طرف می‌گوید «لیست افراد و سازمان هائی که ذکر نمودید، خیلی اشان برای من تقریباً نا آشنا هستند و نظری در مورد آن ها ندارم.» و نیز «این سیاست شما از اول بحث ها تا این لحظه بوده که دائماً اسم احزاب و گروه هائی را به میان می آورید که فقط خود تان از مربوطیت آن ها به قضایا اطلاع دارید.»
طرف در آخر هم حتی متوجه نشده که بحث از اول دربارۀ پروغرب‌ها بوده نه مشتی دانشجو. تا آنجا که با برچسب دانشجو وارد صحنه شده وارد شدنش بیجا بوده است چون بحث آنها نبوده. اما آنجا که مشخصاً نظرات پروغربی‌اش را دخالت می‌دهد و در جایگاه چپ پروغرب می‌نشیند می‌گوید هیچ چیزی را نمی‌شناسد. نه پروغرب‌ها را نه مواضع کمونیستی را و از محور مقاومت هم فقط یک نفر را، که حتی بحث‌های او را هم دنبال نکرده است.
می‌گوید «ما دلیل این اصرار شما را نمی فهمیم و وقتی می گوئیم این کار تبعاتی دارد، به خرج اتان نمی رود.» یعنی متوجه نمی‌شود که چیدن این اسامی برای این است که به او نشان داده شود که بحث بر سر او و دوستان دانشگاهی‌اش نیست بر سر چیز دیگری است به نام چپ پروغرب. اما این فعال مجرب، به‌ویژه در حوزۀ امنیت، علاقۀ زیادی دارد که تمام اسم‌های اینجا را در وهلۀ اول به خودش و دوستانش مرتبط ببیند و در وهلۀ بعد در این باره صحبت کند که ربط دارد یا نه. و وقتی می‌گوید «من هیچ نظری در مورد سازمان های خارج کشوری ندارم و تمایلی به بحث دربارۀ آن ها ندارم. این که این احزاب و سازمان ها یا افراد از نظر شما پرو غربی هستند چه دخلی به ما دارد ؟» یعنی اینکه هنوز هم نفهمیده است که بحث بر سر پروغرب‌هاست نه بر سر مشتی دانشجو. اما چون خودش این‌گونه پنداشته که بحث سر دانشجویان است می‌خواهد بقیه را هم مجاب کند که بحث سر دانشجویان است. وقتی می‌گوییم دربارۀ پروغرب‌ها صحبت می‌کنیم نه دانشجویان، او اصرار دارد که دربارۀ دانشجویان داریم صحبت می‌کنیم، یعنی از خود ما بهتر می‌داند که دربارۀ چه صحبت می‌کنیم! از قدیم گفته‌اند نرود میخ آهنین در سنگ.
برای اتهاماتی که به من وارد می‌کند هم که دلیلی نمی‌آورد. چطور حرف‌های ما دربارۀ «ادارۀ شورایی»طلبان به دانشجویان ربط پیدا می‌کند (با آن لیستی که گذاشته‌ام و او نفهمیده می‌خواسته‌ام همین را بگویم اما دریغ از اندکی تعقل) یا اینکه چطور حرف‌های ما اتهامی بر کسی اضافه می‌کند؟ یک بار این را گفته است و ما 20 بار کامنت گذاشته‌ایم و این را پرسیده‌ایم که چطور، ولی او حرفی ندارد بزند. ما برای چیزهایی که برایشان گنگ بود خروار خروار نوشته‌ایم و متن داده‌ایم و لیست کرده‌ایم که بیا ببین که تصور نکنی فقط آن سایت و نشریه دربارۀ شعار موردعلاقه‌ات صحبت کرده، بلکه خیلی‌های دیگر در این باره صحبت کرده‌اند، اما او حرفی ندارد بزند که اتهاماتش و حرف‌هایش را اثبات کند.
وقتی صحبت از تبعات می‌کنند، بهتر است کامنت‌های خودشان را بخوانند و سوتی‌هایی که در همین کامنت‌ها خودشان می‌دهند و فلش‌های نکشیدۀ اطلاعات را که خودشان می‌کشند به یاد بیاورند.

لایکلایک

1- این نوشته شما:
„مواضع جدید شما شکل فکاهی مواضع مقاومتی ها است. نظرات خود چپ مقاومتی ارزش اظهار نظر ندارد چه برسد به شما.“
بسیار خب، اینها واضحند. فقط ممارست بی انتهای شما در چند وقت اخیر در کامنتهای سایت هفته غیر قابل فهم میشود.
2- این نوشته شما:
“ از این به بعد در صورت مواجهۀ دوباره با رفتار غیر دوستانۀ چپ نیمه مقاومتی واکنشی علی رغم میل مان خواهیم داشت. امیدواریم که این اتفاق نیافتد.“
میشود این را توضیح بدهید یعنی چه؟ یعنی دقیقا چه میکنید علی رغم میلتان؟
نقد نظری و سیاسی؟ برخورد فیزیکی؟ … ممنون میشوم توضیح دهی که ان لحظه این جمله را مینوشتی، دقیقا به چه واکنش هایی فکر میکردی.
3- نظر شما در باره مباحث 12 ساله سایت تدارک و رفاقت کارگری چیست؟ یعنی الان اخرین نوشته های این دو سایت را درباره هفته تپه، یک چرخش یک روزه در یک صبح دلانگیز که همین چند وقت پیش رخ داده میدانید و یا ادامه همین روند بیشتر از یک دهه ای انها؟
نظرتان در مورد دعوایی که بین افرادی که بیشتر در المان هستند شکل گرفته چیست؟
نظر شما در خصوص مواضع سال 88 حزب حکمتیست چیست؟ یعنی محور مقاومتی هایی بوده اند که تصحیح شده اند؟ نظرتان در خصوص نوع نقدهایی که کسی مثل محمد فتاحی به ناسیونالیسم کردی و اپوزیسیون چپ و راست مطرح میکند چیست؟
نظر شما صریحا در خصوص وقایع فعلی ونزوئلا چیست؟ با تمام نقدهایی که میتوان به جنبش بولیواری میتوان وارد کرد، من صریحا از مادورو دفاع میکنم و مخالف دخالت امپریالیستی و کودتای امریکایی هستم. نظر شما چیست؟
4- فرض بگیریم که چپ محور مقاومت یعنی فقط گرایلو. ایا تفاوت تحلیلها و تعارضات نظری و جدل هایی که در نوشته ها موجود است را نمی بینید؟ تعارضات نه سر مواضع بلکه بر سر نوع تحلیل ها را میگویم. به طور مثال گرایلو 1- جمهوری اسلامی را دوگانه سرمایه و مقاومت میداند، 2- در سطح متد یک گفتمانگرا است و 3- از اسطوره و عملگر افول حرف میزند. 4- برایش امپریالیسم یکی ست و دوره بندی تاریخی در این 4 قرن ندارد، 5- به جنگ ملی ـ انقلابی نیز هم اکنون پایبند است و موارد بسیار دیگر.
در همین 5 مورد نقاط افتراق کاملا مشخص است و همین ها دو نظرگاه سیاسی متعارض را برمیسازد. پس نمیشود ادعاهای شما را پذیرفت. البته شما به هرکسی هر نامی که میخواهید بدهید، قِسم نامگذاری شما جایگیری شما را در صحنه سیاست و مبارزه طبقاتی مشخص تر میکند.
غلظت دشنام و کین و بغض شما به هیچ وجه کم از غلظت دشنام گرایلو ندارد و کینتوزی ای که از هر دو جناح میشود قابل درک است.
5- انچه پیداست بیشک ما قلیلیم و بیشک شما نفراتتان بسیار بیشتر است. خیلی بیشتر از ان که خود میپندارید. به بزرگی مجموع ح.ک.ک و راه کارگر و کومله و حکمتیستها و پروبلماتیکا و نقد و نقداقتصادسیاسی و منجنیق و پروسه و پراکسیس و بذر و کمیته سازمانده و سایت میلیتانت و کارگاه دیالکتیک و …
ممکن شدن این سه طیف ریشه در خود واقعیت دارد و کثرت شما را هم منبعث از شرایط فعلی خود واقعیت باید دانست و هیچ ارزیابی اشتباهی هم در این خصوص نداریم. همین درنظرگرفتن استانه انکشاف واقعیت، در نزد ما منع اوانتوریسم و انقلابی گری خرده بورژوایی شورمندانه میشود.

6- تنها گذاشتن „تیک تاک“ را هم با اولترا لمپنیسم بی مایه اش، بهتر است.

لایکلایک

خسرو خان که با اخطار دادن حال می کنی. به کنشگر نوشتی „نادان 4 تا دانشجو حرفی زدند که اگر جوابی داری برو داخل همان دانشگاه به آن ها بده، این نه به نویسندگان این کتاب ربطی دارد و نه به نویسندگان دیگر نوشته ها“ یعنی چه؟ یعنی یک چپ نیمه مقاومتی در داخل دانشگاه است و یک نیمه مقاومتی در بیرون، هیچکدام خود را مقاومتی نمی دانند و هر دو نظرشان کار حوزه ای است، هر دو یک دست اتهامات به ما می زنند و …. اما هیچ ربطی به هم ندارند؟! مسئولیت کاری که کردید را به عهده بگیرید دیگر. چرا فرار می کنید؟
لگد زدن را از دعواهای مقاومتی ها یاد می گیرید و وقتی می گوییم از آنها یاد گرفتید می گویید خودمان بلد بودیم، وقتی هم می پرسیم چرا لگدی که خودتان بلد هستید را به ما می زنید، می گویید من نبودم و بغل دستی ام بود. لگد می زنید و فرار می کنید پشت درخت قایم می شوید؟ این دیگر چه مسخره بازی است. اگر دعوا دارید به جای اخطارهای مسخره وایستید سر لگدی که ناغافل می زنید و در می روید.

لایکلایک

کنشگر مینویسد: «هر چند این مقالات را نخوانده ام اما … نظرات شما را … می دانیم. این ها همان مواضع تحت تاثیر مقاومتی ها است.» و جلوتر می نویسد «مواضع جدید شما شکل فکاهی مواضع مقاومتی ها است.» جدیت سیاسی کنشگر و امثال او پیش از این در نظرپراکنی هایش آشکار بود اما این سخنانش آب پاکی بود که ریخت.
رو به کنشگر میگویم: توصیه مینکم مقالات را بخوان و سپس اظهار نظر کن. این واقعا درخواستی است که از تو دارم. اندکی از social media فاصله بگیر، تا بتوانی حقیقت را ببینی و مهملات «جریان اصلی» همان سوشیال مدیا را واگویه نکنی. صادقانه میگویم، مطالب را بخوان تا ببینی دموکراسی خواهی چگونه تو را پیاده نظام آمریکا میکند. . مسئله بر سر تفاوت مشی چپ پرو غرب و مشی کمونیست ها است. این را نمی شود با فرض کردن از کنارش بگذری. فرض کرده ای که چپ پرو غربی تا به سوالاتت پاسخ دهند. سوال اصلی خود مسئله ای است که تو با فرض از کنارش می گذری.
اما راجع به «پویایی در شکل گیری جریانات سیاسی»، وقتی میگویم فهم آقای کنشگر از وراجی درون چند محفل دانشجویی فرا نمیرود، قصد توهین ندارم. آقای کنشگر دنبال محفل یا گروه یا دسته یا چیزی است که عده ای را به آن بچسباند و خیال خود را راحت کند. او گمان میکند وقتی درباره ی چپ پرو غرب صحبت میکنیم صرفا به او و دوستانش اشاره می کنیم. نمیتواند جریانات سیاسی را تشخیص دهد. نمیتواند تشخیص دهد وقتی راجع به چپ محور مقاومت صحبت می کنیم راجع به چیزی فراتر از نویسنده ی مذکور حرف میزنیم. راجع به جریانی که از بسیاری چیزها بهره میگیرد تا در یک جایگاه مشخص طبقاتی بایستد سخن میگوییم. همچنین است چپ پرو غرب با همه ی دستگاه های عریض و طویلش، انواع سایت ها، احزاب، محفل ها و گروه ها. و همچنین است جریانی که کمونیستی می نامیمش. او دنبال نشان دادن یک محفل چند نفری است که بگوید از 10 سال پیش این ها این حرف ها میزدند، و خیال خود را راحت کند. این را به پای حماقتش مینویسم نه به پای تلاش برای تجسس اطلاعاتی. او از چند دانشجو میخواهد که نشان دهند 10 سال پیش همین حرف ها را میزدند، نه آقا آن ها 10 سال پیش داشتند عربی ِ2 برای کنکور میخواندند.
رو به کنشگر میگویم: کمی فراتر نگاه کن، همه چیز را در محفل ها اطرافت نبین، سعی کن جریانات سیاسی را تشخیص دهی و به سراغ اصل بحث برو. درباره ی این جریانات حرف بزن چپ پرو غرب، چپ محور مقاومت و کمونیست ها.
کنشگر مینویسد: «می خواهید که برویم سر اصل بحث، … نظرات خود چپ مقاومتی ارزش اظهار نظر ندارد» و بعد میپردازد به نویسنده ی مذکور. او تمام چپ محور مقاومتی را همان می داند و تازه می گوید ارزش اظهار نظر ندارد. درباره ی کمنیست ها هم که میگوید نخوانده میدانم که رونوشت چپ محور مقاومتی هستند.
کل بحث سیاسی او: آنها که ارزش اظهار نظر ندارند این یکی ها هم که شبیه آن یکی ها هستند.
رو به کنشگر میگویم: حالا که اعترافت را پس گرفتی بیا از مواضعت دفاع کن، بار قبلی هم گفتم بیا این کتاب را بخوان به عنوان مقدمه ای عالی برای وقایع سوریه «کوبانی، نقطه رهایی یا غسل تعمید سوسیالیسم؟»، نوشته ای از منظر کمونیستی که چند سال پیش هم نوشته شده (مثل اینکه نوشته های قدیمی را بیشتر دوست داری)، بعد هم این کتاب سوریه را بخوان.
بار قبلی اخطار دادم، نادان 4 تا دانشجو حرفی زدند که اگر جوابی داری برو داخل همان دانشگاه به آن ها بده، این نه به نویسندگان این کتاب ربطی دارد و نه به نویسندگان دیگر نوشته ها. اما این را بدان، برخلاف تو دیگران این نوشته ها را میخوانند و گویی تاثیر هم میپزیرند. حالا تو شاکی هستی که چرا؟ به تو حق میدهم که شاکی باشی اما تا وقتی که نخوانی نمی فهمی چرا این نوشته ها اثرات خود را دارد.

لایکلایک

به کنشگر، (بخش 3)
می‌گویی «اگر کار حوزه ای مورد نظر شما ربطی به خیابان ندارد، پس برای چه به کارگر می گوئی { بر پا خیز }. شعار بر پا خیز یعنی بیا داخل خیابان. با شعار شورا یا هر شعار دیگر بیا داخل خیابان. برای کار حوزه ای که لازم نیست کارگر بر پا خیزد !» چرا تصور می‌کنی اعتصاب کارگران یا سازمان‌دهی آنها یعنی خیابان یا یعنی همان که شوراطلبان می‌گویند؟ علاقه‌ای ندارم لینک مقاله این زیر بگذارم چون جای ماهی دادن به شما می‌خواهم ماهیگیری را بهتان یاد دهم، پس در همین سایت بگرد ببین که جز خیابان و «ادارۀ شورایی»، و نیز علیه خیابانِ محور مقاومتی و به خانه بازگردید و با کارفرما همکاری کنید راه‌های دیگری هم وجود دارد. شعار بر پا خیز به معنی بیا خیابان نیست. شما مثل اینکه «کارگران جهان متحد شوید» و «بر پا خیز» را به معنی شورش تصور می‌کنید. بر پا خیز (از نظر من) یعنی بر پا خیز خودت را سازمان‌دهی کن و در مقابل بورژوازی بایست. آیا کارگران فولاد خود را سازمان‌دهی کردند؟ نه! اتفاقاً این موقعیت بزرگ، که می‌توانستند خودشان را سازمان‌دهی کنند، با آوانتوریسم کودکانۀ ادارۀ شورایی به انحراف کشیده شد. و کوته‌فکری خرده‌بورژوایی آن را فقط به خیابان و شوراهای سرنگونی‌طلب می‌تواند تعبیر کند. این دقیقاً همان چیزی است که مدعیان محور مقاومتی در نوشته‌هایشان (که شما فقط یکی‌شان را می‌شناسی) گفته‌اند. یعنی نظر شما که «بر پا خیز» را به «خیابان» تعبیر می‌کنی همان چیزی است که آن چپ‌های م. م. می‌گویند. هر دو با کوته‌فکری انقلاب و سرنگونی‌طلبی را یکی می‌پندارند. اگر دیدت را از دانشگاه فراتر ببری و از نشریه‌های دانشجویی کمی فراتر نگاه کنی می‌توانی مقالات طیف‌های گوناگون چپ و نیز کمونیست‌ها را بیابی. تلاش پیدا کردنش با خودت، پسرجان. اگر همچنان تصور کردی «بر پا خیز» فقط معنی‌ای را می‌دهد که تو متصوری، بیا و این را نقد کن یا مقاله‌ای بیاور. کل «طیف» شما (آقای تیزبین، توجه کن که روی «طیف» تأکید دارم نه ارتباط شخص با شخص یا شخص با گروه) فقط در آن شش پاراگراف پلاسچی سعی‌شان را کرده‌اند که آن هم از متلک‌پراکنی یک‌جمله‌ای فراتر نرفت. اگر نقدی دارید از صمیم قلب خوشحال می‌شویم آن را بخوانیم.
می‌گویی «این ها است آن شطحیات نا مفهومی که شما به اسم رئال پلیتیک کمونیستی به خورد ما می دهید.» تا جایی که من یادم است «رئال‌پلیتیک کمونیستی» را اولین بار در این کتاب دیده‌ام. شما هم که در کامنت‌هایتان «اصلاً» ذره‌ای دربارۀ سوریه و این کتاب صحبتی نکرده‌ای. بعد چطور «رئال‌پلیتیک کمونیستی» را به خورد شما داده‌اند یا دارند می‌دهند در صورتی که حتی نمی‌دانی رئال‌پلیتیک کمونیستی چیست؟ این حرف شما هم مانند بسیاری موارد دیگری که اشاره کردم مصداق دروغ‌بافی است. کمی خجالت هم خوب چیزی است.
می‌گویی «خلاصه اگر جوابی برای سوالات بی جواب ماندۀ من در طول هفته های گذشته در بارۀ تناقضات و تغییر جهت های ناگهانی اتان داشتید خوش حال می شوم که بشنوم. و اگر نداشتید همین که به جمع آوری و کتابت تاریخ تحولات خاورمیانه ادامه بدهید هم برای مردم و چپ ها بهتر است و هم برای شخصیت خود تان.» من با شخص شما، کیوان یا رزا در مقام اشخاصی که نمایندگی تفکر پروغرب را می‌کنند دارم صحبت می‌کنم. از لحاظ نظری کلیت پروغرب‌ها (چه پلاسچی، مرتضوی و صداقت که اسمشان را آورده‌ام چه بقیه) اشتراکاتی دارند و از لحاظ پراتیکی نیز درنهایت منطق پروغرب‌ها را راهبری می‌کنند. من صحبت از «ارتباط‌های خاص» شما نکرده‌ام که آیا شما با فلانی و بهمانی و اینها رابطه دارید یا نه و واقعیتش هم این است که در وهلۀ اول و تا جایی که به اینجا برمی‌گردد برایم مهم نیست که حتی بخواهم مطرحش کنم. ولی تو و دوستت کیوان (که در کامنت آخرش مشخصاً اظهار کرد که از قماش «کنشگر» است) با من نه در مقام شخصی که موضع کمونیستی را نمایندگی می‌کند، بلکه در مقام یکی از دانشجویان مخالفتان در محل تحصیلتان برخورد می‌کنید و از آن بدتر اینکه با این کتاب و نوشته‌های دیگر هم چنین برخورد می‌کنید. اما شما که ذره‌ای بحث نکرده‌ای دربارۀ سوریه در آخرین خط‌ها بحث «نوشتن تاریخ تحولات خاورمیانه» را می‌کنی و این کتاب را که نخوانده‌ای (وگرنه دو خط درباره‌اش می‌نوشتی) مسخره می‌کنی. الان «کنشگری» شما منتقدانه یا «رفیقانه» است یا اصلاً حرفی که میزنی جز به تمسخر گرفتن حریفت کارکرد دیگری دارد؟ اصلاً از این تمسخر چیزی هم عایدتان می‌شود؟ ایده‌های شورایی‌تان جلو می‌رود یا باعث شکست در صف نیروهای مقابلتان می‌شود؟ کنشگری‌تان این است؟ آیا ذره‌ای نظر موافق این کتاب را تغییر می‌دهد؟ جای اینکه از روی دوستت، کیوان، تقلب کنی و از دل کامنت او چیزی را سرهم کنی و اینجا دربارۀ کتاب بنویسی اندکی هم مطالعه‌اش می‌کردی. اگر قرار بر مسخره‌ کردن باشد که ما باید مقالات 2 صفحه‌ای همفکرانت را در فلان نشریه که آن 2 صفحه را شبیه جزوه و کتاب طراحی می‌کنند و 5 صفحه‌اش می‌کنند مسخره کنیم یا از مقاله‌ای که نوشته‌اید در همان نشریه دربارۀ «ادارۀ شورایی» و ارجاعتان فقط به کتاب همان نشریه دربارۀ شوراهای 57 است، درصورتی که «شورا» مشخصاً به 1905 برمی‌گردد. حداقل دو تا مقاله هم از کمونیست‌های پیشا انقلاب 1357 می‌خواندید و به آن ارجاع می‌دادید. اینکه دید شما از 57 عقب‌تر نمی‌رود مضحک نیست؟ اینکه این آدم‌هایی که اینها را می‌نویسند در دفاع از میرحسین و سبز مقاله می‌نوشتند جالب نیست؟ اینکه کتاب را نخوانده دربارۀ محتوایش صحبت کنی مضحک نیست؟
اگر با دوستان مخالفت در دانشگاه بحثی داری اینجا نه تلگرام است نه فضای چت خصوصی. بحث‌هایت را هم به محیط خودت و دانشگاهت ببر و جوابت را در آن جا بده و جوابت را بگیر. اینجا فضای عمومی است و خیلی چیزها را نمی‌توان گفت، ضمن اینکه مخاطبان این سایت به نشریه‌هایی که شما و مخالفانتان درباره‌اش بحث می‌کنید و می‌نویسید دسترسی ندارند، مگر اینکه از آوردن بحث‌های دانشگاه در چنین سایتی هدف دیگری را دنبال کنی، که امیدوارم چنین نباشید.
مواضع خط کمونیستی را نقد کنید، مقالات مربوط به نقد «ادارۀ شورایی» را نقد کنید و مواضع مربوط به سوریه و ماجراهای دی‌ماه و… را با توجه به متن نقد کنید و از پی آن بگویید که شما فلانید و بهمان. خط کمونیستی این کار را کرده است: تحلیل کرده، تبیین کرده، و نقد کرده. من اگر می‌گویم شما آوانتوریستید این را از دل نقد «ادارۀ شورایی»‌تان و امثالهم بهش رسیده‌ام. «ادارۀ شورایی» هم از نظر من چیزی نیست که شما کنشگران دانشجویی به آن رسیده باشید و غیره. تمام طیف‌های پروغرب این را دارند و درباره‌اش نوشته‌اند. کسی با نقد متون و به تبع آن مواضع مشکلی ندارد. قطعاً نقد درست باعث بالنده‌تر شدن خط کمونیستی می‌شود. اما شما چه نقد «مکتوبی» دارید به خط کمونیستی؟ آیا مواضع خط کمونیستی را تبیین کرده‌اید؟ اگر نقدی بکنی و مصداقی از چیزهایی که در کامنتم نوشته‌ام بنویسی جوابت را هم می‌دهم، اینجا هم اندازۀ یک مقاله برایت نوشته‌ام و به ابهاماتت و پرسش‌هایی که دربارۀ مسائل مطرح شده در کامنت قبلم بود پاسخم را داده‌ام. ولی اگر این خاله‌خانباجی‌بازی‌هایتان ادامه داشته باشد، ادامۀ بحث دشوار خواهد شد چون شما هم جرئتتان زیادتر از من است و هم به خاطر اینکه همه‌اش در حال «کنشگری» هستید وقتتان زیادتر از من است.

لایکلایک

به کنشگر، (بخش 1)
«روی دیگر سکۀ پروژۀ اطلاعاتی» به معنی اطلاعاتی بودن نیست، به معنی این است که دارید اهداف اطلاعات را جلو می‌برید (یعنی سرکوب پرولتاریا).
اینکه چطور دارید پروژۀ اطلاعات را جلو می‌برید (آگاهانه یا ناآگاهانه) تا جایی که می‌شد و اجازۀ توضیح داشتم توضیح داده‌ام و ایرادات «ادارۀ شورایی»تان هم در مقالاتی که هم در این سایت هم در سایت‌های دیگر هست نقد شده است (حتی کسانی که من از نظر سیاسی خودم را با آنها یکی نمی‌دانم این «ادارۀ شورایی» را در حد فهم خودشان خوب نقد کرده‌اند). آوانتوریسمتان مشخص است. شما هنوز معنی این واژه را نمی‌دانید و هی پرسش‌های بی‌معنی می‌کنید. در کامنت قبلم به شما گفته‌ام، بدون در نظر گرفتن ظرفیت‌های خود مبارزات هفت‌تپه (و حتی میزان نیروهایتان) دست به اقداماتی زده‌اید، که در دو مورد می‌توان به نتایجش پرداخت. (1) مبارزۀ کارگران هفت‌تپه را به بی‌راهه کشانده‌اید، برآوردتان از ظرفیت‌های واقعی هفت‌تپه خیال‌بافانه بود. اگر به مقالاتی که «ادارۀ شورایی» را نقد کرده‌اند نگاهی انداخته شود، آن مقالات به انحرافات «ادارۀ شورایی» مطرح‌شده پرداخته‌اند. (2) نتیجۀ بی‌واسطۀ آوانتوریسم «ادارۀ شورایی»طلبان به ضربه‌های امنیتی‌ای انجامیده است که فقط گریبان «ادارۀ شورایی»طلبان را نگرفته است. گریبان کارگران هفت‌تپه و فولاد و دیگر نیروهای چپ و کمونیست را نیز گرفته و خواهد گرفت. این آش شور بیش از همه دستپخت «ادارۀ شورایی»طلبان است. این همان چیزی بود که حاکمیت درصددش بوده (انحراف مبارزات کارگران و سرکوب امنیتی طبقۀ کارگر). شما با پراتیک آوانتوریستی‌تان خیلی راحت در ایجاد و تثبیت این پروژه کمک کرده‌اید. حالا اگر بعضی از «ادارۀ شورایی»طلبان آگاهانه این کار را کرده‌اند اطلاعاتی‌اند و اگر ناآگاهانه دارند این کار را می‌کنند از نظر من کودن‌ و گیج‌سرند، چیزی که از ویژگی‌های خرده‌بورژوایی است. من در کامنت قبلی این را گفته‌ام. تصور نمی‌کنم که این مصداق توهین باشد.
نوشته‌ای «بسیج این اتهامات را به ما نمی زند که شما می زنید. یعنی ما این قدر در هفت تپه و فولاد نفوذ داشتیم و خودمان خبر نداشتیم؟» آن‌قدر غرق در حرف‌های بسیج و امثالهم شده‌اید که اصلاً نمی‌فهمید کمونیست‌ها چه می‌گویند. بالاتر دربارۀ نفوذتان توضیح دادم. اتفاقاً توضیح من، که مبتنی بر آوانتوریسم شماست، خلاف چیزی را می‌گوید که مدعی هستید بسیج می‌گوید (نفوذ زیادتان). اتفاقاً شما خودتان هستید که دور برتان داشته تصور می‌کنید نفوذتان در هفت‌تپه زیاد بوده است.
نوشته‌ای «واقعاً معنی حرف های شما چیست؟ یعنی ما هم بر انداز هستیم و هم اطلاعاتی ؟! آخر کمی بفهمید به دیگران چه می گو ئید.» یعنی شما آوانتوریست‌ها و بورژوازی ایران دو روی یک سکه‌اید. این است که از فهم شما خارج است. این همان چیزی است که ارژنگ هم با مثال برای شما توضیح داد. چپ پروغرب و چپ محور مقاومتی (اگر به این دو فکر کنید می‌گویید اووووووه چه تفاوت دیدگاه و چه تفاوت نظر و مواضعی) دو روی سکۀ چپ بورژوایی‌اند. حالا این اختلاف که در ذهن شما آن‌قدر‌ زیاد است و در تصور شما نمی‌توان این دو را از یک نظرگاه بررسی کرد چطور این دو را دو روی یک سکه کرده است؟ وقتی از دیدگاه پرولتاریا و از جایگاه مبارزۀ طبقاتی پرولتاریا نگاه کنید متوجه می‌شوید که هر دو روی سکۀ چپ بورژوایی به نفع طبقۀ بورژوازی در کلیت خود کار می‌کنند و به ضرر پرولتاریا. اینکه شما این را نمی‌فهمید به جایگاهتان برمی‌گردد، کسی که از جایگاه چپ پروغرب نگاه می‌کند اساساً نمی‌تواند این را بفهمد. هر دو در راستای سرکوب مبارزۀ پرولتاریا و انحراف پرولتاریا از مبارزۀ طبقاتی تلاش می‌کنند.
می‌گویی «لااقل بگذارید اول آن هائی که الآن در داخل زندان هستند سالم بیرون بیایند…» این از آن اتهاماتی است که همین‌طور روی هوا می‌زنید و باید ثابتش کنید. اگر هم احساس می‌کنید در کامنت‌های من چیزی هست که ممکن است این را ایجاد کند جای دادوقال بیا بگو این قسمت مشکل دارد و سپس جوابت را هم بشنو و اگر مشکل داشتم من قطعاً آن را برمی‌دارم، ولی شما حتی دلتان به حال آن زندانیان هم نسوخته (که اگر سوخته بود حتماً کاری را که گفته بودم می‌کردید) شما دنبال اتهام‌زنی (از جنس امنیتی) به طرف مقابلتان هستید تا منکوبش کنید. من نه مسئول امنیت آنها داخل زندانم و نه بیرون زندان. به آن کسی هم که داخل زندان است اتهامی وارد نکرده‌ام، به شخص و حزب و گروه خاصی هم وصلش نکرده‌ام که بخواهد برایشان بد بشود یا خوب بشود. من اصلاً دربارۀ آن زندانیان صحبتی نکرده‌ام که بخواهم حتی حضورشان را در اعتراضات به رسمیت بشناسم. شمایید که پیشاپیش در ذهنتان آنها را به خودتان وصل کرده‌اید. ما جایی درباره‌اش صحبت هم نکرده‌ایم شما خودتان دارید با این گفته‌تان مهر تأیید می‌زنید به آن اتهامات. من دربارۀ تو و دوستان «ادارۀ شورایی»ات در طیف چپ صحبت کرده‌ام. دربارۀ نظریه‌های منحطتان و پراتیک معیوب خرده‌بورژوایی‌تان. آیا صحبت از اینها به جان آن‌که داخل زندان است یا بیرون زندان است خدشه وارد می‌کند؟ ما را گرفته‌اید؟ هرچه نقدتان می‌کنیم می‌گویید حرف نزنید جان کسانی به خطر می‌افتد. ای آقا، بیا بگو چه حرف ما جان اینها را به خطر می‌اندازد. خجالت هم خوب چیزی است. کسی که جان او را به خطر انداخته خود شمایید که فایل‌های صوتی مورددار پخش می‌کنید. عجیب است طیف شما همۀ این کارها را کرده بعد به امثال من پیله می‌کنی؟ اگر جانش به خطر بیفته تقصیر امثال من است که «ادارۀ شورایی» را نقد کرده‌ایم و پراتیک شما را آوانتوریسم خوانده‌ایم؟ واقعاً یا نمی‌فهمید چه می‌گویید یا اینکه دنبال سیاه‌بازی هستید. اما دورۀ سیاه‌بازی تمام شده، این دغل‌کاری‌ها دیگر جواب نمی‌دهد. دربارۀ‌ اینکه چطور باعث ضربه شده‌اید توضیح داده‌ام بالاتر. در ضربه‌های احتمالی دیگرِ آینده که به بدنۀ چپ و کمونیست وارد می‌شود سهم چشمگیری از آن حاصل ندانم‌کاری‌ها و آوانتوریسم شماست که آتش سرکوب ج.ا.ا را با هیزم‌هایتان شعله‌ورتر کرده‌اید. شرم هم نمی‌کنید. خیلی راحت همه‌چیز را منکر می‌شوید و هر کار ناصوابی که خودتان کرده‌اید را به من و امثال من می‌بندید، گویی لاطائلاتتان پایانی ندارد و قصدتان گل‌آلود کردن هر بحثی است. گفته‌ای «لااقل بگذارید اول آن هائی که الآن در داخل زندان هستند سالم بیرون بیایند، بعد پروندۀ آن ها را با افتراهای تان سنگین کنید». پس یک مورد مثال بزن در گفته‌های من که از آن بتوان برداشت کرد که من به آن آدم‌هایی که «داخل زندان» هستند «افترا» زده‌ام («افتراهای سنگین» پیشکشت). شمایی صحبت از اخلاق می‌کنید که پروندۀ سیاه خودتان را و هرچه جمهوری اسلامی کرده است می‌خواهید به پای ما بنویسید.
…

لایکلایک

اول تشکر میکنم از رفقای نویسنده برای تلاششان در راستای تمییز خطوط سیاسی متفاوت در مورد مشخص سوریه، متن را خواندم و بسیار آموختم. رفقا خسته نباشید.
میخواستم با آقای کنشگر مدنی وارد بحث شوم؛ ولی انصافا جمله ی «شعار بر پا خیز یعنی بیا داخل خیابان. با شعار شورا یا هر شعار دیگر بیا داخل خیابان. برای کار حوزه ای که لازم نیست کارگر بر پا خیزد «! در نظر آخرش منصرفم کرد. مثل اینکه این آقا از دی ماه به این سو اصلا مقاله ای از این طرفی ها نخوانده و احتمالا از دی ماه به آن سو نیز.
اما آنچه وادارم کرد که نظرم را بدهم وقاحت کنشگر در مخدوش جلوه دادن و پاک کردن همان تماییزاتی است که نویسندگان در مورد مشخص سوریه سعی کرده اند روشن کنند. این تمایزات خیلی پیشتر ها نیز خود را نشان داده بود و وظیفه ی ماست که آن ها را به روشن ترین شکل ممکن بیان و نظریه مند کنیم. به این هدف که برای کنشگر (و البته مهمتر دیگر خوانندگان) یادآوری شود که این تمایزات حداقل در سطح موضع گیری سیاسی چه بوده است و همچنین کمک به اینکه این تمایزات نه در شکل دعواهای زرگری مد نظر کنشکر که به واقع در شکل جدال هایی جدی، که قطعا هر چه جلوتر میرویم خود را شدیدتر نشان می دهد، ارزیابی شود چند موردی که ذهنم یاری میکند را ذکر میکنم.
1. جنبش سبزِ سال 88 ، قرار گرفتن دوستان کنشگر در جنبشی که دیگرانی آن را ارتجاعی، پرو غرب و امپریالیستی ارزیابی کردند.
2. وقایع لیبیِ سال 89 و 90، قرار گرفتن دوستان کنشگر در جبهه ی حامیان «منطقه ی پرواز ممنوع بر فراز لیبی برای به ارمفان آوردن دموکراسی با ناتو» که دیگرانی آن را مداخله ی امپریالیستی ارزیابی کردند.
3. وقایع سوریه از 89 و 90 تا به امروز، قرار گرفتن دوستان کنشگر در جبهه ی حامیان «انقلابیونِ! سوریه، بعدها سکولارهای! سوریه، بعدتر ها میانه روهای! سوریه و…» که دیگرانی آن را مداخلات امپریالیستی ارزیابی کردند (خوب بهتر از هر چیز رجوع به همین متن است)
4. وقایع اوکراین سال 92، قرار گرفتن دوستان کنشگر در جبهه ی حامیان «یورو میدان برای دستیابی به دموکراسی در اوکراین» که دیگرانی آن را امپریالیستی و فاشیستی ارزیابی کردند.
5. در ارتباط با سوریه، وقایع مربوط به کردستان سوریه و شکل گیری کانتون ها و مسئله ی جنگ کوبانی در سال 93، قرار گرفتن دوستان کنشگر در جبهه ی حامیان آپو به همراه سیل رسانه های امپریالیستی جهان که از سوی دیگرانی مورد انتقاد شدید قرار گرفت و امپریالیستی و پرو غرب بودن آن فاش شد.
6. وقایع دی ماه 96، قرار گرفتن دوستان کنشگر در «درگاه انقلاب!» که دیگرانی آن را متفاوت ارزیابی کردند.
7. اعتراضات کارگری جاری سال 97، قرار گرفتن دوستان کنشگر در فرایند اداره ی شورایی! که دیگرانی آن را متفاوت ارزیابی کردند.
در تمام موارد بالا دوستان آقای کنشگر ،یعنی اکثریت چپ، یعنی چپ پرو غرب در جبهه ای ایستادند که نه تنها مورد حمایت امپریالیسم که اکثراً پروژه ای دموکراسی خواهانه – امپریالیستی بود.
اما آنچه که انصافا از کنشگر و حتی دوستانش انتظار فهمش را ندارم این است که در سوی مخالف ایشان، یعنی آن دیگرانی که در موارد بالا در کنار آن ها و کنشگری های غرب گرایانه شان نایستادند، نیز دو دستگی وجود دارد. چپ محور مقاومت و کمونیست ها. حداقل در موارد 3 و 4 و 6 و7 در سطح موضع گیری نیز تمایز ها آشکار شد. که یکی از سویه های ستودنی متن حاظر نیز روشن کردن همین تمایزات است. در جایگاهی که کنشگر ایستاده فهم این تمایزات اگر غیر ممکن نباشد بسیار دشوار است، به همین سبب اصراری ندارم که تمایز میان کمونیست ها و چپ های محور مقاومتی را به او بفهمانم ولی اصرار دارم که به او بفهمانم که میان شما و کمونیست ها تمایزاتی جدی وجود دارد. هر چند در این چند هفته نظر پراکنی از آن موضع اولیه که «شما هم همین را می گفتید که ما میگفتیم و فقط دنبال بهانه هستید» کمی کوتاه آمده. اما در گام نخست باید به او فهماند که تو از همان قماشی هستی که در موارد بالا سینه چاک دموکراسیِ امپریالیستی بودی. این که از 88 تا امروز هر جا به شکلی درامدند تغییری در ماجرا نمیدهد: یک جا سبزِ «یا حسین میر حسین» بودند و یکجا دوستان هیلاری کلینتون برای دفاع از انقلاب لیبی، یکجا دوست انقلابیون و سکولارها و دست آخر جهادی های ضد اسد بودند و یکجا دوست فاشیست های ضد یانوکویچ، یکجا آنارشیست دوست دار اوجالان و یکجا چپ حامی دموکراسی شورایی. اما در همه ی موارد بالا در واقع یک چیز بودند «کنشگر مدنی دموکراسی خواه» و همه ی بحث این است کنشگر مدنی دموکراسی خواه چه بخواهد چه نخواهد سرباز و پیاده نظام آمریکاست.
رو به کنشگر میگویم، به در و دیوار نزن، به سراغ اصل بحث برو. اصلا فرض کن هیچ کس تا به حا هیچ حرفی نزده، فرض امروز صبح کسی از خواب بلند شده و این حرف ها را می زند.همه ی افعال ماضی 7 مورد بالا را مضارع کن. بگو در هر مورد کجا ایستادی و از آن دفاع کن. اما پیش از آن کتاب را بخوان، همه ی کتاب را بخوان، برای شناخت جایگاهت به تو کمک میکند.

لایکلایک

به کیوان
شما هم همچون رزا، به بیماری های بورژوایی مبتلایید. بی توجه به منطق یک تحلیل، موضع برآمده از آن را با هرچیز دیگری یکی می دانید. چپ محور مقاومتی از چیزی به اسم دال مقاومت سخن به میان می آورد. حفظ آن را مقدم بر پیشبرد مبارزه طبقانی می داند و اتفاقا همچون شما موضعی خاص در خصوص سوریه را به ایران و جهان تعمیم می دهد. کتاب همین نکته را توضیح داده و واضح است که شما آن را نخوانده اید! ذهن بورژوایی تان از دیدن این نکته ساده عاجز است که: از این حسن تا آن حسن صد گز رسن!
در همان کتاب به مقالات زیر ارجاع داده شده که به اندازه کافی اختلاف موضع کتاب را با چپ محور مقاومتی معلوم میکند. لطفا بخوانید و حرف اضافه و بی ربط نزنید. بخوانید و این همه وقیحانه قیافه حق به جانب نگیرید:
https://mejalehhafteh.com/2018/01/05/%DA%A9%D9%84%DB%8C%D9%91%D8%AA-%D9%88-%D8%AA%D8%B1%D9%88%D9%85%D8%A7%D9%80%E2%80%8C%D9%85%D8%A4%D9%84%D9%91%D9%81%D9%87%E2%80%8C%D8%A7%DB%8C-%D9%86%D9%88%DB%8C%D9%86-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87-%D9%88/

https://mejalehhafteh.com/2018/01/30/%D8%AE%DB%8C%D8%A7%D8%A8%D8%A7%D9%86-%DB%8C%DA%A9%E2%80%8C%D8%B7%D8%B1%D9%81%D9%87-%D9%88-%D8%B9%D8%B1%D9%88%D8%B3%DA%A9%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%88%D8%AA%D9%88%D9%84%D9%87%E2%80%8C%D8%A7/

شرم یک احساس انقلابی است و وقتی نباشد جایش را وقاحت میگیرد. از سال 89 تا کنون، در سوریه از تمام نیروهایی حمایت کردید که یک به یک وابستگی شان به القاعده و آمریکا مشخص شد. از ارتش آزاد و کمیته های محلی هماهنگی گرفته تا اوجالانیست های «روژاوا». شما فعلن باید توضیح دهید که چرا از هر نیرویی حمایت می کنید سر از آخور امپریالیسم در می آورد!! حقیقتا که با این همه افتضاح سیاسی که از مواضعتان برخواتسته، وقاحتی وصف ناشدنی دارید که باز در خصوص سوریه اظهارنظر می کنید!
حمایت تان از روژاوا از همه جالب تر بود که تا دیروز سر در توبره آمریکا داشت و حالا که زمزمه های خروج آمریکا بلند شده، شتاب زده برای به قول شما «امپریالیسم شرق» سر و دم تکان می دهد. اگر هم قرار به توضیح باشد شما باید توضیح دهید که چرا آن نیروی انقلابی تان به سمت «شرق» و حتی بالاتر از آن به سمت اسد چرخیده؟ امیدوارم این هم از آن تاکتیک های انقلابی نباشد که روژاوا را تا سطح «شریک سیاسی» آمریکا بالا کشید!
اگر اسم افشای ریاکاریتان در سوریه را (که عبارت بود از نام «نیروهای انقلابی» بر متحدان داعش و جبهه النصره و آمریکا نهادن) فحاشی می گذارید؛ از این فحاشی برخود بپیچید. اما عجالتا بهتر است توضیح دهید که چرا نشان دادن نادرستی و ریاکاری یک تحلیل؛ از نظر شما فحاشی است؟
آن چه که شما با ساده انگاری نامش را «جمع آوری داده» گذاشته اید، در واقع توضیح و شفاف سازی در خصوصحجم عظیم تمام دروغ هایی است که شما و کل چپ پروغرب در تمام این سال ها در خصوص سوریه مطرح کرده است. حجم زیادش را که مطالعه اش از طاقت و توان شما خارج است بر کمونیست ها ببخشایید که آلودگی و شناعت هرچه بیشتر تمیز کردنش هم زمان برتر!

لایکلایک

به هاشم،
هاشم جان، کامنت کیوان را بخوان تا متوجه بشوی که جوابی که به تو دادم تا چه حد درست است. در هر صورت می‌خواهند بچسبانندت کنار محور مقاومتی‌ها و دوستان محور مقاومتی نیز برعکس. هاشم جان، طرف می‌گوید «این که شما در کدام بخش کتاب برای حفظ وجهه کمونیستی چه مطالبی بر علیه چپ مقاومتی گفته اید اهمیت ندارد.» متوجه هستی که. برایشان چیزی اهمیت ندارد، ترجیح می‌دهند به تو می‌گویند موضعت محور مقاومتی است. حتی سعی نمی‌کنند نشان دهند رابطۀ بین (به قول ایشان) «بخش‌هایی از کتاب که برای حفظ وجهۀ کمونیستی نوشته شده» با پراتیکی که (به قول ایشان) «دنباله‌روی از محور مقاومت است» چیست. می‌دانی چرا؟ چون چیزی در چنته ندارند، جز دروغ‌گویی. بیشرمانه می‌گویند «با فحش دادن به امثال رزا…»
از یک‌طرف، «رزا» کامنت می‌گذارد که نویسندگان در کتاب گفته‌اند «حضور عربستان در سوریه برای مقابله با آمریکاست» که مشخصاً دروغ است و در کتاب چنین چیزی نیامده. چنین نظری را هیچ کس در هیچ کجای چارت چپ (از پروغرب و محور مقاومتی و کمونیست و غیره) نداشته است. اینکه چطور خواننده‌ای به نام «رزا» چنین حرف احمقانه‌ای را به این کتاب نسبت می‌دهد مشخص است. این فقط برای دروغ‌گویی و تهمت زدن و سم‌پراکنی است، بدون اینکه بداند محتوای کتاب چیست.
از طرف دیگر، کیوان می‌گوید که «با فحش دادن به امثال رزا…». پاسخی برای نوشته‌های این کتاب ندارند و فقط به گفتن یک سری حرف‌های بی‌سروته دربارۀ محتوا می‌پردازند و از آنجا که این حرف‌های بی‌سروته فایده‌ای برای تخریب‌هایشان ندارد باید به دروغ متوسل شوند. آخرش بازهم دروغ دیگری می‌گوید که در کتاب به همه «فحاشی» شده است.
آیا می‌شود کاری کرد که این جماعت به تو نگویند «محور مقاومتی»؟ پاسخ من به تو این است: نه، تا موقعی که یکی از آنها نشوی. موضع کمونیستی را می‌گویند محور مقاومتی چون برای زدن موضع کمونیستی هیچ چیز تئوریکی که ندارند فقط می‌توانند با قرار دادن موضع کمونیستی در کنار موضع محور مقاومتی شرایط را طوری مهیا کننند که موضع کمونیستی را بزنند.
به کیوان،
شما جای اینکه دروغ بگویی و «فحش دادن» را به من نسبت دهی، مصداق آن فحش دادن را اینجا بنویس و به مجله هفته هم بگو فلانی در فلان کامنت فحش داده است تا کامنتم را پاک کنند. شاید هم معنی فحش دادن را نمی‌دانید.
لااقل نویسندگان این کتاب تلاش کرده‌اند وجوه مشترک پروغربی‌ها را با محور مقاومتی‌ها نشان دهند، احتمالاً از این روست که هر دو را چپ بورژوایی می‌خوانند. شما که فقط برچسبتان را می‌زنید بدون تلاشی برای اثبات آن. حتی در توانتان نبوده که تلاش کنید تفاوت بین خودتان و پروغرب‌ها را نشان دهید، اوج تلاشتان را در توئیتر با هفت هشت خط کرده‌اید. (البته شاید هم شما خودتان را باافتخار پروغرب و عضوی از احزاب خانوادۀ مقدس بنامید!)
اوج کاری هم که کل طیفتان بکند این است که پلاسچی برایتان در شش پاراگراف سروته قضایای هفت‌تپه را به هم آورد یا مرتضوی و صداقت و امثالهم برایتان مقاله‌ای از یاسر مونیف دربارۀ سوریه ترجمه کنند.
در سطح عملی، دستپخت «حزب شخصیت‌ها»یتان را هم دیدیم. دستپخت «ادارۀ شورایی»تان را هم دیدیم. البته مشخص است که شماها ذره‌ای درکی از شوراهای بلشویکی ندارید و نوشته‌های تئوریکتان دربارۀ شورا را هم در منجنیق خوانده‌ایم، به‌ویژه آن مطلبی را که طرف تمام ارجاعاتش به کتاب خود منجنیق دربارۀ شوراها در انقلاب 57 بود و حتی اشاره‌ای به مطالب کمونیست‌های روس و آلمانی و… دربارۀ شورا نکرده بود. یعنی تئوریسین‌هایتان تا انقلاب 57 را بیشتر نمی‌توانند ببینند و پیش از آن را اگر بخواهند ببینند نور چشمانشان را اذیت می‌کند. (جدا از این، به طرز کمیکی می‌خواهند همان شوراهای 57 را دوباره بر پا کنند و جهلشان اجازه نمی‌دهد که اندکی تأمل کنند تا بفهمند که چرا شوراهای 57 با شکست مواجه شد و اندکی هم دربارۀ آن بنویسند.) در سطح عملی، با آوانتوریسم کودکانه‌تان عملاً سد راه مبارزۀ طبقاتی پرولتاریا شده‌اید. تقاص آوانتوریسم کودکانه‌تان را هم کارگران هفت‌تپه و فولاد دارند پس می‌دهند.
این تحلیل‌های به قول شما اعلام نظر و… را بگذارید برای ما. ما هم تحلیل‌های هم‌نظرانتان را در توئیتر می‌خوانیم.
دربارۀ دو روز و «رزا» نیز در کامنتم به هاشم حرفم را زده‌ام. اینکه متوجه نمی‌شوید یا دوست دارید دروغ بگویید یا خواننده‌های کامنت را خر فرض کرده‌ای یا خودت را به کوچۀ علی چپ زده‌ای دیگر ربطی به من ندارد.
نوشتۀ من به هاشم که در آن گفته‌ام «مسئله این است که شما از چه جایگاهی و با چه تحلیلی مواضع را بررسی کنید» دقیقاً مربوط به جملات قبلش هست که شما چون سرعت خواندنتان زیاد است و دوست دارید مطالب را سریع‌تر تمام کنید از رویش پریده‌اید. دوباره می‌نویسم نه برای شما بلکه برای کسی که این بحث را دنبال می‌کند: «شما اگر به ماجرای هفت‌تپه نقد دوخطی وارد کنی و 10 صفحه دربارۀ بورژوازی ایران و مبارزه علیه آن بنویسی، پروغرب‌ها باز شما را محور مقاومتی می‌دانند و آن 10 صفحه را سیاه‌بازی و اگر 10 صفحه در نقد هفت‌تپه بنویسی و دو خط هم بورژوازی ایران را نقد کنی محور مقاومتی‌ها پروغرب و سرنگونی‌طلب می‌نامندت. مسئله این است که شما از چه جایگاهی و با چه تحلیلی مواضع را بررسی کنید.»
هر کودکی می‌فهمد که جملۀ «مسئله این است که شما از چه جایگاهی و با چه تحلیلی مواضع را بررسی کنید» ربطی به کتاب ندارد بلکه به کل متونی که کل نویسندگان سیاسی می‌نویسند ربط دارد. وقتی تحلیلت مبتنی بر دوگانۀ دموکراسی/استبداد باشد نوشته‌هایی مانند این کتاب را محور مقاومتی می‌دانی. وقتی تحلیلت مبتنی بر امپریالیسمِ صرف باشد، این کتاب و نوشته‌های این‌چنینی را پروغربی می‌بینی. (این را برای شما بیشتر توضیح دادم، اما مطمئنم که از درک این توضیح واضحات هم عاجزید.) منتها شما با نگاه تنگ‌نظرانه و مغرضانه‌تان سعی در دروغ گفتن به مخاطب دارید، آقای کیوان. وقتی این جملات به این سادگی را متوجه نمی‌شوید فهماندن «رئال‌پلیتیک کمونیستی» به شما محال است.
آخرِ کامنتت هم که مثل تمام اسلافت دروغ دیگری تحویل داده‌ای و گفته‌ای: «جمع آوری و ارائه اخبار اتفاقات تاریخی به اضافه فحاشی به همه، از امپریالیسم و حکومت اسد و روژآوا تا چپ پرو غربی و پرو شرقی اسمش تحلیل و دیدگاه نیست…»
از این می‌گذرم که سعی کرده‌ای بگویی که کتاب مشتی بدیهیات را گفته و تحلیل ندارد، ما «تحلیل» همفکرانتان را در توئیتر خوانده‌ایم. اگر هم مدعی هستی که نوشته‌هایی بهتر از این موجود است معرفی کن تا «تحلیل‌ها»ی شما را هم بخوانیم اگر نامشان توی این کتاب نیامده. گفته‌ای در این کتاب به همه «فحاشی» شده است. نمی‌دانم اسمت را باید چه گذاشت باید گفت دروغ‌گویی، مغرضی، یا اینکه واقعاً کتاب را نخوانده‌ای (و ادعا می‌کنی که من در عرض فلان‌قدر خواندم و الدرم بلدرم می‌کنی). پاسخش با خواننده‌های کامنت‌ها و کتاب.
اگر ذره‌ای نیت کمونیستی داشتی به این «فحاشی»‌ای که می‌گویی اشاره می‌کردی. البته که نمی‌توانی اشاره کنی، چون در متن نه به کسی فحاشی شده نه به دسته‌ای نه چیزی. ناراحتی شما احتمالاً از نقد دوستانتان است. ناراحتی‌تان از این است که نوشته‌ای پیدا شده که هم با امپریالیسم مرزبندی کرده است و هم با دولت اسد، نوشته‌ای که تحلیل مشخص از شرایط مشخص به دست داده است و کمونیسم را به دموکراسی بورژوایی و دوگانۀ استبداد/دموکراسی تقلیل نداده است و در کنار ارتش آزاد سوریه و النصره نایستاده است، نوشته‌ای که با «انقلابیون» روژاوا همدل نیست.

لایکلایک

خانم یا آقای رزا، کسی که در صفحه 112 سر تیتر „حافظ اسد، منادی سرکوب و ارتجاع“ را که چند صفحه به طور مبسوط به نقش حافظ اسد در سرکوب کارگران و دفاع از بورژوازی سوریه پرداخته است، ندیده است، چطور میتواند بگوید متن را خوانده است؟ در این متن، درباره نقش خاندان اسد در ایجاد بستر اعتراضات و سرکوب کارگران و کمونیستهای سوریه توضیح روشن و کافی داده شده است. این بار درست بخوان و ایراد پوچ نگیر:

به هر ترتیب، مسئلۀ مهم در آنجاست که با شکست نیروهای چپ گرا در دهۀ 1970 در سوریه و فروپاشی شوروی، نیروهای اسلام گرا به برجسته ترین محمل اعتراض به وضعیت بدل شدند و توانستند با بهره گیری از تبعات اجرای سیاست های نئولیبرالی در سوریه در میان توده ها مقبولیت و مشروعیت سیاسی برای خود به دست آورند. از سوی دیگر، در میانۀ دهۀ 1990 نشانه های شکست سیاست های سکولاریستی دولت حافظ اسد آشکار شده بود و دولت بشار اسد ناگزیر از تعامل با عروج اسلام گرایی در سوریه بود(ص 131)

زمینۀ آغاز اعتراضات گسترده در سوریه ناشی از معضلات اقتصادی و فساد گستردۀ سیاسی-اقتصادی در کشور بود. دولت سوریه، با حرکت ناگزیرش به سمت آزادسازی های اقتصادی، بستر این اعتراضات را فراهم کرده بود. با این همه، شکست عمیق و هژمونیک جبهۀ سوسیالیستی در جهان، که یک نمودش سرکوب نیروهای کمونیست و اتحادیه ها و تشکیلات مترقیِ کارگری در سوریه بود، طبقۀ کارگر سوریه را پیش از اینها خلع سلاح کرده بود (ص 145)

این متن موضع حقیقی را بدون انحراف به چپ پرو غرب و پرو شرق نمایندگی میکند: نه به امپریالیسم وحشی غرب و در عین آن حفظ موضع مقابل سیاستهای اقتصادی و اجتماعی بورژوایی خاندان اسد، استقلال سیاسی از هر دو جناح بورژوازی و تحلیل شرایط برای پیدا کردن بهترین راه ارتقای مبارزه طبقاتی به نفع کارگران هم در برابر امپریالیسم و هم برای مهار بورژوازی حاکم اسد. درست است که از نظر متن خطر اصلی امپریالیسم غرب است، اما این دلیل غفلت آن از نقش سرکوبگرانه خاندان اسد و یگانه شدن با آن نشده است. امپریالیسم از همان شرایطی برای ایفای نقش استفاده کرد که دولت سوریه در طول تاریخ حاکمیت خاندان اسد و بعد از سرکوب جناح رادیکال و کارگران سوریه بوجود آورده بود.

لایکلایک