو در هر گوشه کوبا و بر سر هر کوی و برزن و یا در هر کلاس درسی در دانشگاه باشد.
البته این گفت‌وگوها مشکلات بزرگی را که اقتصاد کوبا با آن روبه‌رو است و ایالات متحده آمریکا هر هفته تحریم جدیدی را نیز به آن می‌افزاید، همین‌طور نارسایی‌ها در بخش‌های خدماتی که شهروندان با آن روبه‌رو هستند و به دنبال اثرات محاصره اقتصادی همراه با کاهلی دیوان‌سالاری به نارضایتی و خشم مردم دامن می‌زند، از نظر دور نمی‌دارد. ولی این مخلوط از جنگ اقتصادی با نارسایی‌های داخلی به ناآرامی‌های اجتماعی نمی‌انجامد و آنگاه که سیستم سوسیالیسم و فقط یک حزب واحد مشروعیت خود را بر سر صندوق‌های رأی به آزمون می‌گذارد – همان‌طور که رفراندوم اخیر در مورد قانون اساسی جدید نشان داد – با وجود تبلیغات شدیدی که ایالات متحده سالانه میلیون‌ها دلار صرف آن می‌کند و با وجود «Cuba Internet Task force» که سخاوتمندانه مورد حمایت قرار می‌دهد، نتایج به نفع رهبری انقلابی کوباست که واشنگتن طی ۶ دهه گذشته کوشش کرده آن را سرنگون کند.
دستگاه رسانه‌ای حاکم در غرب می‌گوید، مخلوطی از «سرکوب شدید رژیم» و همین‌طور «رخوت کوبایی» مانع وقوع ناآرامی‌ها است. ولی اگر ما نگاهی به تاریخ کوبا بیافکنیم، خواهیم دید که از ژنرال «وایلر» اسپانیایی و ريیس‌جمهور «ماچادو» گرفته تا دیکتاتور «باتیستا»، رژیمی که برپایه سرکوب استقرار یافته باشد قادر نخواهد بود با وجود «رخوت» و ارتشاء برای مدتی طولانی بر سریر قدرت تکیه زند.
کاملاً برعکس، اگر این نظر پرسی به جای امسال در فوریه سال گذشته (۲۰۱۹) درست در بحبحه تشدید محاصره انجام شده بود درصد تأیید مردم احتمالاً حتی بالاتر می‌بود که مطمئناً مربوط به سه فاکتور اقتصادی و دو فاکتور ساختاری می‌شد.
فاکتورهای اقتصادی:۱. تشدید پرخاشگری دولت آمریکا احساسات میهن‌پرستانه مردم و وحدت ملی را تقویت می‌کند.
۲. کارایی سیاسی دولت کوبا که به نحو متقاعد کننده‌ای ارتباط کمبودهای پدید آمده را با افزایش پرخاشگری نشان داد و در مقابل تحریم‌های ایالات متحده سیاست راهبردی اتخاذ کرد تا حتی‌الامکان پی‌آمد‌های آن در زندگی روزمره مردم کوبا را کاهش بخشد.
۳. وضعیت بین‌المللی با شکست عینی اقدامات نولیبرالی سیاسی و بی‌اعتباری فرمول‌های دمکراسی بورژوایی.
فاکتورهای ساختاری:
۱. فرهنگ سیاسی غنی در بین مردم کوبا در مورد ماهيت امپریالیسم و پروژه عدالت اجتماعی و حاکمیت ملی انقلاب، که در طی ۶۰ سال آموزش و تربيت فیدل جريان داشته است.
۲. پيوند رهبری انقلابی با خلق که از سوی رائول ادامه داده شد و به وسيلۀ «دیاز-کانل» برقرار مانده است که به تقویت درک این موضوع که دولت تابع مردم است و در خدمت آن‌هاست، کمک می‌کند.
در آمریکای لاتین هیچ‌یک از کشورهایی که امروز با گلوله و گاز اشک‌آور اعتراض‌های اجتماعی را سرکوب می‌کنند و یا علناً قواعد دمکراسی صوری را که اینقدر خود از آن دفاع می‌کنند، زیر پا می‌گذارند، با چنین جنگ اقتصادی و با چنین سرمایه‌گذاری عظیمی برای ایجاد یک اپوزیسیون مصنوعی روبه‌رو نبوده است. هیچ‌یک از آن‌ها به طور دایم با لینچ رهبران و پروژه‌های سیاسی و اجتماعی کشور به دست رسانه‌های جهانی روبه‌رو نبوده است.
اما با وجود همه این‌ها باید اذعان داشت که در کوبا افرادی پیدا می‌شوند که ناراضی هستند و بسیاری از این ناراضیان به میامی مهاجرت می‌کنند. انباشت امتیازات فراوان برای این مهاجرین طی تقریباً ۶۰ سال گذشته، همراه با سطح دانش و تندرستی که سوسیالیسم کوبایی برای آن‌ها میسر ساخته بود، برای آن‌ها امتیازاتی در رقابت با بقیه جوامع غیربومی فراهم کرد ولی آن‌ها را آزادتر نکرد:
بیش از یک میلیون کوبایی در ایالات متحده آمریکا در نتيجۀ اقدامات ترامپ با محدودیت‌های عظیمی در ارتباط با خانواده‌های خود در کوبا روبه‌رو شدند ولی با این‌حال گزارشی مبنی بر وجود اعتراضات عمده در اين باره گزارش نشده است. ما همین‌طور در هیچ جايی نمی‌خوانيم که این غیبت عمومی اختلاف نظر سیاسی، ناشی از ارتشاء و اقدامات سرکوب کننده و غیردمکراتیکی است که طبقه حاکمه طی دوران طولانی اقامت خود در جزیره تا سال ۱۹۵۹ در این کشور رواج داده بود. آن‌ها با این کار، سیستمی را که در آن دونالد ترامپ و جو بایدن اکنون در فساد و توهین با یکدیگر رقابت می‌کنند، به عنوان یک نمونه الهام‌بخش، تعالی بخشیدند.
