آقای خامنه ای مردم درد خود را فریاد می زنند! گمان مبر که به پایان رسید کار مغان* هزار باده ی ناخورده در رگ تاک است    مدتی است که دو چیز فکرم را به خود مشغول نموده اند که شاید پیوستگی آنها بی دلیل نباشد. یکی کتابی است که دوستی چندین سال پیش به من هدیه داده بود، به نام «اگرتو حرف زده بودی دِزدِمونا» از نویسنده ی آلمانی «کریستینه بروکلِر» و دیگری خیزش مردم ایران در اوائل دیماه امسال. کتاب نامبرده شده شامل چهارده گفتگوی با خود (مونولوگ ) از زبان زنانی است که همسران مشهوری داشتند یا خود نیز به مناسبتی شناخته شده بودند. کتابی با بیانی احساساتی، خشمگینانه و بسیاز زیبا و هنرمندانه از جانب زنانی که در زمان خودشان کسی گوشش بدهکار شنیدن صدای آنها نبود یا این که خودشان، زنِان خوب و فرمانبرِ پارسا! بودند و دم نمی زدند. از جمله ی این زنان «کاترینا لوتر» همسر «دکترمارتین لوتر» است. در بخشی از این کتاب که اختصاص به کاترینا دارد، نویسنده حرف های نگفته ی او را با تیتر …

می دانیم که منطقه کردستان بزرگ ،احاطه در چهار کشور ایران،عراق،سوریه وترکیه است.جریانات کردی از یک قرن پیش ،مبتنی بر ناسیونالیست قوم کرد خواستار تشکیل دولتی با ماهیت خودمختاری،فدرالیسم و حتا استقلال شده اند که علیرغم پیشرفتهایی که بدست آورده اند اما تاکنون این هدف به دلایل زیر محقق نشده است.  اول ،مناطق کردنشین عموما در مناطق کوهستانی و محصور واقع اند و هیچگونه دسترسی به دریاهای ازاد ندارند. بعدش بجز منطقه مناقشه برانگیز کرکوک ،مناطق کرد نشین ،نه حاصلخیزند ونه صاحب ثروت.قطعا تنها با اهرم ناسیونالیست کردی نمیتوان شکم مردم را سیر کرد. دوم، سال 2017 بزرگترین اشتباه محاسباتی را دولت مسعود بارزانی انجام داد. اصرار فراوان وسرسختانه  در رابطه با برگذاری رفراندم استقلال آنهم بدون جلب رضایت دولت عراق وکشورهای همسایه و حتا عدم همراهی غرب درین پروسه، بطوریه کشورهای کردنشین ضمن احساس خطر، با بستن گلوگاههای اقتصادی اقلیم و حتا فرودگاهها ،به مقاومت پرداختند.  مهتمرین ضربه زمانی وارد شد که نیروی ارتش عراق وحشد شعبی بدون مقاومت وارد کرکوک شدند و نیروهای کرد به اجبار ،به مرزهای قبل از  سال 2014برگشتند(قبل از …

میدان‌های مبارزاتی و سناریوهای ممکن در پی اعتراضات اخیر در ایران مهران زنگنه رژیم جمهوری اسلامی دچار بحران روامداری (مشروعیت) عمومی است، اگر روامداری یک رژیم منوط به خواست‌های مردم (آزادی و عدالت) و نه افسانه‌های مذهبی باشد! اما صرف عدم روامداری، اگر چه پیش شرط تغییر سیاسی-اجتماعی است، برای کنار رفتن یک رژیم کافی نیست همانطور که در گذشته حکومت ناروائی مثل رژیم کودتای پهلوی را دیده‌ایم، در حال حاضر در ادامه رژیم اسد در سوریه، حکومت السیسی در مصر و غیره را می‌بینیم، که همچون رژیم پهلوی فقط به اعتبار نحوه‌ی کسب قدرت‌شان از طریق کودتا ناروا بوده و هستند. از آنجا که خواست مردم به شکلی دموکراتیک در رژیم‌هایی نظیر رژیم السیسی یا رژیم جمهوری اسلامی امکان تجلی و تحقق ندارد، اعلام عدم روامندی به سطح خیابان انتقال پیدا می‌کند همانطور که در ایران شاهد آن بوده و هستیم. اگر چه می‌توان نشانه‌هایی از درگیری‌های چند جناح و تاثیر آن در ابتدای اعتراضات اخیر را دید، و این امر در تحلیل وضعیت بسیار اهمیت دارد،[1] اما اعتراضات اخیر نشان دهنده‌ی حدت تضاد …

  چند شعر از: رُسالیا دِ کاسترو ترجمه از: زهره مهرجو ۲۷ ژانویه ۲۰۱۸  دریافت مطلب از اینجا   ماریا رُسالیا دِ کاسترو «María Rosalía de Castro» (۲۴ فوریه ۱۸۳۷ – ۱۵ ژولای ۱۸۸۵) شاعر رُمانتیست اسپانیایی، متولد «گالیسیا» یکی از بخش های خودمختار این کشور، واقع در شمال غربی شبه جزیره ایبری بود. قلم زیبای او که از وجودی عمیق و نگاهی حساس می تراوید، از رنج و اندوهی سخن می گفت که از دیرباز در پیرامون اش تنیده بود و ساکنین زادگاه وی به خوبی با آن آشنا بودند. رُسالیا در کنار شاعران و نویسندگانی چون «اِدواردو بوندال» «Eduardo Pondal» و «مانوئل کورُس اِنریکز» «Manuel Curros Enríquez» به یکی از شخصیت های برجسته جنبش رُمانتیسم در گالیسیا – که امروزه از آن به عنوان رنسانس یاد می شود – تبدیل گشت.