هفت‌تپه؛ هم‌آوایی سرکوب و انحراف

در شرایطی که برخی از نمایندگان کارگری ایران با صدور احکام سنگین قضایی از سوی دولت بورژوایی مواجه شده‌اند، اعتصابات دگرباره‌ی کارگران شرکت کشت و صنعت هفت‌تپه در پاییز 98 بار دیگر امید به مبارزه را در دل زحمت‌کشان ایران زنده نگه می‌دارد. اعتصابْ این ابزارِ نیرومندِ کارگران علیه سرمایه در هر زمانی برای بورژوازی وحشت و برای کارگران شوق و امیدی طبقاتی را به ارمغان می‌آورد. شوق و امیدی که همچنان خبر از جنگی طبقاتی می‌دهد و هر دم به کارگران گوشزد می‌کند که در تدارک این جنگ طبقاتی باشند. اعتصاب عزیمت‌گاه نبردی سهمگین میان کار و سرمایه است. نبردی که هر لحظه در جریان بوده و از حرکت باز نخواهد ایستاد. اعتصاب به قول لنین مکتب جنگ است. در این مکتب کارگران می‌آموزند که کارفرما هر دم در پی تحدید زندگی آنان است و آن کارفرمایی که خود را خیرخواه و مساوات‌طلب معرفی می‌کند تنها خیرخواهی‌اش مصادره‌ی دست‌رنج تمامی کارگران احتمالاً به شکلی یکسان است. کارگران در اعتصابشان با دشمن طبقاتی خویش روبه‌رو می‌شوند. این دشمن در نگاه اول کارفرمایی است که برای سود خود با هر حربه‌‌ای به معیشت کارگران یورش می‌برد. در میانه‌ی سازمان دادن اعتصابات کارگری، پلیس و دولت و دادگاه همگی بسیج می‌شوند تا کارگران مبارز را گامی به عقب برانند چراکه تاریخ به این غُلامان سرمایه نشان داده که در پشت هر اعتصاب اژدهای انقلاب خوابیده است

دریافت متن کامل مطلب از اینجا