سلام به سرزمین زیبایی‌ها؛ درباره‌ی کودتای اخیر در ونزوئلا
نویسنده: بیژن فرهادی
«سال خلایق به یاوه پشت می‌کند
وز افق خانه‌ها و میدان‌ها
دایره‌ی پویش توانستن را
می‌پیماید.»
محمد مختاری
احتمالاً این تصویر ذهنی که در یک روز آفتابی از خواب بیدار می‌شوید و به همه‌ی مشکلات قبلی‌تان، مشکل دیگری هم اضافه می‌شود – که از بد روزگار نامش کودتا است – کمی آزارتان می‌دهد. تصویر مألوفی است برای ما و آن‌ها؛ مشروط بر اینکه گام شوم بعدیِ آن جنگ داخلی، تجزیه‌ی کشور و ترابری گروه‌های تروریستی در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف نباشد. خواهیم دید که تا بوده چنین بوده و، تا نوبت بعدی ماجراها، تا هست چنین است. اگر پیشترها موجودیتی به نام شوروی داعیه‌ی تقابل با این مداخلات را داشت یا گروه‌های مترقی مبارزه‌جویانه‌ای در کار بود که در حدّ وُسع خود به مقابله با چنین توطئه‌هایی به پا خیزد، امروز اما جهانیان بی‌بخارتر از آن شده‌اند که ته‌مانده‌ی قمقمه‌ی روبه‌اتمامشان را قربانیِ سرابی مسلّم نکنند. جهان به برهوتی بدل شده است، آن سرش ناپیدا. به نظر شما چه‌قدر باید از لحاظ سیاسی بی‌مسئولیت باشیم که حتی به بهای بی‌آبی پی‌جوی سراب نشویم؟ از گروه‌ها و دسته‌جات سیاسیِ رنگارنگِ غیرنئوکان که بگذریم، لااقل انتظارمان این است که چپ‌ها چنین نکنند. به نظر می‌رسد که این خیال باطل ناشی از بی‌توجهی به مسئله‌ی کاسته شدن از میزان سرکردگی ایالات متحده است (که خود سرکرده‌ی امپریالیسم جهانی است) و اگر رفتار بیمارگونه‌ی خود امپریالیسم را پیش چشم داشته باشیم، حدقه‌ی گشاد چشمانمان احتمالاً اندکی تنگ‌تر می‌شود و اطلس جهان بیماری چپ‌ها را در یک قاب به ما نشان می‌دهد. چپ بورژوایی به لحاظ سیاسی آن روی سکه‌ی لیبرالیسم در موسَّع‌ترین معنای واژه است. پس چرا هر آینه نمایانگر اعوجاجات خود آن لیبرالیسم نباشد؟
